getuigenis

De intimiteit voorbij

Seksuele intimidatie gebeurt elke dag.

De intimiteit voorbij

Ruim twee jaar voor #MeToo wereldwijd losbarstte, ontstond er op Charlie al een discussie over seksueel grensoverschrijdend gedrag. Redactrice Inke lijstte de momenten in haar leven op, waarop ze seksueel werd geïntimideerd en vroeg onze lezers hetzelfde te doen. Ze kreeg meer dan 150 reacties. Het onderwerp ging zijn eigen leven leiden op sociale media, wat leidde tot de hashtag #wijoverdrijvenniet, een campagne die moedig werd verder gezet door enkele jonge vrouwen. We zeggen dus al veel langer dat er een structureel probleem is. Alleen duurt het erg lang voor iedereen luistert…

Donderdag 9 augustus 1990. “Wat een dag, zeg. Ik ben vandaag gaan zwemmen met jongens van de voetbal. Maar dat had ik beter niet gedaan. Ze hebben namelijk mijn zwempak uitgedaan. Niet gans maar dan nog. Ze waren met zeven en ze hebben met z’n allen mijn zwempak afgerold tot mijn middel. Er zat al één in mijn broek en de rest… overal.”

Ik ben 11 jaar wanneer ik bovenstaande in mijn dagboek schrijf. Veel concrete herinneringen heb ik niet aan het voorval. Flarden van al die jongens die zich plots op me gooien. Hoe weerloos en beschaamd ik was. Hoe amusant zij het vonden. Hoe nonchalant ze er achteraf over deden. En altijd ben ik me blijven afvragen of geen enkele redder zag wat er aan het gebeuren was.

(fast forward)

Vrijdag 27 februari 2015. De organisatie van de E3 Prijs in Harelbeke trekt haar omstreden affiche in. Onmiddellijk verschijnen er verontwaardigde reacties op Facebook. Vrienden die het hebben over “een van de beste affiches in jaren”, “erg ludiek” en “de bekrompenheid van de mensen die zoiets aanstootgevend vinden”. Ze halen zwaar uit: “Wie dit niet grappig vindt, moet maar ergens anders gaan wonen.” Ik klik op ‘Verwijderen als vriend’. Waarom weet ik niet zo goed. Ik heb een wee gevoel in de maagstreek, ben verdrietig.

Dinsdag 3 maart 2015. Het is halfvijf in de namiddag en ik ben bijna aan de school van mijn zoon. Een andere fietser blijft in mijn wiel hangen. Iedere afslag links of rechts wordt ook genomen. Daar stel ik me op zich weinig vragen bij. Wel is het opmerkelijk dat hij of zij me niet voorbijsteekt. Ik fiets nochtans hemeltergend traag. Eenmaal aangekomen rijdt de andere met me mee de parking op. Ik kijk achter me. Daar staat een man die zegt: “Er zit een beest op je rug. Een spin of zo.” Haastig begin ik mijn jas open te ritsen maar hij houdt me tegen. Hij neemt me bij de bovenarm en draait me een beetje met de rug naar hem toe. “Wacht”, zegt hij en slaat me een keer of twee vrij hard op de poep.

De man grabbelt en graait in mijn billen. Het gebeurt allemaal zo snel. Ik weet niet wat me overkomt.

Ik verstar. Iedere tegenwoordigheid van geest ontsnapt me. Ik wriemel onhandig aan de elastiek van mijn rok om die rond mijn middel te draaien. Alweer houdt de man me tegen. “Nee, nee. Hier.” Dit keer grabbelt en graait hij in mijn billen. Het gebeurt allemaal zo snel. Ik weet niet wat me overkomt. Hij plukt een pluisje van mijn achterste en zegt: “Dit was het.” Ik haast me de schoolpoort binnen. Veilig achter dat hek kijk ik achterom. Wat gaat hij doen? Ik voel me te onpasselijk om dat af te wachten en loop door. Het duurt tot de volgende dag tot ik er voor mezelf aan uit ben: zelfs al dacht hij echt dat er een beest op me zat, dan nog was dat onaanvaardbaar gedrag. Daar moet ik bijna 24 uur over doen, die conclusie. Ik weet niet wat ik erger vind: dat de man inderdaad kinderen zou hebben op de school van mijn zoon. Of dat hij me met voorbedachten rade is gevolgd om me te betasten aan een schoolpoort.

Zaterdag 14 maart 2015. Marc Didden doet in de cultuurbijlage van De Morgen zijn beklag over een doorgedreven vorm van feminisme. In de werelden waarin hij zich bevindt, worden vrouwen “niet met minder egards benaderd dan andere menstypes. Natuurlijk gaat het er daar waar mensen samen zijn, wel eens ruw aan toe. (…) Maar laat mij vriendelijk, doch met klem, beweren dat het niet alleen vrouwen zijn die last hebben van dit soort verachtelijk gedrag.” Dat de “Juffrouwen Truttenbol” van deze wereld niet eens meer kunnen verdragen dat een bronstige bouwvakker hen nafluit, vindt hij ronduit erg.

Zondag 15 maart 2015. Een vriend en ik zitten aan de toog van een bruine kroeg. Er is niet veel volk. Vier potige kerels komen binnen en nemen onmiddellijk het hele café in. Ze zijn luidruchtig en opdringerig. Eerst pakken zij het spelletje tapbiljart over. De mannen die aan het spelen waren, verlaten het café. Vervolgens krijgt het gezelschap een groepje vrouwen in het vizier. Dat ik blij ben daar niet in exclusief vrouwelijk gezelschap te zitten, merk ik tegen mijn vriend op. Het duurt niet lang of ook de vrouwen vertrekken. Mijn vriend en ik zijn nog alleen. Ik voel ogen in mijn rug branden. Ik vraag mijn vriend het allemaal te negeren. Plots prikt iets in mijn derrière.

Ik draai me om. Één van de mannen zit twee barkrukken verderop sardonisch te grinniken. Het was zijn vriend die me, onderuitgezakt in een zeteltje op anderhalve meter, met een biljartkeu in het achterste zat te porren. De man op de barkruk blijft me boosaardig aanstaren. “You know what the problem is?” zeg ik, “What you are doing is really scaring me.” Zijn gezicht vertrekt in een grijns. “Oh, you think that is funny?” Op slag wordt hij grimmig: “So you think I’m a bad person?” Dit is een strijd die ik niet kan winnen. “No, I don’t. I just wanted to let you know what effect this has on me.” De barman schiet ons te hulp. Hij vertelt hen dat de vrouwen van daarnet buiten hun beklag bij hem deden. De man op de barkruk blijft me vragen of ik hem een slecht mens vind. De man in het zeteltje staat op en komt naast me zitten. Hij lacht. “You know, I’m not going to kill you or anything.” Dat ik weg wil, fluister ik mijn vriend toe.

Eenmaal buiten, moet ik het rillen van mijn lijf onderdrukken. Ik ben blij dat mijn vriend zo verstandig was zijn mond te houden. Ik ben trots dat ik voor mezelf ben opgekomen maar vraag me af of ik de mijne ook niet beter had gehouden. Uit bezorgdheid om de barman die we alleen achterlieten, parkeren we de auto aan de overkant van de straat. We blijven daar zitten tot we de mannen zien buitenkomen. Mijn vriend start de auto en sist zichzelf toe: “Sissy.”

Vrouwen hebben niet het alleenrecht op dit soort verachtelijk gedrag. Ze hebben er alleen vaker last van.

Nee, meneer Didden, vrouwen hebben niet het alleenrecht op dit soort verachtelijk gedrag. Ze hebben er alleen vaker last van. Begrijp me niet verkeerd. Fluitende bouwvakkers bijvoorbeeld, categoriseer ik niet onder verachtelijk. Ik durf zelfs toegeven dat ik dat best flatterend vind. Op voorwaarde dat ik erop mag vertrouwen dat het niet meer is dan een compliment. Ik kan er nooit zeker van zijn dat ik er niet door in de problemen kom. Het is die eeuwige angst, dat constant op mijn qui-vive moeten zijn, die de relatie tussen mannen (waar ik overigens dol op ben) en mezelf vertroebelt.

Kan u me vanuit uw ivoren toren even de handgeschreven garantie toezenden dat ik geen schrik moet hebben dat het fluiten zal ontaarden in handtastelijkheden? Of erger nog? En wilt u zich tot zo lang onthouden van het genoegzaam onderhouden van een klimaat dat mijn angst om ’s nachts alleen naar huis te fietsen, ridiculiseert? Als u niet meer in stereotypen denkt, moet ik dat ook niet doen. En dan zullen we het eens hebben over dat wederzijdse respect waar u naar vraagt.

Beeld: Istock

Zo goed als elke vrouw die ik ken, kan één of meer verhalen vertellen gelijkaardig aan het mijne. Post jouw ervaringen hieronder en vertel ons hoe jij ermee omgaat. 

Schrijf je reactie

155 reacties
  • Fay De Vlieghere says:

    Om ook even mijn verhaal te doen. En dit is eigenlijk maar een klein fragment van de dingen die in mijn kort 21 jarig bestaan zijn gebeurd.
    Let niet op eventuele grammaticale/spellings fouten. Ik ben te kwaad en te gefrustreerd om daar nu op te letten.

    19 jaar
    Blokperiode
    Ik ging samen ter ontspanning met een vriendin op café.
    We zaten in wat zeteltjes te genieten van ons glas fruitsap.
    Tot mijn vriendin plots opmerkte dat de jongens, ze waren onze leeftijd, maar bleven staren naar ons.
    Ik stond er niet echt bij stil en besloot het gewoon te negeren. Een minuut of 10 daarna waren ze verdwenen.
    Onze drankjes waren op, we waren beide wat moe en besloten terug naar haar kot te gaan.
    Onderweg kruisten we plots dezelfde gasten die ons aan het aanstaren waren, opnieuw dachten we niet verder en wandelden gewoon door.
    Tot we plots merkten dat ze ons aan het volgen waren. We stopten even aan een winkelvitrine. Ook zij stopten 20 meter verder.
    Toen we daarna het straat overstaken, deden zij dat ook. Uiteindelijk arriveerden we aan haar gebouw.
    Waar we snel naar binnen gingen en even wachten in de gang, met het licht uit.
    Door haar matglazen deur zagen we 2 schimmen van de jongens. Kort daarna hoorden we ze overleggen of ze gewoon op de deur zouden kloppen, of alle deurbellen eens gingen aflopen. Op dat moment is mijn vriendin kwaad geworden.
    Ze liep naar de deur en begon luid genoeg te roepen om ze af te schrikken. Ik heb nog een uur op haar kot gewacht om zelf nog naar huis te wandelen uit schrik om ze opnieuw tegen te komen op straat.

    20 jaar
    Een avond charlatan.
    Mijn vrienden waren al naar huis, maar dat houd mij niet tegen om op mijn eentje nog wat verder te dansen.
    En blijkbaar is dat dan weer een uitnodiging om mij ongewenst te betasten. Of dat dacht dit mannelijk exemplaar tenminste toen hij met zijn subtiele dansmoves mijn billen niet 1, niet 2 maar 3 keer aanraakte. Ik had mezelf voorgenomen om me eens goed kwaad te maken als hij het nog eens deed. En ja hoor, daar kwam nummer 4. Ik draaide me om, kokend van woede, gaf meneer een flinke duw en begon kwaad te roepen dat hij van mijn lijf moest blijven. Blijkbaar nogal gechoqueerd van wat er net gebeurde. Helemaal niet verwachtende dat ik nuchter genoeg was om mezelf te verdedigen en te reageren op zijn ongewenste aanrakingen.
    Hij viel precies nogal uit de lucht. Alsof er niets gebeurd was. Hij verdween daarna, gelukkig.

    21 jaar
    Een avond charlatan zoals een ander. Ik ging uit met 2 collega’s en 2 meisjes die we daar hadden leren kennen.
    Terwijl ik met een van de meisjes stond te dansen werden we plots omcirkeld door een groep mannen die een voor een een poging kwamen doen om ons als dansend te versieren.
    Ik ben sowieso al niet echt op mijn mond gevallen en ben er ook al niet vies van om ze desnoods van me af te duwen.
    Maar deze keer hielp dat zelfs niet. Meneer begreep het blijkbaar niet dat ik geen interesse had.
    Niet om met hem te praten, niet om met hem te dansen. Uiteindelijk droog hij af om enkele ogenblikken later met een briefje van 20 euro in mijn gezicht te staan zwaaien. ‘Wat drink je van me? Ik heb geld.’ Op een nog vrij vriendelijke manier zei ik dat ik niets van hem hoef.
    Dat ik geen drankje wou. Opnieuw haalde hij zijn briefje boven met dezelfde vraag. Alleen klonk hij al wat geïrriteerder.
    Ook hier maakte ik hem opnieuw duidelijk dat ik niets van hem wou. Ik merkte dat de barman ons in de gaten hield.
    Ik draaide me om en ging terug naar mijn collega’s waarop de man besloot me nog wat verder lastig te vallen.
    Zo erg dat mijn collega tussen ons moest komen staan om het hem duidelijk te maken dat ik écht geen interesse had.
    Maar ook dat hielp niet. Tot de barman besloot om even met de man te praten. Dan werd ik gelukkig even met rust gelaten. Even.
    Kort daarna besloot ik uit frustratie maar naar huis te gaan. Wat begon als een fijn avondje uit eindigde in mineur.

    En situaties zoals dit komen veel te vaak voor. Dit zijn de 3 verhalen die mij het meest zijn bijgebleven. Maar de lijst van mannen die mijn bh sluiting proberen open te doen, die me naroepen, aanstaren, ongewenst komen schuren tijdens het uitgaan, betasten, kwaad worden omdat ik niet reageer, besluiten me te volgen op straat,… is eindeloos.

  • Evelien says:

    Ik heb in de loop der jaren een zeer afwerende houding ontwikkeld die ervoor zorgt dat het lastigvallen heel veel verminderd is, maar wel inhoudt dat ik, als zovelen hier, constant op mijn hoede ben.

    Net als iedereen hier zijn die incidenten bijna ontelbaar, maar dit waren voor mij de opmerkelijkste/angstaanjagendste:
    – Ik ben 22 en keer terug van een feestje. Het is al vroeg en ik loop een korte route naar mijn huis. Ineens zie ik op een plaats waar zeker langs beide zijden voor 200 meter geen brievenbussen zijn een man staan met zijn fiets die doet alsof hij folders uit zijn fietszakken haalt – nogmaals op die plaats zijn geen brievenbussen. Ik vertrouw het niet en beslis om de straat in te slaan net voor waar hij staat. Ik bedenk me al dat ik mij aanstel, maar dan kijk ik achter mij en zie ik dat hij met zijn fiets op het voetpad achter mij aanrijdt. Ik schiet volledig in paniek en loop een appartementsgebouw binnen – hij passeert nog twee keer op het voetpad en kijkt dreigend. Ik leg mijn hand op alle bellen en maak duidelijk dat als hij durft binnenkomen ik op al die bellen ga duwen.
    Vijf minuten later komt een man binnen die kranten levert en ik zeg dat ik achtervolgd word, hij kijkt mij aan alsof ik gek ben, negeert mij volledig en gaat gewoon weg. Ik wacht nog een kwartier en doe dan mijn hakken uit – ze maken heel veel lawaai en ik heb schrik dat de man nog ergens in de buurt is en mij kan horen – ik loop de laatste 300 meter op mijn kousen naar huis.

    – Meerdere drukke evenementen: een hand grijpt mijn billen – elke keer draai ik mij om en vraag op een confronterende manier wie er aan mijn billen gezeten heeft. Het groepje volledig onbekende jongens doet alsof ze van niets weten en ik merk dat ze mijn kwaadheid niet normaal vinden. Als ik zie wie het gedaan heeft, maak ik duidelijk dat dit echt wel niet OK is. Meestal wordt dit op hoongelach onthaald.

    – Met een paar goede vriendinnen een avondje stappen. We zijn aan het dansen en ik merk dat een oudere man (hij zou mijn vader kunnen zijn) al een hele poos naar mij zit te staren. Op een bepaald moment komt hij in mijn buurt staan en ik maak met mijn blik duidelijk dat hij niet nog dichter moet komen. Blijkbaar maakt dit hem woedend en hij begint te roepen dat ik een arrogante trut ben en hij maakt aanstalte om mij te slaan. Eén van mijn vriendinnen gaat assertief tussen ons instaan en maakt hem duidelijk dat hij mij met rust moet laten, uiteindelijk druipt hij af.

  • Tina says:

    Zoveel soortgelijke ervaringen. Ik kan de mijne er gerust nog bijschrijven.
    Het meest frustrerende aan dit alles is de angst die je hebt om te reageren. Ik ben helemaal geen pushover en kan me heel goed verbaal weren.
    Ik werk in de bouwsector en ben best wel wat gewoon en nee het zijn zeker niet altijd de bouwvakkers die zich misdragen, onderschat vooral de mannen in kostuum niet.
    Als je dan al eens je mond durft open te doen en reageert ben je een flauwe seut. Winnen kan je dit niet.

  • Sarah says:

    Zoveel verhalen en vaak herkenbaar. Nagefloten worden, een graai naar je borsten of billen,… Mijn ergste ervaring was toen ik de laatste tram had genomen in de verkeerde richting. In een onbekend metrostation gestrand wanneer ineens een groepje mannen mij in het oog krijgt en naar mij toe komt. Ik voel dat dit niet juist is en ik doe het eerste wat er in mij opkomt: lopen! Ze komen mij achterna gelopen. Ik ren uit het station en loop een nachtwinkel in de buurt binnen. Helemaal in paniek smeek ik de eigenaar om de groep mannen niet binnen te laten en bel een taxi. Daar sta ik dan, doodsbang achter de toog van een nachtwinkel, die groep mannen aan het roepen en joelen voor de deur en de eigenaar die beslist dat hij wat aan mijn lijf kan zitten. Want waar kan ik naartoe? De andere optie is nog erger. Ik ben toen uiteindelijk in de taxi gestapt, thuis gekomen en heb er nooit met iemand over gesproken.

  • Amedee says:

    Speelpleinwerking, iedere zomer van 1993 tot 1999. Favoriete activiteit in het leidingslokaal: bh van de leidsters los proberen maken doorheen hun T-shirt, met 1 hand. Ik schaamde me toen omdat ik niet stoer genoeg was om mee te doen met dat spelletje. Ik schaam me nu omdat ik er toen niet op gesproken heb.
    2015. Ik zit in een Facebookgroep “Keep on running”. Er is een topic waarin het gaat over het uur waarop gelopen wordt. Ik zie meer dan 1 vrouw reageren dat ze niet graag ’s avonds loopt.
    Vorige week, muziekschool. Inleiding op een opera die we vanavond met de klas AMC gaan volgen. Op het einde van de les spreken we af hoe we ons gaan verplaatsen: met de auto naar Linkeroever en dan de tram. 1 vrouw wil absoluut niet met de tram, tenzij ze zeker is dat we ons in groep verplaatsen. Ik zie aan haar lichaamstaal dat opmerkingen van anderen “maar dat is daar veilig en op dat uur zit er altijd nog genoeg volk op de tram” geen verschil maken.

  • Anoniem says:

    Ik vertel het met schroom, schaamte, ik wil niet zielig gevonden worden, het ligt achter me. Ik heb stevige therapie achter de rug. Ik wordt ouder en ik voel me sterker; maar ik wil vooral vrij en veilig kunnen leven, en dat mijn dochter dat ook kan in de toekomst.

    Rond 1984, een jaar of 5. Toen maakte ik al een 2tal ervaringen mee, een oudere meneer in de buurt die wat bij m’n vriendinnetje deed terwijl ik er naast stond; ik wist foute boel dus ging er niet in mee. Een vader van een ander vriendinnetje die een arm om me heen wilde slaan; ik wist foute boel en ontweek hem, pas later hoorde ik dat mijn gevoel correct was. Ik zou rr blijven slapen maar heb dat geweigerd, ik voelde me vanaf dat moment niet meer veilig en wilde naar huis.

    1992, ik was 13. Een leuk dagje zwembad met broertjes en buurjongens. Ik kreeg aandacht van een groep jongens en werd erin betrokken. Ik was een wat timide meisje en voor het eerst kreeg die aandacht van jongeren. Ik had wel de zorg om broertjes dus poogde die ook in de gaten te houden. Ik kreeg een eerste kus wat ik wel bijzonder vond. Toen we weggingen werd ik door 2 jongens een omkleedhokje in gedirigeerd. Alle alarmbellen gingen af, maar ik hield me koest zodat mijn broertjes niks zouden meekrijgen. Ik kreeg geboden te bukken, ik begon stilletjes te huilen en zei nee. De jongens waren 17 en 18, ik voelde me machteloos. Ja het gebeurde, en ik kan het nog levendig voor me halen.
    Na dit lieten ze me alleen, ik kon me aankleden, ik droogde mijn tranen, vermandde me en deed niks of er aan de hand was om mijn broertjes en buurkinderen te beschermen. Bij de uitgang kreeg ik een klap in mijn gezicht en hoer toe geroepen, de kennelijke vriendin van de oudste dader. Ik vermandde me. Achteraf bleek ik ook nog naar huis gevolgd te zijn; een andere buurjongen die ik wat had verteld bood aan ‘bodyguard’ te zijn. Pas 2 jaar later durfde ik het te vertellen, en volgde er een anonieme aangifte. Uit angst voor represailles. Later hoorde ik dat deze jongens meer slachtoffers hadden gemaakt en dat de oudste een loverboy betrof.

    1995, ik was 14. Een buurman en een vriendin had een snorfiets. We mochten wel leren rijden, hardstikke spannend natuurlijk! Ik had geen flauw benul dat dit kleine mannetje iets zou doen. Toen we in het park reden greep hij onder mijn tshirt en in mijn broek. Ik gaf aan dat ik het niet wilde en met een heel naar leeg gevoel reed ik terug. Ik kwam er nadien achter dat hij dit bij een andere vriendin ook had gedaan, beiden hebben we rood haar. Dit kleine mannetje heeft me lang achtervolgd, 1x in de tuin gestaan toen ik lag te zonnen en me ouders niet thuiswaren, hij wilde meer. Pas toen ik in therapie zat, ik een slechte ochtend had, hij weer eens voorbijreed en me nariep barstte bij mij de bom; ik heb heel hard klootzak naar hem geschreeuwd.

    Ergens 2000, 21 jaar, samen naar tropicana met mijn vriend. Vanuit het niets, onverwacht, ik was veilig samen met mijn vriend. Hij ging voor mij de glijbaan af. Ik ging wat later na hem. Eenmaal van de glijbaan af gebeurde ik het voor ik door had. Een man dook onder water en betastte me. Wablief? Gebeurde dat echt? Zo in het open? Toen ik probeerde mijn vriend in te halen vertelde ik het hem. Hij was in alle staten, hij wist van mijn eerdere verleden, en hij voelde zich machteloos dat het gebeurde terwijl hij zo dichtbij was en me niet had kunnen beschermen.

    En dat was nog niet alles, dit zijn de dingen die het meeste impact op me hebben gehad.
    Ik ben nu ouder, 36 jaar, de eerste grijze haren verschijnen al. Ik heb nu weinig last meer van dit soort dingen, ik ben nu een moeder. Maar iedere keer als ik bijv iets dubbelzinnigs hoor op mijn werk voel ik me kwetsbaar. Ik hou van humor, maar altijd neem ik deze kwetsbaarheid er in mee, hoe groot, stoer en mondig ik me ook kan voordoen. Ik heb heel bewust verwerkt in therapie. Ik wilde dit eruit voor ik zelf moeder zou worden, en heb al mijn angsten en gedachten gedeeld, ik wilde niet meer daardoor geleefd worden. Ik wilde niet overbeschermend opvoeden, maar vrij. Ik maak me niet direct zorgen over mijn dochter, ik wil haar vooral een stevige solide basis meegeven zodat ze leert te vertrouwen op dat gutfeeling maar ook kan genieten van het leven en mensen leert te vertrouwen.

    Ik deel mijn verhaal omdat ik graag wil dat ieder mens zich veilig kan voelen, ongeacht man of vrouw. We hebben al teveel beschadigde mensen op de wereld.

  • Emily says:

    Ik weet niet of dit hier hoort, omdat het in huiselijke kring was, maar hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik denk dat het toch van hetzelfde laken een pak is.

    Mijn ex-vriend had ik verteld over mijn onmogelijheid seks te hebben (dankzij een zeer behulpzame oudere broer die ervoor gezorgd heeft dat ik walg van fysieke aanrakingen, niet verder te specifiëren hier). Hij had alle begrip, tot een paar maanden in de relatie toen hij zei, ik quote: “We moeten je toch beginnen forceren, meid, anders komt het er nooit van.”

    De relatie is niet veel later op de klippen gelopen. Nu ben ik hem terug tegengekomen op cafe, na een cantus van onze club (ik ben penningmeester dus was sober, maar bestelde op cafe een kriek). Hij nodigde me uit om drankspelletjes met zijn vrienden te spelen, ik weigerde. Toen zei ie: “Ja nu mag ik je wél dronken voeren he, haha!”. Ik weet nog dat ie nooit wou dat ik ook maar tipsy was toen ik samen was met hem uit angst dat hij zich dan niet zou kunnen “inhouden”, nu denk ik dat ik niet wil dat hij ooit mijn dokter zou worden.

  • Alice V. says:

    Ik heb niet veel ervaring met bloggen en eigen ervaringen publiek delen enzo, en mijn excuses als het wat stroef geschreven is, maar ook ik wil graag “mijn steentje bijdragen”, en ik wil eigenlijk ook gewoon eens iets van de eindeloze stroom aan gore shit die ik al heb mogen incasseren van mij afschrijven.

    Toen ik in mijn middelbaar zat, is het mij eigenlijk echt beginnen opvallen wat voor voze venten er wel niet rondlopen. Elk jaar zat er in m’n klas steevast wel zo’n groep jongetjes die commentaar gaven op meisjes, zich geroepen voelden hun zo al geringe (op die leeftijd) zelfbeeld aan diggelen te proberen slaan, ‘k weet nog steeds niet waarom. Ook ik moest eraan geloven, en ik kreeg steevast commentaar op mijn ’tetten’, wat ze er wel niet mee zouden willen doen, blablabla… Erg, nu ik eraan terugdenk, ik was al keiverlegen en dan dat. En de leraren zeiden daar niets op. Er waren er zelfs een redelijk aantal die zelf zot seksistisch deden. Ik weet nog dat ik een opmerking maakte over ’t een of ’t ander bij een leerkracht -ik durfde voor een keer mijn mond nog eens opendoen-, en als antwoord kreeg ik dat “een seuteke zoals ik hem niets kon doen ze, dat ik beter mijn mond hield”.

    Ik weet ook nog dat een lerares met wie we naar een toneel waren gaan kijken moest dulden dat een kennis haar zomaar, volledig random, als begroeting bijna, op haar zitvlak sloeg en zei dat ze “toch redelijk wa was bijgekomen sinds hij haar laatst zag”. Wtf eigenlijk. Terwijl wij erbij stonden, temidden van nog vele andere toneelgangers, niet dat dat uitmaakt maar toch.

    Ik weet nog dat ik op een avond naar huis wandelde en dat een auto naast mij stopte en de bestuurder me vroeg waarheen ik moest. Dat ik zei dat ik naar huis ging, maar niet preciseerde uit angst, en dat die man dan vroeg of hij me misschien een lift mocht geven. Dat ik beleefd weigerde, dat het niet zo ver meer was, en dat hij dan nog zeker 10 minuten op wandeltempo naast mij is blijven meerijden na het me nog een paar keer aan te bieden tot ik uit angst mijn vader belde om hem weg te jagen. Dan droop hij eindelijk af.

    Ik weet nog dat ik op klaarlichte dag over de Zuid in Gent liep, en dat een man die stond te roken geluiden naar mij begon te maken zoals naar een kat, ik keek verontwaardigd en kwaad naar hem en hij deed gewoon verder met die geluiden zonder zijn blik ook maar even af te wenden. Dat hij mij daarna gevolgd is tot in de bib en daar een hele tijd heeft zitten staren naar mij, en uiteindelijk is weggegaan. Achteraf vertelde ik dat aan mijn toenmalig lief en hij zei dat ik overdreef, dat het wel niet zo bedoeld zal zijn geweest van die peet.

    Ik weet nog dat ik vorige week naar huis fietste en nageschreeuwd werd, en toen ik mijn middelvinger opstak, die man het agressief op een achtervolging zette al lopend en ik uit paniek keihard ben weggefietst, voorbij mijn kot dat vlakbij was, om hem af te schudden en terug te komen als de kust veilig zou zijn.

    Ik liep eens in de Veldstraat, en een gast fietst voorbij en slaat mij zomaar op mijn poep, want dat is normaal. Ik ga joggen, en er wordt mij nageschreeuwd dat ik lekkere tetten heb, één keer ben ik ook even achternagelopen.

    Er waren een tijd werken in de straat van mijn kot, en elke ochtend moest ik daarlangs, en elke ochtend werd ik nagefloten en schaamteloos bekeken. Op de duur zag ik er echt tegenop om mijn kot te verlaten, en nam ik zelfs voor de kleinste afstand gewoon de fiets zodat ik hen snel kon passeren en ze niet het gedacht kregen dat ik expres altijd voorbij hen kwam “paraderen”. Zelfs nu ik dit schrijf zit ik in mijn hoofd te zeggen dat ik overdrijf en dat het niets ernstigs is. Maar ik ben aan het leren :).

  • Sara says:

    Nog eentje, naar gelijkenis met Katrien haar anekdote: op een feestje werd ik door een kennis in een donker hoekje plots vastgegrepen bij mijn borsten. Verlamd van verbazing en uit angst om te overreageren, antwoordde ik rustig (en achteraf gezien veel te braaf): “Doe eens normaal.” Zijn antwoord: “Och, doe eens niet zo flauw.”

  • Sara says:

    Zoals voor zovelen geldt, zijn er te veel voorvallen om op te noemen.
    Zoals voor zovelen geldt, loop ik niet uitdagend gekleed rond.
    Zoals voor zovelen geldt, reageren alle mannen, inclusief mijn partner, verontwaardigd, vol ongeloof en lichtjes lacherig als je dit soort verhalen vertelt.
    Hierbij een aantal anekdotes:
    Het aantal keren dat je nageroepen wordt als ‘schatje’ en bij gebrek aan reactie daarop voor ‘slet’ uitgemaakt, is ontelbaar.
    Een man stapte ooit mee mijn appartementsgebouw binnen met de vraag naar ‘sex’ toen ik hem om uitleg vroeg.
    Een man greep me in een park ooit vast bij mijn borsten, terwijl ik op het gras een boek zat te lezen. De omstaanders deden alsof ze mijn gil niet hoorden.
    Mijn baas gaf ooit opmerkingen over mijn achterste als ik wat was afgevallen (“ik zie het aan je kont”, terwijl ik er op dat moment mee naar mijn mannelijke collega’s gericht stond), zei op mijn eerste werkdag dat “vrouwen per definitie niet te vertrouwen zijn”, dat “hun kut dichtgroeit nadat ze kinderen gebaard hebben”, dat “vrouwen geen froefroe of kort haar zouden mogen hebben”, dat “vrouwen zichzelf sexy en uitdagend dienden te kleden”, maar als ze “te vet staan, geen spannende broeken zouden mogen dragen”, etcetera etcetera. Dit werd door mijn mannelijke collega’s met lachsalvo’s onthaald. Uit angst om voor preutse seut te worden uitgemaakt, heb ik hier steeds groen om gelachen of het genegeerd.
    Toen ik (slechts) éénmaal in een persoonlijk gesprek vroeg om alsjeblief geen opmerkingen over mijn toe- of afnemend gewicht te maken, kreeg ik als reactie: “pffff, seg … ja hoor, mama”. Een tijdje later lachte hij hierom openlijk, opnieuw in het bijzijn van de mannelijke collega’s.

  • Katrien says:

    Ow nog een hele mooie,… ik fiets in de zomer gezwind door de stad… met blote benen, het is warm,… een auto blijft stapvoets achter mij rijden. Toetert,.. kusgeluidjes achter me… jonge kerels begin de twintig… ik voel me goed,… wat zeg ik, ik ben in mijn nopjes, niet door hun kusgeluidjes, of belachelijkheden die ze achter mij roepen,… nee, ik weet wat er gaat komen. Ze zien de kans om mij in te halen, en dan zien ze mijn volledige lichaam,… een vrouw met blote benen en lange wapperende haren en een gigantische 7 maanden zwangere buik, de kerel die uit het raam hangt om mij vanalles toe te roepen, verstomd, net als de drie andere jongens in de wagen… zwangere vrouwen zijn een brug te ver 🙂

    • Emily says:

      Katrien, aan de ene kant geweldige anekdote, dat ze niets meer durfden. Aan de andere kant nog steeds heel erg dat men er nog maar aan dacht om iets te doen.

  • Katrien says:

    Ow ja,
    Ik loop op de stoep, denk dat er een jogger mij voorbij wil steken, maar een jongen grijpt met langs achteren met volle kracht tussen de benen. Ik scheldt zijn huid vol, twee voorbijgangers (ook mannen) kijken om, gniffelen en lopen gewoon voorbij…. Een man duwt me in schemerdonker tegen een muur, ik kan ontzettend hard roepen,… wat een geluk dat ik een nogal bazige lage stem heb,… hij schrikt van het volume en rent weg… Vlaspoppenworp op de Gentse feesten, iedereen in een gezellige feeststemming, een man bepotelt me, maar het kan ook toeval zijn, in het drukke feestgedrum, ik kijk om, om te checken of ik tegen iemand gestoten ben, voel terug iets, dit keer is het duidelijk gepotel op mijn billen, ik gil het uit, en geef een instinctieve klap aan de man achter mij, een (gespeeld?) verbouwereerde man, en gegniffel van omstaanders, en ik voel me stom,… ik ga naar huis, feestje is over voor mij… en eerlijk ik kan echt nog wel even door gaan met zulks,… fuck Didden… ik hoop dat je elk verhaal leest en schrikt van de kwantiteit… echt waar…

  • Emily says:

    Nagefloten worden, opmerkingen… Ja…

    Jeugd, ik was denk ik 12 jaar, begon juist borstjes te krijgen. Bij mijn grootouders in de buurt woonden vooral jongens, het enige meisje dat er ook woonde was veel jonger dan mij. De buurjongens vonden het, samen met mijn broer, een leuk spelletje om ervoor te zorgen dat je “gevangen” zat en je kon je enkel “bevrijden” als je ze jouw borsten liet aanraken. Een keer is dit spelletje gespeeld, toen ben ik er mee naar mijn grootouders gestapt, die daarop naar de moeder van de buurjongens is gestapt. Ze hebben het daarna nooit meer gedaan.

    Jaar of vijftien, ik kom van de bibliotheek en wordt gestopt door een man die een petitie wil laten ondertekenen voor migranten (denk ik, ben niet meer zeker voor wat het was). Ik teken en wil verder lopen maar hij begint te praten, ik wil beleefd doen en blijf even hangen. Dan zegt hij me hoe mooi hij me vind en dat hij me wil zoenen. Ik zeg dat ik niet gezoend wil worden door hem, hij blijft aandringen, ik loop weg. Na een tijdje stopt hij met volgen.

    Ook een jaar of vijftien, sportdag met de school. In het park waar we zitten komt een dronken man (die wel bekend stond als iemand die altijd drinkt) gitaar spelen. Hij valt mij en een aantal andere meisjes lastig. Na een tijdje grijpen de leerkrachten in. Na de sportdag laten de leerkrachten ons gaan, de man volgt.

    2012, ik zit op de laatste trein naar huis, in de winter is het snel donker. Ik zit alleen in de coupe tot er een man bij komt zitten tegenover mij. Het voelt ongemakkelijk dus ik doe alsof ik naar de wc ga en ga in een andere lege coupe zitten. Na een tijdje komt dezelfde man terug tegenover mij zitten. Hij doet niets en zegt niets maar staart me enkel aan.

    Eerste jaar universiteit. Iemand die in een club zat (weet het niet meer, maar hij had een positie ergens in een raad of een club) spreekt me aan, wil me wegwijs maken op de UA. Ik stem toe, heb nog geen vrienden enzo. Die avond op een feestje vraagt die of ik mee wil wandelen, ik zeg ja. Op de kaaien probeert hij mij te kussen, ik weiger dit en zeg dat ik dit niet wil. Hij wordt kwaad en zegt dat ik me maar niet als een “cocktease” moet gedragen met het feit dat ik een rokje draag enzo. Ik stap rustig weg, met knikkende knieën, een paar dagen later zie ik hem hetzelfde trucje uithalen met nog een aantal eerstejaars.

    Vorig schooljaar, ik ben gaan stappen met een vriendin. Op de terugweg komt een auto stapvoets naast ons rijden. Hij vraagt ons nummer. Ik zeg dat dit in het telefoonboek staat. Hij vraagt nogmaals het nummer van mijn vriendin, ik zeg nogmaals dat die in het telefoonboek staat. Ze rijden kwaad door. Mijn vriendin vertrouwt me toe dat dit haar vaak overkomt maar dat ze zelf niets durft zeggen.

    Oktober 2014, overvolle trein naar Antwerpen vanuit Mechelen. Ik sta recht, vlak bij de deuren en voel dat iemand in mijn kont knijpt. Ik draai me boos om, een oudere man grijnst naar mij. Ik keer me terug om en hij knijpt nog eens. Ik vraag of hij dit normaal vind, geen antwoord en niemand die in de buurt staat doet iets. Het blijft zo druk in de trein tot Berchem.

    December 2014, ik moet naar een feestje met mijn studentenclub. Lopend over straat kom ik twee mannen tegen die wat meer doen dan “complimentjes” geven en nafluiten. Ze stoten elkaar aan en beginnen in het Frans over wat voor een lekker ding ik ben en wat ze wel eens met mij willen doen. Ik antwoord in het Frans dat ze hun mond moeten houden. Bekende Franse scheldwoorden zijn hun antwoord.

    Nieuwjaar 2014-2015: Ik ben onderweg naar vrienden thuis om daar te eten, het is zo’n tien minuten stappen naar de tramhalte. Een auto volgt mij en stopt op het zebrapad, gebaart dat ik in moet stappen, ik schud mijn hoofd en loop verder. Dezelfde auto blijft volgen en blokkeert het volgende zebrapad, ik loop verder, bij het derde zebrapad begint hij aftrekgebaren te maken, ik loop verder, nu iets sneller. De auto stopt met volgen als ik op de Rooseveltplaats aankom aan de tramhalte.

    Vorige week, ik ben me aan het klaarmaken op kot, gestommel op de gang, de vriendjes van mijn buurvrouwen zijn op bezoek. Ze zijn hier al vaker geweest, plots wordt mijn deur opengedaan. Eén van de jongens staat grijnzend in mijn kamer, ik in mijn ondergoed. hij excuseert zich en gaat terug naar buiten, paar seconden later een bulderlach van meerdere jongens in de kamer naast mij.

    Zo heb ik er nog wel een aantal, maar dit zijn degene die ik me nog steeds herinner als de meest creepy momenten waar ik me nog steeds niet goed bij voel als ik eraan terug denk.

    • Emily says:

      Nog iets dat me te binnen schiet:

      Ik wil graag leerkracht worden, dit is mijn droom. En ik hoop dat ik nooit zal worden zoals de leerkrachten die ik in het middelbar onderwijs heb gehad die jongens en meisjes samenzetten, ook als ze al aan het puberen zijn, om om te kleden. De leerkrachten zelf zitten in een apart kotje waardoor ze niet zien of horen dat de meisjes bekeken, soms betast en uitgejoeld worden (tijdens zwemles)

      En ik kan het al zeker niet verkroppen dat wij meisjes vroegen of we net zoals de jongens in een verwarmd lokaal – en niet in de koude doucheruimte – ons mochten omkleden voor turnles. En dit mocht, op voorwaarde dat wij samen met de jongens in dezelfde ruimte zaten. Die ruimte was opgesplitst via een kastenrij. De jongens stonden achter de kasten bij de verwarming. De meisjes… aan de kant waar de GLAZEN deur uitkijkt op de speelplaats… Heel leuk was het daar als je je moest omkleden vlak voor de lunchpauze, want dan kwamen alle leerlingen langs die je gewoon konden zien en wederom met immature breinen uitjoelen.

  • Robin says:

    Vorige zomer was ik lekker aan het joggen in Duffel. Langs mijn linkerkant eindeloze treinsporen, langs mijn rechter kant overal velden met af en toe een verloren boerderij. In de verre verte enkele wandelaars.
    Ik droeg een roze aanspannend topje en een zilveren, korte short. Plots voel ik pijn in een van mijn benen en besluit even te stoppen om te stretchen.

    Stopt er op het moment van mijn stretch een wielertoerist naast me met de vraag “Mag ik eens iets vragen?”. “Ja” zeg ik met mijn rode kop voledig buitenadem. Terwijl de tengere +/-40 jarige man, die verborgen zit achter een helm, bril en buf, me vraagt “Mag ik eens aan u borsten komen?” graaien zijn grijpgrage handen er al naar. En betast hij met zijn wieler-handschoentjes met open toppen mijn stevig in sport-BH gehesen borsten. Verstomd begin ik naar hem te roepen “Nee what the fuck, bol het is af!” De vetzak reageert stom verbaasd “Oke, niet dan he” alsof ik het hem had voorgesteld en op het nippertje nog terug krabbelde.
    Alsof mijn aanspannende fel gekleurde kleren BETASTEN IS TOEGESTAAN schreeuwen. Zijn magere beentjes zetten het snel terug op volle vaart en weg was hij. En ik bleef achter met de gedachten, hoeveel meisjes heeft hij op zijn weg misschien al tegen gehouden heeft en hoeveel komt hij er na mij misschien nog tegen.

    De rest van mijn tocht wandel ik verstomd naar huis met een gefrustreerd gevoel. Had ik hem maar van zijn fiets getrapt, had ik zijn fiets maar fijngestampt tot er enkel nog stof overbleef. Had ik hem maar de mep van zijn leven verkocht, zo hard dat zijn tanden eruit vlogen. Zo veel frustratie, had ik op dat moment maar zoveel meer gedaan dan mijn verstomde zelf deed. Had ik het hem maar betaald gezet. Was het maar vroeger in me opgekomen hoe erg verkeerd die man was. Had ik hem maar kunnen laten boeten.
    Maar nee de man ging er ongestraft en ongedeerd vandoor, waarschijnlijk op weg naar zijn volgende slachtoffers…
    Klootzak.

  • Diederik says:

    Mijn volledige steun dames, er lopen nog steeds bruten rond, vooral vermomd als mannen. En maak jullie geen illusies over Mark-Didden-achtige vermommingen, bruutheid met een sausje humor en veel vuile-vrouwonvriendelijke-moppen-tapperij en aanverwanten sluipt rond in alle kringen, ook degenen waar de bruten zich tot fijnzinnige intellectuelen hebben vermomd. Daar spreekt men trouwens ook dikwijls “onder ons” over janetten, en wordt ook ‘intellectueel racisme subtiel bedreven’. Ook ‘vrienden van vrouwen’ krijgen ermee te maken trouwens.

    Het verhaal van een vriend van.

    Parijs: mijn vriendin stapt voor me van de trein en wordt bijna onmiddellijk lastig gevallen door een bruut. Ik kom wat later van de trein gestapt en kom tot bij het gebeuren waar mijn vriendin uitdrukkelijk vraagt om gerust te worden gelaten. Hij doet dit nadrukkelijk niet. Ik vraag het hem eveneens, met aandrang die niet kan misverstaan worden. Nog steeds blijft het lastig vallen doorgaan, en wordt erger. Ik heb een zware valies in de hand en geef hem er een harde schop mee onder zijn achterwerk. Hij druipt vloekend en dreigend af, en vervoegt een groepje vrienden. Met zijn vieren volgen ze ons op de metro. We besluiten af te stappen en naar een politiebureel te stappen. Als het bureel in zicht komt geven ze het op.

    • Naomi Busard says:

      Beangstigend om te horen, zulke verhalen. Dat er effectief al dreigen met de politie nodig voor is eer ze het opgeven.

  • Nele says:

    Toen ik in Gent woonde, er uitging en ’s nachts naar huis wandelde/ fietste overkwam het me meermaals, auto’s die trager gingen rijden, raampjes die naar beneden gingen, “Hi Pussycat, come into my car “, al stappend/ fietsend gevolgd worden, vunzigheden/ verwijten naar het hoofd geslingerd krijgen, noem maar op … Zelfs in een ‘veilige taxi’ moesten een vriendin en ik een hijgend “en gaan jullie nu samen seksen?” slikken. In het dorp waar ik vandaag woon valt het me minder voor, net toen ik echter dacht dat het gemene soort misschien uitgeroeid was werd ik samen met enkele vrouwelijke collega’s vernederd, midden op de werkvloer! Ongegeneerde blikken naar ons achterwerk en borsten, ogen die ons uitkleedden, … op bureau! Een paar weken geleden trok ik mijn stoute schoenen aan en reageerde, klaar en duidelijk mijn bevindingen vermeldend, gevolgd door de duidelijke boodschap dat dit niet kon en we dit niet pikten. Ik werd aangestaard met een schijnheilige blik, als in ‘meiske toch’. We hebben ze sindsdien niet meer gezien maar ik word nog kwaad als ik aan hun blikken en aan al die andere degoutante kwijlers van weleer denk. Want er lopen nog steeds veel meisjes alleen naar huis ’s nachts, en dat is verdorie hun volste recht …

  • Helena says:

    Ik was zeven en met mijn ouders aan het wandelen toen we werden aangesproken door een jonge vrouw. Of ze even met ons mee mocht lopen, want ze had de indruk dat ze gevolgd werd door een man in een auto.

    Ik was tien, op kamp en lag met heimwee in bed. Een van de leiders lag bij me om me te troosten. Ik herinner me enkel nog dat ik me niet op m’n gemak voelde. En dat ik daar niets over gezegd heb.

    Ik was elf en in discussie met een paar klasgenoten. Zegt de ene jongen tegen de andere: “Ge moet in die tieten knijpen”. Tot zover mijn poging om mijn mening te uiten.

    Ik was twaalf en met een vriendinnetje langs een landelijk fietspad op weg van school naar huis. In de struiken stond een man met zijn broek op z’n knieën.

    Ik was veertien en volgde nog maar pas vioolles. Het was herfst en vroeg donker. Ik reed met de fiets naar huis. Plots kwam er een man op een brommertje naast me rijden. Hij legde zijn hand op mijn bovenbeen. Ik zei dat hij me met rust moest laten en hij reed verder. Ik was ontzettend geschrokken. De week erna was ik zo bang dat de man er weer ging zijn dat ik achter een andere vrouw bleef fietsen. Maar die had zelf duidelijk schrik dat ik haar aan het achtervolgen was. Ik ben kort daarna gestopt met vioolles en heb mijn ouders nooit verteld waarom.

  • Eva says:

    wat er je is overkomen als kind vind ik heel erg om lezen.
    bij al je voorbeelden als volwassene word ik eerlijk gezegd een beetje kwaad. We zijn als vrouw gemiddeld gezien fysiek zwakker, dus wanneer een man je fysiek domineert, ben je meestal hulpeloos en dat is vreselijk.
    Maar je bent mentaal en verbaal toch bij machte om nee te zeggen. Ik word dagelijks nageroepen en regelmatig achtervolgd of zelfs ongewenst aangeraakt. Dan reageer je toch met een fuck off en ga je door? Ik heb nog nooit een van die pummels aangekeken, ik gun ze geen blik. Wees assertief en ze stoppen, meteen. Alfamannetjes voelen dat goed aan dat je mentaal te domineren bent. Step up to it. Bang zijn is zo’n energieverlies

    • Inke says:

      Ik ben geen pushover, Eva. Al de keren dat ik genegeerd heb en van me afgebeten, heb ik niet eens vermeld. En ik ga niet met dominerende angst door het leven. Het is eerder een soort waakzaamheid waar niet aan te ontsnappen valt. En dat is niet oké.

  • Alice Braham says:

    Mannen kunnen zich niet voorstellen hoe het is om altijd toch wel op je hoede te zijn op straat, in het park bij een wandeling, in de parking, op café, op de dansvloer, op de tram en bus…kortom overal, zelfs in je eigen huis ‘is de deur wel op slot’, ‘kan de buurman niet binnen kijken in de badkamer als het donker is en het licht brandt’, altijd en overal erop letten dat je geen ‘aanstoot, aanleiding’ geeft, geen ‘foute’ signalen geeft…elke vrouw is er mee bezig al is het ergens op de achtergrond, in haar achterhoofd. Nooit helemaal vrij.

  • Inke says:

    Ladies & gents, ik ben blij dat ik niet alleen ben. Ik ben ook blij dat zo veel mannen reageren! Zoals gezegd: ik ben dol op hen. Dit is: een negatieve ervaring omzetten in een positieve vibe. United we stand!

  • Dimitri Van Meenen says:

    Vreselijk dit te lezen, maar helaas hoor ik deze verhalen ook al jaren. Ik zou me willen vrontschuldigen in naam van dat soort mannen, maar we zijn niet verwant, ze hebben niks te maken met de nog grotere groep die vrouwen wel respectvol behandelt! Weg met de viespeuken!

    • Inke says:

      Geen verontschuldigingen nodig, Dimitri. Ik weet dat er veel good guys zijn. Het gaat er me alleen om de mensen (mannen én vrouwen) die denken dat het allemaal wel meevalt. Ze houden dat sfeertje van ‘overdrijf eens niet’ in stand. Ik vind het zelf gewoon niet zo leuk om met semi-constant wantrouwen te moeten rondlopen. Door de band ben ik nogal een goedgelovig en vertrouwend meisje 🙂

  • Elke says:

    Ik ben al meer dan 45 jaar op de wereld, en moet de jongere vrouwen ontgoochelen. Als je ouder wordt, blijven dit soort dingen gebeuren maar krijg je er ook de opmerkingen over je leeftijd bij. Niet zo lang geleden stopte er een wagen naast mij toen ik ’s avonds laat van een vriend kwam. Zijn vraag was wel voer voor hilariteit, achteraf. Of hij bij mij naar de WC mocht gaan. Ik toon de pissijn verder in de straat. Maar het was voor een grote boodschap, zei hij. Ik wees hem op de publieke toiletten in de stad. Hij werd boos. Ik dacht toch niet dat hij wat wilde van mij? Op mijn leeftijd? Ik moest beter weten. Nu ja. Als ik mijzelf aanbood, zou hij niet weigeren. “Ge ziet er nog niet zo slecht uit al bij al” en “ik zie dat ge bijna thuis zijt want ge hebt uw sleutels vast”. Verder was er geen kat in de straat. Hij bleef naast mij rijden tot ik bijna thuis was. Toen deed ik alsof ik iemand zag en begon enthousiast naar een fictieve redder te zwaaien. “Mijn dochter haar lief” zei ik “hij komt thuis van de karate”. En weg was hij. In niets was dit verhaal vergelijkbaar met dat van meer dan 25 jaar geleden, toen een man mij op gelijkaardige wijze kruiste aan de Rozier in Gent, FLOOT naar mij en mij vervogens tegen de muur van de boekentoren plakte. Zijn poten waren in geen tijd overal. Alle tips zoals “schop in zijn ballen” bleken zinloos. Een sterke man kan je helemaal immobiliseren. Ik heb toen gegild alsof ik werd gekeeld en dàt hielp wel. Later kwam ik te weten dat hij een serieverkrachter was die al heel wat slachtoffers had gemaakt in die buurt. Robuuste kerels die fluiten, ik weet dat het niet altijd onschuldig is. Ik heb er niets aan overgehouden, maar die andere meisjes wel en voor het leven. Ik had dit eigenlijk niet verwacht van Marc Didden.

  • Frank says:

    #notallmen

    • Inke says:

      Geenszins Frank!

    • Hannelore Van Laer says:

      Niemand hier gelooft dat dat iets van alle mannen is. Maar 1) dit is iets ingebakken in onze cultuur, en geen enkele man of vrouw kan aan die cultuur ontsnappen. Veel mannen zoeken naar een excuus waarom een kerel zoiets doet (een complimentje, kort rokje, vroeg erom). Al veel vrouwen wiens verhaal ik gelezen hebben weten goed genoeg dat het niet aan hun ligt en toch hebben ze allemaal toegegeven dat ze daar toch ergens wel aan denken, al is het maar om anderen van de erstigheid van de zaak te overtuigen. 2) Is het ergens niet verontrustend dat het zo frequent is dat één van de eerste mannelijke reflexen op zo’n verhaal is : “niet ALLE mannen”? Goed, niet alle mannen, maar toch wel genoeg dat het er soms verdorie hard op lijkt. Daarboven zou het beter zijn als je inspringt wanneer je zoiets ziet, je vrienden aanspreekt als ze weer eens bezig zijn, jongens respect aanleert enz. in plaats van ons te wijzen op iets dat wij allemaal al weten. Niet alle mannen intimideren vrouwen, maar bijna alle vrouwen zijn wel eens geïntimideerd geweest door een man (niet mijn woorden) 3) Niet alle mannen is allemaal goed en wel. Maar WIJ weten nooit 100% zeker of een man wel of niet één van die mannen is TOT hij het doet. Ik heb het ooit gelezen als “Schrödinger’s Rapist”. Dus zien wij ons genoodzaakt om zo vaak op onze hoede te zijn, voor elke man. Want als het je ooit gebeurt en je was niet op je hoede, krijg JIJ soms MEER gedonder omdat je die persoon vertrouwde dan HIJ omdat hij je vertrouwen heeft geschonden.

    • Elisa says:

      Wij weten goed genoeg dat niet alle mannen zo zijn. Maar zo een reacties posten betekent nog eens dat SOMMIGE mannen geen verstand hebben.

  • An says:

    Ik ga de herkenbare verhalen niet vertellen, het zijn er zo ontelbaar veel. Wat me steeds verbaasd is hoe veel mannen, zelfs mijn vriend tot kort, geen idee hebben dat dit alles zo frequent gebeurt. En het helaas vaak niet serieus nemen.

  • Katrien says:

    Ik ben geen babe, kleed of gedraag me niet uitdagend, ik ben 40, en ik kan me minstens 10 dergelijke incidenten herinneren.
    – man in treincoupé begint schunnige praat tegen me uit te slaan over wat hij allemaal met me zou willen doen. Bij eerstvolgende stop heb ik gedaan of ik uitstapte, ben achteraan weer opgestapt.
    – op klaarlichte dag ben ik op straat achtervolgd, door kerel die duidelijk onder invloed van iets was. Ik krijg hem niet afgeschud of weggejaagd. Ik ben een supermarkt binnengelopen, kerel loopt me weer na. Aan de kassa zeg ik luidkeels dat hij me met rust moet laten. Niemand reageert. Weer op straat blijft hij me volgen. Ik durf niet naar huis te lopen. Hij druipt pas af als ik de politie begin te bellen.
    – ik zit op een terras ergens aan het water. Opeens zie ik twee meter verder in de struiken een kerel staan die zich staat af te trekken. Hij doet rustig verder als hij ziet dat ik hem gezien heb. Als ik de ober roep verdwijnt hij.
    – een man die aan de overkant van de straat woont, maakt avances. Als ik er niet op inga, wordt hij grof. De volgende dag staat hij door mijn raam naar binnen te gluren. Gelukkig was mijn vriend er toen net (we woonden nog niet samen), die maakt er korte metten mee.
    – ik loop ‘S avonds door een verlaten winkelstraat. Een man nadert me langs achteren, steekt zijn hand tussen mijn benen en voelt overal eens goed. Ik schreeuw en sla in een reflex tegen zijn kop, helaas niet hard genoeg. Een paar mensen die voor me lopen, kijken eens om maar doen niks.
    – ik zit ’s avonds op de trein. In een station waar de trein even stilstaat, voel ik opeens dat ik bekeken wordt. Buiten staat een man voor het raam die me zijn erectie toont.
    Dit is een bloemlezing van de meest beangstigende voorvallen. Over gewoon naroepen op straat heb ik het dan niet eens.
    In geen énkel van deze voorvallen heb ik op welke manier dan ook iets gedaan dat mogelijks uitnodigend of provocatief geïnterpreteerd zou kunnen worden. Ik ben een vrouw. Dat is blijkbaar genoeg.

  • Eva Mariette says:

    Net als Lyssa valt het me zwaar hoeveel zorgen vrouwen zich erover maken dat de schuld misschien ergens toch bij zichzelf zou kunnen liggen… Ook al weten we rationeel dat dat natuurlijk niet zo is. Acties als SlutWalks en Still not asking for it zijn nog zo hard nodig.
    Ik schrik jammer genoeg niet meer van de ervaringen die vrouwen hier delen. Wel schrik ik me rot van mijn eigen reactie: bij de gedachte dat ik niet zo veel van deze misselijkmakende dingen heb meegemaakt zit een heel diep verdoken gevoel dat dat dan ook misschien aan mij ligt, en niet in de zin van “ik heb geluk gehad”, of zogezegd logische verklaringen dat ik niet vaak alleen buitenkom, of zelfs dat ik misschien wel een “don’t you dare fuck with me” uitstraling heb… erger, het gevoel dat ik misschien niet aantrekkelijk genoeg ben.
    Slik. Hoe kan het zover komen?
    Er is geen cel in mijn lijf die ook maar wil aantrekkelijk gevonden worden door dit soort lui. Trouwens, ik voel me goed in mijn lijf. En ik weet dat het hier niet gaat om seks, maar om macht, en onmacht.
    En toch en toch en toch sluipt dit gevoel naar binnen, als een geur- en kleurloos vergif, waar ik me nauwelijks bewust van was. Hoe sterk is de invloed van alle boodschappen die we in ons onderbewustzijn meekrijgen? Hoe ziek is de maatschappij dan echt? Hoe diep gewond zijn we dan allemaal, als dit zo vat op ons krijgt?
    Wat is groter, onze kwaadheid op de mannen die dit doen, of ons eeuwenlang ingepeperde schuldgevoel? (En ja, mijn naam is Eva 😉 het ontgaat me niet)
    Meestal lees ik deze artikels wel, en de commentaren, maar vaak vermijd ik ze ook, om de pijn niet te hoeven voelen, de steken van herkenning, zij het niet persoonlijk meegemaakt, toch altijd weer een scherpe herinnering aan een collectieve ervaring.
    De tranen en de woede die vroeger mijn keel dichtknepen, worden nu geuit door alle vrouwen die hun verhaal hier durven doen. Respect.

  • Julie says:

    Zeer herkenbaar. Ik heb al een hekel aan nagefloten worden (oké, het is waarschijnlijk gewoon een compliment, maar ik ben geen hond, weet je wel… Je mag me ook gewoon zeggen: je ziet er goed uit vandaag).

    Hoe vaak ik tijdens het uitgaan ondervind dat mannen het nodig vinden om naar mijn billen te grijpen, of tegen mij aan te schuren, verschrikkelijk gewoon… Bij mij krijgen ze steevast een mep in hun gezicht! Ik grijp toch ook niet in het kruis van elke man dat ik aantrekkelijk vind? Het ergste van al is dat er een jongen zelfs eens bijna een gevecht met mij wou aangaan… Hij vond het niet oké dat ik hem een mep in zijn gezicht gaf in ruil voor de mep op mijn kont. Zijn mep op mijn kont was blijkbaar meer gerechtvaardigd dan mijn mep in zijn gezicht…

  • Kees says:

    Het stemt me treurig dat er zoveel mannen zijn met het intellect van een gebakken garnaal. Ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat ik zoiets zou doen.
    Dit stuk en alle reacties zijn erg naar om te lezen. Het stemt me treurig dat zo veel vrouwen met angst rond moeten lopen.

    Een vriendin van mij werd ook een keer in haar borst gegrepen toen ze bij een stoplicht stond te wachten met haar fiets.
    Ze sloeg die vent met 1 klap van zijn fiets af.
    Dat had ik willen zien. En met veel plezier had ik hem nog even een trap na gegeven, zodat hij niet meer in de war kon raken van hormonen.
    Het is gewoon barbarij.
    Ik ben een man en neem afstand van zulke geslachtsgenoten.

  • Inderdaad, zo heb ik ook een dozijn verhalen. Een van de meest typische, die goed illustreert wat het probleem is: man in auto, draait raampje omlaag en roept iets -ik weet al niet meer wat, van de andere kant van de drukke straat. Het was ondertussen de zevende of zo, die dag. Ik woonde toen in een wijk waar dat, Femme de la Rue gewijs, schering en inslag was. Ik was het beu en stak mijn middenvinger op. De man in kwestie kon dat blijkbaar niet aan, stopt – met gierende banden – zijn auto en stapt uit. Het blijkt een kerel die al eens een fitnesszaal bezoekt. Ik word bang en loop naar de dichtstbijzijnde bushalte, waar toch een man of vier staat. Oef, denk ik.
    Niks oef. Hij was me achterna gelopen, en bij de bushalte steekt hij een tirade af over ‘hoe hij het recht heeft om mij na te roepen en dat ik daar blij mee zou moeten zijn’, dat ik niet het recht heb ‘om hem zo te behandelen’, en dat ik ‘blij mag zijn dat hij mijn botten niet breekt’. Hij heeft daar een paar minuten staan fulmineren, en niemand die iets durfde zeggen. Toen hij weg ging, bleef iedereen naar zijn schoenen staren.

    Ik zou Didden (en co) niet over dezelfde kam scheren als Testosteronboy hier, maar het is wel een rode draad: bepaalde mannen vinden dat zij wel voor vrouwen zullen uitmaken of seksuele intimiteiten aanvaardbaar zijn of niet. Ze kunnen niet aanvaarden dat een vrouw zelf haar grenzen stelt, en als ze dat toch doet, is het blijkbaar compleet aanvaardbaar om haar daarvoor te straffen. Of dat nu is door haar te bedreigen of haar publiek belachelijk te maken.

  • Als man heb ik nooit gesnapt hoe mijn geslachtgenoten dit verantwoorden. Iemand na-roepen zou me al niet lukken, laat staan fysiek contact.

    En de ‘zo vraag je erom’ is complete bullocks. Ik ga akkoord met Lyssa, maakt niet uit wat je aan had.

  • Alfredo Morreel says:

    Als man kan ik mij onmogelijk inbeelden hoe dit is voor vrouwen, maar besef er maar al te goed de angst en realiteit van.
    Mijn vriendin heeft dit al ettelijke keren meegemaakt, zelfs als ik er bij ben.
    Elke keer als ze alleen ergens naartoe gaat ben ik zo bang dat er (wéér) iemand haar gaat lastig vallen, iets degoutant gaat zeggen, etc.
    Soms als er zoiets voorvalt ik besef te laat wat er net gebeurde of was ik niet aandachtig genoeg was om het te voorkomen.
    Daarna vervloek ik mijzelf zo hard want ik had iets kunnen doen/zeggen, maar dan kon ik mij misschien verwachten aan een hoop macho’s die graag hun vuisten laten spreken…
    Ik schaam mij echt dat mannen zo kunnen doen en stukken zoals deze maken mij zo triest want het is de realiteit en de onmacht is minstens even groot.

  • Lyssa Lietar says:

    Ook ik zou hier verschillende verhalen kunnen neerzetten, van in mijn billen en borsten geknepen worden (waarop ik tot mijn eigen verwondering wel eens een man een vuistslag in zijn gezicht heb gegeven-ik was gewoon heel erg geschrokken van zijn brutaliteit) tot een brute verkrachting. Het bouwt op.

    Wat me heel erg opvalt is dat vele vrouwen in hun reactie omschrijven wat ze aanhadden of hoe ze er uit zagen. Dat is waar het probleem zit. Het maakt niet uit wat je aan hebt en hoe je er uit ziet; zelfs al zou je naakt over straat lopen, jouw lichaam is van jou en geen ander heeft het recht daar aan te zitten tenzij je dat zelf wilt. (de woorden van de politieagente die me ophaalde na het (gelukkig) laatste incident.)
    Met mijn theatervoorstelling Powerwijven kaarten we dit onderwerp aan, hoewel het voornamelijk over het gevolg van seksueel misbruik gaat, gaat het ook over het taboe doorbreken, erover praten en de absurde vooroordelen (was je dronken, wat had je aan, waarom heb je geen nee gezegd..)

    Het is zo ontzettend goed om te zien dat deze artikels verschijnen en dat er steeds meer reactie op komt.
    Wat er tegen doen? Blijven praten, blijven protesteren, …
    Zelf maak ik een nieuwe voorstelling, voor kinderen, om hen voor te lichten over respect. Hen te zeggen dat hun lichaam van hen is, maar dat het lichaam van de ander ook werkelijk van de ander is. Ieder draagt zijn eigen steentje bij op zijn of haar manier. Emancipatie, feminisme, egalisatie, hoe je het ook noemt; het is allemaal nog bitterhard nodig, maar samen maken we ons sterk in deze strijd.

  • Kristel says:

    Ik heb ooit toen ik begin 20 was en op de boemeltrein naar Antwerpen zat, onderweg naar school, het volgende mee gemaakt: ik zat aan het raam en had al wel opgemerkt dat er een man zat schuin over mij 2 zetels verder. Er zaten nog een paar andere mensen in de wagon, maar niet zoveel want het was buiten de spitsuren, in de voormiddag. Omdat ik een vreemd gevoel had bij deze man – de manier waarop hij naar me keek – ontweek ik oogcontact en bleef ik heel de tijd naar buiten door het raam kijken. Inmiddels waren er bij voorbijgaande haltes mensen uitgestapt.
    Omdat ik op den duur een stijve nek kreeg van steeds naar buiten te kijken, en toch ook niet het ergste wou denken over die man, kijk ik na een tijd gewoon even om me heen… en zie diezelfde man die aan het masturberen is terwijl hij naar me kijkt. Op de trein in klaarlichte dag!!
    Ik was perplex. Als eerste reflex ben ik opgestaan, de wagon verlaten op zoek naar andere mensen in de trein. Terwijl ik de deur achter me dicht doe, zag ik dat hij ook opstond en vreesde even dat hij me zou achtervolgen. Gelukkig was dit laatste niet het geval en was hij blijkbaar uitgestapt. Toen de trein vertrok, zag ik hem over het perron lopen terwijl hij zijn handen aan het schudden was (die besmeurd waren met zijn eigen viezigheid).
    Toen ik op school toe kwam heb ik mijn verhaal gedaan aan enkele mede studenten, ik lachte het zelfs een beetje weg. Het heeft nog een tijd geduurd eer ik door had wat me nu echt overkomen was. Ik was blijkbaar op het moment zelf gewoon te gechoqueerd. Op de trein, op klaarlichte dag, waar er mensen en een conducteur rondlopen, verwacht zoiets niet. Pas nadien begon de boosheid te komen. Spijtig dat de conducteur toen net niet de wagon kwam binnen gewandeld, om hem op heterdaad te betrappen. Ik heb nadien me nog afgevraagd of ik de conducteur niet had moeten informeren, maar de man had toch de trein al verlaten en het is zijn woord tegen het mijne, ik zat nog alleen in de wagon. Wat ik het walgelijkste vond, is zijn blik in zijn ogen.
    Gelukkig heb ik het na een tijd toch van me kunnen afzetten, en durf ik nog alleen als vrouw buiten komen, vanuit het besef dat dit soort mannen uitzonderingen zijn. Maar toch, elk zo’n voorval is er eigenlijk één te veel.

    • Hannelore Van Laer says:

      Ik heb ooit iets gelijkaardigs meegemaakt. Ook klaarlichte dag, gewoon op een voetpad naast een weg waar nogal veel mensen rijden om naar de cinema/atomium/expo te gaan. Ik was na een film met een vriendin die weg aan het afstappen toen een kerel kort achter ons aan het slenteren was, meer dan zeven minuten lang. Wij vonden dat nogal vreemd en bedreigend, dus wij zijn toen snel de inkomhal van een bedrijf naast die weg binnengesprongen en hebben een tijdje gewacht tot die kerel nu toch wel een eindje verder moet zijn gestapt. Maar toen we buiten kwamen bleek dat hij gewoon op ons had staan wachten. Ik weet nog dat hij ons echt aankeek terwijl hij masturbeerde en nog eens lachte ook. Tot wij een vies gezicht trokken, toen werd hij opeens kwaad. Maar gelukkig was onze bus er juist, dus wij zijn héél snel naar de bushalte gerend. ’t Is dat die chauffeur toen voor ons gestopt was, ik weet niet of wij anders zo brutaal hadden durven wegrennen. Ik ben nu negentien en ik ben er pas sinds vorig jaar over beginnen praten. Wij waren toen geen van ons tweeën wat je conventioneel mooi kunt noemen, dus wij hebben dat heel lang verkeerd opgenomen als iets waar je trots op hoort te zijn (we hebben er met elkaar nooit meer iets over gezegd, hoewel we van elkaar wisten dat we d’r nog steeds bang van waren- alleen dachten we toen dat het onze fout was dat we bang werden gemaakt, terwijl we geflatteerd moesten zijn). Weet je hoe oud ik toen was? Veertien. Da’s fucked up.

  • Kat says:

    Ik heb altijd gereageerd op dergelijke reacties. Toen ik net borstjes kreeg en nog speelde op het naburig pleintje, kneep er plots een jongen in één van die borstjes. Hij was – in mijn ogen – twee koppen groter, maar ik heb hem toen een paar keer fel in zijn gezicht geslagen. Nadien heeft hij nooit meer iets gezegd tegen mij.
    En tijdens mijn studententijd ben ik ooit door een zatte man aangerand. Hij stond op de hoek van mijn straat zich af te trekken. Ik negeerde hem en liep naar mijn deur. Maar hij liep achter mij. Toen ik me omdraaide duwde hij mij op de grond. Ik heb toen geroepen, gestampt en geslagen als een wild beest. Daardoor is de man verschoten en dus weggerend. Ik zal altijd opkomen voor mezelf, maar als er overmacht in’t spel komt, dan ben je verloren.

  • Ik wou hier zelf ook graag een blogpost over schrijven, dus ik houd mijn eigen verhalen nog even voor me, maar dit stuk is fantastisch en de reacties zijn ontzettend herkenbaar. Gelukkig heb ik er minder last van sinds ik volwassen ben, maar als tiener was dit schering en inslag.

  • Katrien says:

    Mijn verhaal kun je hier lezen, samen met ontelbare andere. http://gent.ihollaback.org/2012/11/
    Uren leesplezier gegarandeerd…

  • Katrien says:

    Ik probeer ook om niet te reageren op zo’n zaken maar 1 keer werd het me echt te veel. Ik was op een fuif met mijn lief, ik was nog geen 20. Een man komt achter mij staan en grijpt me in mijn poep. Ik laat weten dat het niet ok is, op een vriendelijke manier. Hij begrijpt me zogezegd niet want hij spreekt Frans en probeert het nog een paar keer. Ik heb me omgedraaid en hem een vuistslag gegeven. Ook niet de juiste reactie waarschijnlijk maar goed, had hij me na 1 keer gerust gelaten dan was dat ook niet gebeurd! Mannen en jongens moeten echt maar eens gaan beginnen dat dit soort gedrag echt niet door de beugel kan en wij vrouwen moeten ons vooral ook niet laten doen denk ik.

  • Prinses says:

    O ja, er heeft ook eens een jongen op straat gevraagd of ik hem wou pijpen voor 50 euro. Ik was te verbaasd om iets te zeggen. Jullie geloven het vast niet, maar ik zie er echt heel gewoon uit, denk ik.

  • Ik schreef in De Morgen een artikel “Mijn naam is niet “Hey Sexy”” en ben degene die door Marc Didden als Juffrouw Truttenbol bestempeld werd in zijn column. Zijn onwetendheid toont alleen maar hoe hard het nodig is om awareness te creëren rond dit probleem, en dan vooral bij mannen. Het is alleen maar goed dat er nog meer vrouwen, zoals jij en ik, hun stem laten horen en benadrukken dat zo’n gedracht echt, echt, écht niet oké is.

  • Eveline says:

    Nafluiten, uitgescholden worden als je zegt dat je ergens niet van gediend bent, zogenaamde complimentjes (hey schatje, e.d.), het hoort er allemaal bij. Het feit dat dit nog steeds als ‘normaal’ beschouwd wordt, is echt heel erg. Ergens wil ik het wel eens terug doen, maar ook dat heeft slechts een averechts effect.

    Meestal hou ik mijn mond dicht en loop ik gewoon door (gevolgd door flinke scheldpartijen, omdat ik niet reageer), en als het echt uit de hand loopt krijgen ze een mooie middelvinger of een ‘praat je ook zo tegen je zus?’. Het beste wat er gedaan kan worden, is artikelen schrijven als deze en uitleggen dat dit echt niet kan. Gelukkig begrijpen de jongens in mijn omgeving dat wel en gaat het vaak om een minderheid. Een erg vervelende minderheid helaas.

  • Romina says:

    Ik ben prille twintiger en sta op een fuif met vrienden. Dansen! Dansen! Dansen. Een vreemde kerel nijpt in mijn kont en ik doe van “neen” met mijn wijsvinger en dans verder. Direct erna grijpt hij in een borst. Mijn vrienden ik verstommen en ik mep zijn hand weg. Hij grijpt me vast, drukt zijn lippen op die van mij en ik gooi mijn drank in zijn gezicht. Mijn vrienden komen voor mij staan en kijken. Hij druipt het af. Die avond stapt een maat mee naar mijn auto en volgt een andere ons met zijn auto. Wanneer ik thuis ben en de voordeur dicht heb gedaan stapt de maat die mijn auto zat in de auto van degene die meereed. Waarom? Algehele schrik dat ik zou aangerand worden of nog erger.

    Eén verhaal uit de verzameling van ‘er was eens een creep’ die ik, en ongetwijfeld veel vrouwen, bezit

  • Sophie says:

    Hey, goed stuk. Ik ben eigenlijk nooit zo bezig met dit soort dingen. Misschien omdat ik er liever niet bij stil wil staan of misschien omdat het al zo gewoon lijkt ofzo. Dat je eraan went. Erg eigenlijk.

    Toevallig werd ik zaterdagnacht nog lastiggevallen. Een auto rijdt traag langs me terwijl ik op de stoep loop. Auto stopt. Bzzzt, autoraampje naar beneden “Hey meisje, mag ik iets vragen?”. Ik stop met lopen en ja hoor, zie meteen hoe laat het is. Drie grijnzende koppen kijken me uitdagend aan. “Ja hoor, vraag maar”, glimlach ik lichtelijk brutaal. Ze willen weten hoe ze naar het schipperskwartier moeten rijden. Ik leg lachend uit dat ze 2 x naar rechts moeten en er dan zijn. Ik loop verder. Ervanuitgaand dat ze wel door zullen rijden. Maar nee hoor, ze rijden stapvoets met me mee. Ik vind het serieus nog best grappig om te zien hoe wanhopig ze zich met z’n drieën gedragen voor een beetje aandacht. Zij lijken het zelf ook nog best grappig te vinden. Maar wanneer ik niet meer reageer op hun gejoel, lijkt de sfeer om te slaan. De chauffeur besluit de neus van zijn auto op de stoep te gooien om mij de weg te versperren. Ik kan geen kant op, maar ben niet bang. Ik kook. Ik kijk de gasten grijnzend aan en vraag waarom ze telkens weer zo nodig het vooroordeel moeten bevestigen. Ik lach maar ze lachen niet mee. Op dat moment bevind ik me 150m van mijn huis. Ik klauter over de neus van de auto en loop richting huis. Twijfel nog even of ik wel naar binnen zou gaan uit angst dat ze me weten wonen. Maar doe het toch. Ze rijden voorbij en verdwijnen in de nacht. Houdoe en bedankt! Benieuwd of ze ook zo stoer zijn als je ze alleen op straat tegenkomt.
    Thanks voor je verhaal, Inke. Ik had ooit een vriendin die kerels gewoon vol in hun gezicht spuugde als ze haar lastigvielen of haar aanraakten. Vond ik heel stoer maar je zult maar net de verkeerde treffen….

    • Kim says:

      En net je laatste woorden vind ik het ergst. Want wij moeten het allemaal maar ondergaan en als je dan eens het lef vindt om te reageren, moet je doodsangsten doorstaan dat ze je fysiek aanpakken. Ik word zo triest van deze wereld.

  • Joke says:

    Ik heb als jobstudent bij McDo Korenmarkt Gent gewerkt aan de kassa. Een van de vaste medewerkers had er een bepaalde reputatie: hij staarde sollicitanten ongegeneerd naar de borsten, maakte vieze opmerkingen etc etc…
    Ondanks eerdere klachten tegen hem, mocht hij er toch blijven werken.
    Als ik aan de kassa stond, kwam hij vaak “meekijken” hoe ik het deed en daarbij vond hij het nodig om met zijn kruis tegen mij aan te komen staan.
    Ik heb toen, met een aantal andere vrouwen, een gebundelde klachtenbrief geschreven naar de directie. Helaas bleef elke reactie uit. Ik werd wel opgebeld door die vieze werknemer op mijn gsm-nr (dat ik hem nooit gegeven heb) waarom ik klacht had ingediend tegen hem.
    Ik heb ontslag genomen. En hij is er blijven werken.

  • Jozefien says:

    Oja, de ‘aftrekgebaren’ meermaals ondergaan, evenals vuile dingen toegeroepen krijgen of op gore tonggebaren moeten aanzien, zelfs terwijl mijn kleuter achterop op de fiets zat. Het getoeter en geroep op straat negeer ik of beantwoord ik met een middelvinger of oogrol. Enkel wanneer ik ’s avonds alleen op de fiets zit, ben ik bang. Dan trap ik de longen uit mijn lijf en steek mijn sleutels tussen mijn vingers, mijn vuisten gebald.
    Het gaat uiteraard niet om het nagefloten worden, of ongevraagd complimentjes krijgen. Het gaat over de manier waarop je behandeld wordt, als een dier of een prooi. Ondergeschikt en onwaardig, vuil.
    Hoe ermee om te gaan? Teksten als deze schrijven bijvoorbeeld. Blijven reageren. En blijven uitleggen aan mannen en jongens dat dit niet ok is. Ik begin alvast bij mijn twee zonen.

  • Audelie says:

    Weeral zo herkenbaar. Toen ik een jaar of 16 was volgde een man mij, midden in een drukbezochte winkelstraat. Ik was alleen. Ineens kwam hij voor me staan en zei hij “I wan’t to see you privately”. Ik kan me zijn stinkende, walgelijke kop nog levendig voor de geest halen. Gechoqueerd als ik was, keek ik naar de grond en passeerde hem. Hij bleef me volgen. Ik liep een winkel in. Ineens trok hij aan mijn arm. “Come with me”. Ik keek angstig naar het winkelmeisje dat me in de gaten hield. Ze kwam meteen te hulp gesneld. Ik ben daar zó van onder de indruk geweest. Dat voorval had op een ander moment, op een andere plek heel anders uit kunnen draaien. Intussen ben ik 10 jaar ouder, maar nog steeds kunnen van die ‘kleine’ opmerkingen of handelingen van mannen me vreselijk van de wijs brengen. Een tijdje geleden nog, zat ik op de bus in volle spits. Naast mij een groep jonge mannen, van een jaar of 18. Ik had een rok aan, met een kousenbroek eronder. Net voor de heren moesten afstappen wreef één van hen over mijn been, met zijn hand net onder mijn rok “oehlala”. Ik gaf hem een duw. Hilariteit alom. De deuren klapten dicht, en ik bleef verbouwereerd achter. Ik word er vurig kwaad van wanneer mannen beweren dat we ons dat allemaal niet moeten aantrekken, een opmerking hier en daar. Wie is een man in godsnaam, om daar iets over te zeggen? Wat een lompe uitspraak, meneer Didden.

  • Midden in de nacht heeft een jongen van mijn leeftijd mij achtervolgd op de fiets. Ik stopte naast een auto waarin een man op zijn gsm aan het tokkelen was en smeekte dat hij even bij me bleef. Terwijl heb ik huilend naar mijn papa gebeld om te vragen of hij me kon komen halen. Terwijl stond de jongen die me achtervolgde 20 meter verderop naar ons te kijken.

    Toen ik 14 was reed ik op een fietsersbrug en blokkeerde een paar jongens de weg. Zo konden ze allemaal eens een keer op mijn poep slaan.

    De mannen die al geprobeerd hebben om tussen mijn benen te kijken wanneer ik een rokje aanheb op de fiets, zijn ontelbaar.

    Je mag dus duidelijk niet fietsen als vrouw. Of misschien lok ik het wel uit? (niet dus.) Ik probeer zoveel mogelijk duidelijk te maken aan iedereen dat feminisme nog steeds nodig is.

  • Helene J. says:

    Op schoolreis in het 6de middelbaar. Ik liep rond in de gang van ons hotel. Een jongen uit een andere richting liep vlak achter me en pakte plots, uit het niets mijn borsten vast. Ik ben gewoon beginnen lopen naar mijn kamer. Daar toegekomen het verhaal gedaan aan mijn twee kamergenoten/vriendinnen. Verbaasde blikken. Geen van ons die er aan dacht om hiermee naar een leerkracht te gaan. We moesten immers nog 3 dagen in diezelfde groep daar verblijven. Uit schrik dat IK er meer last van zou ondervinden dan HIJ……… Erg.

  • Pixiehair says:

    Wat mij opvalt, is dat mannen soms écht stom zijn.
    Maar écht hé.

    Ik met lang haar: nagefloten, nageroepen, nagelopen.
    Ik knip mijn haar superkort: niks meer.

    Ik ben nochtans nog altijd dezelfde, ook mijn kledingstijl is niet veranderd.
    En ik ben nog altijd een beest in bed.
    Ook met kort haar. 😉

  • Ik ben nu 33 en blij dat er binnenkort een tijd komt dat ik hier minder last van zal ondervinden. Ik heb rood haar, en dat trekt een bepaald soort aandacht aan, dat kan ik je wel vertellen. Maar nu verschuift het probleem want binnenkort mag ik me zorgen beginnen maken over mijn stiefdochters, waarvan de oudste onlangs droevig thuis kwam omdat jongens op school haar in haar “muisje” gestampt hadden. We hebben nog een lange weg af te leggen.

    • Alice Braham says:

      “Ik ben nu 33 en blij dat er binnenkort een tijd komt dat ik hier minder last van zal ondervinden”
      Mag ik je vragen wat je hier precies mee bedoelt?
      Ik kan veronderstellingen maken in de juiste richting maar wil het toch even checken

      • Evelien says:

        Ze bedoelt dat ze met het ouder worden minder de aandacht zal trekken van dergelijke mannen.

        Exact wat ik voel. Ik vind het fijn om jong te zijn er er goed uit te zien, maar ik haat de catcalls. Bijna elke dag is het prijs en ik word daar enorm kwaad van. Het zijn zogezegd complimenten maar je hebt er toch helemaal niet om gevraagd? Je doet dit zelf toch niet bij anderen?

        En hoe meer rimpeltjes en witte haren opduiken, hoe meer comfort ik vind in het idee dat die opmerkingen binnenkort gedaan zullen zijn.. Hopelijk toch.

      • Alice Braham says:

        ik weet precies wat jullie bedoelen maar spijtig, het klopt niet. Dit heeft niks met leeftijd te maken.

  • Prinses says:

    Nou, elke keer als ik in een tankstation kom, krijg ik wel een opmerking. Enkele dagen geleden deed er een andere man die geparkeerd stond een ‘aftrek’gebaar nadat hij getoet had om mijn aandacht te trekken. Geen flauw idee wat ik dan moet doen, maar bah, zo walgelijk.Ik bedoel; hoe verzin je dat nu? Ter info: ik loop er bij mijn weten ‘netjes’ bij, maar zelfs als ik een kort rokje aan had, vroeg ik toch niet om zoiets?

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen