Ruim twee jaar voor #MeToo wereldwijd losbarstte, ontstond er op Charlie al een discussie over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Redactrice Inke lijstte de momenten in haar leven op, waarop ze seksueel werd geïntimideerd en vroeg onze lezers hetzelfde te doen. Ze kreeg meer dan 150 reacties. Het onderwerp ging zijn eigen leven leiden op sociale media, wat leidde tot de hashtag #wijoverdrijvenniet, een campagne die moedig werd verder gezet door enkele jonge vrouwen. We zeggen dus al veel langer dat er een structureel probleem is. Alleen duurt het erg lang voor iedereen luistert…
Donderdag 9 augustus 1990. “Wat een dag, zeg. Ik ben vandaag gaan zwemmen met jongens van de voetbal. Maar dat had ik beter niet gedaan. Ze hebben namelijk mijn zwempak uitgedaan. Niet gans maar dan nog. Ze waren met zeven en ze hebben met z’n allen mijn zwempak afgerold tot mijn middel. Er zat al één in mijn broek en de rest… overal.”
Ik ben 11 jaar wanneer ik bovenstaande in mijn dagboek schrijf. Veel concrete herinneringen heb ik niet aan het voorval. Flarden van al die jongens die zich plots op me gooien. Hoe weerloos en beschaamd ik was. Hoe amusant zij het vonden. Hoe nonchalant ze er achteraf over deden. En altijd ben ik me blijven afvragen of geen enkele redder zag wat er aan het gebeuren was.
(fast forward)
Vrijdag 27 februari 2015. De organisatie van de E3 Prijs in Harelbeke trekt haar omstreden affiche in. Onmiddellijk verschijnen er verontwaardigde reacties op Facebook. Vrienden die het hebben over “een van de beste affiches in jaren”, “erg ludiek” en “de bekrompenheid van de mensen die zoiets aanstootgevend vinden”. Ze halen zwaar uit: “Wie dit niet grappig vindt, moet maar ergens anders gaan wonen.” Ik klik op ‘Verwijderen als vriend’. Waarom weet ik niet zo goed. Ik heb een wee gevoel in de maagstreek, ben verdrietig.
Dinsdag 3 maart 2015. Het is halfvijf in de namiddag en ik ben bijna aan de school van mijn zoon. Een andere fietser blijft in mijn wiel hangen. Iedere afslag links of rechts wordt ook genomen. Daar stel ik me op zich weinig vragen bij. Wel is het opmerkelijk dat hij of zij me niet voorbijsteekt. Ik fiets nochtans hemeltergend traag. Eenmaal aangekomen rijdt de andere met me mee de parking op. Ik kijk achter me. Daar staat een man die zegt: “Er zit een beest op je rug. Een spin of zo.” Haastig begin ik mijn jas open te ritsen maar hij houdt me tegen. Hij neemt me bij de bovenarm en draait me een beetje met de rug naar hem toe. “Wacht”, zegt hij en slaat me een keer of twee vrij hard op de poep.
De man grabbelt en graait in mijn billen. Het gebeurt allemaal zo snel. Ik weet niet wat me overkomt.
Ik verstar. Iedere tegenwoordigheid van geest ontsnapt me. Ik wriemel onhandig aan de elastiek van mijn rok om die rond mijn middel te draaien. Alweer houdt de man me tegen. “Nee, nee. Hier.” Dit keer grabbelt en graait hij in mijn billen. Het gebeurt allemaal zo snel. Ik weet niet wat me overkomt. Hij plukt een pluisje van mijn achterste en zegt: “Dit was het.” Ik haast me de schoolpoort binnen. Veilig achter dat hek kijk ik achterom. Wat gaat hij doen? Ik voel me te onpasselijk om dat af te wachten en loop door. Het duurt tot de volgende dag tot ik er voor mezelf aan uit ben: zelfs al dacht hij echt dat er een beest op me zat, dan nog was dat onaanvaardbaar gedrag. Daar moet ik bijna 24 uur over doen, die conclusie. Ik weet niet wat ik erger vind: dat de man inderdaad kinderen zou hebben op de school van mijn zoon. Of dat hij me met voorbedachten rade is gevolgd om me te betasten aan een schoolpoort.
Zaterdag 14 maart 2015. Marc Didden doet in de cultuurbijlage van De Morgen zijn beklag over een doorgedreven vorm van feminisme. In de werelden waarin hij zich bevindt, worden vrouwen “niet met minder egards benaderd dan andere menstypes. Natuurlijk gaat het er daar waar mensen samen zijn, wel eens ruw aan toe. (…) Maar laat mij vriendelijk, doch met klem, beweren dat het niet alleen vrouwen zijn die last hebben van dit soort verachtelijk gedrag.” Dat de “Juffrouwen Truttenbol” van deze wereld niet eens meer kunnen verdragen dat een bronstige bouwvakker hen nafluit, vindt hij ronduit erg.
Zondag 15 maart 2015. Een vriend en ik zitten aan de toog van een bruine kroeg. Er is niet veel volk. Vier potige kerels komen binnen en nemen onmiddellijk het hele café in. Ze zijn luidruchtig en opdringerig. Eerst pakken zij het spelletje tapbiljart over. De mannen die aan het spelen waren, verlaten het café. Vervolgens krijgt het gezelschap een groepje vrouwen in het vizier. Dat ik blij ben daar niet in exclusief vrouwelijk gezelschap te zitten, merk ik tegen mijn vriend op. Het duurt niet lang of ook de vrouwen vertrekken. Mijn vriend en ik zijn nog alleen. Ik voel ogen in mijn rug branden. Ik vraag mijn vriend het allemaal te negeren. Plots prikt iets in mijn derrière.
Ik draai me om. Één van de mannen zit twee barkrukken verderop sardonisch te grinniken. Het was zijn vriend die me, onderuitgezakt in een zeteltje op anderhalve meter, met een biljartkeu in het achterste zat te porren. De man op de barkruk blijft me boosaardig aanstaren. “You know what the problem is?” zeg ik, “What you are doing is really scaring me.” Zijn gezicht vertrekt in een grijns. “Oh, you think that is funny?” Op slag wordt hij grimmig: “So you think I’m a bad person?” Dit is een strijd die ik niet kan winnen. “No, I don’t. I just wanted to let you know what effect this has on me.” De barman schiet ons te hulp. Hij vertelt hen dat de vrouwen van daarnet buiten hun beklag bij hem deden. De man op de barkruk blijft me vragen of ik hem een slecht mens vind. De man in het zeteltje staat op en komt naast me zitten. Hij lacht. “You know, I’m not going to kill you or anything.” Dat ik weg wil, fluister ik mijn vriend toe.
Eenmaal buiten, moet ik het rillen van mijn lijf onderdrukken. Ik ben blij dat mijn vriend zo verstandig was zijn mond te houden. Ik ben trots dat ik voor mezelf ben opgekomen maar vraag me af of ik de mijne ook niet beter had gehouden. Uit bezorgdheid om de barman die we alleen achterlieten, parkeren we de auto aan de overkant van de straat. We blijven daar zitten tot we de mannen zien buitenkomen. Mijn vriend start de auto en sist zichzelf toe: “Sissy.”
Vrouwen hebben niet het alleenrecht op dit soort verachtelijk gedrag. Ze hebben er alleen vaker last van.
Nee, meneer Didden, vrouwen hebben niet het alleenrecht op dit soort verachtelijk gedrag. Ze hebben er alleen vaker last van. Begrijp me niet verkeerd. Fluitende bouwvakkers bijvoorbeeld, categoriseer ik niet onder verachtelijk. Ik durf zelfs toegeven dat ik dat best flatterend vind. Op voorwaarde dat ik erop mag vertrouwen dat het niet meer is dan een compliment. Ik kan er nooit zeker van zijn dat ik er niet door in de problemen kom. Het is die eeuwige angst, dat constant op mijn qui-vive moeten zijn, die de relatie tussen mannen (waar ik overigens dol op ben) en mezelf vertroebelt.
Kan u me vanuit uw ivoren toren even de handgeschreven garantie toezenden dat ik geen schrik moet hebben dat het fluiten zal ontaarden in handtastelijkheden? Of erger nog? En wilt u zich tot zo lang onthouden van het genoegzaam onderhouden van een klimaat dat mijn angst om ’s nachts alleen naar huis te fietsen, ridiculiseert? Als u niet meer in stereotypen denkt, moet ik dat ook niet doen. En dan zullen we het eens hebben over dat wederzijdse respect waar u naar vraagt.
Beeld: Istock
Zo goed als elke vrouw die ik ken, kan één of meer verhalen vertellen gelijkaardig aan het mijne. Post jouw ervaringen hieronder en vertel ons hoe jij ermee omgaat.
155 reacties
Het is niet oké om reeds vanaf je achtste steeds een paraplu mee te willen nemen naar buiten uit angst om “meegenomen” te worden nadat een poging daartoe een paar weken ervoor, gelukkig nèt op tijd verijdeld werd door mijn opmerkzame vader.
Het is niet oké om op je dertiende (!) bij terugkomst van een fijne namiddag zwemmen, in de donkere gemeenschappelijke keldergang van het appartement waar je woont, ruw en bruut verkracht te worden door de meerderjarige zoon van de bovenburen.
Het is niet oké om niet geloofd te worden, het is niet oké om er nooit over te mogen praten, het is niet oké dat de dader hiervoor nooit gestraft werd of op een andere manier tot orde werd geroepen.
Het is niet oké om als prille twintiger op je werk geconfronteerd te worden met een manager die geen kans onbenut laat je te betasten, te kussen, te dwingen tot méér.. Gelukkig werd ik deze keer wèl geloofd en volgde er een ‘ontslag dwingende redenen’ voor de geweldenaar die vervolgens een rechtszaak aanspande waardoor ik jaren later hoogzwanger alsnog keer op keer mijn schrijnende verhaal “mocht” doen..
Het is niet oké om nog steeds dat wee gevoel van angst te hebben, het is niet oké om altijd op je hoede te moeten zijn, het is niet oké om jarenlang therapie te moeten volgen teneinde niet kopje onder te gaan, het is niet oké om mannen te wantrouwen terwijl het verdomme veel vaker nièt niet dan wèl nodig blijkt te zijn..
Het is niet oké dat ik doodsbang ben dat mijn dertienjarige dochter misschien hetzelfde zal overkomen,
het is niet oké dat ik reeds op zeer jonge leeftijd mijn onschuld, oprechte verwondering & liefde voor het leven, bijna helemaal verloor..
Is het dan niet oké dat ik een vrouw ben? Nooit helemaal vrij?
16 jaar: Ik geef voor het eerst leiding. De groep is nog maar een jaar samengesmolten naar een gemengde jeugdbeweging. Wanneer een jongetje iets verkeerd doet en ik hem hierop aanspreek zegt hij “ik luister niet naar meisjes” en loopt verder. Een andere moni zegt dat ze zich nog moeten aanpassen aan de nieuwe situatie.
16 jaar: Ik ben als enigste meisje mee op leidersweekend. We zitten op de trein en de oudere jongens proberen de jongere uit te dagen om een vrouw op de kont te slaan als ze passeert. Deze jongen doet dit tot groot jolijt van iedereen. De vrouw kijkt woest voor zich uit maar moet afstappen dus loopt door. Ik durf er niets van zeggen. Na een avond kroegentocht durf ik niet slapen, bang dat ze iets met mij zouden uitsteken.
16 jaar: We zijn op kamp. We hebben open groepsdouches waarvan de deur niet op slot kan. Op een avond hoor ik enkele mannelijke moni’s opscheppen wat ze allemaal in de douche hebben gedaan (Een jongen had een andere jongen ongewenst geswaffeld, iemand had alle kleren uit de douche genomen en verstopt ed) Ik durf de rest van de week niet meer te douchen zonder mijn badpak aan.
17 jaar: We spelen slapende beer. Ik lig als beer op de grond met mijn ogen toe. Iemand port in mijn borsten, de volgende port ook in mijn borsten, en degene daarna port me in het kruis. Ik reageer steeds dat ze dit moeten stoppen. Pas bij de vierde persoon hoor ik de andere moni zeggen “degene die dat nu nog eens doet mag aan de kant gaan staan! We doen dit hier niet!”
17 jaar: we gaan gaan zwemmen. Na het zwemmen kleden de meisjes en jongens zich apart aan. Ik ben moni en heb al mijn kleren aan. Enkele jongens proberen steeds weer de deur van de meisjeskleedkamer open te trekken. Ik zeg hen dat ze dit moeten stoppen en zich moeten omkleden. Ze blijven verder doen en houden pas op als ik de deur op slot doe. En moet dan de deur bewaken zodat meisjes die nog van het zwembad komen binnen kunnen zonder dat de jongens hen lastig vallen. De mannelijke moni’s doen niets.
18 jaar: We spelen schipper mag ik overvaren, ik loop over. Een jongen van 8 jaar roept “Haha haar borsten wiebelen!” Iedereen lacht, inclusief alle mannelijke moni’s. Wanneer ik met een andere vrouwelijke moni hierover praat zegt ze “jah daarom moet je dus een sportbh aandoen é”
20 jaar: We spelen dikke berta ik blijf nog als enige over en loop. Ik kom aan aan de overkant en dan pas hoor ik iedereen lachen. Ik kijk verbaast. Een mannelijke moni fluistert me (eigenlijk mijn borsten) toe “haha, ze waren allemaal naar je borsten aan het kijken… tja jongens é.”
23 jaar: Ik ben hoofdmonitor op een speelplein. De kinderen doen opdrachtjes. Op een gegeven moment komt een jongen van 10 mij op de kont slaan. Wanneer ik hem verbouwereerd aankijk en vraag waarom hij dit doet, antwoord hij met schaamrode wangen “Maar het moest van de moni” en loopt vlug weg voor ik nog iets meer kan zeggen. Ik ga een discussie aan met de desbetreffende moni. Ik vertel hem dat ik dat niet leuk vind dat hij “ga een andere moni op de kont slaan” als opdracht geeft. Ik vertel hem dat ik al helemaal niet wilt dat hij dit soort gedrag aanleert aan kinderen. Hij zegt dat ik niet belachelijk moet doen. Een andere moni geeft me wel gelijk en we eindigen de discussie. Bij de eerstvolgende evaluatie krijg ik van hem te horen dat ik saai en niet leuk genoeg ben om moni te zijn.
23 jaar: Na een vergadering staan we nog gezellig na te praten. Een jongen zet zich op de grond en verwacht dat de rest volgt wanneer dit niet gebeurt begint hij op mijn dijen te slaan “alé zet je neer” Ik antwoord dat hij van mijn lijf moet blijven en dat ik niet ga neerzitten want ik ga naar huis. Hij blijft slaan tot een andere mannelijke moni hem zegt dat hij mij met rust moet laten. Hij zucht uit “flauwe”
Ik heb nog zoveel andere ervaringen met onbekenden die mijn naroepen, ongewenst aanraken, achtervolgen of intimideren op straat of op feestjes. Maar ik vind het zoveel erger om geintimideerd te worden door iemand die je kent of waar je mee samen werkt. Die ene creep op straat kom je waarschijnlijk nooit meer tegen maar ik moet wel iedere week terug leiding geven met die personen. Wanneer ik hen hierover aanspreek, ben ik flauw en wordt er niet naar mij geluisterd. Ik word maar sporadisch gesteund door vrouwelijke moni’s. Ik snap volledig dat sommige kinderen hun grenzen nog aftasten in wat ze mogen en niet mogen en wat ze stoer vinden om te doen. Zolang wij als leider dit gedrag kunnen opmerken en kaderen en hen duidelijk maken dat dit fout gedrag is kunnen de kinderen enkel leren uit hun fouten. Maar als de mannelijke leiding dit weg lacht sta ik machteloos.
Ik durf dit niet op twitter of facebook posten, bang van de reacties.
#wijoverdrijvenniet
Ben slechts enkele keren nagefloten geweest. Heb er steeds ludiek op kunnen reageren. Gelukkig geen gebeurtenissen meegemaakt die mij geschaad hebben. De verhalen die ik hier lees, doen mijn maag keren. Respect voor vrouwen is veel te ver zoek. Vraag me af hoe deze respectloze mannen zouden reageren als hun dochters later op zo’n manier zouden worden aangesproken, bepoteld, mismeesterd. Werk aan de winkel voor de opvoeding van onze zonen. Ik heb er twee. En uit wat ik hier lees, zal ik er alles aan doen om te vermijden dat zij ooit zulk gedrag stellen. Het wordt me niet makkelijk gemaakt. YouTube filmpjes, muziekclips, vrouwen die zich helaas laten profileren als lustobjecten … Hier krijgen jongeren zo veel ‘coole’ input van hoe het niet moet. Yo bitch hier en kut daar … Ze nemen het zo makkelijk over dat ze er niet stilstaan bij wat ze eigenlijk zien en zeggen … Maar ik blijf ertegenin gaan. Ik wil absoluut niet dat zij ooit zo doen tegen eender wie …
Je hebt echt wel een punt ivm slechte invloed via de media. Al te vaak worden contacten tussen man-vrouw uitgebeeld als seksueel getint.
De teksten van popliedjes zijn ook hemeltergend: vrouwen worden bitches genoemd, die een lekkere kont à là Jennifer Lopez/Kim Kardashian moeten hebben en die daar dan vooral lekker mee moeten schudden (twerking). De videoclips tonen mannen die aan vrouwen mogen zitten (Blurred Lines) en die vrouwen hebben daar volgens de videoclip absoluut geen probleem mee. Of dat liedje I’m all about that bass, waarin een meid zingt dat het goed is om een welgevormde kont te hebben, want daar houden mannen ’s nachts van -> dus het komt erop neer dat een vrouw mooi/sexy moet zijn voor een man, anders komt ze nooit van ’t straat.
Ik zeg niet dat we terug moeten naar de tijd van Boudewijn DeGroot, maar een beetje minder mag echt wel. Want wees maar zeker dat kinderen/jongeren die ideeën overnemen en zien als iets normaals. Niet goed voor het zelfbeeld van een opgroeiend meisje, en inderdaad, als moeder van opgroeiende jongens heb ik al vaak corrigerende opmerkingen moeten lanceren.
Het is gewoon goed dat deze ervaringen hier geventileerd kunnen worden, soms juist omdat deze plaats vonden op een moment dat je nog niet in staat was van je af te slaan… Dat je totaal onverwachts wordt behandeld als een lust-ding is een oprecht schokkende ervaring. Ik ga ervan uit zowel voor een man als voor een vrouw. Menselijke verontwaardiging is hier gepast en terecht, en blijkbaar noodzakelijk om het bewustzijn van een elementair respect in de omgang met elkaar te herstellen! En niet alleen op seksueel gebied, ook daarbuiten is er een onnodige verharding gaande.
15 jaar. De bel gaat thuis, ik doe de voordeur open. Daar staat mijn nonkel, hij begroet mij en knijpt onderwijl in mijn borsten. Ik ben te verbouwereerd om te reageren en vermijd hem vanaf dan als de pest, maar kan niet verhinderen dat hij mij tijdens een onverwacht bezoek aan mijn 90 jarige oma, probeert te kussen op de mond. Dit is gelukkig de laatste keer dat ik hem heb gezien. Misschien is het ergste aan deze situatie dat ik dit niet eens tegen mijn ouders durfde te vertellen, het was nog de tijd dat kinderen nauwelijks recht van spreken en altijd ongelijk hadden.
28 jaar. Station Antwerpen. Aan het eind van de werkdag sprint ik om de trein te halen, de deuren gaan dicht, maar de conducteur houdt de deur van de laatste wagon open en ik kan er nog net bij. Dit is echter 1e klasse en ik loop door naar 2e klasse via de “accordeon”. De conducteur loopt achter me aan. In de “accordeon” blijkt de 2e deur dicht te zijn en de conducteur duwt zichzelf schurkend tegen me aan en probeert me te kussen terwijl de trein gaat rijden. Ik worstel hem van me af en dan maakt hij gelukkig de deur open. Ik ben nog steeds boos op mezelf dat ik niet voor de volle wagon heb uitgeroepen: “weten jullie wat deze man net heeft geprobeerd?”.
36 jaar. Amsterdam, op de tram terug van Artis, met dochter van 5 en broer. De tram is overvol, het is loeiheet. Dochter naast me maar broer wat verder. Het middenpad is volgepakt, naast mij een man met een leren jas over de arm. Als de tram gaat rijden voel ik iets over mijn tepel gaan, ik denk de jas, ga wat anders zitten, even later hetzelfde. En nog een keer. Hé hoe kan dat? Maar, g*ver, het is die vent die onder mom van de jas aan mijn tepel zit!! Ik sta op en schreeuw tegen hem dat hij van me af moet blijven. Hij roept terug dat hij van niets weet, ik niet zo raar moet doen. Een vriend van hem valt hem bij, niemand komt voor me op. Mijn broer die verderop zit snapt niet goed wat er gebeurt. Daar is al de volgende stop. Beide mannen stappen snel af.
Mijn dochter, goed voorbereid en met de ervaring van een stevige verdedigingssport, is gelukkig toch vrank en vrij in haar eentje 14 maanden gaan reizen. Ondanks enkele nare momenten waar zij zich kordaat handelend goed heeft uit weten te redden, heeft ze toch vooral de goedheid van medemensen mogen ervaren.
Een duidelijk en hartsgrondig nee tegen de commerciële verseksualisering van de maatschappij lijkt me hier ook op zijn plek.
Een bloemlezing van incidenten:
– 11 jaar. Speelpleinwerking in de zomer. Ik ben met mijn bil op een verroeste spijker gevallen en heb verzorging nodig. Een pater (!) vraagt me de plek te tonen. Ik zeg hem dat ik me daarvoor schaam, want dat is op mijn bil. Hij zegt dat ik voor hem toch geen bang moet hebben zeker, en hij trekt mijn broek af waarbij hij zegt “oh lala, ondeugend hoor”…
– 12 jaar. Speelpleinwerking in de zomer, 20 jaar geleden. Gemengde groep en er worden spelletjes gespeeld waarvan ik oprecht hoop dat dat tegenwoordig niet meer gebeurt: ‘verkrachtertje’, ‘boren’ waarbij een groep mensen zich op 1 iemand werpt en er algauw handtastelijkheden worden uitgewisseld, vooral 1 meisje met een grote boezem werd vaak ‘geboord’. En dit verzin ik niet: ‘slavinnenmarkt’. De jongens konden geld verdienen dmv verschillende spelletjes en dan een slavin (de meisjes dus) aankopen op een denkbeeldige markt.
– 14 jaar. Met het gezin op bezoek bij vrienden van mijn ouders. Ik loop naar de de keuken omdat er in de living een enge film wordt getoond en ik kan niet tegen gruwelijkheden. De man van het bevriende koppel is daar ook, in de keuken. Hij neemt me vast om me te troosten, net iets te innig, streelt me over mijn rug en billen al zeggende dat ik ook met hem mee naar boven kan, naar de slaapkamer. Mijn ouders zeggen me achteraf dat ik dat wel allemaal verkeerd begrepen zal hebben.
– 15 jaar. Sportkamp. Een meerderjarige mannelijke leider X geeft me die week nogal veel aandacht, van gevlij tot knipoogjes. Niets mis mee. Tot hij me op het einde van de week vraagt of ik de laatste avond met hem alleen wil uit eten gaan. Ik weiger. Diezelfde avond komt de hoofdleider me zeggen dat X met hem gesproken heeft, en dat het ok is dat ik de laatste avond met X ga uiteten. X komt er grijnzend bij staan. En ik zeg nogmaals dat ik dat niet wil. Diezelfde nacht schrik ik wakker en zie iemand over mijn bed gebogen staan, met zijn knie al op het bed. Ik gil en maak daarmee een ander meisje in de slaapzaal wakker, waarop hij wegvlucht.
– 16 jaar. Sportkamp. Een vriendin en ik mogen even naar buiten om naar de apotheek te gaan. We passeren een 4-tal jongens onderweg. Ik vond ze nogal dreigend staren naar ons en ik kijk om. En ik zie dat ze ons volgen. De afstand tussen hen en ons wordt kleiner en kleiner. Ik waarschuw mijn vriendin dat ze niet moet achterom kijken, maar moet beginnen te lopen wanneer ik teken doe. Een straat van het kamp verwijderd beginnen we te rennen. De jongens rennen ook en net wanneer ze nog een 2tal meter van ons af zijn, bereiken we het sportkamphek. Ik mag er niet aan denken wat die van plan waren.
– 19 jaar. Jobstudent in een fabriek, aan de band. Avondshit zit erop en ik wil de laatste bus nemen, maar zie hem voor mijn neus wegrijden. Een auto stopt met 3 mannelijke collega’s de aanbieden me naar huis te brengen. Mijn moeder heeft me altijd gewaarschuwd voor zo een situaties, maar wat doe je, om 23u in the middle of nowhere, en vooral pré-GSM-tijdperk? De mannen spreken onderling Frans en kennelijk denken ze dat ik die taal niet versta want ze geven namelijk commentaar op mijn lichaam en dat ik toch wel willig zou zijn moesten ze iets bij mij proberen. Ik kijk schichtig om me heen en daarmee hebben ze door dat ik hen versta. De rest van de rit heb ik gigantisch veel schrik. Ik bedenk dat ik best het portier kan openen en uit de rijdende wagen kan springen. Net voordat we de stad binnenrijden stoppen we voor een rood licht. Ik open het portier en loop weg. En dat was meteen mijn laatste werkdag bij die bewuste fabriek.
– 19 jaar. Jobstudent, maar nu als kelner bij een hotel/brasserie/café. Tussen het opdienen door word ik door een mannelijke collega bij de arm gegrepen en een opberghok ingeduwd. Hij blokkeert de deur en betast en kust me. Een andere collega komt kijken wat er aan de hand is en dan laat hij mij gelukkig los.
– 19 jaar. Jobstudent, in hetzelfde etablissement. Nu moet ik in het café de toog bemannen. Er is een groep van een bedrijf in het café die aan teambuilding gedaan hebben. Het is ondertussen al 2u en mijn baas deelt mee dat we de laatste drankjes uitdelen. Iedereen drinkt die op. Maar er is een volharder die persé nog een whiskey wil. Ik zeg hem dat hij dat niet krijgt, want we gaan sluiten. Hij staat op, komt achter de toog, pakt een mes en zegt “geef me nu een whiskey of ik verkracht u”. En dat terwijl zijn collega’s er nog zijn. En niemand die hem op het matje roept…
– 20 jaar. Ik heb geen GSM, pré-GSM-tijdperk, dus wordt er nog ouderwets op de vaste lijn gebeld. Vaste nummers kon je dus gewoon opzoeken in het telefoonboek. Mijn broer geeft me op een avond – tijdens de examenblok – de telefoon door, een man voor mij aan de lijn. Een man met een Hollandse tongval. Ik ken hem niet, maar hij weet duidelijk wel wie ik ben. Niet hoe ik heet, maar wel hoe ik eruit zie. Nogal een vreemd gesprek waarbij ik in het gewisse blijf wat zijn bedoeling is, hoe hij heet, hoe hij mij kent. Ik breek het gesprek af en probeer het te vergeten. Na examens ga ik feesten in het centrum van de stad. Mijn vriendje en ik eindigen in een danscafé. Ik merk dat een man mij heel de tijd aanstaart, en ik heb die man precies al eerder gezien, maar kan er de vinger niet op leggen. Ik ga naar de WC en wanneer ik terugkom zegt mijn vriendje dat die starende man hem gevraagd heeft of ik zijn lief ben. Die man had een Hollandse tongval. Ik vind dit iets te toevallig worden met het vreemde telefoongesprek in mijn achterhoofd. De dagen erna heb ik hem nog opgemerkt in mijn buurt, op hoeken van straten, in het stadspark waar ik toen met een vriendin zat. Na een tijdje is het opgehouden.
– 22 jaar. Een studiegenoot van me dringt zich aan me op, belt me elke dag, staat me op te wachten wanneer ik buitenkom aan mijn kot, volgt me ongevraagd wanneer ik door de straten van de stad stap. Zelfs het feit dat ik een vaste vriend heb schrikt hem niet af. Integendeel. Hij is me weer eens gevolgd van mijn kot tot aan de studio van mijn vriend en nodigt zichzelf mee binnen uit. Eenmaal binnen begint hij mijn vriend te overtuigen dat ik een sloerie ben en wat ik toch wel niet allemaal uitsteek. Het heeft niet lang geduurd: mijn vriend heeft hem buitengesmeten. En daarmee hield gelukkig het irritante stalken op.
– 25 jaar. Ondertussen werk ik en ben ik zwanger. Ik steek met kop en schouders boven mijn mannelijke collega uit qua competenties, maar helaas pindakaas, ik krijg mijn promotie niet. Mijn mannelijke collega krijgt die promotie wel (en steekt me dus rechts voorbij), want het is volgens mijn baas nu wel duidelijk dat, door mijn ‘zwangere toestand’ en mijn veranderde privésituatie, mijn prioriteiten nu ergens anders liggen. En ik dus niet persé een hogere positie moet krijgen. Na een jaar ben ik van werk veranderd.
– 27 jaar, ondertussen getrouwd en 1 kind. Ik ben op de trouw van mijn broer en word door een vriend van mijn ouders uitgehoord over mijn huwelijk, en of ik nog wel genoeg goesting heb. En dat ik er nog steeds prachtig uitzie ondanks mijn zwangerschap. En dat als het slecht zou graag tussen mijn man en mezelf ik altijd bij hem terecht kan. Die man is op dat moment boven de 60…
– 31 jaar. Wanneer ik terugkeer van mijn zwangerschapsverlof van mijn jongste kind, krijg ik te horen dat ik een nieuwe functie krijg. Het wordt niet op die manier meegedeeld, maar het komt erop neer dat het een degradatie is, ik ben 2 trappen gedaald. Volgens de directie zou ik een hogere functie zeker niet aankunnen nu ik ‘zoveel’ kinderen heb. Ik heb onmiddellijk ander werk gezocht.
– 32 jaar. Sollicitatiegesprek. Ik krijg te horen dat ik – ondanks al mijn aangetoonde competenties – de job niet krijg want ik heb immers 3 kinderen. Op mijn vraag waarom dat relevant is, zegt de HR-verantwoordelijke dat er getwijfeld wordt aan mijn ‘commitment’ en mijn flexibiliteit als moeder van 3 kinderen. Ik heb haar (inderdaad, het was een vrouw) gevraagd of dit ook wordt meegedeeld aan vaders… daar wist ze niets op te antwoorden. Maar ze kon me wel een andere job aanbieden, eentje die wel goed te combineren was met een gezin (en eentje die een pak minder betaald werd, en dat totaal geen uitdaging bood).
– 32 jaar. Ik ben de verantwoordelijke van het project dat ik voor een klant ga presenteren, samen met een mannelijke collega, die me die dag gewoon vergezelt omdat hij in opleiding is. Wanneer we de zaal binnenstappen, wordt mijn mannelijke gezel onthaald met handdrukken en vragen of “hij koffie wil en hier is de microfoon en daar is de beamer, installeer u maar en wanneer u klaar bent kan u beginnen met de presentatie”. Ik sta er met open mond naar te kijken en zeg met luide stem dat ik de project manager van dienst ben en dat mijn mannelijke collega mij gewoon vergezelt. De klanten weten niet waar kijken van gêne.
Dit is iets wat zo in me opkomt.
Ik ben zeker en vast enorm veel incidenten vergeten. De 1 al gênanter dan de andere.
En dan heb ik het nog niet gehad over de vernederende opmerkingen die ik vaak te horen heb gekregen:
– Ik heb absoluut geen grote boezem: “Waarom draag je schoenen? Omdat je voeten hebt. Waarom draag je dan een BH?”
– Ik werd voorgesteld aan een vriend van de ouders van mijn man. Die zei hem dat ik op dat moment naar de unief ging. De opmerking van die man was als volgt: “Meisjes moeten niet te slim zijn. Dan worden ze hooghartig en dat loopt verzekerd uit op een echtscheiding”.
– Nu ik moeder ben van 3 kinderen en ik nog steeds fulltime werk, krijg ik zeer vaak te horen – van zowel mannen als vrouwen trouwens – dat het toch wel schadelijk kan zijn voor mijn kinderen dat ik nog werk en dat zij naar de opvang moeten na school… Vreemd dat mijn man die opmerking nooit krijgt.
– Onze chauffagist weigert met mij te spreken, want ik ben een vrouw. Hij wil altijd dat mijn man in huis is wanneer hij aan de chauffage rommelt (ook al heeft hij de assistentie van mijn man nooit nodig).
Enzovoort, ik kan zo nog pagina’s doorgaan.
Het doet deugd dit van me af te schrijven.
Maar waar ik het meest op hoop is dat dit allemaal, al die reacties, de #wijoverdrijvenniet golf, een verandering, een kentering teweeg brengt. Dat de politiek ook ergens iets doet/ingrijpt. Het is duidelijk dat GAS-boetes een pleister op een open wonde zijn. Er is een verandering nodig op een hoger niveau – en die verandering zou geen moment te vroeg komen.
Ben ik nog vergeten, maar heeft een diepe indruk achtergelaten:
Ik ben thuis op een zondagavond, het is 23u30, ik ben nog TV aan het kijken. De deurbel gaat. Argwanend als ik ben, open ik de rolluik van het raam een beetje en zie een jonge vrouw die duidelijk in paniek is aan de deur staan.
Ik open de deur en het meisje valt mijn hal binnen. Voordat ik de deur sluit zie ik een witte auto vertragen voor mijn deur en een beetje verder een tijd stilstaan.
Het meisje heeft een blauw oog, een gezwollen wang en een gescheurde lip. Haar haar is in de war, ze heeft uitgelopen mascara die als zwarte watervallen over haar wangen is uitgesmeerd, haar bloes heeft een paar missende knopen. Ze trilt zo erg dat haar gsm uit haar hand valt, ik neem de gsm over en ik antwoord de vrouw aan de andere kant van de lijn (blijkbaar haar moeder) dat ze veilig is bij mij thuis en dat ik haar naar huis zal brengen met de wagen. Mijn man staat er nu ook bij, maar het meisje wil enkel door mij vervoerd worden. In de auto vraag ik haar of ik haar naar het politiebureau zal brengen zodat ze ergens een aanklacht van kan indienen? Ze schudt van neen. Ik zeg haar dat het gevaarlijk is zo alleen op straat en zeker in onze straat met een bos aan de overkant waar al een vrouw aangevallen is, verkracht en vermoord. Ze zei dat als ik de deur niet had opgedaan, ze dan in dat bos was gaan schuilen… Goed, ik ben niet te weten gekomen wat er met dat meisje juist gebeurd is, en dat is ook niet nodig. Ik kan het spijtig genoeg wel ergens raden.
Drie maand geleden (33 jaar) : ik volg een yoga les in de school waar ik ondertussen al vier jaar kind aan huis ben.
Tijdens een oefening liggen we met ingetrokken knieën, hoofd op de grond (voor de kenners: child’s pose, balasana).
De leraar (!!) komt naar me toe, trekt mijn t shirt naar boven en begint mijn rug overdreven sensueel te masseren. Ik voel me meteen vol stress schieten (niet meteen de idee, maar kom). Ik. Wil. Dit. Niet !
Ik vertel dit tegen een vriend van me, meteen na de les. Reactie “Trek nog iets nauwaansluitender aan anders”
Ik vertel dit tegen een aantal vrouwen van de yogaschool.
Reactie 1: “Maar daarvoor gaan we toch naar de les van C.?”
Reactie 2 :”Oei, normaal doet hij dat alleen bij blondines hoor. Hij valt niet op brunettes.”.
6 jaar – Ik zit bij mijn moeder in de wagen. We rijden in Putte-Kapellen een massa (dronken) volk voorbij en mijn moeder moet even stoppen. Er staat een bende mannen van ca. 25 jaar te kijken naar haar in de wagen. één doet de koffer open en begint deze leeg te halen. Mijn moeder stapt uit en wordt bij elkaar geslagen.
10 jaar – mijn moeder laat een mammografie uitvoeren bij een arts. Hij begint haar rug te kussen tijdens de test … Ze komt toaal overstuur en huilend de ruimte binnen waar ik zit te wachten.
Het lijkt alsof we ermee grootgebracht worden … “dat het normaal is” of “te verwachten”.
Hier en daar lees ik dat we dan een grotere fuck-off attitude moeten hebben. Ik vind van mezelf dat ik best een arrogant beestje kan zijn als het op zulke zaken aankomt. Mannen die me niet kennen, blijken vaak geïntimideerd te zijn. Ik heb het mezelf al vaak verweten, die grote mond, in de veronderstelling dat ik ze met die grote teut van me net aantrek … alsof ik erom vraag om op mijn plaats gezet te worden op deze manier.
Maar feit is … krapuul blijft krapuul… of dat nu wit of zwart is, jong of oud, man of vrouw … Er bestaat nu éénmaal schorem op onze aardbol.
En het staat niet op hun kop te lezen …. ja, het zijn zelfs mannen in een strak pak
We mogen onszelf onze grote of ons klein hartje niet verwijten. Het. Ligt. Niet. Aan. Ons.
Het ligt aan hen.
Ik vraag me soms af … wat als het hun dochters, vrouwen, moeders of zussen zou overkomen ?
Lieve vrouwen, lieve meisjes,
Blijf getuigen, blijf schrijven, hier en op Twitter.
Liefste redactie van Charlie Magazine: kunnen jullie dit bundelen en hiermee iets meer op gang krijgen dan enkel een immens trieste en lange lijst van getuigenissen?
Hoi Veerle, we lezen al jullie reacties grondig en hebben ons zelf ook al afgevraagd of we er niet meer mee kunnen doen. Wat ons betreft komt er nog een vervolg aan. Jullie verhalen verdienen meer aandacht.
We zijn blij dat de pers er ook op inpikt. Zaterdag was het het hoofdpunt van het Journaal!
In ieder geval heel erg bedankt voor jullie openhartigheid. To be continued.
Ik wil ook een positieve reactie geven. De afgelopen jaren heb ik bij meerdere mannen in mijn omgeving de pijn, het verdriet en de verwarring gezien wanneer ze geconfronteerd worden met het gedrag van bepaalde mannen. Zij zijn niet ‘zo’ en gaan zich niet verdedigen, maar voelen plaatsvervangende schaamte en pijn. Zij gaan heel respectvol met mij in gesprek, samen op zoek naar ‘waar ligt de grens en hoe ga je daarmee om’? Deze contacten doen me heel veel deugd!
Ooit ben ik een man tegengekomen die zo open en eerlijk was over zijn verlangens en die tegelijk zo echt en diep respectvol was naar mijn grenzen, dat ik nog steeds kan zeggen dat dit contact één van de meest helende ervaringen in mijn leven is geweest. Zoveel pijn, vernedering, angst heeft hij met dat contact van maar enkele uren helemaal overschreven. Ik zal die man voor de rest van mijn leven dankbaar zijn, want hij heeft me geholpen om te zien dat niet alle mannen respectloos omgaan met vrouwen en hen reduceren tot een lustobject.
Ik ben in een bosrijke omgeving opgegroeid en al heel snel werden alle meisjes verwittigd voor de mannen in het bos. Geregeld hoorden we van één of meerdere meisjes die een exhibitionist tegen kwamen. Al heel jong leerden we bang te zijn in het bos.
11 jaar: met een vriendinnetje speel ik op het scoutsterrein op een woensdagnamiddag. Een man staat iets verder te plassen. Het valt ons op dat hij zich steeds verplaatst zonder ondertussen zijn broek dicht te doen. Aanvankelijk vinden we dit grappig, maar op den duur staat hij zo gepositioneerd dat we langs hem door moeten als we het terrein zouden willen verlaten. We worden bang en beslissen om via een smalle balk die over de beek ligt, het terrein te verlaten. We komen zo terecht op de speelplaats van de basisschool. Daar verstoppen we ons een tijdje in het vuilbakkenkot. Wanneer we uiteindelijk de moed vinden om door de schoolpoort naar de straat te gaan zodat we naar mijn vriendinnetje haar huis kunnen lopen, merken we dat de man in kwestie door de poort van het scoutsterrein, 50m verderop, ook de straat op komt. Op klaarlichte dag rennen we over straat naar het huis van mijn vriendinnetje terwijl de man achter ons aan rent. Even verder steekt hij de straat over, stapt in zijn auto en rijdt heel langzaam naast ons, tot we bij het vriendinnetje zijn aangekomen en de oprit oplopen. Mijn moeder is aangifte gaan doen, maar hier werd heel lauwtjes op gereageerd. Nooit meer iets van gehoord uiteraard.
15 jaar: klasuitstap naar het sportkot in Leuven. Terwijl we in het gras zitten te picknicken met een groep meisjes, staat er plots een man aan de bosrand met zijn broek op zijn enkels.
16 jaar: ik rijd op de fiets met een vriendin; klaarlichte dag, volle zomer. In een holle weg stappen we af omdat de helling te stijl is om verder te fietsen. Plots horen we geritsel in het bos, boven ons. We kijken op en zien daarboven op de rand van de holle weg een poedelnaakte man lopen. In paniek springen we op de fiets en rijden ze snel mogelijk naar de vriendin haar thuis. Daar aangekomen heeft haar vader de grootste lol in onze paniek.
19 jaar: ik doe vakantiejob bij de shows van een BV. De man in kwestie voelt zich heel wat. De shows gaan door in een tent en tijdens de pauze zit de BV met zijn bandleden in het openstaande ruim van een vrachtwagen iets te drinken. Als jobstudenten hebben we het dan druk met ijsjes en popcorn verkopen, rommel opruimen,… Tijdens één van de pauzes regent het pijpenstelen. Ik loop door de gietende regen maar kan niet voorkomen dat mijn uniform nat wordt. Wanneer ik voorbij de openstaande vrachtwagen kom, zegt de BV met een ‘vettige’ stem “wat is ’t meiske, zijt ge nat?” waarop de hele band in lachen uitbarst. Ik kon door de grond zakken. Maar daar sta je dan als jong ding tegenover een BV en een hele groep luidruchtige mannen die zichzelf duidelijk heel stoer vinden. Het enige wat ik kon doen, was mijn ogen afwenden en denken ‘niet wenen, niet wenen, ook al doet dit zo pijn, want dan gaan ze nog meer plezier hebben’. Achteraf wist ik wel wat ik had moeten zeggen en hoe ik hém had kunnen vernederen… maar het komt altijd zo onverwacht dat je geen antwoord klaar hebt.
20 jaar: paniek op kot. Een kot met bijna uitsluitend meisjes. Blijkt dat er een man meer dan eens het gebouw binnen geraakt en aan een kamerdeur aanklopt. Wanneer het meisje de deur opent zegt hij zich van kamer vergist te hebben, gaat weer naar buiten en trekt zich aan de overkant van de straat af, verdekt in de schaduw van een muur.
39 jaar: in een lege benedenverdieping van een gebouw waar zich verschillende overheidsinstanties bevinden, word ik aangesproken door een man van Tadjikse afkomst. Tijdens het gesprek komt hij steeds dichterbij, raakt me aan, eerst onschuldig mijn arm, dan mijn dijbeen,… Als het neerkomt op fight or flight, ben ik het flight-type. Ik ben bang om de situatie te laten ontaarden in agressie want ik weet dat als het erop aan komt, bijna alle mannen sterker zijn dan ik. Ik zal alles doen om de confrontatie te vermijden. Ik zal niet moeilijk doen om te vermijden dat de man boos wordt en ondertussen bedenk ik hoe ik kan vluchten. Zo gebeurt het ook hier. Ik weer hem niet af, doodsbang dat hij agressief zal reageren. Al die tijd zat ik neer. Wanneer ik recht sta om naar buiten te gaan (daar lopen tenminste voorbijgangers; hier in de hal is er niemand), pakt hij me vast voor een zgn knuffel waarbij hij stevig tegen me aan schuurt. Wanneer hij me loslaat, neem ik mijn GSM om mijn zus te bellen; zij zou me komen ophalen. Als ik haar bel, zal hij doorhebben dat ik snel compagnie zal hebben en voel ik me veiliger. Tijdens het telefoongesprek met mijn zus wandel ik naar buiten. De man loopt naast me mee, maar houdt ietsje afstand. Ik rek het gesprek zolang ik kan, maar uiteindelijk moet mijn zus opleggen zodat ze effectief in haar auto kan stappen om me te komen ophalen. De man blijft op de stoep nog even bij me staan. Aangezien ik alle contact vermijd, zegt hij plots dat hij beter weggaat. Ter afscheid pakt hij me ineens weer vast en grijpt ruw naar mijn borst.
Pas ’s avonds laat beslis ik om aangifte te gaan doen bij de politie. Het is onwaarschijnlijk hoe ik behandeld word.
Ik: ik kom aangifte doen van aanranding.
Agent aan de balie: wat bedoel je met aanranding?
Ik: wat denk je? dat iemand met zijn poten niet van mijn lijf kon blijven. (Ik weet het, ik ben geen sexy 20-jarige, maar dat wil blijkbaar niet zeggen dat ik niet aangerand kan worden.)
Agent: wie was dat dan?
Ik: hoe moet ik dat weten, moet jij dat niet uitzoeken?
Agent: waar is dat dan gebeurd?
Ik: moet ik hier nu alles aan de balie staan vertellen? Ik zou dit liever bespreken in een verhoorkamer.
Agent: dan zal je wel nog even moeten wachten want het is hier druk…
Enfin, na bijna een uur wachten kon ik binnen. Tijdens het gesprek heeft de agent tot 4 keer de verhoorkamer verlaten om zich met andere mensen bezig te houden; hij kreeg ook meerdere keren telefoon. Tussendoor vroeg hij dan zakelijk wat er precies gebeurd was, met welke hand de man naar mijn borst greep en of dit nu mijn linker- of rechterborst was…
3 maand later krijg ik een brief waarin ik kan lezen dat de zaak geseponeerd is. Als ik bel om te vragen of er enige onderzoeksdaden gesteld werden, krijg ik te horen dat ik die informatie niet kan krijgen.
Het ergste van al: alle ‘kleine’ incidenten van de afgelopen 25 jaar ben ik ondertussen vergeten. De vernederende opmerkingen, de beangstigende blikken, de verlekkerde gebaren. Altijd is er de wetenschap dat ik, als het erop aan komt, niet sterk genoeg zal zijn om mijn aanrander af te weren; mannen zijn sterker. Dat geeft angst. Angst als je alleen in het donker met de fiets naar huis rijdt. Angst als iemand je lijkt te volgen. Angst als een man fysiek verdacht dichtbij komt. …
Nog eentje vergeten:
34 jaar: date met een jonge man die ik leerde kennen via een datingsite. Stom geweest: date bij mij thuis. Dat was meteen de laatste keer dat ik dat ! Van zodra hij binnen is, begint hij te flirten. Stilaan komt hij dichterbij, komt ‘liefdevol’ tegen me staan terwijl ik in de keuken glazen inschenk. Wanneer ik aangeef dat ik dat niet wil, stapt hij meteen achteruit. Dat hij heel respectvol is en dat een ‘neen’ voor hem een ‘neen’ is. Dat hij hier helemaal niet is voor de sex maar voor een goed gesprek. Dat hij ‘zo’ niet is en dat hij een liefdevolle man is die respect heeft voor vrouwen. Om dan 2 minuten later duidelijk vergeten te zijn wat die ‘neen’ weeral wilde zeggen. Heel manipulatief overschrijdt hij op deze manier grens na grens. Elke keer is hij begripvol, sympathiek en heeft hij respect voor grenzen om dat meteen weer te vergeten. Wanneer hij merkt dat ik er op den duur niet meer helemaal bij ben en hem maar laat doen, is de lol er voor hem blijkbaar snel af. Hij werkt zijn snel goesting af en herinnert zich dan ‘ineens’ dat hij eigenlijk binnen een uur thuis moest zijn. Voor het eerst in mijn leven voel ik het verlangen om me na sex te douchen.
De dag nadien krijg ik via de datingsite een chatbericht van hem om me te bedanken voor de fijne kennismaking en dat het hem echt niet om de sex ging. Na hem stevig van antwoord te hebben gediend, heb ik hem geblokkeerd.
Nog eentje, om het af te leren…
37 jaar: ik sta ’s avonds in het donker aan een bushalte op de bus te wachten. Het is een vrij complexe bushalte waarbij bussen van beide rijrichtingen aan dezelfde halte moeten stoppen. De plaats waar ik moet wachten, is vrij donker en ligt wat verder van de straat af. Er rijdt een donkere auto met getinte ramen de oprit naar de bushalte op. Automatisch wandel ik weg van de donkere plek en ga op het andere deel van de bushalte staan, eigenlijk voor de bussen in de tegengestelde richting. Daar staat een lantaarn en sta ik dichter bij de straat. Aan de overkant is er een café, maar iedereen zit lekker binnen; het is fris en donker. Ik merk dat de bewuste auto achteruit de oprit naar de bushalte weer is afgereden van zodra ik me verplaatste. Nu komt hij naar mijn kant van de bushalte en stopt. Het raampje zoemt open en een mannenstem vraagt of ik naar Diest moet. Ik antwoord meteen dat mijn man me komt halen. Het raampje zoemt weer toe en de auto rijdt weg. Pas als hij weg is, krijg ik mijn klop. Waarom had hij getinte ruiten? Wie weet wie zat daar nog in die auto? Wat als ik me had laten verleiden om ietsje dichterbij te komen? Wie weet was er dan iemand uit de auto gesprongen en had me meegesleurd? Is dat mijn fantasie die op hol slaat? Ik probeer mezelf terug kalm te krijgen en ben blij wanneer ik de bus zie aankomen. Feit is dat het niet koosjer is wanneer een donkere auto met getinte ruiten vrouwen aan bushaltes aanspreekt en een lift aanbiedt. Doodeng…
Een publieke sauna is jammer genoeg ook al eens een risico. Aanvankelijk ging ik geregeld in mijn eentje naar de publieke sauna bij mij in de buurt. Nooit problemen gehad. Tot ik eens met een vriendin samen ging. Blijkbaar slaat hier en daar de fantasie op hol wanneer 2 vrouwen samen naar de sauna gaan. Ik heb het meer dan eens gemerkt. Eén keer worden een vriendin en ik gevolgd van sauna naar bubbelbad, naar sauna, naar ligzetels,… een jonge man kan zijn ogen niet van ons afhouden en probeert zich zelfs in ons gesprek te mengen; we zijn nochtans echt wel ’te oud’ voor hem en zeker niet de meest sexy figuurtjes die je je kan voorstellen… Een andere keer zit ik met een vriendin in de jacuzzi. Komt er een oudere man bij zitten. Vrij snel slaat de sfeer in de jacuzzi om. Er hangt een rare spanning en het valt op dat zijn handen die aanvankelijk nog boven water waren, nu lange tijd onder water blijven. Ook mijn vriendin voelt de omslag in de sfeer en we kijken elkaar tegelijk aan met een blik ‘zijn we hier weg?’. Eigenlijk had hij moeten weggaan…
Wanneer ik met mijn partner ga, is er niets aan de hand. Dan ben je duidelijk geen loslopend wild en merk ik geen rare blikken, vieze sfeertjes,… Maar als ik met een vriendin ga, is er blijkbaar vanalles mogelijk…
Tja, de sauna. Ik vermijd die nu ook. Ik zat gezellig met een vriendin in de sauna waar ik regelmatig kwam toen ze zei: “ik begrijp niet hoe jij hier tegen kan, ik zou gek worden.” Ik begreep niet waar ze het over had en vroeg haar meer uitleg. “De helft van de mannen hier zit gewoon op je te geilen, ze staren je constant aan.” Nu leef ik wel wat in mijn eigen wereld en pas toen ben ik er beginnen op letten. Ik begon nu ook rond te kijken en kreeg plots van de helft van de sauna indringend oogcontact. De gezelligheid was snel verdwenen. Ter info: ik ben een man met een heel androgyn uiterlijk.
Ik kan me er als man wel iets bij voorstellen, hoe dit aanvoelt. Het aantal keren dat ik bepoteld geweest ben door opdringerige vrouwen en homo’s, ik ben de tel kwijtgeraakt. Ooit heb ik een een vriendin lesbienne vergezeld naar een verkeerd geparkeerd fuif. Na tien minuten ben ik moeten vertrekken, ik ben veel gewoon, maar dit was niet uit te houden. Het top verhaal? We zijn op reis met een grote groep vrienden, sliepen in een groot vakantiehuis. Op een morgen wordt ik wakker zonder onderbroek met een meisje naast me. Whoops. Yep, ze had van mijn biologische reactie in mijn slaap gebruik gemaakt. Ik heb dit verteld aan de ontbijttafel. Iedereen vond dit geweldig grappig. Ook toen ik volhield dat dit volgens de letter van de wet verkrachting is. Heb ik mijn ogen open gedaan toen je me aan het berijden was ? Euh, nee. Heb ik iets gezegd? Euh, nee. Het gemengde tafelgezelschap kwam niet meer bij van het lachen. Als het een man overkomt, moet je blijkbaar blij zijn, ook volgens het voltallige vrouwelijke gezelschap aan tafel.
Het ergst van al is het twijfelen aan jezelf, vooral op jonge leeftijd, wanneer je nog niet bent voorgelicht (“was mijn reactie niet overdreven?”), en het feit dat je op latere leeftijd wantrouwig zou worden en je je op den duur zou aanpassen.
Bij verbale intimidatie valt het me op dat in sommige gevallen de grens tussen compliment en ongepaste opmerking zo snel overschreden is dat je te verbouwereerd bent om mondig genoeg te reageren.
Ik deel:
Als kleuter
Op vakantie met mijn grootouders in de Ardennen. Alleen in de caravan met mijn grootvader (naar wie ik opkijk) en een buurman van op de camping. Mijn grootvader roept zich bij me. Voor ik het weet, heeft hij mijn rokje en onderbroek opgetild, me op zijn benen gelegd en me twee stevige klappen op de billen gegeven. Beide mannen lachen ermee. Ik vraag me af waarom ik gestraft word. Ik heb toch niets verkeerd gedaan? Ik sluit me de rest van de vakantie zoveel mogelijk in mijn kamer op en vraag mijn ouders aan de telefoon of ik vroeger naar huis mag.
In de lagere school (pré-Dutroux-tijdperk)
Een buurman geniet er zichtbaar van om op een zomers verjaardagsfeestje de tuinslang herhaaldelijk te richten op het zwembroekje van een jongetje van nog geen tien. Ik zie het, voel aan dat dit klopt, al weet ik niet waarom, en probeer hem te doen stoppen door een waterballon naast hem neer te knallen.
Diezelfde buurman blijkt inderdaad niet te vertrouwen. Wanneer ik er eens kom spelen, neemt hij me op zijn schoot, geeft me een kus en zegt dat hij me het liefste ziet op de hele wereld. Ik probeer me los te wringen, maar hij lost nauwelijks. Ik ren zo gauw mogelijk naar huis. Ik ben in de war: “was dit een compliment?”, “waarom liet hij me niet los?”.
18
Ik ben ’s nachts zeeziek tijdens de Griekenlandreis met school. Mijn leeftijdsgenoten slapen erdoor. Ik herinner me niet in welke kajuit de leerkrachten slapen. Ik trek het dek op om frisse lucht te krijgen. Ik vraag aan de crew welke de beste plek op het schip is om er minder last van te hebben. Een van hen gaat met me mee en probeert me na een tijdje te kussen en aan te raken, terwijl ik hem vraag om ermee te stoppen. Ik vlucht weg en hoop dat ik mijn kamer kan vinden, zeeziek of niet. Wanneer ik er achteraf tegen een vriendin iets over zeg, is haar reactie: “Wat had je dan gedacht?”
Als student
Wanneer ik de laatste meters naar mijn kot met de fiets aan de hand afleg, dringt een onbekende man zich aan me op. Hij probeert me tegen de gevel te duwen en me aan te raken. Ik slaag erin hem weg te duwen. Er is niemand op straat.
Op de werkvloer
Allerlei ongepaste opmerkingen van externen die hiërarchisch hoger geplaatst zijn, als enige vrouw in een ondergeschikte rol op de vergadering:
-“Je bent te mooi om prof te worden. Heb je die vrouwelijke proffen al eens bekeken? Dat zijn allemaal van die lelijke oude trollen.”
-“Sommige vrouwen lokken het uit, met die korte rokjes. Ik zal eens kijken hoe lang jouw rok is (*kijkt onbeschaamd onder tafel*).”
– “Ik zal tegenover jou komen zitten. Dan heb ik een beter uitzicht.”
– Als je de opmerkingen zoveel mogelijk negeert en ondanks je verontwaardiging beleefd probeert te blijven: “Jij blijft maar lachen, hé? Kom je niet bij mij werken?”
– Tijdens mijn zwangerschap, wanneer mijn aanvraag tot moederschapsrust en ouderschapsverlof officieel moet worden goedgekeurd: “Ik ben er zeker van dat x (naaste mannelijke collega) er voor iets tussen zit.”
Het toppunt: een van diezelfden die na een receptie in hetzelfde gebouw bij me komt aankloppen, wanneer ik aan het werk ben. Hij reageert enthousiast, wanneer hij hoort dat ik er ben, tot de deur verder open gaat en hij ziet dat ik aan het vergaderen ben met mijn directeur en mijn naaste mannelijke collega. Als mijn directeur vraagt waarom hij langskomt, blijkt er geen enkele reden te zijn. Hij druipt zichtbaar teleurgesteld af. Pas later dringt het tot me door wat zijn bedoeling was. Ik wil me niet afvragen wat er gebeurd zou zijn, als alleen was geweest.
Nee, wij overdrijven echt niet.
12 jaar: zaterdagnamiddag, we spelen voetbal met een bende vrienden. We lopen naar huis maar één van mijn (toenmalige althans) vrienden vindt het nog leuk om me te bewijzen dat ‘ie sterker is dan ik. Hij pint me vast op de grond, gaat op me zitten en trekt mijn t-shirt over mijn hoofd.
19 jaar: Chirofuif, een bekende uit het dorp stapt op me af en wil met me spreken … ergens in een bos ?? Ik zeg neen.
Hij neemt me vast bij mijn keel en ik voel plots de aarde niet meer onder mijn voeten. Niemand komt tussenbeide …
Als ik besluit dat het feestje ten einde is voor me en meteen hierna vertrek, besluit hij me te volgen naar huis. Als ik thuis aankom – in de veronderstelling dat ik hem steeds voor gebleven ben – blijkt dat hij al aan de deur zit te wachten.
24 jaar: in een publieke sauna neemt een onbekende man me vast, kust me en loopt daarna weg alsof er niets gebeurd is.
30 jaar: Ik sta aan de printer op mijn werk en een collega komt naar me toe en slaat hard op mijn billen. Ik draai me om en smak hem tegen de muur, zeg letterlijk dat hij zoiets niet meer moet doen zonder een doodswens te hebben…
Hij valt nog vijf andere vrouwen lastig vooraleer hij ontslagen wordt.
30 jaar: Ik ga met een vriendin wat drinken, er zit een groepje mannen op het terras. ze hebben duidelijk al genoeg op.
Bij toekomst vraagt er ééntje “hoeveel het kost” en roept daarna luid ” hoeren”. Wij gaan naar binnen, maar dit gedrag stoort me mateloos. Vraag aan mijn vriendin of zij hier nog iets wenst te drinken: “Neen” is haar antwoord. We stappen ook meteen weer buiten. Wanneer de mannen ons zien buiten gaan, begint er luidkeels een concert aan boegeroep.
Begrijp me goed … fluiten op straat of een knipoog … worden meestal met een grote glimlach en een goeiedag beantwoord.
Seksistische moppen ? Ik doe er vaak nog een schep bovenop.
Maar blijf van mijn lijf.
Ik kleed me niet uitdagend of extreem sexy. Ja, ik draag een skinny jeans en ja, ik heb vaak een beperkte décolleté. Ja, ik maak me op.
Neen, ik ga dat niet veranderen in de hoop dat dit soort gedrag zou veranderen.
De perverten die dit allemaal op hun geweten hebben, zijn de mannen die moeten veranderen… niet wij.
Chapeau aan alle vrouwen die hun verhalen hier neerpennen.
Dat wij elkaar nog veel vaker mogen steunen op een manier als deze. Ik weet alleszins één ding: als ik een man een (onbekende) vrouw zie lastig vallen, zal ik haar helpen. Er zijn al teveel mensen die hun hoofd de andere kant opdraaien.
Ik heb zelf ook geen problemen met complimenten te krijgen, maar iedereen moet zijn grenzen kennen. Ik denk niet dat alle mannen zo zijn, want er zullen ook vrouwen rondlopen die perverse dingen doen tov de mannelijke bevolking.
20 jaar: Avondje uit op de Gentse feesten
Vrienden zijn al naar huis, ik besluit om nog alleen verder te blijven feesten. Uiteindelijk is het ochtend en vertrek ik te voet naar huis. De eerste keer zie ik zijn auto, maar besteed er geen aandacht aan. Toch blijft hij me volgen en zie ik hem telkens weer uit een straatje rijden. Dan blijft hij staan en begint tegen me te praten, ik doe alsof ik aan het bellen ben. Als ik bijna thuis ben, moet ik nog door een klein parkje, maar besluit om nog even te wachten en bel al mijn vriendin op. De man in de auto zit voorbij het parkje te rijden en maakt aanstalten om uit te stappen. Ik ben zo snel mogelijk naar huis gelopen uit angst om wat zou kunnen gebeuren. Hij is me nog even blijven volgen, maar ben hem gelukkig kwijtgeraakt. Ik was misschien aangeschoten, maar dit is geen reden.
20 jaar: Na een avondje uit in mijn studentenbuurt besluit ik om nog even langs de snoepautomaat te gaan. Naast de automaat is er een frituur met camerabeveiliging. Er staat een man die nog iets uit de automaat wilt nemen, ik help hem en we slaan een praatje. Dan is het mijn beurt om iets te kopen, plots duwt hij me tegen het hek. Hij begint me te betasten en te zoenen. Ik kan nog roepen maar hij zet zijn hand over mijn mond, ik had bang en kon me niet bewegen. Ik heb hem kunnen bijten, maar hij loste niet. Er passeerden een aantal studenten, ik riep maar ze keken gewoon en stapten door. Ik mag van geluk spreken dat hij me niet heeft verkracht en ‘maar heeft aangerand’. Iets later heeft hij me dan toch laten gaan en ben ik naar mijn kot iets verderop gelopen. Sindsdien ben ik amper nog uitgegaan, ik vind het erg dat een jonge vrouw zich zo geïsoleerd moet voelen.
Ik kan zo nog een aantal voorvallen beschrijven, maar deze hebben er toch voor gezorgd dat ik me meer op mijn hoede voel dan veel van mijn vriendinnen.
En dan nog een algehele opmerking:
Het zinnetje “Stuur een sms als je veilig thuis bent,” dat vriendinnen tegen elkaar zeggen na een avondje uit, gaat nog het minst over mogelijke verkeersongelukken, maar vooral over de algemene angst die vrouwen voelen voor wat er zou kunnen gebeuren als je alleen, in het donker op straat loopt. #wijoverdrijvenniet
Toen ik 22 werd: Voor mijn verjaardag ging ik met mijn beste vriendinnen iets drinken in de buurt. In de late uurtjes bleef ik samen met één vriendin over. Er waren niet veel mensen binnen in het café, de meeste cafégangers stonden buiten. Opeens komt er een man naar ons toe. Blijkbaar kende mijn vriendin hem, heel vaag, “van zien”. De man is duidelijk aangeschoten/dronken. Hij begint me vanalles te vragen op een aanvallende/onbeschofte manier. Ik geef duidelijk aan dat ik absoluut niet geïnteresseerd ben. De man begint tegen me te leunen, zodat ik zo goed als gevangen zit tussen hem en mijn stoel. Wanneer ik mijn benen verschuif om “vrij” te raken, is meneer geaffronteerd en begint hij te vragen wat er mis met hem is. Ik blijf hem negeren, hij begint te praten tegen mijn vriendin. Ik voel me nog steeds heel erg ongemakkelijk. Uiteindelijk begrijpt hij de boodschap en gaat weg. Wanneer ik tegen mijn vriendin zeg dat ik me onveilig voelde en dat ik echt bang van hem was, zegt ze dat ik overdrijf, “omdat ze hem kent.”
Wow, ik zit echt met open mond te lezen wat sommigen van jullie al meegemaakt hebben. Bedankt om dit artikel te schrijven, Inke, en om dit enorm onderschatte probleem onder de aandacht te brengen!
Ik heb totaal geen probleem met bouwvakkers die me nafluiten of vriendelijke complimenten geven. Waarom zou ik?
Maar sommige dingen gaan gewoon te ver. Sommige dingen raken je in je vrouw-zijn, en dat mag niet getolereerd worden. De volgende voorvallen herinner ik me heel goed, vooral omdat ik nog zo jong was en daarom ook kwetsbaarder voor zulke dingen. Het heeft mijn al onzekere puberteit er allesbehalve makkelijker op gemaakt.
Een bloemlezing:
Toen ik 12 was: Op catechesekamp (verplichte voorbereiding voor de plechtige communie) laten de leiders ons het spelletje ‘verkrachtertje’ spelen, de jongens versus de meisjes. De meisjes moeten zich uit de greep van de jongens verlossen, als dit niet lukt, mag de jongen een kusje geven. Ik ben echt bang, ik wil dit niet, en verstop me in de bossen tot het spel voorbij is.
Toen ik 13 was: Een leraar noemt me een ‘lompe geit’ omdat ik over het gras loop om op tijd in de klas te geraken, terwijl er een bordje staat dat dat niet mag. Tijdens de les geeft hij vaak sneren naar de meisjes (à la ‘die moeten het huishouden doen’). Wanneer mijn ouders naar de school bellen om hun beklag te doen, ‘excuseert’ hij zich bij mij maar zegt ook dat ik me wel aanstel. ‘Lompe geit’ is toch niet zo erg?!
Toen ik 14 was: Ik sta met enkele vriendinnetjes op het speelplein. Een jongen uit de buurt, een paar jaar jonger maar vrij groot en sterk, vergezeld van een vriendje, komt naar ons toe. Hij neemt bruut de col van mijn T-shirt vast, trekt het naar zich toe en gluurt naar beneden: ‘Lekkere tetten!’ Ik ben in shock maar probeer cool te doen tegenover mijn vriendinnen. Thuis zeg ik er niets van. Als ik de jongen later nog eens tegenkom, alleen, durft hij me amper aan te kijken.
Toen ik 16 was: Ik ben uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van een jongen uit mijn school. Ik arriveer wat later omdat ik van een dansvoorstelling kom en ik draag die kleren nog (gewoon een topje en een sportieve legging). Een zatte nonkel van de jongen observeert me van kop tot teen met een vunzige blik en zegt dan luid voor heel het feest ‘Ah, er is blijkbaar een stripteaseuse besteld!’ De andere volwassenen grinniken mee.
Heel het middelbaar lang: Jongens die het blijkbaar nodig vinden om meisjes op de meest walgelijke, denigrerende manieren te beschrijven en op het uiterlijk af te rekenen. De hele tijd dingen horen à la ‘dikke tetten’, ‘da’s een mokke’, ‘da’s een mottige’ zorgden ervoor dat ik steeds met ingehouden adem in de klas zat, uit schrik voor welke verbale intimidatie er nu weer ging komen.
De ontelbare keren dat ik ben achternageroepen met schunnige opmerkingen, ga ik hier niet vermelden. ‘Slet’ genoemd worden omdat je niet reageert op ‘schatje’, enz…
Op straat hoor ik nog vaak sisgeluiden en af en toe vunzige dingen (terwijl ik me helemaal niet sexy kleed), maar verder gaat het meestal niet. Ik heb een zeer afwerende houding wanneer ik een groepje mannen of iemand verdacht zie naderen, en ik durf te hopen dat dat helpt.
In ieder geval: er is nog veel werk aan de winkel. Maar wanneer ik kijk naar mijn vriend en andere toffe mannen die ik ken, weet ik weer dat seksistische varkens #notallmen zijn.
Mijn verhalen zijn duidelijk niet de eerste, maar hopelijk ook niet de laatste in deze stroom van getuigenissen.
14 jaar: Het was woensdagmiddag, en ik stap van de bus af en wandel naar huis. Opeens hoor ik een paar jongens “slet” en “hoer” naar me roepen. Het bleken een paar jongens te zijn die nog bij mij op de lagere school zaten.
17 jaar: Ik ben op een feestje. Een man begint te flirten met mij. Tijdens het dansen trekt hij opeens mijn t-shirt omhoog en knijpt hij in mijn borsten. Ik loop onmiddellijk weg.
19 jaar: Ik word aangerand door iemand van Iraakse/Afghaanse/… afkomst. Hij stopte zijn handen tussen mijn benen, trachtte me te kussen, stopte mijn vingers in zijn mond… Maar ik kon uiteindelijk ontsnappen. Ik doe aangifte bij de politie, maar de klacht wordt geseponeerd. Maandenlang heb ik mezelf hiervan de schuld gegeven.
20 jaar: Ik word op de bus aangesproken door een zwarte man, die rechtuit vraagt of ik een lief heb. Ik bevestig, maar de man gelooft me niet. “Je draagt geen ring, dus je bent niet verloofd of getrouwd. Dat betekent dat die relatie niks betekent.” Daarop geeft hij mij spontaan een kus en een briefje met zijn naam en nummer. Sindsdien draag ik elke dag een ring, als “verlovingsring”. Dit incident zorgde ervoor, samen met het incident van het jaar ervoor, dat ik racistische mensen absoluut kan begrijpen.
Gisteren (23 jaar): ik wandel door de stad, met een trenchcoat en skinny jeans aan. Een auto komt voorbij. De bestuurder vertraagt, toetert, draait zijn raam open en roept “Hey snel kontje!”
Dit “palmares” kan jammer genoeg ook tellen. En dan heb ik het nog niet gehad over al die keren dat ik werd nagefloten op straat.
#mijneerstetweet
Ik merk dat het deugd doet, een paar van de in mijn geheugen rondzoemende kutervaringen platmeppen op Twitter tot hooguit 140 tekens.
Je hoeft niet te veel te vertellen, je kort wat zich afspeelde in tot een kop, een kreet, de lullige essentie.
Zoals de schrijver in mij allerlei ervaringen siersnoeit tot gedichten, een verhaaltje, ze zo klasseert, overzichtelijk. Elke inhoud zoekt zijn eigen vorm. Soms zwijgen witregels vol betekenis. Een andere keer gaan nuances aan de haal met steeds meer lettertekens.
Gisteren ontmoette mijn 30 jaar oude woede eindelijk een gepaste vorm om zich te uiten.
Ik zag vrouwen het in de loop der jaren nu en dan in mijn plaats doen. Een knap artikel waarin zij sprak ‘in naam van’. Waarna er wat gelachen werd met haar vleeskleurig ondergoed en de wereld overging tot de orde van de dag.
Ik dacht aan het vrije blije meisje dat ik was, koppig en eigenzinnig, open en vriendelijk, en aan de klamme handen en tongen en piemels die me veranderden in een achterdochtige vrouw en een overbezorgde moeder.
Moest ik ook zo’n artikel schrijven, mijn persoonlijke eenmalige slag in het water meppen, en zo mijn woede eindelijk eens klasseren, overzichtelijk?
Ik vreesde dat getuigen, met details en al, misschien zou voelen alsof ik nu zelf aan mijn kleren trok om mijn tieten te tonen. En zo’n eenmalige getuigenis, al sprak die voor velen, bracht toch geen zoden aan de dijk.
Ik had de jaren zien verstrijken, mijn dochters intussen ouder weten worden dan ik zelf was toen de woede in mij begon te groeien. Ik zag de tijden veranderen, de rokken korter en langer worden, de hakken hoger en lager, de lippen roder en rozer, maar wat de mode ook deed met het straatbeeld, aan de cijfers veranderde niks. Geen modegril bood bescherming tegen grensoverschrijdende gedragingen.
En plots was daar een zwerm spreeuwen.
Het begon met één harde reactie op iets onhandigs. In zijn soort was het een minder gruwelijke klacht, minder bont en blauwe trauma’s, maar een gram is genoeg om de weegschaal te laten doorslaan, de druppel die de dijk breekt, in de verte vloog een vogel op uit een oude boom, en dan nog een, nog een, nog –
En ik prevel: laat dit doorgaan, deze zwerm van getuigenissen, laat die niet weer neerstrijken na vandaag, overmorgen weg gestand-upt worden als een klaagkoor van seuten, maar archiveer iedere volgende keer wanneer het gebeurt jouw klote-ervaring op een Twittertegel.
Misbruik Twitter als onze klaagmuur en bewijs, dag na dag na dag, hashtag na hashtag na hashtag: #wijoverdrijvenniet
Ik heb zelf ook zo verschillende verhalen en ken er ook van verschillende vriendinnen. Ik was al zover dat ik dacht dat elke vrouw daar ooit wel door moet. En dit bevestigd ook grotendeels. Maar door dit te lezen denk ik plots, wat met mijn dochters? Moet ik hen verwittigen waar ze ooit voor zullen komen te staan? Wat ik nu ook plan te doen. Als je dit alles leest wordt zwijgen hetzelfde als medeplichtig zijn. Maar hè, dat dat nodig is…is toch absurd.
Geen van mijn vriendinnen voedt haar zonen zo op, waar komt dat toch vandaan?
Soit, ik bereid me alvast voor op een moeilijk gesprekje, hopend dat ik hen niet de stuipen op het lijf jaag.
Mijn verhaal valt nog mee tegenover jullie verhalen. Ik ben 16 jaar en enkele weken geleden was ik met mijn vader en broer in een bruin café. Ik zit rustig aan de toog en plotseling was er een man van ongeveer 40 die zei hee meiske gij hebt mooi haar. Ik heb hem vriendelijk bedankt maar was toch op mijn hoede. Gelukkig was mijn vader daar zodat die man niet verder op in ging.
Ook bij mij geen onbekende situaties.
Ik heb altijd in kleine gemeentes gewoond, rustige wijken, weinig verstedelijking. Toch ook daar kreeg ik af en toe het woord ” slet” of “hoer” naar mijn hoofd geslingerd. Elke keer fietste ik op mijn eentje naar huis. Ik ben niet iemand die me “sexy” aankleedt en sowieso vind ik de reflex om te bedenken “wat voor kleren had ik aan, misschien heb ik het uitgelokt” een walgelijke reflex. Een die de maatschappij me heeft aangeleerd: waarom is een jong meisje dat alleen op haar fietsje huiswaarts gaat een hoer of een slet?
Een andere keer fietste ik van school huiswaarts langs een kanaalpad. Ik werd ingehaald door een amateur-coureur. Enkele honderden meters verder, net achter een bocht, staat deze coureur naast het pad, zichzelf aftrekkend. Hij kijkt me recht in de ogen als ik hem voorbij fiets.
Verbouwereerd fiets ik hem voorbij en versnel ik tot mijn maximale kunnen om die laatste kilometer zo snel mogelijk achter de rug te hebben.
Of toen ik een keer op de trein zat, van Leuven naar huis treinend en er een redelijk corpulente en veel oudere man naast me kwam zitten en me kwam uithoren. Niet alleen over mezelf, mijn studierichting maar ook mijn liefdesleven. Zelf vond ik het onbeleefd ergens anders te gaan zitten, maar hij vond het duidelijk niet onbeleefd me allemaal persoonlijke vragen te stellen. Ik vond het erg ongemakkelijk maar was helaas niet assertief genoeg er tegen in te gaan. Niemand in de trein kwam me overigens te hulp, terwijl ze soms wel bedenkelijk keken naar de man.
Een tweetal weken geleden nog; een paar kwajongens kwamen ’s nachts op de gang van mijn kot, kabaal makend. Toen ik er iets van ging zeggen probeerden ze me te “paaien” door heel dicht te komen staan, te flirten. Toen ik de deur in hun gezicht gooide hebben ze nog 10 minuten “hoer” tegen mijn deur staan roepen.
Allicht besef je het niet, maar eigenlijk is jouw standpunt zelf seksistisch, mevrouw Inke.
Dit is niet exclusief van mannen naar vrouwen toe.
Ook vrouwen gaan soms ver de grens van goed fatsoen over bij mannen.
Jaren geleden kocht ik een kilt, ik vond dat wel stoer en mooi.
En ik ging er mee op stap in de stad.
Het aantal vrouwen die gewoon op straat mijn kilt kwamen opheffen of zelfs hun hand er onder staken is niet te tellen op de beide handen.
Ik werd er zo boos van.
Na enkele uren ben ik terug naar huis gekeerd, want ik hield het niet meer uit.
Een kilt is niet goedkoop, maar ik heb hem nooit meer aangedaan.
Laten we er geen strijd van maken tussen mannen en vrouwen, volgens mij is de essentie van het verhaal het seksistisch gedrag op zich. Of het nu van mannen naar vrouwen is of van vrouwen naar mannen, het gaat bij beide om seksistisch respectloos gedrag naar de ander, wat een nare ervaring is. Laten we ons op dat grensoverschrijdend gedrag zelf richten zodat daar meer bewustzijn rond komt. Bewustzijn om samen een oplossing te zoeken en vinden. In die zin vind ik het een goede zaak dat er zoveel ervaringen hierrond worden gedeeld, zowel door vrouwen, als door mannen zoals jij nu.
Zowel mannen als vrouwen hebben kwetsingen opgelopen in relatie tot het andere geslacht, maar deze kwetsingen helen we niet door elkaar hierin te veroordelen. Ook als het is normaal en menselijk – en ook nodig – dat je natuurlijk boos bent wanneer je respectloos behandeld wordt, en dat je dan ook daar grenzen wil aan stellen. Maar deze boosheid en grenzen stellen is enkel constructief en werkzaam als het naar het gedrag wordt gericht, en niet naar de mens als gehele persoon. Indien we het laatste blijven doen, blijven we steken in een spiraal van strijd en verwijten. Althans dat is hoe ik er naar kijk.
Merci, Kristel
zo zie ik het ook. Ik heb vrienden en vriendinnen die het nog nooit hebben mee gemaakt en ook die erover kunnen vertellen. Het is niet begrijpelijk voor mij waarom mensen de consternatie aanstellerij noemen. Ook al leer je ermee om te gaan, het kost energie. Energie, die ik persoonlijk liever aan iets anders zou willen besteden. Wat is er nu zo enig aan seksisme, dat het voor de komende generatie bewaard moet worden?
Excact…
met mijn voorbeeld wou ik duidelijk maken dat seksisme niet exclusief voor mannen is… dat zou seksistisch zijn om dat te denken.
Procentueel zal er misschien een overwicht zijn aan de ene kant… maar het is àltijd vervelend, van welke kant het ook komt.
Hey Dirk, absoluut niet cool. Die vrouwen gingen duidelijk over de schreef. Ik hoop dat je toch de moed/zin vindt om hem nog eens vanonder het stof te halen. Mannen in kilt zijn geweldig! Als ik je tegenkom op straat, krijg je van mij gegarandeerd een compliment (en tik ik alle handtastelijke dames vastbesloten op de vingers). Solidariteit gaat inderdaad twee kanten uit.
Jammer genoeg heb ik ook een stevig palmares. Ik kan het zelf niet goed uitleggen maar sommige gebeurtenissen raken je echt tot op het bot… ik kan me voorstellen dat vele mannen moeilijk kunnen inschatten welk effect dit heeft. Ik wil er ook niet flauw over doen, de meeste van mijn vrienden zijn mannen… maar wil toch wel aan een alarmbel trekken… dit gebeurt teveel om zomaar weg te lachen (wat meestal mijn strategie is)…. en voor alle duidelijkheid… ik ben een hele ‘gewone’ vrouw van bijna 32, niet bijzonder knap en al helemaal geen babe…
Een greep uit de gebeurtenissen die me het meest zijn bijgebleven…
11 jaar… zwemmen met de klas (basisschool in een idyllisch Limburgs dorpje)
Enkele jongens van iets ouder (14 jaar?) duwen me naar de kant van het zwembad en proberen met hun vingers mij te penetreren… ik begrijp niet wat er gebeurt, begrijp de bedoeling niet.. spreek er nooit met iemand over
13 jaar… met de fiets op weg naar school (nog steeds in datzelfde dorp)
Twee jongens komen links en rechts van me rijden en grijpen naar mijn borsten… begreep niet wat de bedoeling is, begin te wenen en weet zelf niet waarom… ik spreek er nooit met iemand over
20 jaar… met een avondtrein naar t kot in leuven
Ik zit in een bijna lege wagon rond 22u, een man komt met een laptop tegenover me zitten. Hij begint een praatje, ik probeer vriendelijk te zijn maar hou tegelijk de boot erg af… ik heb ondertussen geleerd afstand te houden van ‘vriendelijke’ mannen… de man klapt zijn laptop open en de gesprekken worden persoonlijker… ik wil hier weg… Ik zeg dat ik er de volgende halte af moet en sta op. Ik merk dat hij een pornofilmpje aan het kijken is, haast me weg en wil een conducteur zoeken… hij volgt me, duwt me om en betast en kust me. De trein stopt, ik haast me zo snel ik kan de trein uit, loop de longen uit mijn lijf naar mijn kot, doe de deur op slot en bel mijn lief om zo snel mogelijk naar mij te komen… ik bibber de ganse avond… mijn ouders komen me de volgende dag met de auto haar huis halen… ik durf mijn kot niet uit…
22 jaar… op reis in Frankrijk
Ik loop met twee mannelijke vrienden op een marktje rond, gezellig, ontspannen, niets aan de hand… opeens komt er een groepje mannen naar me toe, eentje ervan pakt me vast en kust me (ik heb tong gevoeld!) op mijn mond… ze lopen lachend weg… Ik blijf verbaasd achter, eerder verbouwereerd dan geschokt. Mijn vrienden zijn meer onder de indruk dan ikzelf… ik denk dat het went…
23 jaar… welkom in Brussel!
Dit verdient een apart hoofdstuk. Ik werk en woon in Brussel… en de Brusselse viespeukmannen leven op het ritme van de seizoenen.. na de winterslaap schieten ze wakker… elke dag opnieuw… tot het vallen van de bladeren… ‘sale pute’, ‘viens viens’, alle mogelijke dierengeluiden die je je kan inbeelden zijn naar mijn hoofd geslingerd, vragen naar ‘mijn prijs’, vertraagde en toeterende auto’s… en geloof mij… negeren werkt echt niet… sommige mannekes zijn 14 jaar! … mijn record staat op 2 x een bloot pietje gepresenteerd te krijgen op 1 maand tijd (juli, blijkbaar een topmaand!), gewoon tijdens mijn middagpauze op klaarlichte dag. Ik besluit een uitlaatklep te zoeken en streepjes te trekken elke keer ik onbeleefd word nageroepen, achtervolgt, aangeraakt, uitgescholden… tijdens mijn looptoer in het park van Laken. Na 1 loopseizoen heb ik een gemiddelde van 5 beledigingen per uur… de vriendelijke goeiedagjes en complimentjes tel ik niet mee… want die zijn er ook, hoeven wat mij betreft niet, maar goed, doen ook geen kwaad. Ik besloot om 6u s morgens te gaan lopen, dan zijn de viespeukmannen blijkbaar nog niet wakker… want ik kan je garanderen… ontspannend lopen is het niet meer…. ben ik verplicht een loopband te kopen, me opsluiten in t appartement met een tv-scherm om naar te staren? Willen we naar dat soort maatschappij? En voor alle duidelijkheid… in short lopen doe ik al lang niet meer, altijd lange, losse broek en lange mouwen t-shirt… of wat dacht je? Na enkele metro-incidenten beslist mijn vriend me met de auto te komen afhalen s avonds in plaats dat ik met een late metro naar huis kom…
Ik zoek manieren om ermee om te gaan, ik houd heel erg rekening met mijn kledingsstijl, geloof niet meer in oprechte vriendelijkheid, vermijd alle oogcontact, bepaalde straten, bepaalde uren, zoek vrouwen op om langs te lopen op straat… maar dit kan toch niet de bedoeling zijn? Hoe oud moet ik worden tot dit eindelijk ophoudt?
27 jaar… diensthoofd op het werk
Ondertussen al een dikke olifantenhuid gekweekt, genoeg ermee gelachen en gerelativeerd… ik zit goed in mijn vel en laat de opmerkingen van me afglijden zoals een ijskoningin… maar dan beginnen ze ook op het werk… een man van dubbel van leeftijd en misschien wel driedubbel mijn gewicht… die mijn overste is… ‘Kom eens op mijn schoot zitten en vertel eens wat er is’… ‘ik zal u afzetten op de kiss&ride parking dan krijg ik misschien een kus van u’… door gans de gang met een verrekijker tegen zijn ogen roepen ‘schoon meiske in zicht, schoon meiske in zicht’… zucht, ik word er kotsmisselijk van en het is elke dag hetzelfde… het moment dat ik alleen in de garage sta en hij zijn broek opendoet, ga ik hier niet uitgebreid beschrijven… maar toen heb ik gevraagd van team te veranderen…
Ik wil hier helemaal niet het getraumatiseerd slachtoffer uithangen, ik kan gerust voor mezelf opkomen en heb meer dan voldoende zelfrelativering… maar waar willen we naartoe in deze maatschappij? Zijn we hier een vat van gefrustreerde mannen aan het kweken? Waar komt dat vandaan? Dit is een gevaarlijke tendens… en beperkt zich niet tot de grootsteden…
Ik wil dit begrijpen en weten hoe we het roer kunnen omkeren… dit is niet een wereld waar ik mijn dochter in wil grootbrengen…
Mijn eerste jaar op kot in Gent. Ik kom van het station en wandel op klaarlichte dag door het Citadelpark. Putje winter, sneeuw. En ja, ik heb een rok aan en hakken. Er komt een man van rond de dertig naar me toe. Lichte alarmbellen, maar hij ziet er normaal uit dus ik luister. Hij vraagt me of ik student ben. ‘Ja’. Dan vraagt hij of ik op zoek ben naar een bijverdienste. ‘Hoe bedoel je?’ Hij zegt dat hij me 250 euro zal geven als ik nu meteen met hem meega in de struiken. Ik mompel iets in de trant van ‘Ben je gek?’ en stap door. Hij blijft me volgen en zijn ‘aanbod’ herhalen en ik blijf nee zeggen en uiteindelijk ‘NEE!!’ roepen. Ik begin te lopen maar het gaat me niet snel genoeg omdat ik een trolley meeheb. Mijn hart slaat als een gek en de paniekgevoelens razen door mijn lijf. Ik ren zo hard als ik kan en ik hoor hem uiteindelijk naar me roepen: ‘150 euro als je me aftrekt!!’. Tegen dan heb ik gelukkig de straat bereikt.
Hallo sofie wil jij naar greg komen seks doen ik woon in hasselt langs komen .
want, zodra er eentje meldt dat het haar niet overkomt, wordt dat relaas zelfs in twijfel getrokken door ” wij”… wie is er dan ziek?? je moet en zal het wel meegemaakt hebben, want je bent een vrouw? FOUT.
Nogmaals beste Karen,
OK, het overkomt niet alle vrouwen, en voor zover ik de titel ‘wij overdrijven niet” goed lees, staat er niet “vrouwen overdrijven niet”. Daarmee haal ik jou stelling al onderuit.
Jij begrijpt de finesse van het probleem, dat seksisme genoemd wordt, niet, me dunkt. Daarbij verwijs ik dan naar mijn reactie op Annemie Rastelli. Verder kan ik jou ook met zeer veel overtuiging het boek ‘Waarom we allemaal van mars komen’ aanraden. Ik stel voor dat je je eerst informeert, vooraleer veralgemeningen te maken.
En verder vraag ik me af waar jouw woede vandaan komt (niet dat het me echt interesseert), misschien moet je daar eens aan werken. En dan voeg ik nu een smiley toe om het geheel een beetje ludiek te houden 🙂
Het beste
Wat een pedant-betuttelende reactie, Cordelia. Jij hebt alle wijsheid in pacht, dat is duidelijk. Je bent belezen, én begaan met anderen, zelfs met “zusters” die het niet met je eens zijn. Dus die geef je en passant wat leesvoer én 20 uur bij een psychotherapeut mee, terwijl je je wentelt in je grote gelijk.
Worden er vrouwen lastig gevallen? Ja hoor, zeker weten. Maar maat houden én een open geest voor afwijkende meningen of ervaringen helpt écht om alles juist te plaatsen.
Weet je wat mij opviel? het fotootje bij het begin van dit rubriekje: een oude hand op een véél jonger been… hoe rolbevestigend, hoe significant voor tendentieus… nu vermoed ik dat jij hiervoor niet verantwoordelijk bent, dus mijn excuses dat ik alles op een hoopje gooi.
Ik wil maar één ding duidelijk maken: iedereen is gebaat bij een niet tendentieuze analyse, en het neersabelen – of een niet zo geslaagde want te doorzichtige poging daartoe- van een dissonante mening draagt niet bij tot geloofwaardigheid
nu.. dit is een opmerking van een man, en dus per definitie verdacht, neem ik aan
Afwijkende mening? Ik zou het eerder zien als een zeer verengde visie – en kwetsend bovendien.
Het getuigt van weinig inzicht en wijsheid maar van des te meer gebrek aan empathie om vrouwen die vreselijke ervaringen delen even te komen vertellen dat ze “maat” moeten houden en een “open geest” moeten hebben voor beoordelingen die er op neerkomen dat die ervaringen worden gerelativeerd, geminimaliseerd en zelfs geridiculiseerd. Kom jij hier nu echt vertellen dat een dertienjarige die tussen haar benen gegrepen wordt, dat gewoon even rustig “juist” moet kaderen? Welk kader is dat? Het kan best zijn dat Karen geen ervaringen heeft in deze zin en er is geen enkel probleem dat ze dat meedeelt, maar de beoordeling van andermans ervaring in de zin dat al die onheus behandelde en gekwetste vrouwen eigenlijk een palmares verzamelen om mee te koketteren, is ongelofelijk grof en blind-egocentrisch. Dat verdient neergesabeld te worden.
Dank voor deze zeer nuchtere, eenvoudige en doeltreffende reactie! Doet deugd.
Bedankt, schitterende reactie inderdaad.
Jouw reactie, zowel die van Karen als Annemie Rastelli, zijn ronduit schandalig.
Jullie praten vrouwen, die dergelijke lage handelingen hebben moeten ondergaan (tussen de benen gegrepen worden, achtervolgd worden, geïntimideerd worden, vernederd worden), en die eindelijk de moed hebben om – zij het anoniem – hun verhaal te doen, een schuldgevoel aan: ze moeten kunnen relativeren, ze moeten alles maar kunnen kaderen (kaderen binnen wat juist? ik kan het al raden), zij moeten openstaan voor een ‘niet-tendentieuze analyse’ (in de zin van: wat overdrijven jullie toch, jullie zouden het allemaal maar moeten weglachen, kan geen kwaad, toch?).
Ik walg hiervan. Hetgeen deze vrouwen – en ik reken mezelf daarbij – aangedaan werd is niet complimenteren maar aanranding. Ik zie niet in hoe je dit maar gewoon ergens moet gaan kaderen.
Fijn voor die Karen en die Annemie dat ze zoiets nooit hebben moeten meemaken, en ze mogen daar zeer blij mee zijn, want dat geluk is niet elke vrouw gegeven.
En meneer, het spijt me zeer, maar niets geeft u het recht om naar ons toe pedant en betuttelend te doen. Want dat is exact wat u doet. En als ik een Karen neersabel, dan doe ik dat met de volle overtuiging dat haar mening lachwekkend, belachelijk, kwetsend en arrogant is.
Ik weet alleen zeker dat er OOK veel vrouwen die het niet overkomt, maar dat die even overblazen worden, en zich afvragen of ze abnormaal zijn omdat blijkbaar ” alle” vrouwen” dit overkomt. Wie veralgemeent er dan?? ” wij overdrijven niet” in naam van ” de vrouwen”… dat is veralgemening die gewoon fout is en ik wens niet met ” wij” geassocieerd te worden.
Het wordt tijd dat er eens tegenwind gegeven wordt, want ik ben officieel beledigd. Ik word niet lastiggevallen, nooit. Niet toen ik 10 was, niet toen ik studeerde aan de unief, niet, nooit, en ik ben ondertussen 38 jaar. Zoals mijn man opmerkte, nadat ik mijn gal spuwde over al die vrouwen die als een bende lemmingen die artikels delen en de hashtag retweeten, over elke autorit die de laatste dagen bezoedeld wordt door een of andere vrouw die komt zagen op de radio…: ” het moet NU gebeuren, want je wordt een dag ouder, binnenkort gaat er zeker niemand nog in je billen knijpen.” Ik hoop dat je allemaal het sarcasme leest. Maar zowel manlief als ikzelf zijn verontwaardigd en een beetje boos. Nee, het overkomt niet alle vrouwen, en het is hoog tijd dat eens iemand DAT zegt. Nee, niet alle mannen zijn zo.
Nog even, en de vrouw die het niet overkomt zijn de sukkels, en de vrouwen die constant worden lastiggevallen zetten de pluimen op hun hoed, als een soort palmares dat ze verzamelen. Dus, mevrouw die net op de radio bij Annemie zei dat je nooit hoorde van vrouwen die je perikelen niet herkennen: HIER is er eentje se! asjeblieft:)
“vrouw die het niet overkomt zijn de sukkels, en de vrouwen die constant worden lastiggevallen zetten de pluimen op hun hoed, als een soort palmares dat ze verzamelen”
-> Beste Karen, je maakt hier een veralgemening zonder enige toetsing. Grappig, dit is dus eigenlijk eerder jouw persoonlijke verontwaardiging over het feit dat jij “niet lastiggevallen, nooit. Niet toen ik 10 was, niet toen ik studeerde aan de unief, niet, nooit”, dat jij dan op een scheefgetrokken manier doortrekt naar de ganse vrouwelijke populatie. Dus, als ik je goed begrijp (en ik hoop van niet), dan meen jij te stellig weten dat alle meisjes/vrouwen die bovenstaande reacties geplaatst hebben (en wees er maar zeker van, mijn beste Karen, dat dit slechts nog maar een fractie is van het reële aantal vrouwen die zulke negatieve ervaringen hebben meegemaakt) eigenlijk het stiekem leuk vinden? En dat zij er ook zelfs stiekem lekker trots op zijn? Wat heb jij dan een zieke geest.
Nou, Karen. Ik heb gezegd dat ik persoonlijk geen van die reacties gelezen heb. Ik heb ook zeker de pretentie niet om te denken dat ik in naam van alle vrouwen zou spreken. Jammer dat het weer tot polarisatie moet komen. De hashtag is niet door mij en ook niet door Charlie bedacht. We hebben er eigenlijk niks mee te maken. En tot slot: autoriteiten hebben het niet noodzakelijk altijd bij het rechte eind.
Jouw reactie is echt kwetsend, Karen. Ik zal eens opschrijven wat ik heb meegemaakt, en neen, ik ben er absoluut niet blij mee, en ik zie het ook niet als een paar mooie pluimen op een hoed. Maar eerder als iets vies en als een aanslag op mijn persoon en op mijn zelfzekerheid. En voor alle duidelijkheid: ik ben geen babe, ik ben een heel gewone vrouw die zich heel normaal kleedt.
Ik heb gestudeerd in Brussel:
– Ik nam elke vrijdag de trein naar huis, van Brussel Noord. Hoe vaak ik daar niet het woord ‘saloppe’ en ‘pute’ naar mijn hoofd geslingerd heb gekregen… terwijl ik gewoon met mijn trolley achter mij aan richting perron snelde.
– 21u, wachtend aan een bushalte Simonis in Brussel. Samen met mij staan er nog een paar mensen op de bus te wachten. Ik krijg uit het niets een vuistslag in mijn gezicht. Volledig verrast blijf ik perplex staan en krijg er nog eentje, tegen mijn neus en zie ik een brandende sigaret op mij afkomen.. Ik roep “laisse-moi” en grabbel in mijn handtas naar een busje haarlak dat ik daar altijd bewaar voor noodgevallen en spuit in de richting van mijn aanvaller. Daarop laat hij mij los en kan ik weglopen. Al die tijd heeft er niemand mij geholpen, terwijl ik duidelijk aangevallen werd.
– In de metro, tijdschrift tegen mijn neus gedrukt om maar niet lastig gevallen te worden. Maar dat helpt niet die ene keer. Een man komt tegen me aan staan, ik schuif een stap opzij, hij schuift mee op terwijl hij vraagt van “comment tu t’appelles?”. Ik antwoord niet, negeer hem, en dat maakt dat hij juist agressief wordt, in plaats van het af te druipen. Hij volgt me uit de metro, in de straat naar mijn kot en blijft tegen me aanlopen, aanplakken, vastnemen. Uiteindelijk durf ik iemand aan te spreken die tegemoet komt en daarop laat die viespeuk me eindelijk los en loopt hij weg. Ik heb een week de metro niet meer durven te nemen…
– Ik kom uit de metro en ik zie aan de uitgang een 6-tal jonge gasten hangen. Het is de enige uitgang, en ik voel de bui al hangen. Gezicht naar omlaag gericht, snelle pas. Maar het mag niet baten, ze sluiten de uitgang af door ervoor te gaan staan en zeggen dingen als “hé, ma belle, tu veux coucher avec moi?” Dus ja…. ik probeer me langs hen heen te murwen en ze komen aan mijn rug en billen, met hun stinkende adem in mijn oor. Er komt een zwerm mensen de metro binnen, dus dan moeten ze wel opzij gaan en kan ik er ook langs. Ik ben sindsdien altijd een halte eerder uitgestapt omdat ik hen niet meer wou tegenkomen.
– Op de trein van Brussel naar mijn geboortestad: ik ga aan het raam zitten en er komt een man naast me zitten. Ondaks het feit dat ik duidelijk aan het lezen ben, stelt hij me allerhande vragen van “waar woon je” “mag ik jouw telefoonnummer” en omdat ik niet antwoord wordt hij agressiever en begint hij me uit te schelden voor een volle trein dat ik een arrogante trien ben die “toch niet zo knap is als ze duidelijk denkt te zijn” enzovoorts. Ik reageer nog altijd niet en eindelijk is mijn halte daar en kan ik uitstappen… en raad eens, je hoor, hij stapt ook uit en volgt me. Ik neem een paar omwegen en na een tijdje begin ik te rennen en te rennen. En ben ik gelukkig van hem af geraakt.
Maar zelfs nu ik ouder ben, en niet meer in Brussel het openbaar vervoer neem, word ik lastig gevallen.
– Gisteren was ik gewoon in mijn voortuin het onkruid aan het wieden, ik sta voorover gebogen en een paar mannen vinden er niets leukers op dan te roepen dat ik ook nog mijn mond open moet doen, dan kunnen ze me met 2 bewerken………
– Of ik steek op het zebrapad een drukke baan over, er stopt een camionette voor mij, en omdat ik niet mijn hand opsteek ter bedanking (ik was druk met mijn peuter bezig) roept de chauffeur dat een trut zoals ik niet zo arrogant moet zijn.
Trouwens, op de werkvloer heb ik dat sort gedrag ook al meegemaakt, maar zogezegd ‘leuk en collegiaal’:
– Ik praat met een vrouwelijke collega, er komt een mannelijke collega bij ons staan die uitroept “amaai dat is hier duidelijk een vrouwenhoekje zene dat stinkt hier naar vis hahah” grappig
– Mijn baas die, terwijl ik staand een presentatie geef, onophoudend naar mijn schaamstreek staart
– Mijn baas die voor elke vrouwelijke werknemer ‘onschuldig plagende’ bijnamen heeft verzonnen als ‘de trut’, ‘het ijskonijn’, ‘de iron lady’.
Ik hou ermee op, mijn reactie wordt te lang…
Karen, fijn dat jij nooit bent lastig gevallen door onbekende mannen op straat. Zegt dat iets over jou? Ik betwijfel het. Ik heb een vriendin, een erg knap ding, die nog nooit een opdringerige man achter haar heeft gehad op straat. Terwijl ik vetter en over het algemeen minder knap ben, maar vaak ben achtervolgd, vastgepakt, … Zij zei vroeger ook al half lachend: ‘Er is zeker iets mis met mij, dat ik zoiets nooit voorheb.’ Er is niets mis met haar en er is niets mis met jou. Jullie mogen jullie handjes kussen dat jullie geluk hebben gehad. Het overkomt niet alle vrouwen, en dat alle mannen zo zijn, dat heeft niemand gezegd. Ik begrijp niet dat je daarover boos bent.
beetje jaloers, Karen?
Amai, pff, wat een gezaag , ik heb dat nooit meegemaakt en als dat wel het geval was , werd dit men een tik speels verijdeld. Amai, vrouwen toch, jullie zijn meelijkwekkende wezens , als je niet wil dat er iemand aan je lijf zit , maak dit dan duidelijk. Ik heb daar nog nooit geen problemen mee gehad. Als je daar al moet mee bezig zijn , geweldig belangrijk.
Beste Annemie, fijn voor jou dat je nog nooit zoiets overkomen is als de bovenstaande reacties. Sta me toe dit sceptisch op te nemen. Dankzij zulke reacties blijft dit debat in de schemerzone hangen.
Ik vind het super dat eindelijk eens wordt uitgesproken wat vrouwen al lang weten, maar waarvoor ze zich te beschaamd voelen om het te zeggen.
Want, als we durven te zeggen dat we het niet ok vinden om ongewenst betast te worden, ‘gecomplimenteerd’ te worden, uitgescholden te worden, kortom het gevoel aangepraat te krijgen dat we minder zijn dan mannen, dat we onze onderdanige positie moeten kennen, dan worden we door ‘intellectuelen’ à là Marc Didden uitgemaakt voor preutse tante nonnekes.
Het wordt tijd – we zijn ten slotte al 2015 – dat dit debat wordt opgepikt door de politiek, dat er EINDELIJK eens wat meer werk gemaakt wordt van gendergelijkheid.
Feminisme heeft een negatieve bijklank gekregen (al dan niet ingegeven door de bedreigde mannelijke populatie), maar ik denk dat het wel al te duidelijk is dat er nog zeer veel werk aan de winkel is.
Seksisme op straat wordt hier aangekaart, maar er zijn ook nog vele andere verdoken vormen van seksisme waar iets aan gedaan moet worden: ongelijk loon man-vrouw, glazen plafond/kleverige werkvloer/glazen klif, ondervertegenwoordiging vrouwen in wetenschappen/wiskunde, ondervertegenwoordiging vrouwen in de politiek, discriminatie werkende moeders, seksistische reclames (E3 Harelbeke, douchegel, autoreclame – maak dit eens strafbaar, dankuwel), stereotypering van de vrouw als onozel dom wicht in reclamecampagnes (waspoeder, afwasmiddel – op deze manier wordt de ongelijke verdeling huishoudkunde in stand gehouden, precies of enkel vrouwen kunnen afwassen….)
tDe eerste keer was ik 13, 14 jaar en nog niet mondig genoeg om mezelf te kunnen verdedigen. Een oude man grabbelt op een drukke bus rustig mijn achterste vast en duwt daarna zijn warme kruis tegen mijn billen. Eerst begreep ik niet wat er gebeurde, daarna wilde ik iets doen of zeggen maar ik durfde niet. Ik stapte 2 haltes vroeger af dan waar ik moest zijn om aan hem te ontkomen. Sinds dat incident besloot ik me nooit meer te laten doen, want ik voelde me vooral rot omdat ik mezelf niet verdedigd had.
En zo geschiedde ook. Nog steeds in mijn jonge tienerjaren, kwam op een volledig lege bus, een man vlak naast me zitten. Eén die me op het perron al een tijd had aangestaard. Ik excuseerde me beleefd maar kordaat en ging een op een eenzitje zitten.
Later in mijn studententijd ging ik met een groepje vrienden naar The 90’s, een massa feestje met heel veel volk. Ik had een korter rokje aan in de sfeer van de jaren 90. Terwijl ik rustig met een vriend aan het praten was, liep er achter mij iemand die gewoon zijn hand onder mijn rokje stak en met zijn vinger over mijn onderbroek langs mijn kruis gleed. Ik liep meteen een gil horen en een vriend vroeg wat er aan de hand was. Het duurde misschien 0,5 seconden voor ik me had omgedraaid, maar tussen al dat volk was de dader al verdwenen. Ik kookte van woedde dat ik niets had kunnen zeggen.
Later studeerde ik in Gent en liep ik met twee vriendinnen, op klaarlichte dag door een rustigere straat. Er kruiste een man ons pad en hop. Ineens kneep hij met beide handen in mijn billen en liep gewoon verder. Ik draaide me om en riep zo hard ik kon ‘vetzak!’. Hij noemde me daarop een tuttemie ofzoiets.
Dit waren de meest opvallende incidenten die me zijn bijgebleven. Er zijn ontelbare handen gepasseerd op mijn lichaam in het late uitgaansleven in de drukke café’s. En ook enkele commentaren van jongens op mijn lichaam terwijl ik in bikini in het zwembad of op het strand zat. Dat maakt me woedend. Laat mij eens gewoon met rust en mijn eigen ding doen!
Ik ben heel blij dat deze discussie, tenminste voor het moment, vaart krijgt. Eerst was ik niet zeker om een paar van mijn verhalen te delen, maar het gaf me moed dit te doen; omdat ik geen Twitter account heb, doe ik het hier.
– rond de 20 jaar: in de namiddag loop ik op straat langs een café, waar een groep homo’s rond de dertig-veertig op terras zit. Als ik passeer roept een van hen luid: “Als ik ZOIETS zie weet ik alweer waarom ik homo ben”
– rond de 25 jaar: een vrouwelijke collega geeft een steek dat ik wel duidelijk aandacht naar mijn borsten wil. Ik draag een simple V-neck met lange armen die geen décolleté toont.
– rond de 30 jaar: tegen 23:00 loop ik op over een plein naar huis. Een man verder af roept iets achter me aan, maar ik negeer hem en stap door. Kort later draai ik me om, om zeker te zijn dat hij me niet achteraan loopt. Hij is op armlengte van mij, had zijn leren belt afgedaan en al uitgehaald om me ermee in de rug te slaan. Gelukkig mist hij, ik begin hard te lopen en hij volgt niet.
– rond de 30 jaar: op een netwerk-namiddag heb ik een langer gesprek met een gerespecteerd specialist rond de 60 over professionele ervaringen. Als we afscheid nemen vraag ik hem, of ik hem aan mijn linkedin account mag toevoegen. Hij antwoord, dat hij dat “alleen voor professionele doeleinden gebruikt”. Ik ben te verrasd om erop in te gaan.
– rond de 30 jaar: in de late namiddag aan mijn huis, ik wil de huisdeur openen. Gelukkig heb ik de verkeerde sleutel, want een man pakt me met een hand tussen mijn benen, met een hand aan mijn nek en probeert me de de vloer in te duwen. Maar omdat ik de verkeerde sleutel had, is de deur nog niet open. Hij laat af en loopt weg.
– rond de 40 jaar: ik ben in de vroege avond op een opening van een tentoonstelling en bekijk de werken. Een oude man rond de 75 met loopstok komt traag op me af. Ik glimlach vriendelijk. Hij vraagt of ik met hem dan nu meega, en “een uur voor hem en een uur voor mij” doe.
Zeker zijn de verhalen uit deze bloemlezing niet allemaal van dezelfde orde. Wat ze gemeen hebben, is mijn gevoel van complete verbazing, op mijn lichaam gereduceerd te worden, de woede, die na de verbijstering inzet, meestal net altijd iets te laat om te reageren. En dikwijls ook schaamte, weer eens niet voorbereid geweest te zijn om me aangepast te verdedigen.
Zoals zovelen moet ik een keuze maken uit de verhalen, en dat op zich, zegt al genoeg.
Ik ben 15 en heb les geschiedenis. De leerkracht is altijd erg grappig en dus heel populair.
Na de les ga ik als laatste buiten.
Plots hoor ik mijn naam roepen dus ik ga weer naar binnen, met een bang hartje. “Shit, heb weer teveel gebabbeld of een slechte toets gemaakt”, verder denk ik nog niet – stupid me.
De leerkracht staat tegen de muur geleund en reikt zijn hand. “ik ben zo ongelukkig, jij moet me helpen”. Ik verstijf helemaal, het beeld voor me krijg ik gewoon niet gerijmd met mijn realiteit en de grappige populaire leerkracht .
Voor ik het weet sta ik tegen de muur, hij voor mij met zijn handen boven mijn hoofd tegen de muur.
Nog heel wat geprevel over alleen voelen, ik moet hem helpen, …
Ik ben uiteindelijk aan zijn greep ontsnapt, heb nooit tegen iemand iets durven zeggen, me zeer bewust van zijn positie vs de mijne.
De rest van dat jaar was geschiedenis een hel.
De grappige leerkracht die iedereen zo geweldig vond, maar die mij in de lessen straal negeerde.
Ik kon toen als 15-jarige niet anders dan denken ” had ik hem toch niet beter geholpen”??
Zoals velen van jullie, kan ook ik een lijstje opsommen met onaangename gebeurtenissen of aanrakingen met/van het andere geslacht… #wijoverdrijvenniet
Tijdens het uitgaan een tik op de kont krijgen is zelfs voor de meeste vrouwen “normaaltoestand” geworden omdat het keer op keer op keer gebeurd, maar het blijft wel ongewenst! Heel veel mannen gaan uit om een onenightstand op te scharrelen, de meest dronken vrouwen zijn daar natuurlijk altijd een gemakkelijk doelwit… En op het podium dansen, das zeker wel om aandacht vragen…
Het ergst vindt ik dat ik mijn vriend al vaker heb gezegd aub niet te reageren op aanstootgevende reacties of wat dan ook, uit angst dat ze naar hem zouden uithalen.
Aan de bushalte heb ik het ook al eens getest, normaal gekleed maar met hoge schoenen en de haren los. 1 op 3 mannen kijkt, 1 op 5 tuut… En met 1 blik heb ik geen probleem, maar gapen???
De dag erna zat ik te wachten op de bus aan diezelfde bushalte, normaal gekleed, platte schoenen en mijn haar in nen dot, er gebeurde niks.
Dus moeten we maar als een slons rondlopen als we niet lastiggevalle willen worden?
Tja, in ieder geval woon ik ondertussen in Duitsland en hier heb ik er duidelijk (tot hiertoe) minder last van.
Ik ben niet iemand die bang is op straat. Ik kies er zonder problemen voor om zelfs laat op de avond een fikse wandeling naar huis te maken. Dat is het voordeel van wonen in mijn stad, Gent, een stad waar ik me als vrouw veilig voel.
Toch ben je als vrouw altijd best een beetje op je hoede. En dat heb ik ook aan de lijve ondervonden.
Ik herinner het me nog veel te goed, ook al is het dan wel al een paar jaar geleden. Na een gezellig kletsavondje met een vriendin in Vooruit, besloot ik rond 22.00 de tocht naar huis in te zetten. Niet echt gehaast wandelde ik door een straat en stopte voor een etalage, late night window shoppen, het is een stiekeme hobby van mij.
Twee luidruchtige jongens passeren me en voor ik het goed en wel besef, knijpt een van hen heel hard in mijn achterwerk. Het deed pijn.
Ik was geschokt en als in een reflex draaide ik me om en schopte keihard richting de jongens die ondertussen heel hard aan het lachen waren.
Ik raakte een van hen, de knijper, heel hard op een plaats waarvan ik vermoed dat het goed zeer deed. Hij draaide zich om -het lachen was hem blijkbaar vergaan- en begon mij uit te schelden.
Ik besloot dat het veiliger was om aan de andere kant van de straat te gaan wandelen. De jongens staken de straat ook over.
Een kat-en-muisspelletje begon: straat oversteken, omkijken, zien dat ik gevolgd werd, mezelf vervloeken dat ik omkeek.
Tot ik ze niet meer zag. Ik vermoedde dat ze het beu waren en dat ze een zijstraat waren ingeslagen. Ik had niet gemerkt dat ik me plots op een stuk voetpad tussen een camionette en een hek bevond, naast een donker steegje. Plots kwam een van de jongens van voor de camionette naar me toe gewandeld. Ik draaide me om en daar was de andere.
Ik herinner me nog de paniek die ik voelde toen ik merkte dat ik geen kant uit kon. Misschien kon ik dat wel, maar mijn hoofd wilde gewoon niet meer logisch nadenken. Angst.
Een van de jongens nam me stevig vast terwijl de andere tegen me begon te praten. Dat ik zijn vriend had pijn gedaan terwijl hij me toch gewoon alleen maar mooi vond.
Ik zei dat dat knijpen mij ook pijn had gedaan en dat zijn vriend dat verdiende.
“Je begrijpt hem verkeerd”, zei hij. En zijn vriend, die ondertussen met zijn handen gretig over mijn lichaam ging zei dat het mijn eigen schuld was. “Je moet maar niet zo sexy zijn.”
Ik probeerde me los te wurmen, ik voelde hoe hij de zak van mijn jas scheurde. Ik voelde hem veel te dicht tegen mij aan. Ik voelde me zo machteloos, want hoe hard ik ook wilde, ik kon gewoon geen enkele kant op, ik was gewoon niet sterk genoeg.
Ik dacht: “Ik moet mijn gsm proberen bemachtigen. Ik moet de politie bellen.” Maar hoe kon ik dat. Ze zouden mijn gsm gewoon uit mijn handen rukken.
Ondertussen bleven ze maar zeggen dat ik braaf moest zijn. Dat ik me niet zo moest verzetten want dat ze dan niet meer zo lief zouden blijven.
Ik rook de alcohollucht op de adem van de jongen die mij vast had.
Paniek. Angst.
Hij begon mij richting een klein steegje te duwen. Ik probeerde me echt met alle kracht in mijn lichaam te verzetten, maar dat lukte gewoon niet.
Plots zag ik een vrouw in de straat. Ik begon te roepen. Ze keek op en versnelde haar pas. Op zich begreep ik dat toen niet, maar nu wel… wat doe je in godsnaam als je zoiets ziet? Iedereen denkt: “Ik zou tussenbeide komen. Maar is dat wel zo? Overheerst angst niet vaak in zo’n situaties? Angst dat jij ook een slachtoffer wordt. Angst is een slechte raadgever. Dat klopt in ieder geval.”
Ik voelde me verschrikkelijk bang, paniekerig. Ik probeerde op hen in te praten, maar het hielp gewoon niet.
En toen, als een godsgeschenk, kwam een man en een vrouw toevallig om de hoek. Ik riep: “Help mij!”, waarop de man zijn pas versnelde en begon te lopen richting ons. De jongens sloegen op de vlucht.
Weg waren ze.
En ik… ik begon ook te lopen. Gewoon lopen. Ik weet niet eens meer of ik bedankt heb gezegd tegen die man. Ik liep de straat uit en heb me 15 minuten achter een auto verstopt.
Nu denk ik: “Waarom belde ik toen niemand?” Maar ik kon gewoon niet nadenken. Ik dacht alleen: “Ik hoop dat ze weg zijn. Ik hoop dat ze me niet zoeken. Laat ze alsjeblieft weg zijn.”
Ik ben uiteindelijk toch richting huis gewandeld. Constant over mijn schouder kijkend.
Ik ben thuis beginnen huilen.
Het heeft weken geduurd vooraleer ik weer normaal over straat liep, zonder iedere vijf stappen even over mijn schouder te kijken.
En nu, jaren later, kijk ik nog steeds veel vaker over mijn schouder, voel ik nog steeds een vreemd soort paniek in mijn onderbuik woekeren als een man iets te dicht achter mij aan wandelt wanneer het donker is.
Ik ben nog steeds niet iemand die echt bang is op straat. Maar ik ben wel banger. En dat maakt mij nog altijd kwaad. Dat ze dat van mij hebben afgepakt. Het recht om zonder zorgen van punt A naar B te gaan, ook eens het donker is, zonder dat ik me moet afvragen of ik niet beter een man naast me zou hebben.
En wat ik misschien nog het ergste vind, is dat ik tot op de dag van vandaag nog perfect weet wat ik toen aanhad. En dat er in mijn hoofd ergens een stemmetje zit dat zich afvraagt of het niet lag aan het feit dat ik een aansluitend zwart jurkje met rode kousen onder aan had.
Dag Lien, zelfs al loop je naakt over straat, dan nog heeft niemand het recht je te achtervolgen, je aan te raken, je bang te maken. Je hebt jezelf niets, maar dan ook niets te verwijten. Die jongens zijn zwijnen. Ik vind het vreselijk wat je overkomen is en hoop dat de angst na verloop van tijd toch wat afneemt.
19 jaar, uit in een club. Bij het vertrekken voel ik iemand op mijn schouder tikken. Ik kijk om, zie enkel ruggen. Ik loop verder. Ik voel een hand langs achter tussen mijn billen grijpen. Ik draai me om, weer die ruggen. Ik sla op de ruggen! Ik loop weg.
16 jaar. Met vriendinnen in Barcelona. Een man van wel 20 jaar ouder blijft rond me draaien, probeert contact te zoeken. Ik draai me steeds weg, negeer hem. Na een uur fluistert hij in mij oor: “you are ugly anyway”.
Ik ga op hem af en zeg: “what did you just say to me?!” Hij krabbelt terug, zegt “nothing, nothing… What’s your name?”
13 jaar. Een jongen vraagt of ik “het met hem aan wil”. Ik bedank voor het aanbod en zeg nee, waarop hij me een jaar of twee pest, en medescholieren tegen me opzet.
14 jaar, schoolreis. Het is “afsluitfuif” en ik draag een t-shirt en jeans, ik ben tenslotte een kind van 14. Leraar: “hey An-Sofie, een beetje sexier mag ook wel he!”
12 jaar, op vakantie met mijn ouders in Marrakech. Me er niet van bewust dat mijn A-cup in een bloesje obsceen is, word ik nageroepen en betast op mijn armen en aan mijn taille op een markt.
Dat, en dan de tientallen keren dat er me nageroepen werd dat ik “moest lachen” op straat, en de “hey mag ik eens iets vragen”s die dan uitdraaien op een vraag om met hem mee te gaan, de “hey meisje”s, de onbeschaamde, met de ogen uitkledende blikken, enzovoort.
Nog één laatste reactie van mij.
18-19 jaar, online datingsite. Wat chatten met mannen, blijkt dat één van hen heel wat ouder is dan ie zei op zijn profiel nadat ik mijn mailadres had gegeven (ging al paar weken door dat chatten). Probeert me over te halen sex met hem te hebben, ik weiger.
Een aantal weken later krijg ik verscheidene mails met ongure voorstellen. Ik vraag aan één van die mensen waarom ze afkomen met deze voorstellen waar ik niet van gediend ben. Blijkt dat de man mijn gegevens op een website voor “suikeroompjes” had gegooid waarop stond dat ik graag seks wou hebben in ruil voor dingetjes als dineren, kleren etc.
Mijn emailadres veranderd, net zoals mijn telefoonnummer (voor de zekerheid gezien deze op mijn mailadres opgeslagen was)
Lieve mensen,
bedankt voor al jullie openhartige reacties. Ze geven pijnlijk weer dat er nog steeds structurele ongelijkheden zijn in onze wereld. Zoals we gedacht hadden, kan bijna elke vrouw zonder veel nadenken talloze incidenten opsommen. Vreselijk dat het zo vanzelfsprekend is.
Na Inkes stuk riepen op Twitter enkele bloggers de hashtag #wijoverdrijvenniet in het leven, die als snel duizenden reacties losmaakte. De kritische massa die om verandering vraagt is nu groot genoeg, zowel bij mannen als bij vrouwen.
Hoe we die verandering kunnen bereiken, dat is de volgende stap. Wordt vervolgd dus.
– Mijn deur op kot was ’s nachts nooit op slot, met het idee, als het ooit brand, moet ik buiten kunnen! –
Tot ik ’s nachts wakker werd door een zwak geluid naast mij. Het licht van buiten schijnt zwak door mijn dunne gordijntjes heen, ik schrik me een ongeluk als ik plots een kotgenoot naast mij op de grond zie zitten… Dit voelt héél pervert aan. Waarom zit hij daar? Hoelang zit hij daar al? Wat is hij van plan? Zou die al iets gedaan hebben zonder dat ik het beseft had? 1000 vragen, gevoel van onmacht, kwaadheid, gevoel van bedrogen vriendschap,…
Deze keer is hij na een boos woord van mij buiten gegaan… Sinds die dag ging de deur wel op slot, toch heeft dit hem niet tegen gehouden en is het op een ander moment ook anders gelopen… 🙁
Dat is echt heel luguber. Bij mij is er vorige week iemand binnengekomen toen ik juist uit de douche kwam en nog in mijn ondergoed mijn haar stond te drogen. Bulderlachen met een stel jongens in de kamer naast mij (vrienden van de twee meisjes die naast mij op kot zitten). Sindsdien ben ik altijd op mijn hoede als ik weet dat er jongens op bezoek zijn bij die twee.
Een avondje uit in Leuven, nog niet te laat…
Ik kwam een leerkracht tegen vanop mijn middelbare school ( ben nu ongeveer 24, hij een jaar of 40).
Enthousiast beginnen we tegen elkaar te babbelen over hoe we toch op hetzelfde feestje zijn beland.
Het was een drukke avond en veel mensen schuurden langs veel andere mensen, bands passeerden met gerief, dus een aanraking hier en daar werd niet speciaal opgemerkt.
Het gesprek werd wat persoonlijker, het vriendje, de hobby’s … met nogsteeds een por in mijn kont van passerende mensen. Maar verdiept in het gesprek gaf ik er geen aandacht aan.
Na de derde verdachte tik tegen mijn achterste keek ik niet-argwanend toch eens achterom.
Tot mijn grote verbazing zat er op de grond, een volwassen, oudere man (ongeveer midden 40) gehurkt, met zijn handen in knijp-houding naast mijn kont, naast zijn gezicht.
Helemaal ondersteboven van het feit dat ik niet wist hoelang hij daar zo al zat (vond dit vrij vernederend voor mezelf), en hoeveel knijpen ik misschien heb ondergaan voordat ik de man betrapte, pakte ik de man bij zijn kraag, trok hem recht en gaf hem een duw zodat hij zo’n twee meter achteruit vloog op een gestapelde hoop tafels en stoelen. ik pakte hem terug bij zijn kraag en schreeuwde zo luid ik kon ‘ godverdomme mij drie keer in mijn kont knijpen, wat is uw probleem, etc etc’ Ik wou iedereen duidelijk maken dat ik niet in de fout was en dat deze persoon iets heel fout had gedaan. De barman was zo vriendelijk de kraag van de man over te pakken en hem stante pede uit het café te zetten.
In dat café is me ongeveer hetzelfde gebeurd met een jongere man die het niet kon laten me heel de tijd te passeren en me terwijl vast te pakken bij mijn middel. Dit was heel laat op de avond, wederom heb ik de man op de grond geduwd en geschreeuwd dat hij van mijn lijf moet blijven. Wederom was de barman er die alles aanschouwd had, om de man buiten te zetten.
Ik wou typen ‘helaas’ maar dat woord laat ik dan maar vallen. Ik heb misschien een ietwat agressieve reactie, maar ik weiger dit zomaar te laten passeren. Als ik de kans heb luid en duidelijk te reageren (soms heb je niet door wat er net gebeurd is) dan doe ik dit.
Zo’n vijf jaar geleden werd ik eens aangesproken door een jongen op café ‘ ik wil u neuken in elk gat da ge hebt’. Toen heb ik niet gereageerd, maar had ik gelukkig vrienden mee die er niet zo stil mee omgingen. De man is hard uitgejouwd geweest tot hij de kroeg verliet.
Een paar maand geleden zat ik in een café. Een oudere man, die richting toog zat, zat heel de tijd naar mij te staren, wat zijn hoofd dus in een onaangemane kwartslag dwong, ik zat half achter hem. Geen idee waarom. Eender met wie ik praatte, wat ik deed, zijn hoofd blijf mijn richting uit kijken. Ik had tegen mijn vriend gezegd dat dit mij heel ongemakkelijk maakte, en in de uiting van mijn frustratie schreeuwde ik naar de man ‘kijk voor u!!’ de man gebaarde van niets te weten en keek eindelijk voor hem. Volgens mijn vriend overdreef ik en was er niets aan de hand, volgens een vriendin ‘had de man geen kwaad in gedachte’.
Over dit laatste voorval ben ik nog steeds in de twijfel. Overdreef ik? Of heb ik recht iemand te zeggen te stoppen met me aan te staren als dit me ongemakkelijk maakt?
Maar ook bij voorvallen met andere mensen ben ik vrij gevoelig.
zo’n half jaar geleden was ik met mijn vriend in de ikea. achter ons in de rij stond een jongedame en daar achter twee oudere heren. De heren waren heel wellustig naar elkaar teken aan het doen (ogen ophalen, billen uitbeelden met de handen, tong uitsteken) over hoe aantrekkelijk ze de dame voor hun wel niet vonden. Ik vond dit zeker niet complementerend voor de dame en geen respectvolle manier om met iemand om te gaan. Heel geërgerd riep ik ‘ zalt gaan ja’ en de pret was gedaan. De heren gebaarden van niets te weten.
Ik twijfelde om eerst de dame aan te spreken of om te vragen aan de heren wat ze net te zeggen hadden tegen haar. Maar zoveel lef heb ik helaas niet.
Op festival was ik met een vriendin aan het rondlopen. Een jaar of 17 denk ik dat we waren.
een jongen, onze leeftijd, dwarrelde ons voorbij. Hij vond er niets anders op dan in zijn niet nuchtere toestand mijn vriendin vast te pakken en te aaien op haar heupen en haar gezicht. Mijn vriendin gaf duidelijk teken dat ze dit niet aangenaam vond, heeft de kerel een paar kletsen gegeven in het gezicht maar hij bleef doorzetten. Alles gebeurde heel snel.
Voor ik het wist vroeg ik mijn vriendin ‘mag ik?’ ze zei ‘ja’
ik gaf de jongen een paar schoppen tegen de schenen, een kniestoot in het kruis en een vuistslag in het gezicht. waarop hij als een razende achter mij aan begon te lopen. mijn vriendin heeft hem bij de rugzak gepakt en kunnen tegenhouden al schreeuwend ‘durf ni he!’ .
Toen we even bekomen waren van de situatie passeerde er een groepje mensen waarvan iemand ons een high five gaf en ne ‘well done’.
telkens ik met iemand op café ga en die persoon belaagd wordt door iemand van het andere geslacht (de paar voorbeelden van handtastelijke vrouwen heb ik eruit gelaten) ga ik er ook altijd standvastig tusseninstaan.
Ik heb een vriendin die gevolgd is naar huis, dat nog voor haar deur toe was deze terug was opengestampt door een vreemde man, die haar vervolgens vastpakte en tegen de muur drukte. een huisgenote had de man doen opschrikken en doen weglopen.
Soms voel ik me veiliger in een trainingsbroek, en ik haat het dat ik dat gevoel heb en er zo vaak aan toegeef (ookal zijn mijn gegeven voorbeelden niet standaard in ‘sexy’ outfit)
Om aan het lijstje toe te voegen. Ik had ze eerder al gepost op de blog van Yasmine, achteraf betrapte ik mezelf op de gedachte “oh nee, wat gaan de mensen nu wel niet van me denken.” Maar ík hoef me toch niet te schamen?
9 jaar, vader van vriendinnetje vraagt of ik al haar heb daarbeneden; op een fuif, 16 jaar, man van in de 40 grijpt mijn borst; 18 jaar, gevolgd worden op straat en opgewacht worden wanneer ik weer een winkel buitenkwam door een man van 60+; “nee ik wil niet met u praten” -“vuile hoer!” (x20); als jonge twintiger aan het dansen met vriendinnen, 40 jarige man schuurt zijn spel constant tegen mijn rug. Stopt niet, zijn gaan lopen; “nee, mijn vriendin wil niet met u dansen, laat ons gerust” – “vuile slet!” (Heft zijn hand op om mij te slaan, andere man komt tussen, wij gaan lopen); oh ja, en die ene keer dat ik gefluit en vieze blikken beantwoordde met “ik ben geen f*cking hond, vetzakken!” Vonden de mannen in kwestie en de vrienden aan wie ik het vertelde, dat ik overdreef. #wijoverdrijvenniet
Met ontzetting lees ik hier alle reacties en verhalen. Zelf kan ik er jammer genoeg ook een handvol ongewenste aanrakingen aan toevoegen. Ik herinner me de voorvallen als gisteren en weet nog precies hoe ik me voelde: machteloos, ontzet en zelfs – schaamtevol. Dat laatste gevoel totaal onterecht want zoals hier al veelvuldig neergepend werd: ook ik lokte het op geen enkele manier uit! Die cocktail (hmm..) van nagelaten indrukken maakte (en maakt) mij telkens woedend! Woedend dat ik niet dezelfde verdomde indruk kon nalaten bij de walgelijke kerels in kwestie, dat ‘ik dit dan zonder meer moet tolereren?!’, dat dit nauwelijks ter sprake komt in het maatschappelijk debat (tot nu), en het er onder vriendinnen eigenlijk ook nooit over gaat. Daarom, geef ook ik mijn gil hier. Omdat het geen verdomde aanstellerij is en dat walgelijke gebrek aan respect niet, never, onder de mat geveegd moet worden!
Net als alle andere vrouwen die reageren op dit artikel, kan ik moeilijk beginnen opsommen hoeveel degoutante praat ik op straat al naar mijn hoofd gekregen heb. Het is gewoon te veel. Het ergste is het gevoel van onmacht, van vernedering, degout, van angst ook dat het niet bij woorden stopt. Maar hier zijn een paar anecdotes, de momenten die me het meeste zijn bijgebleven, in willekeurige volgorde:
Als student was er een pitabar op de hoek van mijn straat, waar ik altijd voorbij moest. De eigenaar maakte altijd heel gore gebaren en opmerkingen als ik langsliep. Na een tijdje maakte ik een omweg om er niet meer te moeten passeren. Ik ben er dan uiteindelijk, op een heel kwaad moment, eens een pita gaan kopen om 10 uur ’s avonds met de bedoeling om hem met zijn gore gedrag te confronteren. Ik stond helemaal alleen met hem in die zaak er er is bij die kerel geen woord uit gekomen. Toen ik vlak voor hem stond, durfde hij niets te zeggen! Daarna is het naroepen en gebaren maken ook gestopt.
Ik stond op straat voor mijn kot en boog me voorover om mijn fiets op slot te doen. Drie kerels lopen voorbij en eentje zegt heel luid “Kijk, ze gaat al klaar staan.” Ik voelde me zo vernederd dat ik geen weerwoord had, terwijl ik bekend sta om mijn groot bakkes.
Ik ben baantjes aan het zwemmen, zwangere buik en al. Ik voel een hand die langs mijn been omhoog gaat. Ik stamp in een refleks achteruit. Na het omkleden staat een mannetje me te begluren, hij volgt me naar buiten. Ik vermoed dezelfde kerel, maar ben niet zeker. Ik stap op hem af en zeg dat als ik hem ooit nog zie aan dat zwembad, ik ervoor zal zorgen dat hij er spijt van zal hebben. Ik was toen al wat ouder, ik liet me zo snel niet meer bang maken.
Op de tram, met mijn peuterdochter in de buggy, zie ik ineens aan een jong meisje haar lichaamstaal dat er iets niet pluis is. Ik spits mijn oren en hoor een kerel die naast haar staat de meest gore degoutante dingen tegen haar zeggen. Dat meisje voelde zich verschrikkelijk, ze was niet ouder dan 15. Ik zeg tegen die man, luid en duidelijk, dat hij onmiddellijk moet stoppen waar hij mee bezig is. Hij keert zich tegen mij en de rest van de tramrit krijg ik de goorste vuiligheid naar mijn kop. Ik negeer hem, niemand reageert! Hij maakt zelfs opmerkingen over mijn dochter, dat ik niet weet wie de vader is en zo. Als hij uitstapt komen de reacties, amai wat was dat met die kerel? Ik leg de situatie uit en de mensen rondom mij zeggen oei, wij dachten dat jij die man kende, daarom reageerden we niet…
En tot besluit, fuck you Didden. Ik houd mijn smoel niet meer voor vieze oude kerels. Noem mij maar juffrouw truttenbol, ik kan dat hebben. Ik krijg veel ergere dingen naar mijn hoofd van figuren zoals jij.
Ik ben 18 en zit op de trein naar enkele kennissen. De coupon is leeg. De volgende halte stapt een man op. Hij komt schuin tegenover me zitten in de zetels naast me en zoekt contact. Hij vraagt of ik het koud heb. Ik zeg vriendelijk nee. Hij blijft me aanstaren, ik negeer hem en kijk naar buiten. In de weerspiegeling van het raam zie ik dat hij aan het masturberen is. Ik denk dat ik me vergis, dus om zeker te zijn kijk ik naar de man. Ik was juist.
Hij doet schaamteloos verder. Ik ben gechoqueerd en loop de coupon uit. Ik bibber. Ik weet niet wat ik moet doen. Het liefst wil ik zo snel mogelijk uit die trein. Wanneer ik bij mijn kennissen aankom, voornamelijk jongens, vertel ik wat er is gebeurd. Ze lachen. Ze noemen de man een geniepige pervert en vinden mijn verhaal niet meer dan een leutige anekdote. Ik ben nog steeds gechoqueerd. Tegen mijn ouders heb ik niets verteld omdat ik ze niet ongerust wou maken. Ik heb de beelden lang verdrongen, maar soms schieten de beelden terug door mijn hoofd en vraag ik me af waarom ik toen niets heb gedaan. We zijn nu twee jaar verder maar dit incident, en andere, hebben ervoor gezorgd dat ik mannen in eerste instantie wantrouw.
Ik sta op het punt te gaan douchen bij mijn ouders thuis maar krijg het gevoel dat ik bekeken wordt. Ik kijk door het sleutelgat en sta oog in oog met de werkman die in de kamer daarnaast aan het werk moest zijn. Ik roep en hij maakt dat hij wegkomt, maar als ik mijn ouders erover aanspreek lachen ze het weg. Hij is hier nooit over aangesproken. Ik heb de rest van mijn tijd in dat huis gedoucht met een prop watten in het sleutelgat.
Ik doe mijn beklag over het feit dat ik zo vaak nageroepen wordt op straat en krijg te horen dat het door mijn rokje komt en dat ik het maar als een compliment moet opvatten.
Ik wandel naar een vriendin, op een rustige zomernamiddag. Een man komt naast me lopen en probeert aan de praat te geraken. Ik maak hem duidelijk dat ik niet geïnteresseerd ben, waarop hij een meter achter me loopt en zeer grafisch beschrijft wat hij met me wil doen. Ik ben doodsbang, realiseer me dat ik niet goed kan weglopen met mijn sandalen op de kasseien en zie dat er niemand op straat is.
Ik zit als enige op een bus tussen twee steden die een heel stuk langs de snelweg rijdt. Net voor we de snelweg oprijden stapt nog één iemand op. Hij gaat vlak naast mij zitten, alhoewel de rest van de bus letterlijk leeg is. Ik lees mijn boek. Na een tijdje begint hij tegen me aan te leunen, en ik ga op een andere stoel zitten. Hij blijft me de rest van de rit vuil aankijken.
Ik ga met de tram naar de winkel. Onderweg komt een man tegenover mij zitten die me blijft aanstaren. Als ik uitstap, stapt hij ook uit, en hij loopt achter me naar de winkel. Ik blijf extra lang binnen zodat hij zeker weg zal zijn, maar als ik buiten kom staat hij aan de overkant van de straat. Hij stapt mee op de tram terug en loopt weer achter me aan als ik naar huis wandel. Op een gegeven moment vraagt hij of hij met me mee mag, waarop ik me omdraai en roep dat hij me met rust moet laten. Hij wordt kwaad, maar loopt gelukkig weg.
Ik vertel het bovenstaande verhaal aan een vrouwelijke kennis. Ze merkt op dat dit soort dingen haar nooit overkomen en dat het dus wel aan mij zal liggen.
Vat het maar als een compliment op zeggen ze dan. Zo’n beetje naroepen, dat is toch niet erg? Dat is normaal. Daar moet je maar tegenkunnen.
De eerste keer was ik elf jaar, de man minstens 35 jaar ouder dan ik. “Kom, ik zal je optillen, dan kan je beter zien.” Terwijl ik antwoordde dat dit niet nodig was, werd ik al vastgepakt. Eén hand voluit tussen mijn benen, de andere op mijn billen. Ik was te jong om volledig te beseffen wat er gebeurde maar ik zal nooit vergeten hoe ziek ik me voelde en hoe ik wekenlang bang was om die man nog eens tegen te komen.
Zeventien jaar, op de terugweg van een schoolreis loop ik uitgelaten met vriendinnen naar de winkel van het tankstation. Opeens voel ik een hand tussen mijn benen. Ik draai me om en zie een jonge man die me aanstaart. Ik wil roepen maar er komt geen geluid uit mijn keel. Een ouder koppel ziet alles gebeuren maar zegt niets.
Ik ben thuis en krijg een telefoontje van een vriend van mijn man. Hij ademt vreemd. Heel even denk ik dat hij ziek is. Dan dringt het tot me door dat hij aan het masturberen is. Ik leg neer. ’s Avonds vertel ik mijn man wat mij overkomen is. Hij kan niet geloven dat zijn vriend zoiets zou doen en denkt dat ik het me ingebeeld heb. Enkele dagen later komt de vriend op bezoek en gedraagt zich alsof er niets aan de hand is. Ik begin zelf te geloven dat mijn verbeelding met mij aan de loop is gegaan. De vriend vertrekt, mijn man loopt voor hem de gang in om hem uit te laten. De vriend draait zich nog snel naar mij toe, grijpt mijn borsten vast en loopt snel naar buiten. Ik bevries, kan niet reageren. Mijn man komt terug binnen en ziet hoe overstuur ik ben. Deze keer gelooft hij me wel.
Dit zijn maar enkele voorbeelden van het ergere soort gedrag dat ik meegemaakt heb. Daarnaast heb ik, zoals alle vrouwen hier, mijn deel gehad van ongewenste intimidaties en opmerkingen die je het gevoel geven dat je maar een stuk vlees bent. Ook ik ben geen truttebol die niet tegen een complimentje of wat flirten kan. Maar ik ken wel het verschil.
Ook ik heb, net als bijna alle vrouwen, een (lange) lijst.
Vanaf mijn 12e werd ik regelmatig ongevraagd betast. Op de manège waar ik ging paardrijden, liep regelmatig een oud mannetje rond dat meisjes ongevraagd allerlei seksuele wetenswaardigheden voorschotelde en hen vertelde welk genot hij hen zou kunnen verschaffen. Wij werden daarvoor gewaarschuwd, maar niemand vond het de moeite hem weg te jagen of de politie op de hoogte te brengen.
Ging ik als 13-jarige in de zomer zwemmen, dan bestond steeds het risico dat plots je bikinibroekje naar beneden werd getrokken. Niemand die daar op reageerde.
Ging ik alleen in het bos wandelen (overdag, met onze uitzonderlijk grote hond!) dan werd ik achtervolgd door een motard die me telkens voorbij reed en me een beetje verder met afgestroopte broek opwachtte in het struikgewas. Tot 4 keer toe op een uur tijd.
Fietste ik in m’n eentje langs een drukke baan, dan wachtte er onderaan de brug een vrachtwagen waaruit, net voor ik hem passeerde, de chauffeur in vol ornaat tevoorschijn kwam. Ook midden overdag.
Ging ik ’s avonds uit, dan werd ik langs alle kanten betast, bepoteld, gezoend en tegen onaantrekkelijke, zwetende, stinkende mannenlijven aangetrokken.
Stond ik achter een toog te werken, dan werd ik vooral aangesproken met “schatje” i.p.v. “juffrouw” of “mevrouw”.
Toen ik later in de stad ging wonen en ’s avonds alleen over straat wandelde, werd ik regelmatig aangesproken door voorbijwandelende of -rijdende mannen. Ging ik met de fiets, dan sprongen er plots drie jongens voor mijn wiel en werd ik nog maar eens uitgebreid betast.
Zat ik in een redelijk lege trein, dan kon je er donder op zeggen dat er wel één of andere Afrikaan om je telefoonnummer kwam zeuren en je uitmaakte voor racist als je dat niet gaf. Op mijn eerste job in een pizzarestaurant werd ik op 20-jarige leeftijd door één van de keukenmedewerkers voortdurend bepoteld. De andere mannelijke collega’s vonden dat bijzonder grappig en toen ik er aan de (eveneens mannelijke en eveneens Marokkaanse) assistant manager mijn beklag over deed, lachte die dat ook weg.
Zelfs toen ik als 27-jarige hoogzwanger was, werd ik langs alle kanten belaagd. Op straat vond een masturberende streaker dat ik een blik op zijn naakte lid verdiende. Toen ik , nog steeds zwanger, ging zwemmen en uiteindelijk als laatste alleen overbleef aan het water, werd ik getrakteerd op een homo die met steeds kleinere zwembroekjes en tenslotte zonder broek voorbij paradeerde en me poedelnaakt om een vuurtje kwam vragen, terwijl nog een andere man me ongegeneerd minstens een half uur vanop enkele meters afstand op zijn fiets leunend met een zelfverzekerde glimlach bleef begluren.
En dat zijn nog maar de weinige feiten die me nu onmiddellijk te binnen schieten.
Ik ben gelukkig niet bang uitgevallen en vond de meeste voorvallen eerder lachwekkend en vervelend dan angstaanjagend. Maar het heeft jaren geduurd voordat ik de moed opbracht om een ongevraagde aanraking kort en krachtig af te weren. Want als je dat doet word je uitgelachen of misprijzend als een onverdraagzame overdrijfster bestempeld. Het heeft zelfs lang geduurd eer ik zelf besefte hoe ongemakkelijk ik me bij dit alles voelde en dat dat niet abnormaal was. Dat IK me niet hoefde te schamen voor het wansmakelijke gedrag van anderen (lees mannen).
Gelukkig is het de laatste jaren veel rustiger geworden op dit vlak. Door mijn leeftijd, ongetwijfeld, en ook door mijn minder tolerante uitstraling, veronderstel ik. Maar rondom mij zie ik het nog steeds gebeuren, vooral dan bij jonge meisjes en vrouwen. En de reacties zijn, 35 jaar later, nog steeds dezelfde. In dit vrijde, democratische en oh zo geëmancipeerde land.
Wij vrouwen moeten dat allemaal minzaam verdragen en we moeten ons er ook van bewust zijn dat ons gedrag veel zwaarder bekritiseerd wordt dan dat van onze mannelijke medemensen.
Ik probeer me altijd voor te stellen hoe de reacties zouden zijn als de situatie omgekeerd zou zijn. Als een man ongevraagd door een voor hem totaal onaantrekkelijke vrouw werd belaagd op één van de hierboven beschreven manieren. Ja, vooruit! Probeer het je maar voor te stellen…
Heel herkenbaar al deze verhalen. Het ergste is dat je na het meemaken van zulke ervaringen hier helemaal op afgesteld wordt.
Als ik ’s avonds alleen op straat loop heb ik altijd mijn gsm in de hand, klaar om te bellen naar een vriendin of mijn zus voor het
geval ik lastiggevallen wordt, bij elk wit bestelbusje ik passeer stopt mijn hart even met kloppen en gaan er allerlei scenario’s door
mijn hoofd wat ik zou doen als ik ontvoerd zou worden, in bepaalde buurten in het Gentse knoop ik altijd mijn jas stevig toe met mijn
sjaal tot over mijn neus in de hoop zo geen aandacht te trekken van onbeschaamde mannen.
10 jaar: samen met mijn zus en nicht speel ik op straat en maken we tekeningen met krijt, deze straat is doodlopend en kent nauwelijks verkeer. Plots komt een auto de straat in gereden en stopt vlak bij ons. De man in de auto wenkt mij en ik, natuurlijk nog onwetend, ga
naar hem toe. Hij vraagt de weg naar een bepaalde straat waarvan ik weet dat deze maar 1 straat weg is, ik geef hem een korte uitleg
hoe er te geraken. Als ik wil weglopen maakt hij vuile tonggebaren naar ons. Gelukkig kwam mijn vader dat moment kijken naar ons
en reed hij weg met gierende banden.
14 jaar: ik was op weg naar huis toen ik van de stad kwam om af te spreken met een vriendinnetje. Op de tram zit gedurende de hele rit
een oudere man mij aan te staren. Ik negeer hem. Als ik afstap, stapt hij ook af en volgt hij mij. Uiteindelijk haalt hij mij in en komt naast
mij lopen. Eerst zegt hij niets en plots begint hij in het Frans hoe mooi ik ben, dat hij woont in Brussel en vraagt waar ik woon en of ik een
vriendje heb. Ik zeg hier helemaal niets op en negeer hem compleet. Dit stond hem duidelijk niet aan want plots neemt hij mijn hand vast en grijpt hij naar mijn billen. Geschokt duw ik hem weg en zeg dat ik naar huis moet en sprint weg. Na 100 m stop ik en sta ik te trillen, hij had mij gelukkig niet achtervolgd. Ik kom thuis en zeg niets en ga op mijn kamer zitten. Om te bekomen leg ik de radio op en er speelde een zeker liedje. Als ik nu dat liedje nog hoor word ik ziek tot in mijn maag.
15 jaar: we gaan op reis naar Italië en maken een tussenstop in Como. We drinken nog een drankje ’s avonds op het hotel en mijn zus en ik
besluiten te gaan slapen omdat we moe zijn. Een groepje mannen in de bar zaten ons stiekem aan te staren ondanks het feit dat mijn
ouders erbij zaten. Mijn zus en ik gaan naar de kamer. Na een tijdje worden we gebeld op die telefoon, die mannen natuurlijk met de vraag of
wij niet eens wouden langskomen op hun kamer.
17 jaar: ik ga zwemmen samen met mijn zus en nicht in zo een zwemparadijs. Wanneer ik aan de glijbaan sta te wachten op het groene licht om met zo een band naar beneden te glijden staat een groepje jongens achter mij. Blijkbaar omdat ik daar in bikini stond was dit voor hun
het signaal om zonder schaamte in mijn billen te nijpen en mijn broek naar beneden te trekken. Te verbouwereerd om te reageren stap
ik zo snel mogelijk de glijbaan in en vertel het verhaal aan mijn zus. We besluiten naar de redder te gaan en doen ons verhaal. Die lachte
ons vierkant uit en zei dat we zo een dingen maar moeten aanvaarden. Teleurgesteld gaan we dan maar naar huis.
20 jaar: ik loop op straat wanneer ik plots een groepje van 5 jongens rond de leeftijd 13-14 jaar passeer. Compleet onbeschaamd
grijpt zo een kind naar mijn billen. Kokend van woede draai ik mij om en roep wat hun probleem is. Ze roepen terug “Slet!” .
Die dag had ik een broek, laarzen en een jas aan. Echt iets waardoor mannen hun verbeelding op hol gaat slaan…
22 jaar: ik zit op de bus. Een man van ongeveer mijn leeftijd vraagt of hij naast mij mag komen zitten. Ik antwoord beleefd dat
dit goed is. Plots begint hij te praten: ga je naar huis? Ik zeg: ja. En dan komen de persoonlijke vragen: waar woon jij?
Ik negeer hem volledig en antwoordt niet meer, ik ben zo verontwaardigd dat hij echt denkt dat ik daar op ga antwoorden.
Daarna steekt hij een monoloog af en vraagt zich volop af voor de bus of ik wereldvreemd ben en al geen praatje wil maken
met een vreemde. “Het is niet dat ik je nummer ga vragen of ga toevoegen op Facebook he” Ik blijf negeren. Plots stampt hij
mij aan en vraagt mij om te antwoorden. Ik maak hem beleefd duidelijk dat hoeveel hij ook nog aandacht probeert te zoeken,
ik ga hem die niet geven. Als ik dan moet afstappen steekt hij nog een tirade af en noemt me een onbeschoft wijf voor de hele bus.
En dit zijn nog maar verhalen die ik nog redelijk goed herinner naast alle andere billen knijpers, opmerkingen,.. die niet zo vers
meer in het geheugen zitten. Het is soms heel moeilijk om op zo een momenten een gepast antwoord te formuleren omdat
de angst vaak overheerst. Achteraf voel ik mij dan zo stom dat ik de kans niet genomen heb om die mannen eens goed
op hun plaats te zetten.
Ik heb geen woorden voor al deze getuigenissen en verhalen…ik heb zelf 2 dochters waarvan de oudste nu bijna 10 jaar is en zoals elke papa wil ik mijn dochters beschermen tegen alle kwaad tot het einde.
Maar wat een degoutante apen lopen er hier toch rond…over zo een zaken zou niemand licht mogen over gaan!
Zo een “mannen” verdienen het woord man (mens, echtgenoot, vader, vriend) helemaal niet!
Jullie zouden een foto moeten kunnen trekken als ze je achtervolgen, je lastigvallen, langs je blijven rijden en dan deze op een site moeten plaatsen met het verhaal, de tijd en locatie erbij! Ze doen het wel met verkeersovertreders die bvb te snel of door een rood licht rijden…ze te kijk zetten kan veel veranderen en hun doen nadenken over hun degoutante gedrag tegenover jullie allemaal…
Dit kan nooit goedgepraat worden en moet aangepakt worden, spijtig genoeg zelfs nog in deze reeds “beschaafde” maatschappij anno 2015…
Veel moed en sterkte aan iedereen die zo een zaken hebben moeten meemaken en sorry voor deze geslachtsgenoten die blijkbaar het woord “respect” totaal niet kennen.
16j was ik, zat in de Kapperschool en we moeten zelf klanten meebrengen om op te oefenen. Die zijn niet altijd makkelijk te vinden, Maar had de papa van een vriendin van mijn moeder die wel mee wou, +- 70j was hij. Na afloop moeten we onze klanten mee naar buiten begeleiden, t’s een oud gebouw met veel donkere kleine trappen. Op het donkerste stuk draait hij zich om een grijpt naar mijn borsten geeft een kompliment derover en loopt verder alsof dit de normaalste zaak was. Zoals in artikel was ik te shocked om hierop te reageren.
Heb ook nooit aan mijn moeder durven te zeggen uit schrik om haar in problemen te brengen bij haar vriendin. 18j, terug komen van een avondje stappen, met fiest naar huis. Ik werd achtervolgt door 4 jongens op 2 brommers die me van de weg probeerden te rijden, om wat te doen? Was toen wel zo helder van geest dat ik een oprit van een Villa ben opgereden en deed alsof ik daar woonde / aanbelde en gewacht tot ze verder reden, na 10/15m waren ze weg. Mijn dochter is nu 13j en is in onze eigen straat lastig gevallen door jongens van haar eigen leeftijd, achter haar blijven lopen, haar tegenhouden en dan weer laten verder lopen. Ze is volledig over haren toeren thuis gekomen, heb dan ook mijn Fiestverhaal verteld en haar de raad gegeven om als het nog eens zou gebeuren ook hulp te zoeken vooral bij mensen die ze kent in de straat. Maar t’s toch erg dat jongens van 13 nu al geen bezef meekrijgen van wat kan en wat niet. Ik probeer mijn zoon recpect bij te brengen voor meisjes & vrouwen. Ook door mijn slechte ervaringen met hem te delen en wat ik toen voelde das. Ik probeer mijn dochter weerbaar & met de nodige hulpmiddelen op te voeden om hiermee om te gaan. Maar veel belangrijker is om onze zonen op te voeden met het bezef dit dit allemaal echt niet ok is.
O ja, dit klinkt allemaal zo bekend…
Ik denk dat ik nog net geen 18 jaar was. Na een avondje uitgaan wandel ik met mijn vriendin over de Rooseveltplaats. We passeren twee mannen van middelbare leeftijd, een van hen steekt vrolijk zijn hand uit en knijpt in mijn borst. Ik reageer verontwaardig, maar de mannen wandelen rustig verder. Ik denk dat hij zelfs niet in mijn ogen heeft gekeken.
Een paar maanden geleden fiets ik redelijk laat naar huis langs het ringfietspad in Antwerpen. Achteraf bekeken geen goed idee, het is redelijk verlaten op dat uur. Ik wordt zeker een kwartier achtervolgd door twee jonge mannen op een brommer. Ze blijven achter me rijden ook al kunnen ze veel sneller dan ik. We worden na 5 minuten zelfs ingehaald door een andere fietser. Waarom vindt hij het niet vreemd dat de brommer achter mij hangt? Ik denk er nog aan om te vragen om naast mij te blijven fietsen omdat ik me onveilig voel, maar hij is ons al voorbij en in een zijstraat afgedraaid. Ik probeer ze te negeren en zo snel mogelijk te fietsen, maar ze blijven me achtervolgen. Uiteindelijk komen ze naast me rijden en stelen mijn handtas. Ik stop met fietsen en barst in tranen uit.
Ik huil niet om de spullen die ik kwijt ben, het geld dat het me gaat kosten om mijn pas/rijbewijs te vervangen. Ik huil uit opluchting omdat dat het enige was waarin ze geïnteresseerd waren… Ik heb een andere fietsroute gevonden intussen.