Getuigenis

Jongetjes in jurkjes

Mijn zoon houdt van roze

Jongetjes in jurkjes

Het begon allemaal op een luie weekendochtend. Mijn zoon en ik brengen de helft van die tijd door in pyjama met walmende ‘stinkbekken’, zoals hij dat noemt (met dank aan de Brave Kinders). Een lang uitgesponnen ontbijt en erna het speeltapijt op met zijn autootjes. Voor mij zijn dat de momenten dat er eindelijk tijd is om een weerbarstig lichaamsdeel te ontharen of wat nagels te lakken. Meestal hangt mijn zoon dan achteloos rond in de badkamer, in de weer met zijn brandweerauto en ander speelgoed.

Die ochtend was anders. Hij was drie jaar en wist wat hij wilde: óók gelakte nagels. Ziedaar, de zoveelste uitdaging van het ouderschap.

Ik ben in een oer-traditioneel gezin opgegroeid. Vader ging uit werken, moeder is vele jaren thuisgebleven om voor mij en mijn jongere zus te zorgen. Vader heeft nooit een luier aangeraakt (ook niet van zijn kleinzoon), kookt niet, wast niet, plast gelukkig wel zelf. Moeder ging niet aan de slag met boormachines en reed zelden het gras af. Van de Sint en andere weldoeners kregen wij Barbies, mini-wasmachines – met bijhorend droogrek en strijkijzer – en de Babysittersclub cadeau. Ieder zijn plaats, ieder zijn rol. Ik wil daar geen waardeoordeel aan vasthangen; mijn ouders zijn liefhebbende mensen. Ze deden de dingen gewoon zoals het altijd was geweest en hoe het altijd zou zijn.

Maar hoe ouder ik werd en hoe meer ik mijn best deed om in het plaatje te passen, des te onaangepaster en awkward voelde ik me. Het wrong enorm. Ik zweeg en deed mijn best om erbij te horen. Ik ging erg ver om toch maar aanvaard te worden en negeerde mijn eigen verlangens, probeerde te doen wat ik dacht dat anderen van me verlangden. Erg vermoeiend en contraproductief allemaal.

Ik was tweeëntwintig toen ik uiteindelijk crashte. Ik had geen flauw idee meer van wie ik was of van wat ik zelf nog wilde. Na die crash, gooide ik het roer om. Ik gunde mezelf afwijkende standpunten, verkende ze, leerde ze aanvaarden en in te nemen. Ik gaf de strijd om goedkeuring van anderen op en leerde zelfstandig te denken. Ik werd eigenzinnig en dat beschouw ik nog steeds als een bevrijding.

Het is niet omdat de meeste mensen het doen, dat het daarom goed is.

De manier waarop ik mijn zoon opvoed, ligt in het verlengde van die zelf samengestelde filosofie. Ik informeer me, maar aanvaard niets zomaar. Het is niet omdat de meeste mensen het doen, dat het daarom goed is. To be frowned upon is ondergeschikt aan zijn welzijn. En naarmate hij ouder wordt, moet ik ook mezelf constant bijsturen. Dat is opvoeden voor je.

Toen hij me vroeg of hij ook rood gelakte nagels mocht, wilde ik in eerste instantie antwoorden dat gelakte nagels voor meisjes zijn. In de fractie bedenktijd die ik mezelf gaf, kon ik echter geen enkel ander zinnig antwoord bedenken op de vraag waarom ik het hem niet zou toestaan. Hij was een kind van drie dat zich spontaan aangetrokken voelde tot kleur en mij als een rolmodel zag. Wat ik deed, wilde hij ook doen. Meer dan dat moest ik daar toch niet achter zoeken? Dus lakte ik zijn nagels en stuurde hem naar school. Hij was gelukkig en geen haan kraaide ernaar. Die dag was ik trots op mezelf. Alweer een mijlpaal in ons beider emancipatie.

Daarna kwamen er nog andere momenten. Toen hij mocht kiezen tussen een donkerblauw regenpak met wolkjes en bliksemschichten en een rood met roze hartjes, ging hij voor het laatste. Dus ik ook. Toen hij op vakantie de keuze had tussen een groene en een roze zonnebril, koos hij de roze. Idem dito voor de roze versus de blauwe Crocs (en ja, ik haat Crocs al even erg als u). Bij de apotheker werd hij aangetrokken tot de pleisters met afbeeldingen van Cars maar dat was enkel omdat hij die met de Disneyprinsessen nog niet had zien hangen. Ik zou liegen als ik zeg dat die keuzes door mij intussen al zonder verpinken werden geruggensteund. Ik stond er weldegelijk nog bij stil, maar tot mijn eigen verbazing kostte het me geen moeite meer om erin mee te gaan.

Ik kon geen enkel zinnig argument bedenken om het jurkje te verbieden. Dus trok hij het aan en was de rest van die dag een feest voor hem.

Tot die dag, een paar weken geleden, dat we bij vrienden naar een rommelmarkt gingen. Daar lag een rood-wit geblokt kleedje, precies in zijn maat. Je kon er donder op zeggen: hij moest en zou dat kleedje aantrekken. Gelakte nagels was één ding, effectief een jurk aantrekken iets heel anders. Dit voerde ons naar een compleet nieuwe dimensie. ‘Gaat dit te ver?’, vroeg ik mezelf af. Maar alweer kon ik geen enkel zinnig argument bedenken om het niet toe te staan. Dus trok hij het jurkje aan, ging voetballen en was de rest van die dag een feest voor hem.

Ik volgde iedereens blik met argusogen. Jawel, hij kreeg vreemde blikken. Gelukkig bevond ik me te midden van een overwegend ruimdenkend publiek van filosofische vrijbuiters. Het gros van de aanwezigen sprak zich vol bewondering uit over de lefgozers die we waren. De vraag of hij een jongen was, werd slechts hier en daar voorzichtig geopperd. Alweer tot mijn eigen verbazing, kwam mijn antwoord naturel: ‘We moeten proberen zo lang mogelijk een open geest te bewaren, toch?’

Ik sprak de zin uit en besefte dat ik daar ter plekke de essentie van mijn pedagogie had samengevat: een open geest. Mijn zoon is verzot op autootjes en de kleur roze, hij wil later Spiderman worden, neemt met zijn vier jaar al woorden in de mond als ‘cool’ en ‘stoer’, hij houdt van Disneyprinsessen, rijdt rond met een K3-mandje op zijn fiets en zegt dat mij knuffelen ‘het liefste van de hele wereld’ is.

‘Ja ja, ge hebt het vlaggen’, wordt er al eens smalend gezegd (insinuerend dat hij homo zou zijn). Dat zegt, wat mij betreft, meer over de bekrompen geest van degene die zo’n uitspraak doet. En zelfs als hij homo is: et alors? Geen familiedrama’s in dit gezin: mijn zoon groeit nu al niet op met het idee dat hij dan afwijkend zou zijn (de horror).

roze2

“Ik wil allemaal roze mannen, mama.”

Moet ik hem dan in een keurslijf stoppen en in hokjes leren denken? Proberen we daar met z’n allen net niet van los te komen de hele tijd? Worden we daar allemaal ook niet verschrikkelijk moe van? Zijn sekse en wat er zich op de kruising van zijn lichaam bevindt, heeft hij al meer dan uitvoerig verkend. Maar het concept ‘gender’ bestaat niet eens in zijn jonge geest. Tenzij ik het idee daar plant: hoe zou het ook? Hij is nog maar net zijn ego aan het afronden. En welk nut zou het überhaupt hebben daar op zijn vierde al bepaalde stereotypen aan te koppelen? Of op eender welke leeftijd?

Of ik daar niet te ver in ga? Onlangs nog werd de website genderklikvoorjongens.be gelanceerd. Actie-onderzoek in acht Vlaamse en Brusselse scholen, heeft aangetoond dat jongens én meisjes zich geenszins bewust zijn van de negatieve gevolgen van genderstereotypering op hun levenskwaliteit. Jammer genoeg verwondert me dat niet. Jean-Marie Dedecker heeft daags voor de lancering nog bewezen dat het concept ‘male chauvinist pig’ een term is die we ondanks de (door hem aangehaalde) jaren ’60, nog niet kwijtgeraakt zijn. Met alle gevolgen van dien: mannen sterven jonger dan vrouwen en drie maal vaker door zelfmoord. Ze zijn vaker slachtoffer en dader van geweld. Ook van geweld op zichzelf, door drugs- en alcoholmisbruik. Ze ervaren meer druk om succesvol te zijn. Enzovoort.

Op dit moment tegen zijn kinderlijke en volstrekt onschuldige vraag ingaan, om redenen die in zijn leefwereld volslagen ongegrond zijn, zou verstrekkende gevolgen hebben voor zijn voorstellingsvermogen. Dat is ernstig: het zou zijn visie op de wereld en op zijn eigen leven (dat die maakbaar zijn) dramatisch belemmeren. Het interesseert me bijzonder weinig wat hij later wil doen in het leven. Wel probeer ik nu een basis te leggen om van hem een autonoom denkend, kritisch mens met zelfvertrouwen te maken. Een man (of vrouw, want soms wil hij een meisje zijn) die geen boodschap heeft aan gender, ras of uiterlijke kenmerken en die geen inhaalbeweging moet doen op de keuzes die ik hem door de strot heb geramd. Wat hij ook wil gaan doen, het lijkt me dat zijn keuzes op die manier sowieso een grotere kans op slagen zullen hebben.

Stuur uw zonen uit! In roze of blauw, als Mega Mindy of Mega Toby, als prinsessen of Spider Man. Helden zijn het sowieso.

Door die opvoeding probeer ik te vermijden dat hij zich awkward moet voelen om zijn verlangens. Door hem onvoorwaardelijk graag te zien, ongeacht zijn keuzes, hoop ik dat hij zich nooit onaangepast voelt. Ik hoop dat hij nooit het gevoel heeft er niet bij te horen. Ook al vindt hij moeilijk gelijkgestemden, ik wil hem meegeven dat hij a priori al bij mij (en zijn papa) hoort. Wij zullen autoriteiten in zijn leven zijn tot de dag dat we sterven. Dat is een machtspositie die we niet mogen onderschatten. Door mijn aanvaarding van zijn afwijkende meningen – zelfs in zoverre die afwijken van de mijne – wil ik dat hij zich vrij voelt zijn eigen gedacht te vormen. En dat gebeurt niet gratuit: ondertussen leert hij dat gedacht ook stevig te funderen.

Zodoende, vaders en moeders van de nieuwe generatie, een warme oproep aan u: zeg gewoon ja! Stuur uw zonen uit! In roze of blauw, als Mega Mindy of Mega Toby, als prinsessen of Spider Man. Helden zijn het sowieso.

Charlie deed een oproep voor foto’s van kinderen die lak hebben aan de roze/blauwe regeltjes. Bekijk de fotoreek hier.

Schrijf je reactie

40 reacties
  • Rokwens says:

    Beste lezers. Misschien kan ik iets bijdragen tot deze problematiek. Eigenlijk zou dit geen probleem mogen zijn als er niet met twee maten en twee gewichten zou gewerkt worden. Eigenlijk zou deze ongelijkheid (lees discriminatie) niet mogen bestaan. Zeker in een tijd waar zoveel mogelijk is lijkt het wel een niet te overwinnen obstakel dat jongens dezelfde kleding-rechten zouden krijgen als meisjes. Ik las het al in een van de reacties : ” Ik heb twee meisjes, en eentje is een halve jongen. Zoals ik ? Maar van een vrouw in broek kijkt natuurlijk niemand op. ” Wanneer hoor ik eens zeggen door een vader : ik heb twee jongens en een ervan is een half meisje. Zoals ik ” …. Het is misschien even schrikken , maar dit zou even normaal moeten zijn. Vinden jullie niet dat mannen/jongens zeer veel achterstand hebben opgelopen ? Vinden jullie niet dat het hoog tijd wordt dat mannen/jongens ook alle vrijheid moeten krijgen om te dragen wat ze willen ? Vinden jullie niet dat het belachelijk is dat men in termen van genderprobleem e.d. moet spreken als het over jongens gaat die hun zin willen doen ? Dat doet men toch niet voor meisjes die broeken dragen ! Trouwens, het is niet zo dat meisjes die broeken willen dragen hierbij de wil uiten dat ze een jongen willen zijn. Het is ook niet zo dat jongens die rokjes en e.d. willen dragen dat die meisje willen zijn. Het is wél zo dat al die leuke decoratieve” meisjesdingen” de verbeelding en de creativiteit stimuleren en antwoord bieden aan fijnere gevoelens. Ik was 4j in 1953 . Toen ging ik ook met mijn moeder langs de kleurrijke kleedjes en rokjes richting jongenskleding. Mijn adem stokte in mijn keel, maar ik kreeg het niet over mijn lippen om te zeggen dat ik graag een rokje wilde. Mijn moeder zal het wel gemerkt hebben omdat ik aan de stoffen voelde, maar er was geen ruimte voor een gesprek. Dat waren andere tijden. Jongens droegen alleen eenvoudige basic-kleding in donkere kleuren. Maar ik ondervind er nog steeds de gevolgen van. Er was geen enkel gevoel om tot het andere geslacht te willen behoren maar de sterke wens om veel leukereen luchtige kleding te hebben was enorm sterk. Het is een frustratie die ik al mijn hele leven mee draag. Het is heel moeilijk te leven met een zinloos taboe, met het verbod om rokken en jurken te dragen en dan wetende dat het andere geslacht wél alle jongenskledij mag dragen zonder dat er iemand naar omkijkt. Het gebrek aan mogelijkheden, kledingvormen, alles soorten stoffen en kleuren zit me zeer hoog, dag na dag, jaar na jaar. Al ruim 60 jaar lang. En hierbij doe ik een oproep aan iedereen die hier iets kan aan doen om deze ongelijke behandeling te stoppen. Het is een probleem waar veel mannen mee zitten over de hele wereld en de kledingindustrie doet er niets aan. En het kan zo eenvoudig zijn. Gewoon in alle winkels unisexrokken voorzien en het grote publiek duidelijk maken dat dit taboe eindelijk doorbroken is en plaats maakt voor gelijkheid voor mannen/jongens. Dus ouders denk hier eens over na als je zoon een jurk wil enz.

  • cindyboy says:

    Ik heb het verhaal nog eens gelezen. Het doet me denken aan de tijd toen ik zo’n jaartje of vier was. Ik herinnerde me toen (en nu nog steeds) dat alle kinderen tot een jaar of drie-drieënhalf jurkjes droegen (vanwege de gewone katoenen tetradoeken die toen als luier gebruikt werden).
    Ik vroeg toen of ik thuis terug een kleedje (werd vroeger zo genoemd) mocht dragen, maar dat mocht niet, want jongens droegen geen kleedjes. Echter een paar dagen later gingen we (mam en ik) naar een winkel waar kinderkleding (0 tot 6 jaar) verkocht werd. Ik keek daar eens heel goed rond, en…allemaal jurkjes, in diverse kleuren, maten en modellen.
    Mam zei tegen die verkooptster dat we voor een kleedje kwamen.
    De verkooptster vroeg toen:”Is het voor een jongen of een meisje”?
    Mam zei toen:”Het is voor een jongen”. Toen in die winkel vroeg ik het nog eens, maar weer noppes.
    Gevolg, de hele dag bokkig rondgelopen.
    Dus ik vind het fantastisch dat jou zoontje dan wél een jurkje aanmag

  • Alex klijn says:

    Wat een inspirerende tekst, Inke! Mag ik hem gebruiken voor de les?
    Xx
    Alex

  • Marie says:

    Ik lees dit artikel nu pas en wat heb ik ervan genoten! Mijn zoontje is nu amper 9 maanden en toch heb ik al aan den lijve ondervonden hoe vroeg mensen kinderen al in een gender-hokje duwen. Onlangs waren we bijvoorbeeld op een feestje met onze zoon en zijn roze (naar het oranje toe) truitje lag ergens in een hoek. Op een gegeven moment vraagt iemand aan een andere aanwezige vader of dat truitje van zijn kinderen is, waarop die antwoordt: “Ik heb wel twee jongens, die dragen geen roze”. Mijn partner, die zelf toch ook eerder een alfa-mannetje is (van nature, niet aangeleerd, want opgegroeid met twee zussen en bijgevolg ook vaak met meisjesspeelgoed gespeeld) was echt gechoqueerd, en daar werd ik stiekem blij van. Hoe belachelijk is het om kinderen al van baby-leeftijd in een bepaald hoekje te duwen! En ik vind ook dat af en toe wat roze/rode/oranje in de garderobe van mijn zoontje een heerlijke variatie vormt op al dat blauw, groen en geel.

    En mijn zoontje zuigt even gretig aan zijn paarse tutje met roze olifantjes en hartjes als op zijn blauwe met een brandweerwagen 😉

    Doe zo verder met artikels als deze, ik ben fan van je schrijfstijl en insteek!

  • veerle says:

    Ons kind (geboren als dochter) had al als jong kind duidelijke jongensvoorkeuren. Toen ze daar zelf duidelijk mee in de knoop lag, zijn we ten rade gegaan bij genderspecialisten. Het advies was er toen van laat hem (toen nog haar) inderdaad maar exploreren en zich jongensachtig gedragen maar we bleven hem beschouwen als een jongensachtig meisje en zo werd dat ook naar de buitenwereld toe verkondigd. Dit om te voorkomen dat zij al te vroeg een bepaalde richting werd uitgestuurd en er geen weg meer terug zou zijn. Op puberleeftijd werd inderdaad meer en meer duidelijk dat ons kind een jongen is geboren in een meisjeslichaam en wordt hij nu ook aangesproken als een jongen, heeft hij een jongensnaam… Maar zulke kinderen zijn echt uitzonderingen, bij de meeste kinderen die zich wat minder stereotiep gedragen, loopt dit op latere leeftijd wel weer los. Wat ik wil zeggen is, laat je kinderen inderdaad ten volle ontdekken wie ze zijn, wat ze leuk vinden en wat niet en leer ze zo dat niets zwartwit is, niemand is 100% man of 100% vrouw. Op die manier krijgen we een maatschappij van mensen die openstaan voor degenen die zich wat anders voelen of zijn. En als je dat doet met wat gezond verstand ben ik zeker dat het geen kwaad kan als je zoontje eens met rode nageltjes rondloopt.

  • Lien says:

    Bij ons ook twee jongetjes die graag nagellak hebben. Alleen komen ze nu op een leeftijd dat de vriendjes op school dingen beginnen te zeggen als “nagellak is voor meisjes” enzo. Nu vragen ze het eigenlijk alleen nog maar in de vakantie, als ze niet naar school moeten. De mening van de mensen/kinderen rondom hen wordt steeds belangrijker voor hen. Mijn jongste kijkt heel graag naar Assepoester, dat is zijn troostfilm waar hij graag naar kijkt als hij moe is of zich niet lekker voelt. Maar sinds een vriendje hem gezegd heeft dat dit een meisjesfilm is, vraagt hij telkens weer bevestiging, dat dit toch niet waar is, dat jongens toch ook naar “assepoesje” mogen kijken.

    • Francis says:

      Hoi Lien.
      Eerst en vooral, zelf heb ik geen kinderen. Maar als ik je tekst lees, dan is er iets in mij dat me zegt: die andere kinderen zullen dat hoogstwaarschijnlijk niet uit hunzelf zeggen, ik ben meer geneigd om te denken dat er een paar kinderen zijn die jou zoontje zagen met nagellak aan zijn nageltjes en hebben dat waarschijnlijk bij hun thuis gevraagd of zij OOK nagellak mochten hebben. Dan denk ik dat die ouders dan zullen gezegd hebben dat nagellak niet voor jongens is, maar voor meisjes.
      Misschien een tip; je kan ook kleurloze nagellak opdoen, en dan kan hij zeggen dat het een nagelversteviger is om sterkere nagels te krijgen. Het is een produkt wat je bij de apotheker koopt. Ik heb het jaren geleden zelf ook gebruikt, daar mijn vingernagels gewoon afblotten door de medicatie die ik toen moest nemen. (is nu gelukkig allebei genezen.)

  • bianca says:

    Heb zelf 2 zonen en een dochter. Ook zij hebben samen gespeeld en soms was dit met poppen, barbie’s en andere momenten waren het de auto’s, leger en voetbal. Ze zijn nu tieners en hebben er niets van geleden. Uit ervaring weet ik dat kinderen veel makkelijker zijn als wij. Bij mijn jongste zoon in zijn sport team zit een jongen die als meisje geboren is. Hij zit al enkele jaren in hun team. Niemand die er moeite mee heeft of er moeilijk over doet. Gelukkig word hij gesteund door zijn ouders en goed begeleid door instanties. Hij kan daar door gelukkig opgroeien. Hij heeft al moeite met zijn lichaam, daar hoeven geen andere problemen bij.

  • Kathleen says:

    Ik heb eigenlijk maar 1 iets toe te voegen aan je mooie artikel: zelf was ik een kind dat ‘een rare’ werd genoemd (al was het dan om andere redenen) en ik heb daar lang mee geworsteld. Tot ik mezelf leerde aanvaarden en plots realiseerde dat ‘rare’ het franse woord voor ‘zeldzaam’ is. En dus eigenlijk een prachtig compliment… Laat onze dochter dus maar zijn wie ze is, en stilletjes juichen als dat zeldzaam blijkt te zijn

  • evel says:

    Ik vind het voor mijn zoon fantastisch dat hij n grote zus heeft en vice ver sa. Zo worden ook zijn nageltjes gelakt, spelen ze beiden met bar bies, leeuwen en vrandweerwagens 🙂 zelfs ik hoef niet vr hen te kiezen 🙂

  • marjolein says:

    Ik kan mij hier volledig in vinden en vind het mooi wat je doet. Maar als ik mijn dochter een broek wil aandoen, wil ze dat niet want “dat is voor jongens”.. Ze wil een rokje/jurkje dat zwiert.
    Daar komt ze van de medeleerlingen mee denk ik (3.5 j). “ik ga dat aan doen, dan gaan ze mij mooi vinden”, ik zeg dan altijd dat ze gewoon sowiso al mooi is.
    En ik weet niet wat ik bij een jongen zou doen, thuis wat hij wil oké. Maar ik zou buiten schrik hebben dat hij het mikpunt wordt van pesterijen of dat hij mij later gaat haten als er zo foto’s van hem getrokken zijn.
    Langs de andere kant, misschien is hij dan minder in struggle als hij puber is over wie of wat hij is omdat hij zijn weg al deels heeft gevonden. Lijkt mij moeilijk. Ik heb twee meisjes, en eentje is een halve jongen. Zoals ik 🙂 Maar van een vrouw in broek kijkt natuurlijk niemand op.

    • Mijn zoon vraagt er voorlopig niet naar om buiten te komen in een kleedje, met uitzondering van die ene keer op de rommelmarkt. Ik vermoed dat het voor hem evengoed om een spel gaat. Dat hij dat al in die context plaatst. Mocht hij vragen om in een kleedje naar school te gaan, zou ik ook dat moeten evalueren. Als hij dat écht zou willen, zou ik hem uitleggen welke reacties hij zou mogen verwachten. Maar ook de boodschap dat IK wel achter hem sta. Denk ik 🙂

  • Victor says:

    Oftewel: hoe zorg ik dat mijn kleuter tegen zijn pubertijd helemaal niet meer weet wie of wat hij is (en dan maar beslist dat hij homo is). Een jongen van 3 die geen piemel wil (omdat mama er ook geen heeft, en omdat er bijvoorbeeld geen papa in the picture is omdat mama een BOM is) ga je toch ook niet dadelijk een sex change geven, gewoon omdat je als mama zo graag tegendraads en openminded bent? Een kind van 3 dat nog nooit heeft gezwommen, en graag in het kanaal wil springen laat je toch ook niet zijn gang gaan? Laat je kind de wereld eerst een beetje meer verkennen, en daarna keuzes maken. Als je zoon op 6 of 7 jaar echt graag nagellak op wil hebben (nadat hij kennis heeft kunnen maken met voldoende leeftijdsgenootjes, van beider kunne, en een beetje heeft kunnen proeven van het leven) dan is dat natuurlijk een andere kwestie, en dan snap ik helemaal dat je hierin meegaat, maar een kind van 3? Het is toch niet omdat je zelf hebt geworsteld met je identiteit dat je je zoon in hetzelfde straatje moet duwen?

    • Tomgirl says:

      Victor, misschien toch liever eerst eens informeren voor je zo’n een mening uit, zodat je ook wéét waarover je spreekt… -> http://www.transgenderinfo.be

      In het kanaal springen lijkt me gevaarlijk, dat snapt elke mens met gezond verstand… maar wat is er gevaarlijk aan als “jongen” een jurk aandoen? Je ziet wel hoe gevaarlijk het is geworden nu vrouwen ook een broek “mogen” dragen :-p
      Het enige evaar dat ik kan bedenken komt uit de hoek van mensen die in hokjes denken :-/

      En waar doel jij op als “laten verkennen”: ze enkel in hun stereotype beeld laten “verkennen”… hoe gaan ze daar dan ooit nog van loskomen?
      Ben er vrij zeker van dat die kinderen die wél die vrijheid krijgen, op die leeftijd echt nog geen keuze aan het maken zijn maar enkel aan het “experimenteren”… Dat zie je genoeg aan de reacties hierboven en reacties op andere plaatsen…

      “Let’s raise children who wont have to recover from their childhood”

    • Ronny says:

      Gegroet iedereen en ik respecteer ieders mening in dit forum. Ik heb vroeger met my little pony gespeeld, mijn mama vond het raar, maar ik kreeg er toch 1, als ik had gevraagd om me te kleden in een jurkje en zo naar de school te gaan dan had ik wel blij geweest nu dat ze het toen verboden had. Weet je, wat Vijtor zegt maakt perfect sense in een mannenbrein, de meeste mannen leren hun mannelijkheid pas te ownen in puberteit, en bijna elke man op aarde kan vrouwelijk polariseren als de omstandigheden zich daartoe lenen, in een volwassen relatie zal een vrouw instinctief een man kiezen die zich mannelijker dan haar gedraagt, en zelfs diegene die de meeste alfaman kenmerken heeft. Er is dus niks mis met een jongen als een man op te voeden, wij kunnen tegen een stootje en een nee als antwoord, het is heel belangrijk dat een man een nee respecteert van een vrouw. (en die cijfers over geweld en zelfdoding, tja geweld voelt gwn natuurlijker aan voor mannen).

  • bianca says:

    Heerlijk stuk. Hier een oudste dochter met hanekam, die op voetbal zit en het liefst in sportbroeken rondloopt. en dat is ok, ze is wie ze is. Wel vaak commentaar gekregen naar daar sta ik (en zij ook gelukkig) boven. Ben juist blij dat ze zo duidelijk weet wat ze wil.

  • Katja says:

    “Maar het concept ‘gender’ bestaat niet eens in zijn jonge geest. Tenzij ik het idee daar plant: hoe zou het ook? ” Precies hetzelfde als met iedere vorm van discriminatie, kinderen weten niet wat dat is, en dat is zo mooi, maar jammer genoeg blijft dat in de huidige maatschappij niet zo.

    Goed artikel trouwens !

  • Judith says:

    Ik heb zo van je artikel genoten. En het is ook zo herkenbaar. Mijn zoontje (nu 8) heeft ook altijd met die keuzes geworsteld. Want kinderen worden voortdurend verplicht om voor het jongens- of meisjeskamp te kiezen. Heel vaak zit er niets tussen. Wij hebben hem altijd de vrije keuze gelaten, maar daar werd door onze omgeving vaak fronsend op gereageerd. Sommigen zijn zelfs van mening dat we hem zo ‘een richting’ insturen. Vorig jaar raadpleegden we een psycholoog gespecialiseerd in genderproblematiek bij kinderen. Niet omdat we het ‘probleem’ wilden ‘oplossen’, maar omdat we wilden horen dat we toch goed bezig zijn. En dat kregen we ook te horen. De boodschap was: laat het kind zichzelf zijn, maar trek voor de duidelijkheid wel een grens. Meisjeskleren aantrekken mag, maar ze horen wel thuis in de verkleedkoffer. Nageltjes lakken is geen enkel probleem, maar stuur hem er niet mee naar buiten (mijn zoon is 8). En sensibiliseer ook de juf, want vaak denken die ook nog in stereotypen (prinsessenstickers voor meisjes, autostickers voor jongens). Hou het neutraal. Want zulke kleine dingen zijn voor mijn zoon nog het moeilijkst. Thuiskomen met een verjaardagszakje van Cars, terwijl hij zo graag dat van Princess had gekregen …

    • Tomgirl says:

      Judith, ik snap de reactie van die psycholoog wel (ter bescherming van je eigen kind) maar vind het wel een probleem dat iemand die daarin “gespecialiseerd” is toch aanraad om dat enkel “binnenskamers” te doen… zo komt er nooit een “kentering” in het maatschappelijk beeld. Alsof je zegt tegen je kind: Je mag hierbinnen jezelf zijn maar “daarbuiten” moet je wel binnen de “hokjes” passen…
      Of doen meisjes/vrouwen na eeuwen rokken te dragen als in het “stereotype” beeld nu nog altijd geen broeken aan?

      “I’d like to blend in, but i’m proud to stand out” 😉

      • Judith says:

        Dag Tomgirl, waarschijnlijk zei ze dat omdat ik had beklemtoond hoe bang ik ben voor pesters op school. Want op de leeftijd 8-10 jaar zijn kinderen heel streng voor elkaar op dat vlak. Ik werd vroeger zelf gepest, dus ik doe er alles aan om te voorkomen dat dat met mijn kinderen gebeurt. En als hij dan met gelakte nageltjes of speldjes in zijn haar op de speelplaats verschijnt … Ik weet het, het zou moeten kunnen, maar zo eenvoudig ligt het allemaal niet in de praktijk.

  • sofie says:

    Het is alsof je over mijn kind spreekt. Al is het het laatste jaar hier niet meer zo uitgesproken. Er is een periode geweest dat hij steevast rondliep in de zwierige rokken van zijn zussen, en als ik hem ging ophalen van de speeldate bij zijn vriendinnetje trof ik daar altijd een prachtige prinsessenzoon aan 🙂 Dat glunderende gezichtje omdat hij een glinsterende gouden jurk aanhad, heerlijk toch!

  • Anoniem says:

    mijn neefje van 6 is na een paar dagen logeren eens met rode nagellak naar school gegaan, kind gelukkig en moeder boos. Want hij is een jongen. Heel verdrietig zo een kortzichtige houding.

  • Kris10 says:

    Ik heb zelf (nog) geen kinderen maar vind dit een prachtige instelling. Mijn neefjes kwamen vroeger graag bij mij thuis spelen omdat wij poppen hadden. Zij speelden dan met de poppen, ik met mijn nieuwe racebaan 🙂 Verkleden deden we wel samen. Drie prinsesjes op een rij.

  • Joke says:

    Heerlijk te lezen! Ben het helemaal met je eens. Hier is het een beetje anders: de dochter van drie doet uitspraken als “roze is niet voor jongens, he mama”. En dan denk ik, “oei, hoe moet ik hier op reageren”. Ik heb haar niks (bewust) opgedrongen en van mij mag ze alle kleuren mooi vinden en onze zoon van 1,5 mag dat ook. Ik vrees inderdaad dat mensen in haar omgeving haar zulke ideeën geven. Wat horen ze niet allemaal op school? Ik vrees ook dat ikzelf daar toe bijdraag. Bij ons is het ook vrij traditioneel van papa-is-aan’t-verbouwen en mama-doet-de-strijk. In ieder geval, ik hou er een open geest op na en onze kinderen mogen zijn wie ze willen zijn.

    • Lott says:

      Ik zeg altijd simpelweg dat kleuren voor iedereen zijn toen mijn dochter zoiets zei. En ik weet dat ze met diezelfde woorden haar beste vriendje verdedigt dat heel erg van roze houdt en een jongen is. In de jaren 50 was roze voor jongens en blauw voor meisjes, dus het kan niet duidelijker sociaal geconstrueerd zijn, helaas is niet iedereen daarvan overtuigd. Mijn dochter houdt ook van zwaarden en auto’s en loopwedstrijdjes, en ik zeg vaak ‘het is dan ook een echt meisje’ om de reacties te testen. Ze is zo echt als maar zijn kan.

      En ze houdt ondertussen ook van roze en prinsessen, en ook dat is goed, want ik betrapte mezelf erop om dat zelf minder interessant te vinden dan auto’s en stoer gedrag, wat natuurlijk ook niet klopt. Zolang ‘meisje’ een scheldwoord blijft voor een jongen moeten we vechten en liefhebben!

      P.S.: Nog goeie sites daarover: A Mighty Girl, My Princess Boy, Pigtail Pals and Ballcaps Buddies …

      • “Zolang ‘meisje’ een scheldwoord blijft voor een jongen moeten we vechten en liefhebben!” Hear hear, Lott!

      • cindyboy says:

        klopt wel, die jaren 70. de kleuren waren eigenlijk ‘beschermingssymbolen’
        de kleur roze vertegenwoordigde de doornen van de roos als bescherming voor de jongetjes
        de kleur blauw vertegenwoordige infeite onze lieve vrouw, die als beschermvrouw voor de meisjes optrad.

  • In 2008 hebben we een nieuwjaars video gemaakt (https://www.youtube.com/watch?v=TYj0mvjHcL8)
    Op ongeveer een minuut van die video, zie je mijn twee zonen, dansen in jurken van de mama. Dat was een foto die genomen is toen ze dansten op de tonen van K3.

    Ondertussen zijn we 6 jaar verder, en de oudste haat K3 en ik zie dat hij nu een menig heeft die heel hard in sync is met wat de maatschappij als normaal beschouwd. Ik vrees dat dit een beeld is dat hem is opgedrongen door of volwassenen rondom hem (niet de ouders) of kinderen uit zijn klas. Wij proberen nu als ouders, zijn huidige keuzes ook te aanvaarden, terwijl we weten dat ze eigenlijk eerder al grotendeels van de maatschappij komen. En dat is eigenlijk lastiger voor mij.

    De enige manier die ik nu zie, is gewoon zelf doen waar ik zin in heb, en als mijn kinderen zeggen: papa jij bent raar, dan zeg ik “dank u”.
    En het is niet zo dat raar zijn een doel is, het is dat ik hen wil tonen dat anders als anderen ook OK is.

    • Ik ben me er zeer van bewust dat zo’n scenario me ook te wachten staat, Yves. En dat is oké. Ik denk dat het is zoals met gezond eten. Je kan je kinderen dat wel aanleren maar op hun 16de zitten ze waarschijnlijk toch in de McDonalds. En dat is oké. Je kan het hen niet kwalijk nemen dat ze op verkenning gaan. Maar de basis is wel gelegd. Dat neem je hen nooit meer af.

  • ANJA says:

    Ik koop voor mijn zoon van 2 regelmatig een roze broek, dat combineert zo mooi met groen of geel. Met zijn semi-lang haar zorgt dat soms voor enige verwarring in de speeltuin, vooral bij ouders dan.
    Zullen we een zwart t-shirt op de markt brengen met roze opschrift: “mijn lievelingskleur” of “i love pink”?
    Lijkt me stoer 😉

  • Miranda says:

    Prachtig geschreven. Zo hoort de wereld te zijn!

  • Anneke says:

    Heerlijk artikel! Mijn zoontje van 3 wil steevast ook mascara als hij mij in de badkamer bezigziet en ook ik heb al meermaals opmerkingen mogen slikken omdat ik hem dat gun! Jammer genoeg ben ik in die gevallen niet zo snel om weerwoord te bieden en sta ik met mijn mond vol tanden!

    • Hey Anneke, die mascara wil mijn zoon ook inderdaad! En niet opgeven. Je doet er helemaal niks mis mee om je zoon de wereld te laten verkennen. Wel integendeel, denk ik. Door hen dat te verbieden, geef je hen impliciet de boodschap dat ze iets verkeerd zouden doen. Wat toch helemaal niet zo is?

  • Ilse says:

    Zalig om dit te lezen! Mijn jongste dochter houdt van blauw, auto’s en voetbal, draagt het liefst stoere pilotenjassen en voetbalschoenen! Ze is wie ze is! Zij is al 6, maar al haar vrienden en vriendinnen aanvaarden haar zoals ze is!

    Goed bezig!

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen