Mannen zijn tevreden met hun lichaam. Mannen hebben absoluut geen complexen over hun lijf als ze voor de spiegel staan. Mannen weten waarom, want ze zijn nu eenmaal het sterke geslacht. Leugens, allemaal leugens zeg ik u. Het is een fabel dat mannen niet met hun lichaam bezig zouden zijn, we zijn zelfbewuster dan je denkt.
Ik weet nog perfect wanneer ik voor het eerst in aanraking kwam met mijn zelfbewustzijn. Het was tijdens een middagpauze op school. Ik zat in het derde middelbaar en een klasgenote merkte op dat mijn boezem omvangrijker was dan die van haar. Ik negeerde haar opmerking en keek naar de grond, want dat is wat mollige, bedeesde jongens meestal doen als iemand uit het populaire kliekje naar hen uithaalt.
Ik ontpopte me tot een onzekere puber die besefte dat hij geen sierlijke vlinder maar een dikke rups was.
Tijdens mijn vlezige tienerjaren was ik met mijn overgewicht wel vaker het mikpunt van spot maar het snerpende gesnater gleed steeds van me af zoals water van een eend. Die ene middag beschermde mijn waterafstotend verenkleed me niet langer. De woorden van mijn klasgenote hakten op me in als een vlijmscherp slagersmes in een vetgemest speenvarken. De laatste overblijfselen van mijn kinderlijke naïviteit en onwetendheid verdampten en ik ontpopte me tot een onzekere puber die besefte dat hij geen sierlijke vlinder maar een dikke rups was. De spiegel was niet langer een ding waar ik voor stond terwijl ik onbezonnen mijn tanden poetste, elke dag confronteerde het me met mijn vet, log lijf.
Ik moest en zou vermageren, en dat deed ik ook, drastisch. Mijn BMI halveerde, overgewicht werd ondergewicht en ook mijn kledingmaat slankte af van XL tot XS. Missie geslaagd, want midden jaren ‘90 lagen tengere jongens zoals Leonardo Dicaprio en de Backstreet Boys goed in de markt. Maar tijden veranderen en schoonheidsidealen ook: de sprietige knapen maakten plaats voor de Justin Biebers van deze tijd die bijna even breed zijn als Jean-Claude Van Damme in zijn gloriejaren.
Al die gespierde torso’s die aan ons opgedrongen wordenhebben een even sterke invloed op mannen als Beyoncé-lijven op vrouwen.
Volgens een studie uit 2002 zouden jongens en mannen overgewicht associëren met een gebrek aan wilskracht, terwijl slank en gespierd zijn aan eigenschappen als zelfzekerheid en een hogere sociale status worden gelinkt. Niet enkel de posterboys uit de Joepie bepalen dit beeld, ook de reclamewereld heeft een serieuze klodder boter op het hoofd. Of het nu reclame voor frisdrank, wagens of deodorant is, alle mannen hebben een perfect afgetraind (en veelal ontbloot) bovenlijf in combinatie met een volle bos golvend haar en parelwitte tanden. Geef toe, je ziet niet vaak een kalende kerel met lovehandles in slow motion uit de zee verrijzen. Toen acteur Chris Pratt van lamme goedzak tot atletische hunk transformeerde was dat wereldnieuws. Prompt werd hij tot sekssymbool gebombardeerd en eindigde hij hoog in de lijsten met begeerlijke mannen. Je mag er prat op gaan dat al die gespierde torso’s die aan ons opgedrongen worden een even sterke invloed hebben op mannen als Beyoncé-lijven op vrouwen. Stiekem willen we allemaal een beetje Ryan Gosling zijn, want alle mooie mannen voelen zich zo lelijk als ze Ryan zien.
Dat beïnvloedingsproces begint al op jonge leeftijd: een Amerikaans onderzoek uit 2014 toont aan dat bijna 18% van de tienerjongens zich zorgen maakt over hun gewicht en voorkomen. Opgroeiende jongens kijken vaak op naar superhelden. Superhelden die niet alleen bovennatuurlijke krachten hebben, ook hun spiermassa is niet van deze wereld. Meisjes spiegelen zich dan weer vaker aan het onrealistische Barbie-lichaam. Dit onderscheid kan verklaren waarom mannen meestal breder willen worden, terwijl vrouwen willen vermageren. Ik ben de uitzondering die de regel bevestigt, een man die niet naar een sixpack streeft. Alhoewel … als kind speelde ik met Barbie-poppen, dus dan klopt de logica weer wel.
Dat zouden we vaker moeten doen: simpelweg tevreden zijn met ons lijf en ons geen zier aantrekken van wat anderen denken.
Normaal gebouwde maar frêle kerels uit mijn omgeving worden plots onzeker over hun lijf. Ze vinden dat ze niet gespierd genoeg zijn en beginnen intensief te sporten. Tot vijf keer per week naar de fitness of crossfit, al dan niet in combinatie met spieropbouwende supplementen, is geen uitzondering. Het aspect conditie primeert helemaal niet, integendeel, ze doen het omdat ze denken dat ze voor anderen niet aantrekkelijk genoeg zijn zonder sixpack en Popeye-armen. En zo muteren steeds meer tengere jongens tot potige kerels met gespierde basten ook al kost hen dat veel meer tijd en moeite dan dat ze in alle sixpack-in-zes-weken-tijd artikels doen geloven.
Ook al ben ik een spichtige stylo, ik duik de fitnesszaal niet in omdat het ‘in’ is of omdat ik druk van buitenaf voel. Ik ben (zelf)bewust van het feit dat ik geen zwemshortproof lichaam voor in de boekskes heb, maar het is goed zo. En dat zouden we vaker moeten doen, simpelweg tevreden zijn met ons lijf en ons geen zier aantrekken van wat anderen denken. ‘Ik wil wat breder worden’ is the new black maar ik doe er niet aan mee. Punt.
7 reacties
Grappig geschreven, ik moest geregeld gniffelen 😉
Hey!
Super fijn om dit te lezen. Ik heb volledig dezelfde mening t.o.v mannen en vrouwen en de invloed van de media op ons zelfbeeld…
Trouwens, terwijl mannen zeggen dat ze liever een vrouw met ‘pak aan’ hebben dan een Barbie, zeggen vele vrouwen dat ze liever een normaal uitziende en slanke man hebben dan een afgetraind Jerommeke. ?
Dat geldt ook voor mij. In heb mijn lange droomprins zonder sixpack gevonden.
X
Je afgetraind Jerommeke deed me gniffelen 😉 Houden zo, Romy!
Super artikel! Eindelijk eens een menselijk artikel dat aankaart dat “de boekskes” niet enkel vrouwen onzeker maken. Hallelujah !
Thx Naomi!
Het doet deugd om dit eens te lezen. Bedankt. ECHT. Mag ik u een pint trakteren?
Zelf zat ik aan het andere eind van het spectrum. Ik was een magere specht, en een late pubertijd maakte dat ik lang de kleine bleef in de klas. Ik moest en zou er sterker uit komen, en vanaf mijn 14 uitte ik elke avond mijn frustratie en woede uit op work-outs tot ik er bij neerviel. Drie jaar later zat ik bij de groten, en de breedste schouders. Het effect op mijn omgeving bleef niet lang uit en dat was een drive op zich… al kan ik alleen maar terug denken hoe dom en oppervlakkig het allemaal was.
Ik hield mijn training vol tot mijn 21, waarna een rustiger leven en temperament mij te gemakzuchtig maakte om mij elke avond nog te folteren met halters en push-ups. Hoe stom het ook mag klinken: ik ben gewoon niet kwaad genoeg. Ik heb iets teveel vrede, met mezelf, met mijn leven, met mijn geweldige vrouw 😉
En helaas toont dat zich ook op mijn lichaam. Maar ach!
Het heeft me wel iets bijgeleerd. Het heeft me meer zelf vertrouwen gegeven in een tijd waar ik het nodig had. En het heeft me geleerd dat al die milk shake en 6-weken-training programma’s zever zijn. Absolute zever. Het is loei hard werken om spiermassa op te bouwen.
En dat maakt die stappen programma’s en des te gevaarlijker leugen. Ze wuiven de enorme inspanning die zo’n training vergt weg, alsof het niets is. Alsof je die wilskracht (en tijd) met een vingerknip kan toveren.
Mannen proberen, falen, of merken dat ze er de energie niet voor kunnen opbrengen. Je eindigt met een les dat je te zwak bent (je had ten slotte te les nodig, en je haalde het niet) en daarbovenop komt nog een complex dat je de wilskracht of “power” van binnen niet hebt.
Daarom dat op de volgende pagina prachtige reclame wordt gemaakt voor het ideale compensatie gedrag: een mooi horloge, een nieuwe wagen, 10 tips om vrouwen te versieren.
Je zou maar eens moe zijn na je werk, en je laatste energie willen steken in je gezin.
Mijn vrouw en ik wuiven al die idealen weg, maar we streven er wel naar gezond te zijn en ons goed te voelen in ons vel. Met dat doel voor ogen gaan we sporten, zonder overdrijven, en eten we gezonder… ook zonder overdrijven. Het moet allemaal een beetje leuk blijven.
Goed voor jou dat je de knop kon omdraaien, Dieter. Alles met mate is een goede ingesteldheid!