Het was een hectisch jaar op onze redactie. Van een kleine, relatief onbekende site, groeide Charlie Magazine uit tot een echt platform en een nieuwe stem in het medialandschap. In totaal kwamen er in 2015 1,2 miljoen unieke bezoekers over onze online vloer! En dat met maar 1 artikel per dag. Nu het einde van het jaar in zicht is, nemen we even de tijd om terug te kijken op de hoogtepunten van 2015. Met een grote glimlach op ons gezicht.
De crowdfunding
Op 5 weken tijd 30.000€ inzamelen om het voortbestaan van Charlie Magazine mogelijk te maken: het was een waanzinnig idee. Niet alleen omdat crowdfunding in maart nog niet zo populair was in België, maar ook omdat we begin 2015 nog een relatief onbekend magazine waren. Toch liep de campagne als een trein, dankzij 638 Charlie’s Angels die een klein of groot bedrag overhadden om Charlie te zien doorgroeien. Het opgehaalde geld gebruikten we om een volledig nieuwe site te bouwen, een lidmaatschap te introduceren en twee bookzines te maken. Maar waarmee we eigenlijk het allergelukkigste waren was de wetenschap dat Charlie sinds het prille begin gedragen wordt door een grote groep enthousiaste gelijkgestemde zielen. Jullie hebben Charlie op de kaart gezet. Never forget.
Het alcoholmisbruik
De bloedeerlijke getuigenis van redactrice Sophie die haar vriend verloor in een auto-ongeluk veroorzaakt door een dronken chauffeur beroerde het hele land. Haar verhaal werd in maart meer dan 250.000 keer gelezen en overgenomen door zo goed als alle Vlaamse kranten en het Journaal. Sophie mocht ook aan tafel schuiven in de laatavond show van RTL4 in Nederland waar ze met premier Rutte praatte over het invoeren van een alcoholslot. Op de site reageerden 180 mensen op haar verhaal: mede-slachtoffers, maar ook mensen die zelf lijden onder een alcoholprobleem. In juni maakte Sophie samen met enkele van haar medestudenten Journalistiek een dossier rond alcoholmisbruik dat we publiceerden op Charlie.
In het najaar stopte de 24-jarige Nick Vinckier drie maanden met alcohol drinken om te zien wat het met zijn lichaam deed. Zijn project #100dagenzonderalcohol werd op veel enthousiasme onthaald. Was bingedrinken een paar jaar geleden nog cool onder jongeren, lijkt de tijdsgeest vandaag stilaan te veranderen.
De straatintimidatie
Op 14 maart schreef Marc Didden een column in de Morgen waarin hij zich afvroeg of vrouwen die last hebben van fluitende mannen op straat niet een beetje overdrijven. Redactrice Inke was het niet met hem eens: “Ik kan er nooit zeker van zijn dat ik er niet door in de problemen kom. Het is die eeuwige angst die de relatie tussen mannen en mezelf vertroebelt.” Inke schreef haar ervaringen over seksuele intimidatie op straat neer, vanaf het moment dat ze 12 was en in een omkleedhokje betast werd tot het moment waarop ze als volwassen vrouw op straat vol in de billen gegrepen werd door een onbekende man. We vroegen aan onze lezeressen om hun ervaringen te delen. In een mum van tijd gaven meer dan 150 vrouwen gehoor aan de oproep. De getuigenis van Inke inspireerde enkele bloggers om de hashtag #wijoverdrijvenniet te lanceren op Twitter. De massale reacties brachten een discussie op gang in het hele land. Het verhaal werd opgepikt door de kranten, was het hoofditem in Het Journaal. De VRT-redactie gaven de actie een plaats in hun jaaroverzicht onder ‘de kracht van het volk.’ Laat het duidelijk zijn: vrouwen overdrijven niet als het gaat over seksuele intimidatie!
Een maand na de heisa hadden we samen met Marc Didden een openhartig gesprek waarin we elkaar beter probeerden te begrijpen. Of dat gelukt is, lees je hier.
Het hele verhaal kreeg nog een staartje: de man die Inke lastigviel op straat sloeg in het najaar opnieuw toe in Gent bij een van onze lezers. Inke en de lezeres deden beiden aangifte bij de politie en probeerden zo te voorkomen dat hij nog andere vrouwen zou lastigvallen.
Het onderwijs
“Ik blok me te pletter maar ik leer niks bij!” verzuchtte onze jongste redactrice Alice Elliott (17) in mei. In haar getuigenis, die 85.000 keer gelezen werd, stelt ze het huidige schoolsysteem in vraag. Veel leerlingen, maar ook ouders en leerkrachten herkenden zich in haar verhaal en zorgden voor een bevlogen discussie op onze site. Reyers Laat nodigde Alice en minister van Onderwijs Crevits uit voor een gesprek. Dit gesprek werd verdergezet in een interview in ons tweede bookzine, waarin Alice en de minister praatten over jong zijn en het nut van Latijn. Crevits beloofde intussen een denktank op te richten waarin jonge mensen hun ideeën over onderwijs kwijt kunnen. Generatie Y is egocentrisch en verwend, wordt wel eens beweerd. Bij Charlie alvast niet. Alice toonde aan dat jongeren wel degelijk iets bij te dragen hebben aan het debat over onderwijs.
In het najaar maakte leerkracht en redactrice Margit een reeks portretten van schoolverlaters: mensen die buiten het huidige schoolsysteem een diploma haalden. Ook hun verhalen vonden weerklank bij een grote groep mensen.
De sociale media
De laatste jaren wordt de lat op sociale media steeds hoger gelegd: nauwkeurig gekadreerde en uitgepuurde foto’s van perfecte cappuccino’s en esthetische maaltijden vullen onze feeds en doen ons twijfelen aan ons eigen grijze en banale leventjes. Maar ook die perfecte vierkante plaatjes zijn niet wat ze lijken. Na een idee van stagiaire Elisabeth zoomde Charlie haar frame een beetje uit en ving de ongemakkelijke houdingen en vreemde blikken op die de making of de perfecte Instagramfoto met zich meebrengt. Fuck fake dus. Het stuk was zo herkenbaar dat het tijdens de zomermaanden bijna 150.000 keer gelezen werd en 10.000 keer gedeeld. Een paar maanden later deed Instagram-ster Essena O’Neill een emotionele biecht: haar perfecte Instagram-leven bleek een complete leugen waar zij geen deel meer van wilde uitmaken. Hoofdredactrice Jozefien: “Sociale media kunnen ons een perfecte fake wereld voorhouden en ons onzeker maken over onszelf. Maar het is ook een enorm krachtig medium om net die perfecte wereld onderuit te halen. Sociale media liggen in de handen van de gebruikers: het is aan ons om te beslissen wat we willen tonen. Op Charlie is dat alvast the real deal. Humor en zelfrelativering kunnen je redden.”
Het Feminisme
2015 was een belangrijk jaar voor het feminisme. Ook bij ons was het een belangrijk thema. Regelmatig brengen we artikels over vrouwenrechten en gendergelijkheid, van de loonkloof in België en Nederland tot het leven van tienermoeders in derdewereldlanden. Maar we proberen meer te doen dan enkel te sensibiliseren. Als magazine willen we actief een verschil maken in de beeldvorming van vrouwen en mannen in de media. Want dat is nodig. Slechts 15% van alle films hebben een vrouwelijke hoofdrolspeler. Slechts 20% van alle experts die aan het woord komen in de media zijn vrouwen. En uit onderzoek blijkt dat vrouwen in reclame vaak nog steeds weggezet worden als lustobject of huismoeder.
Vrouwen lijken in de media enkel een bijrolletje te spelen, dat van love-interest of witter-dan-wit-wassende huisvrouw. Op Charlie tonen we vrouwen die hun eigen zaak runnen, getalenteerd kunstenaar zijn of hun carrière een 180° wending hebben gegeven. Daarnaast hoeven mannen hier ook niet meer enkel de bierdrinkende, bodybuildende, barbecueënde alphamale uit te hangen. Want mensen in doosjes steken: wat schiet je er mee op? We hopen dat we onze lezers het afgelopen inspiratie hebben gegeven, om hun eigen zaak te beginnen, tijd voor zichzelf te nemen of net meer thuis te zijn voor de kinderen. Het belangrijkste is dat je als man of vrouw je eigen keuzes durft te maken, los van de ideaalbeelden die de media je voorhoudt.
De Vluchtelingencrisis
In september bereikte de vluchtelingencrisis een hoogtepunt in de berichtgeving. Overal zagen we beelden van aangespoelde kinderen, huilende moeders in tenten, en bewapende politiemannen aan dranghekken. De grote stroom aan vluchtelingen zou overlast veroorzaken en de ordediensten zagen zich genoodzaakt te reageren met geweld. Redactrice Sophie en fotografe Sandra wilden met eigen ogen zien hoe de situatie was en vertrokken met rugzak en fototoestel richting Hongarije. Onderweg maakten ze portretten van de vluchtelingen, maar ook van de mensen die hen onderdak boden. Hun project Op weg naar Niemandsland gaf een eerlijke kijk op hoe het eraan toeging aan de grenzen. En dat was een pak rustiger dan de media ons deed geloven. Sophie: “De media zijn op zoek naar nieuws. Iets dat niet sensationeel of extreem is, is niet boeiend en verkoopt niet. Honderden vluchtelingen die dagenlang braaf voor hun tentje zitten te wachten, is niet dramatisch genoeg. Nee, de media tonen liever beelden van de tien vluchtelingen die een minuut lang relschoppen. Iets of iemand correct inschatten op basis van wat je ziet in de media, is dus quasi onmogelijk. We spraken zowel vluchtelingen als burgers en het viel ons op dat hoe dichter burgers bij vluchtelingen staan, hoe minder bang ze voor elkaar lijken te zijn. Iedereen zou met eigen ogen moeten zien wat deze crisis nu eigenlijk inhoudt. Bang zijn heeft geen zin.” Haar hele opiniestuk kan je nalezen op Apache.be. Het reisverslag van Op naar Niemandsland vind je hier.
De ratrace
In oktober brachten wij ons tweede bookzine uit. Waar bookzine 1 een bloemlezing was van de beste online artikels aangevuld met nieuwe stukken, staat bookzine 2 vol exclusieve verhalen en beelden rond één thema: TIJD. Naar het thema moesten we niet lang zoeken. Iedereen heeft vandaag te weinig tijd. In de kranten lees je over de ene burn-out na de andere. We hebben allemaal last van de ratrace en zoeken een way out. In dit bookzine stoppen we de klok. 144 pagina’s lang ontsnappen we uit de drukte en kan je lezen over het meest afgelegen eiland ter wereld of over de ideeën van tijdsfilosofe Joke Hermsen.
Charlie is trouwens een van de eerste magazines in Vlaanderen dat geen slank-blank-dertien-in-een-dozijn-model op de cover zette. En waarschijnlijk ook het eerste blad dat de putjes en streepjes op de mooie billen van de modellen niet fotoshopte in de oma-onderbroeken shoot. We hoorden er nog niemand over klagen, integendeel. Lezer Dave: “Charlie is the new sexy. Hoe mooi en echt is die fotoshoot! Ik kan niet wachten om alles te lezen.”
De vaders
Laten we het op Nationale Vrouwendag ook eens over de mannen hebben, schreef Jozefien op 11 november. Want volgens haar zijn mannen een deel van de sleutel tot vrouwenemancipatie. In haar geval redde haar man bijvoorbeeld hun huishouden. Door zijn nuchtere no-nonsense aanpak bijvoorbeeld. Maar ook door er gewoon te zijn, zodat zij zich op haar werk kan concentreren. Het artikel, dat een eerlijke inkijk geeft in hun gezinsleven, werd tienduizenden keren gelezen en 8000 keer gedeeld. En zo werd Marc een mini-internet-celebrity, wat hij erg vreemd vindt: “Wat ik doe is niet meer dan normaal. Ik ben gelukkiger nu dan toen ik fulltime in Brussel werkte. En de band met mijn kinderen is alleen maar beter geworden. Bovendien helpen alle mannen van mijn leeftijd die ik ken in het huishouden.” Er is nog een lange weg af te leggen qua beeldvorming en beleid. Maar laat het succes van dit artikel duidelijk zijn: voor de kinderen zorgen is geen vrouwenzaak!
De lezers
Charlie komt van het Spaanse woord charlar, wat praten of babbelen betekent. En dat is wat wij vanaf het begin met ons magazine willen doen: in plaats van een monoloog te voeren tegen onze lezers over wat ze moeten eten, dragen en kopen zoals in de mainstreambladen, gaan wij voor een gesprek tussen likeminded people. En dat werkt! Waar de commentarensectie op veel sites een reden is om je geloof in de mensheid te verliezen, zijn de reacties onder de artikels op Charlie bijna altijd opbouwend en met zorg geschreven. Ze vormen een echte meerwaarde voor het magazine. Maar we gingen in 2015 nog een stapje verder en vroegen expliciet naar jullie input op pagina’s als 100RealDays en Het Complexloze Lijf. Vooral The Secret Feed, een pagina waar mensen anoniem grote en kleine geheimen met elkaar kunnen delen, is erg populair. Dat is geen wonder, sommigen inzendingen zijn echte pareltjes en tonen dat we onder ons dun laagje uiterlijke schijn allemaal gewone mensen zijn met twijfels, onzekerheid en een broek vol goesting op de meest ongepaste momenten.
Een van onze missies is: mainstream media teruggeven aan de mensen. Met jullie hulp is dat al aardig gelukt. Blijf dus reageren op artikels en heerlijke geheimen insturen. Want, sorry Billy Joel: honesty is no longer a lonely word.
AND THEN SOME…
Verder stak Selma een hart onder de riem van alle singles, legde Evelien aan Goedele Liekens uit waarom je je nooit verplicht moet voelen om een blowjob te geven, had Lara het over blauw bloed, deden we onderzoek naar papierverspilling en toxische stoffen in maandverband en tampons en getuigde Elisa openhartig over hoe perfectionisme haar een burn-out bezorgde. En nog te veel om op te noemen!
Als we terugkijken op hoeveel we verwezenlijkt hebben met zo weinig middelen op zo’n korte tijd, zijn we best een beetje fier. Maar we weten een ding: we couldn’t have done this without you. Dankjewel aan alle leden, lezers en fans voor jullie enthousiasme. Wij zijn alvast klaar om in 2016 minstens evenveel ass te kicken! Jullie ook?
Schrijf je reactie