Ik heb het nooit zo gehad voor merchandising. Cars-truien, Plop-rugzakken, Spiderman-brooddozen: schreeuwlelijk. Tot mijn zoon zijn zinnen zette op K3. Uiteraard trokken wij naar de Lotto Arena, om daar het oude en het nieuwe drietal aan het werk te zien; ik plooi voor de passies van mijn kroost. Het werd een ontroerend moment: mijn zoon en zijn nichtje, even oud, waren helemaal in de ban. Ik kreeg een krop in de keel en tranen in de ogen bij zoveel kindergeluk. Ik werd verliefd op K3. K3-magie, jawel. Het zal je maar overkomen als je veertig bent.
En toen begon het lange gesmacht naar een K3-accessoire. In feite wou de zoon een jurkje, net als zijn nichtje, maar dat konden we hem uit het hoofd praten. De K3-jongens T-shirts waren op komst, al moesten we vele weken geduld hebben. Het werd een constructie met te verdienen stickers. Na tien stickers was de buit binnen.
Kon ik hem wel loslaten in de sociale arena met een K3-shirt? Zouden ze niet met hem lachen?
Hij was in de wolken met zijn regenboog T-shirt. Keitrots stapte hij ermee naar school. Moeder had er een nacht de slaap voor gelaten: kon ik hem wel loslaten in de sociale arena met een K3-shirt? Zouden ze niet met hem lachen? Moest ik hem behoeden, of toch maar het risico nemen? Het werd het risico. Bij aankomst op school vroeg meteen één meisje onbevangen: “Kan dat wel voor jongens?” Een juf speelde er vliegensvlug op in, en benadrukte hoe fantastisch ze K3 vond. De situatie was ontmijnd.
Maar toen vertrok moeder, en tijdens een showmoment in de klas – de clowneske capaciteiten van mijn zoon zijn niet te onderschatten – was het onvermijdelijke gebeurd: ‘ze hebben mij uitgelachen’. Zijn verslag, ik weet niet hoe het werkelijk verliep. Helaas was zijn favoriete kleuterjuf, die weet hoezeer hij van roze houdt, die dag even van school. De netelige microkosmos van de kleuterklas was onbewaakt, en deed haar ding. Hommeles zoals te verwachten en te voorzien was.
Resultaat: het T-shirt ging niet meer terug aan. Het bleef de volgende dag levenloos op de bank. Nee, dat ding zou hij niet weer aandoen, ze zouden ‘met hem lachen’. De K3-magie doorprikt, het moest op een dag gebeuren. Nu moet je weten: mijn zoon is een typische jongen. Springen, klimmen, kloppen, gooien, roepen… you name it, en hij blinkt erin uit. Hij houdt ook van tractors, van de brandweer, van dino’s. Op YouTube wisselt hij dergelijke filmpjes af met die van K3, en van prinsessen. Alles kan. Ik vind dat perfect. Ik vind dat gezond.
Stoere meisjes zijn al enigszins sociaal geaccepteerd, geraffineerde jongens veel minder. Hoog tijd voor mannenemancipatie dus.
Zijn favoriete K3-meisje? Klaasje. Je kunt hem geen ongelijk geven. Om maar te zeggen: mijn zoon is niet van gisteren, hoegenaamd niet. Waarom zouden jongens niet van K3 mogen houden? Maar wanneer ik dit voorval op FB post, regent het reacties. Van mama’s die ook zonen hebben met meisjesachtige goestinkjes: roze kledij, schoenen met gouddraad, gelakte nagels, zowat élk jongetje wil het op een dag uitproberen. Op school zorgt het echter voor hoongelach. En het is blijkbaar in 20 jaar geen zier veranderd: een zestigjarige vriendin vertelt me dat haar zoon hield van poppen, en er eentje meenam naar school op een dag. Het liep uit op een sociaal fiasco. Nu, twintig jaar later, is met haar zoon alles volstrekt oké. Zijn poppen heeft hij verruild voor een knappe vrouw aan zijn zijde.
Ik maak me dus totaal geen zorgen over mijn zoon, maar voel een beetje mee met al die jongetjes die soms een beetje meisje willen zijn, anno 2016. Stoere meisjes zijn al enigszins sociaal geaccepteerd, geraffineerde jongens veel minder. Hoog tijd voor mannenemancipatie dus. In de klas van mijn zoon is de juf er vandaag aan begonnen: het T-shirt ging terug aan – onder een trui weliswaar -, en het werd een educatief moment, over geslachten en hokjes. Over jongens en meisjes, en over durven. Voor vier- tot zesjarigen. Mét succes, want mijn K3-fan straalde daarna op de speelplaats ongegeneerd met zijn nieuwste aanwinst. Wie had dat ooit verwacht van een simpel K3 T-shirt?
Oh, en mijn dochter? Die heeft het nooit zo gehad voor K3. Tot nu, op de valreep voor de puberteit. Plots is K3 weer cool, want very vintage. Even cool als The Voice en Taylor Swift. Die van Studio 100 hebben het toch goed voor mekaar, nietwaar. Conceptueel dan toch.
19 reacties
Wat erg! Mijn zoon staat te springen op K3 ook hoor!
7,5 jaar, zit op voetbal, brandweerfan en dus is het lied ‘meisjes van de brandweer’ ook een hit hier!
Een jurk hoeft hij niet, maar met trots gaat hij binnenkort voor oma zingen met een regenboogstrikje om!
Wat ik zo erg vind is dat (kleuter)juffen stereotypisch genderdenken zo in de hand werken. Ik kan veel voorbeelden noemen – los van themaweken zoals ‘ridders en prinsessen’ – waarbij de juffen kleuren of activiteiten opdringen aan meisjes/jongens. Ik snap echt niet waarom meisjes paarse piratenhoedjes moeten knutselen en jongens zwarte? De kinderen laten kiezen is toch veel leuker? Of juffen die jongens vertellen dat hun paarse schoenen wel heel meisjesachtig zijn enzovoort. Of meisjes vragen de tafel af te ruimen terwijl de jongens mogen blijven zitten. En dat zijn vaak twintigers in2016!
Oh wat jammer voor je zoon…
Ik was vroeger een jongensachtig meisje (voetballen, kort haar, bomen klimmen,…) en ik heb nu een heel meisje meisje dochter. Het enige jongensachtige wat ze ook graag heeft zijn spidermanspullen. Dit jaar met carnaval wilde ze haar spiderman pak aan en de kleuters zeiden dan inderdaad direct op school ” dat is wel voor jongens he”.
Maar mijn dochter zegt zelf ook zo’n dingen: “roos is voor meisjes he mama”. Ik denk dat ze op die leeftijd gewoon heel zwart wit redeneren.
Natuurlijk is alles volstrekt ok. Alleen heeft deze man nu een vrouw aan zijn zijde! Ik had niet verwacht dat mensen impliciet zouden denken dat ik hiermee bedoel dat een man aan zijn zijde niet ok zou zijn. Ik wou alleen de klassiekere reacties pareren, van mensen die denken dat jongetjes met ‘meisjesachtige’ goestinkjes ‘raar’ zijn. Dat zijn ze helemaal niet! Ze zijn ook met velen, als ik de reacties mag geloven.
Helemaal herkenbaar! Hier een zoontje van 3 jaar, mét K3 kleedje, gelakte nageltjes en een staartje in het haar. Super stoere kerel, maar ‘mama, roze vind ik toch echt de allermooiste kleur’. Komt elke dag vol builen en blauwe plekken van school van het klimmen in bomen en ravotten met de grote jongens, en ‘mama, later word ik Assepoester’. Ging de eerste dag na de paasvakantie met een staartje naar school, beetje verwittigd dat er misschien kindjes zouden zijn die dat wat gek zouden vinden. Hij keek me aan alsof ik heel vreemde dingen zei… totdat hij een voetje op de speelplaats zette, meteen uitgelachen door zijn vriendje. Tranen met tuiten, hartje gebroken, staartje uit… Vanaf nu maken we staartjes in het weekend thuis en zeggen we ‘dat wij dat eigenlijk kei mooi vinden’ :-). Hoe heerlijk is dat toch. Top kereltje!!
O, zo’n mooi verhaal!
Mijn broer had het (on)geluk te mogen opgroeien met mij, zijn 1,5 jaar oude zus. Ik weet hoe ik met zijn auto’s speelde en hij met mijn barbies, hoe hij zijn nageltjes liet lakken met de buurmeisjes en ik het niet in mijn hoofd zou halen een rok aan te doen… Prefect normaal. Hoeft niet aan homoseksualiteit gelinkt te worden. Ik heb inmiddels het heavy metal type man aan mijn zijde en mijn broer is fiere beroepsmilitair. We vonden elkaars speelgoed gewoon minstens even interessant als ons eigen speelgoed, om het anders te verwoorden. En wat kreeg mijn vriend zijn petekindje voor haar eerste verjaardag? Een duplotrein, voor die schattige roze wolk… 🙂 heerlijk.
Oudere* weliswaar…
Annelies, ik volg je discours, maar ik haak af wanneer je ‘van K3 houden’ als een teken van ‘geraffineerd zijn’ beschouwt 😛
Ik ben schminkster en vaak zijn er jongetjes die een vlinder willen zijn. Dan heb je twee soorten ouders: de ouders die het uit zijn hoofd willen praten en de ouders die zeggen ‘Wees jij maar lekker een vlinder, als jij dat wilt’.
Heerlijk die laatsten …
Mooi stuk en hoera voor die fantastische juf!
Tsja, als je anders bent dan moet je een dikke huid aankweken. Dat gebeurt hier ook. Op den duur zal het wel beter gaan.
WoW wat een verhaal.
Ik snap het stand punt helemaal waarom mogen jongens niet van K3 houden of graag een roos t-shirtje dragen ? Moeten ze daarvoor ineens aanzien worden als homo ? Neen dat zijn ze niet het zijn kinderen die het leuke t-shirts vinden en zelf roos een mooie kleur vinden. Mijn respect voor jou zoontje dat hij zijn t-shirt draagt en ben blij voor hem dat de juf er met de klas heeft over gepraat zodat hij zonder schaamte of bang dat ze hem gaan uitlachen zijn t-shirt kan dragen op school ??
Daar maak ik me ook totaal geen zorgen om. Ik zie ook niet meteen de connectie tussen homo zijn en met poppen spelen ;-).
Idd laat de kinderen zelf kiezen met wat ze willen spelen. Mijn buur jongetje van 2 loopt ook graag rond met een poppenwagen met een popje er in. En waarom wordt weer die connectie gelegd van als hij met poppen speeld zal hij homo zijn ?
…Zijn poppen heeft hij verruild voor een knappe vrouw aan zijn zijde. Ik maak me dus totaal geen zorgen over mijn zoon. Ook al had die zoon zijn poppen ingeruild voor een knappe man aan zijn zijde, dan had je je nog steeds geen zorgen moeten maken hoor!
Enfin, dat is eigenlijk net mijn punt: dat er ook feminiene(re) jongens/mannen zijn, en dat dat helemaal ok zou moeten zijn. Dit stukje gaat helemaal niet over homoseksualiteit, of de acceptatie ervan.
Ik snap je punt, echt, helemaal, maar ik snap ook de bedenking, want ik maakte ze ook. Vrouwelijker trekjes worden idd al gelinkt aan homoseksualiteit, dus je zin komt daar mss niet helemaal over zoals je bedoeld had 🙂
Je schrijft “een zestigjarige vriendin vertelt me dat haar zoon hield van poppen, en er eentje meenam naar school op een dag. Het liep uit op een sociaal fiasco. Nu, twintig jaar later, is met haar zoon alles volstrekt oké. Zijn poppen heeft hij verruild voor een knappe vrouw aan zijn zijde.”
Opnieuw, zoals Merle opmerkt: wat is er dan niet ‘volstrekt oké’ aan mannen die met poppen spelen EN dan toch homo blijken te zijn (dat het ene niks met het andere te maken heeft lijkt me uiteraard volstrekt logisch) ? Ik zou eerder zeggen ‘alles is volstrekt oké’, ook mannen van 30 die graag regenboog tshirts dragen (of ze nu een man of een vrouw of niemand of alletwee aan hun zijde hebben)?
Misschien ben ik niet helemaal mee met je punt, maar door te zeggen ‘vroeger speelde die jongen met poppen, maar nu, 20 jaar later, is alles ok’, impliceert dat dan niet dat er toch iets niets zo ok is met dat met-de-poppen-spelen of, ruimer, wat vrouwelijker zijn als man? Dat het iets is ‘waar ze wel uitgroeien’? Sowieso een boeiend onderwerp, en heel leuk geschreven, bedankt!