De wereld wordt kleiner, wordt wel eens gezegd. In 2015 woonde volgens cijfers van vzw International Contacts 1 op 20 Belgen in het buitenland. Globalisering heeft effect op zowat alles; welke films we kijken, welke muziek we luisteren, wat we eten, waar we reizen en ook op wie we verliefd worden. Die ene collega die de liefde vond aan de andere kant van de oceaan is al lang geen uitzondering meer. Maar is onze geglobaliseerde wereld wel klaar voor geglobaliseerde liefde?
Het is zot maar waar: een treinticket van Antwerpen naar Leuven – met kortingstarief – is duurder dan een vliegticket naar Milaan, Parijs, of Budapest. “Een weekendje weg” beperkt zich dan ook niet langer tot de Belgische kust of de Ardennen. We reizen vaker en verder. Jongeren worden aangemoedigd in een ander land te studeren of werken, dat staat goed op je cv. Steeds meer studenten kiezen voor een Erasmusuitwisseling in het buitenland, en die beperken zich sinds vorig jaar ook niet langer tot Europa.
En ja, soms worden mensen dan verliefd.
Het internet helpt internationale geliefden om contact te houden: via sociale media zie je wat je Spaanse vakantielief deze ochtend heeft gegeten, en via Skype of Facetime zou je zelfs samen kunnen ontbijten, elk in je eigen land, en het kost je niets. Contact houden lijkt makkelijker dan ooit, toch?
Heel wat relaties met een internationaal karakter beginnen als een lange afstandsrelatie: de geliefden houden digitaal contact en pendelen op en neer voordat ze besluiten zich samen ergens definitief te settelen. Volgens een studie van klinisch psychologe Gretchen Kelmer van de Universiteit van Denver klinkt dat ingewikkeld, maar hoeft het niet slecht te zijn voor de relatie. “Individuen met lange afstandsrelaties rapporteerden over het algemeen een hogere mate van relatiekwaliteit op verschillende vlakken, waaronder relatieontwikkeling, liefde voor de partner, plezier met de partner en gesprekskwaliteit, evenals het minder voorkomen van problematische communicatie in vergelijking tot “gewone” relaties”, aldus het onderzoek.
“Soms moet er getrouwd worden, of moet de partner een job hebben om over te mogen komen.”
Het grote verschil met latrelaties, waarbij de partners ervoor kiezen een relatie te hebben zonder samen te wonen, is dat koppels in een internationale relatie met grotere afstanden, en vaak ook culturele verschillen, moeten dealen en niet bewust gekozen hebben voor een relatie op afstand. Ze willen vaak wel samenwonen, maar internationale verdragen tussen landen maken dat dat niet altijd mogelijk is. Wie een partner binnen Europa vindt, hoeft aan minder eisen te voldoen dan iemand wiens partner van buiten de EU komt. Zo gelden in België strengere voorwaarden voor de zogenaamde ‘derde landen’: alle landen buiten de EU, dan voor EU-landen. Daar geldt vrij verkeer van personen en is het dus eenvoudiger om te verhuizen. Maar voor niet-Unieburgers zit het anders in elkaar. Soms moet er getrouwd worden, of moet de partner een job hebben om over te mogen komen. Dat klinkt eenvoudiger dan het lijkt: want vaak moet een werkgever bewijzen dat zij/hij geen lokale werkkracht voor diezelfde job kan vinden.
Volgens cijfers van de Dienst Vreemdelingenzaken werden er in 2016 in België zo’n 1174 aanvragen voor een verblijf langer dan drie maanden, met een ander motief dan hier studeren, aangevraagd. Als je partner uit een van de ‘derde landen’ komt, dan moet je in België aan enkele voorwaarden voldoen om samen met je partner te kunnen wonen. Je kan een gezinshereniging aanvragen. Dit wil zeggen dat je met je partner getrouwd moet zijn, of je bent een gelijkgestelde partner, alvorens je partner naar België kan komen. Daarnaast moet de partner die in België verblijft, kunnen aantonen dat hij voldoende ‘bestaansmiddelen’ heeft. In België wil dat zeggen dat je een maandelijks netto-inkomen van €1428 moet kunnen voorleggen. In Nederland ligt dat bedrag hoger, daar moet je per maand zo’n €1578 netto kunnen voorleggen, het wettelijke minimumloon. Ter illustratie: de gemiddelde starter verdient in België zo’n €2200 bruto, wat netto neerkomt op ongeveer €1640 per maand. De gemiddelde Belg zou dus net voldoen aan de minimumeis, als hij/zij vast werk heeft. Maar helaas zijn er ook heel wat mensen die maandelijks niet aan datzelfde minimumloon komen, of die niet aan een van de andere eisen voldoen.
Een struikelblok voor velen is dat deze middelen ‘stabiel’ moeten zijn. Dat wil zeggen dat de inkomsten niet uit interim-arbeid en tijdelijke arbeidsovereenkomsten mogen komen, iets wat voor heel wat jongeren en starters moeilijk is, aangezien ze vaak starten als freelancer of tijdelijke kracht. UNIZO schat het aantal freelancers in Vlaanderen op 139.000 en dat aantal blijft stijgen. Daarbovenop moet de gezinshereniger (de partner in België) over een ziekteverzekering beschikken voor beiden en huisvesting hebben die aan bepaalde eisen voldoet. In Nederland moet de partner in Nederland aantonen dat hij dat loon voor minstens een jaar lang élke maand bij elkaar heeft gekregen.
“Of je samen mag wonen met je partner, al ben je getrouwd en heb je samen drie kinderen, hangt af van je loonbrief.”
Tot enkele jaren geleden moest een partner in België niet aantonen dat hij/zij voldoende middelen had, maar daar kwam september 2011 verandering in. Een strengere wetgeving zou zijn ingevoerd om te vermijden dat de partner gebruik gaat maken van de sociale zekerheid. Sinds de invoering van die wet werden er veel meer verblijfsaanvragen geweigerd.
Of je samen mag wonen met je partner, al ben je getrouwd en heb je samen drie kinderen, hangt dus af van je loonbrief. Zo is het voor de Britse Prins Harry en zijn Amerikaanse geliefde Meghan Markle geen enkel probleem om samen onder één dak te wonen. Maar meer dan 40 procent van de Britten komt niet aan dat gevraagde minimumloon en wordt dus beter niet verliefd op iemand van buiten het Verenigd Koninkrijk.
Kortom, er zijn heel wat regeltjes die roet in het eten kunnen gooien als je geliefde aan de andere kant van de oceaan woont. En dan kan de romantiek snel voorbij zijn. Met je hoofd in de wolken word je dan al snel met je beide voeten naar de grond gesleurd.
En dat is voor veel koppels nog maar het begin. Want naast alle administratie die je moet verrichten, heb je als internationaal koppel vaak te maken met een taal die je nog niet helemaal onder de knie hebt, of een cultuur die je nog niet volledig begrijpt. Een familie, hechte vriendengroep of carrière die je achterlaat.
Schrijf je reactie