Tieten, hangers, prammen, meloenen… We hebben er honderden woorden voor, maar wat weten we nu echt over borsten? We zien ze vooral in lingeriereclames en erotische filmpjes, maar dat is niet representatief voor hoe ze zich in real life gedragen. Daarom: een reeks over het verborgen leven van borsten.
“Ik zou willen dat ik grotere borsten had,” zucht een vriendin van me met een bescheiden boezem. “Gek!” antwoordt een andere vriendin met een volle D-cup. “Ik zou een moord doen om eens comfortabel op mijn buik te kunnen slapen.” Vrouwen die tevreden zijn met hun gerief, ik ken er maar weinig. Het is altijd wat. Bij de ene hangen ze te veel door, de andere vindt haar tepels te groot.
Borsten zijn als mensen, ze zijn er in alle maten, vormen en kleuren. Toch zien we vaak maar één bepaald type tiet in reclames en films: de handjevolle borst met pronte tepel. Nochtans bestaan er beha’s van cupmaat AA tot N. De Amerikaanse Norma Stitz is met behamaat 102 ZZ zelfs recordhouder van het grootste paar (échte) borsten in het Guinness Book of Records.
“Qua tepels heb je de kleine, harde kersenknopjes en de grote, zachte pannenkoeken.”
Borsten verschillen niet alleen qua grootte, ook in de vorm is er eindeloos veel variatie. Je hebt ronde appeltjes, hangende peren en platte mandarijntjes. Qua tepels heb je de kleine, harde kersenknopjes en de grote, zachte pannenkoeken. It’s all there and it’s all good.
Net als mensen, veranderen borsten ook doorheen je leven. Als tiener had ik van die rare bultjes met proportioneel grote tepels, het perfecte recept voor veel trauma’s en teen angst. Als twintiger groeide die rare tietjes uit tot een perfecte B-cup, ik kon echt elke beha aan. Wat een feest. Als kersverse moeder kreeg ik naast een huilbaby, een knoertharde DD vol melk cadeau, met een borstontsteking als bonus. En nu ben ik geland op een zachte volle C-cup, die weliswaar wat doorhangt, maar toch goed in de hand ligt. Ondanks alles zijn we nog steeds gelukkig samen, mijn boezem en ik.
“Ik wist niet dat er zo veel verschillende borsten bestonden,” zei redacteur Wim, toen we met de collega’s een weekje naakt op vakantie gingen voor een reportage. Er waren nochtans maar 10 borsten mee op reis. Bovendien is Wim seksuoloog, je zou denken dat hij tijdens zijn studies toch het nodige didactisch materiaal zou hebben gezien. Er valt dus nog heel wat te leren, zelfs voor seksuologen.
“Slechts 30% van de vrouwen was tevreden met haar borsten. Tegenover 56% van hun mannelijke partners.”
Hoeveel verschil er ook is in vorm of grootte, wat veel vrouwen gemeen hebben is hun ontevredenheid over hun boezem. In een Amerikaans onderzoek aan de UCLA in Los Angeles werden meer dan 52.000 vrouwen tussen de 18 en 65 jaar gevraagd of ze tevreden waren over hun borsten. Slechts 30% kon daarop ‘ja’ antwoorden. Jonge, slanke vrouwen maakten zich zorgen dat hun borsten te klein waren. Oudere en zwaardere vrouwen vonden dan weer dat hun boezem te hard doorhing. Opmerkelijk is dat hun mannelijke partners bijna dubbel zo vaak tevreden waren over de borsten van hun partners (56%). Dat zijn heel veel mensen die ontevreden zijn over een lichaamsdeel waar zo veel plezier mee te beleven valt.
De Britse blogster Chidera Eggerue (23) was ooit een van die vrouwen die haar borsten haatte. Als tiener vond ze nooit een beha die paste. Op de behaverpakkingen stonden altijd slank, blanke meisjes met pronte tietjes, die in niets leken op haar grote, hangende borsten, zo vertelt ze in dit interview met Buzzfeed. Ze haatte haar lichaam zo hard dat ze zich voornam een boob-job te nemen toen ze 18 werd. Haar voornemen veranderde echter in een plan om geen beha meer te dragen en zich vooral niet meer te schamen voor haar borsten. Ze richtte de ‘Saggy Boobs Matter’ beweging op, een online club voor vrouwen die de onrealistische representatie van borsten wil uitdagen. Op Twitter en Instagram deelt ze foto’s van zichzelf onder de hashtag #saggyboobsmatter.
“Boobs are not anti-gravity devices.” Chidera Eggerue aka The Slumflower op Instagram
Toen ik haar foto’s de eerste keer zag, knetterde het een beetje in mijn hoofd. Ik had nog nooit zulke leuke hangtieten gezien in zulke coole outfits! Je leert als vrouw heel snel dat je je hangtieten omhoog moet duwen in een push-up beha of moet verstoppen onder lagen kleding. Chidera deed net het tegenovergestelde en maakte van haar hangborsten haar beste feature. Volgens haar is shaming of saggy boobs een vicieuze cirkel: “Saggy boobs are underrepresented. Being underrepresented makes you feel alien to society. This fosters insecurities in people who don’t have the mental strength to see value in themselves beyond other people’s standards.”
“Moeten we nu allemaal onze hangtieten op Instagram zetten? Nee natuurlijk niet. Maar het mag wel.”
Moeten we nu allemaal onze hangtieten op Instagram zetten? Nee natuurlijk niet, we moeten helemaal niks (behalve een zo goed mogelijk mens proberen zijn, ons afval sorteren en onze belastingbrief invullen). Maar het mag wel. Waarom niet, zelfs? Ik weet dat het mij in mijn tienerjaren geholpen zou hebben als ik verschillende soorten borsten gezien had. Ik had me vast een pak minder raar en ongepast gevoeld. En zelfs vandaag, als bijna veertigjarige vrouw met wat meer zelfvertrouwen, is het een fijne bevestiging om te zien dat je niet moet voldoen aan de standaard schoonheidsidealen om goed in je vel te zitten en dat ook uit te stralen.
We zijn vaak onze eigen grootste vijand. Toegegeven, de zelfhaat wordt ons langs alle kanten aangeleerd en opgedrongen. Maar we kunnen proberen iets bewuster te kiezen naar welke stemmetjes we luisteren en welke we negeren.
1 op de 9 vrouwen krijgt in de loop van haar leven borstkanker. Zij moeten een bikkelharde strijd leveren, soms afscheid nemen van hun borsten of pijnlijke operaties ondergaan voor een borstreconstructie. Zouden we niet beter koesteren dat we gezond zijn in plaats van ons eigen lichaam te liggen haten? Een beetje liever zijn voor onszelf en onze meisjes. Na alles wat we samen met hen doormaken, is dat het minste dat ze verdienen.
Schrijf je reactie