Column

Ineens bemoeit iedereen zich met je borsten

Het verborgen leven van borsten: borstvoeding

Ineens bemoeit iedereen zich met je borsten

Tieten, tata’s, prammen, meloenen… We hebben er honderden woorden voor, maar wat weten we nu echt over borsten? We zien ze vooral in lingeriereclames en erotische filmpjes, maar dat is niet representatief voor hoe ze zich in real life gedragen. Daarom: een reeks over het verborgen leven van borsten.

We hadden het in deze reeks al over hoe borsten aan- en uitgekleed worden en over de verschillende vormen die ze kunnen aannemen. Deze keer wil ik het hebben over borsten die voedsel genereren: over borstvoeding dus.

Oei, hoor ik je al denken, mommy wars ahead. Geen onterechte bezorgdheid. Elke vrouw die ooit zwanger was en op internet rondhing, is al eens terecht gekomen op een forum waar de voor- en nadelen van borst- dan wel flesvoeding uitvoerig besproken werden. De politieke campagnes die vandaag gevoerd worden zijn niets in vergelijking met de verbetenheid waarbij sommige moeders zieltjes proberen te ronselen voor de manier waarop zij hun baby’s te eten geven.

Voorzichtig polste ik dus bij een aantal vriendinnen en collega’s naar hun ervaringen met borstvoeding, positief dan wel negatief. In een mum van tijd ontving ik meer dan 40 reacties, allemaal even verschillend, maar allemaal geëmotioneerd en recht uit het hart.

Wanneer je over borstvoeding praat, valt het op dat zowel moeders die borstvoeding geven als moeders die de fles geven, zich veroordeeld voelden. De eerste groep voelt de meewarige blikken wanneer ze in het openbaar haar borsten blootgeeft. En vrouwen die opteren voor flesvoeding klagen jaren later nog over het schuldgevoel dat ze aangepraat kregen door ‘de borstvoedingsmaffia’.

“Zowel moeders die borstvoeding geven als moeders die de fles geven, voelen zich veroordeeld.”

En dat zorgt soms voor kleine trauma’s, zoals een van de reagerende vrouwen liet weten: “Bij mij lukte de borstvoeding na een tijdje niet meer, of moeilijk. Vroedvrouwen en dokters geloofden mij niet. Ze zeiden: “Ja maar, dat is gewoon uw lichaam dat zich aanpast. Vraag en aanbod, daarom voelt het alsof je geen melk meer geeft.” Ik was kwaad. Op mezelf, de vroedvrouwen, dokters en de wereld. Omdat ze er van uitgaan dat borstvoeding ALTIJD positief is, dat ze het beter weten dan een moeder. Borstvoeding IS niet altijd positief. Soms gaat het gewoon niet. Punt.”

Dat borstvoeding de eerste weken vaker een strijd is dan een zegen, is geen geheim. Uit onderzoek van Kind & Gezin blijkt dat 78,2% van de moeders in Vlaanderen vlak na de geboorte enthousiast aan borstvoeding begint. Na een week valt dat cijfer terug tot 65,3%. Na enkele maanden tot ongeveer een kwart. Borstvoeding geven gaat dus niet altijd vanzelf.

Je borsten hebben de eerste 20 of 30 jaar van hun leven nooit iets anders moeten doen dan gewoon hangen. Wanneer ze dan plotsklaps gebombardeerd worden tot voornaamste voedingsbron voor een pasgeboren baby, kan dat de nodige stress opleveren. Bovendien is 6 tot 10 keer per dag leeggezogen worden door een huilerige poepbaby, wanneer je overleeft over 5 onderbroken uurtjes slaap per nacht, ook gewoon fucking hard. Daar hoeven we helemaal niet zo veel roze wolkjes overheen te smeren.

“Het heeft echt wel 6 weken geduurd voor ik min of meer mee was met die borstvoeding”, vertelt een andere vrouw me. “Mijn grootmoeder zei na een aantal weken tegen me: ‘Toch geestig hé, die borstvoeding. ‘Dad es toch ’t gemakkelijkste dat er es?’ Ik zweer dat ik haar een muilpeer wilde verkopen.”

“Ik heb geen borstvoeding gegeven. Ik vond het idee alleen al heel deprimerend.”

De verhalen van vrouwen die zich mislukt voelen omdat de borstvoeding niet lukte, zijn legio. Zelf gaf ik enkel mijn eerste zoon borstvoeding. Hoewel ik heel goed ging op het idee dat mijn eigen lichaam voedsel kon maken om een ander mens in leven te houden, was het toch elke keer een beproeving. Mijn zoon had krampen en hing wroetend en schoppend aan mijn borst. Ik kreeg pijnlijke borstontstekingen en lag met koorts in bed. In het ziekenhuis, dat pro borstvoeding was, lieten vroedvrouwen duidelijk hun voorkeur voor moeders met borstmelk blijken, waardoor ik me gefaald voelde als vrouw toen ik na 7 weken moegetergd overschakelde op flesvoeding. Toen mijn tweede zoon geboren werd met ernstige gezondheidsproblemen, was ik bijna opgelucht dat dit een valabele reden was om geen borstvoeding te moeten geven. Vooral om mezelf niet meer te hoeven verantwoorden.

Een andere collega bevestigt het taboe. “Ik heb geen borstvoeding gegeven. Ik vond het idee alleen al heel deprimerend. Het zijn van die dingen die je als moeder amper luidop durft te zeggen. En als je het zegt: de schandpaal. Op den duur verzon ik tegen andere vrouwen ‘dat het niet lukte’.”

Moederschap meten aan de hand van de hoeveelheid melk die uit je komt: vermoeiend.

Maar langs de andere kant zijn er ook de ervaringen van vrouwen die net verkeerd bekeken worden omdat ze wél voor borstvoeding kiezen. Zo kregen Victoria’s Secret modellen Miranda Kerr, Gisele Bündchen en Candice Swanepoel alledrie kritiek over zich heen toen ze op sociale media een foto deelden waarop ze hun kindje borstvoeding gaven. Candice De Swanepoel reageerde op Instagram op de hypocrisie omtrent blote borsten. “Veel vrouwen worden erop aangekeken als ze borstvoeding geven in het openbaar,” schreef ze op Instagram. “En ook ik heb het idee gekregen dat ik mezelf moet bedekken en me moet generen als ik mijn baby voed op een openbare plek. Gek genoeg heb ik dat nooit gevoeld bij alle topless fotoshoots die ik deed in naam van de kunsten.”

“Voordien schaamde ze zich soms voor haar kleine borsten, maar omdat haar borsten prima werk leverden, werd ze fier op haar boezem.”

Een andere vrouw die ik sprak gaf 3,5 jaar borstvoeding. Haar eerste dronk tot de tweede eruit kwam. Heel gemakkelijk en gezellig vond ze dat. Voordien schaamde ze zich soms voor haar kleine borsten, maar omdat haar borsten prima werk leverden, werd ze fier op haar boezem. Toch bleef ook zij niet gespaard van kritiek. “Ik kreeg de hele tijd uit alle hoeken te horen dat ik een flesje moest geven, dat ik te veel voedingsstoffen gaf aan mijn kind, dat ik aan mezelf moest denken… Dat vind ik dus zo bizar aan borstvoeding. Het is nooit goed.”

Of je nu kiest voor borstvoeding of voor flesvoeding, een ding is zeker. Vanaf het moment dat je zwanger bent, zijn je borsten niet meer van jou. Je moet ze niet alleen delen met je baby, maar ook met de hele goegemeente die zijn of haar mening erover kwijt wil. Mensen die normaal niets met je borsten te maken hebben, staan ineens op de eerste rij om ze te bekijken, te bepotelen en te bespreken. Terwijl je borsten voorheen vooral aangeraakt of bekeken werden in een seksuele context, worden ze ineens instrumenten. Of zoals een van de vrouwen waar ik mee sprak het verwoordt: “Verpleegsters die in de microgolf opgewarmde pampers erop legden om de pijn te verzachten, vroedvrouwen die erin knepen om de kloven te inspecteren (auw!). En TEPELHOEDJES! Who even knew that was a word!”

“Er wordt al genoeg gezeikt over ons lijf. Laten we daar zelf geen schepje bovenop doen.”

Voor sommige vrouwen is borstvoeding geven een hemelse tijd. “Ik vond dat een zalig gevoel en mis dat nu nog soms. Die symbiose, dat beest zijn, die intimiteit,” zei een van m’n informanten. Voor anderen is het de hel op aarde en een periode waarop ze met veel nare gevoelens terugkijken.

Bottomline is dat niemand dat voor een ander kan beslissen. Als vrouwen zijn we het jammer genoeg gewoon dat we geen volledige zeggenschap hebben over wat er met ons lichaam gebeurt. In verschillende landen moeten vrouwen nog steeds het recht opeisen om zelf te beslissen wanneer ze zwanger worden en wanneer niet. Religieuze organisaties, waar enkel mannen aan het hoofd staan, leggen vrouwen regels op over wat ze wel en niet met hun lichaam mogen doen. En hoe we ons lichaam bedekken of blootgeven is al jaren voer voor ellendig lange discussies op sociale media, die vreemd genoeg vooral door mannen gevoerd worden.

Er wordt dus al genoeg gezeikt over ons lijf. Laten we daar zelf geen schepje bovenop doen door andere vrouwen te bekritiseren. De volgende keer dat je een zwangere vrouw of kersverse moeder ziet – tenzij je een lactatiedeskundige bent of de moeder zelf vraagt om advies – vraag haar of ze een kop thee wil of vertel haar een sappige roddel. Ververs de luier van haar kind of maak haar een lasagneschotel. Daar is ze veel meer mee geholpen dan het honderdste verhaal over wat er al dan niet uit haar borsten moet komen.

Lees ook: Leve de saggy boobs club
En: De beha: best ingewikkeld
Foto: Istock

Schrijf je reactie

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen