Interview

“Ik denk dat ik zorgzamer en minder egoïstisch ben dan sommige moeders”

Bewust kinderloos: Veronique (42)

“Ik denk dat ik zorgzamer en minder egoïstisch ben dan sommige moeders”

Trouwen, een huis bouwen en een gezinnetje stichten, voor de gemiddelde Vlaming was dat altijd het recept voor een gelukkig leven. But the times they are a-changin’: uit een onderzoek van de VUB blijkt dat één op de acht Belgen tussen 25 en 35 jaar er bewust voor kiest om geen kinderen te hebben. Charlie sprak met enkele kinderloze koppels en singles over hun keuze, hun ergernissen en hun angsten.

Veronique (42) is freelance journalist en single. De meeste van haar vriendinnen hebben intussen een gezin gesticht, maar die kinderwens heeft Veronique nooit gehad.

“De week voor ik 42 werd, ben ik wel eventjes heel melancholisch geweest.”

“Nu ik 42 ben, zijn de mensen gelukkig gestopt met vragen of ik kinderen wil en wanneer. Als dertiger was dat wel anders. Dat ze de vraag stelden, vond ik op zich niet zo erg, maar soms kreeg ik ook opmerkingen die me kwetsten en soms ronduit choqueerden.”

Wat is de meest kwetsende opmerking die je ooit hebt gekregen?
“Die kwam van een vriendin, nota bene. Toen ik met haar bij een andere vriendin op kraambezoek was, zei ze op een bepaald moment: “Kinderen op de wereld zetten, dat is toch waar je als vrouw voor gemaakt bent.” Ik was toen te verbouwereerd om daarop te reageren, maar ik ben die opmerking nooit vergeten. In een ander gesprek, jaren later, hadden we het opnieuw over het ouderschap. Hoe ze het precies zei, weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat, als zij zou sterven, dat erger zou zijn als wanneer ik zou sterven. Ik zou immers geen kinderen achterlaten.”

Auwch.
“Gelukkig zijn ze niet allemaal zo, hoor. Een andere vriendin had vruchtbaarheidsproblemen en raakte maar niet zwanger. Na tal van mislukte IVF-pogingen heeft zij uiteindelijk een kind geadopteerd. Geen kinderen hebben, dat was voor haar geen optie. Op een theoretisch niveau snap ik die drang naar een kind wel, maar ik kan het niet echt aanvoelen. En omgekeerd kan zij het zich niet voorstellen om geen kinderwens te hebben. Toch zijn wij goeie vriendinnen en hebben we altijd toffe gesprekken. Die gaan soms over haar kinderen, maar heel vaak ook niet.”

Je bent nu 42. Heb je de afgelopen jaren ooit gedacht: “Als ik een kind wil, zal het nu moeten gebeuren”?
“Nee, gelukkig niet. De week voor ik 42 werd, ben ik wel eventjes heel melancholisch geweest. 42 was namelijk mijn ‘scary age’. Als ik een gezin wilde, wou ik daar voor die leeftijd werk van gemaakt hebben. Toen die deadline in zicht was, heb ik wel eventjes gedacht: “Mama worden, dat laat ik nu zomaar aan me voorbijgaan, uit vrije wil.” Dat betekent ook dat ik nooit oma zal worden, terwijl al mijn vriendinnen later wél kleinkinderen zullen hebben. Ik vind dat best wel heftig, op die manier toch ergens een buitenbeentje zijn. Ik vind het niet altijd evident om andere keuzes te maken dan de meerderheid.”

“Die biologische klok kan bij sommige vrouwen heel dwingend zijn. Maar ik héb die oerdrang gewoon niet.”

Maar je voelt wel dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
“Absoluut. Trouwens, als ik echt kinderen wou, had ik ze wel gehad, hoor. Ik wou van schrijven mijn beroep maken, en dat is me gelukt. Als ik een reis van 5.000 euro wil maken, dan neem ik extra opdrachten aan tot ik het geld bij elkaar heb gespaard heb. Als ik een onweerstaanbare kinderwens had, zou ik wel naar de spermabank gaan of heel actief beginnen daten op Tinder. Het is heus niet zo moeilijk om een man te overtuigen om te vrijen zonder condoom (lacht). In mijn omgeving heb ik zo’n paar gevallen gezien: vrouwen die plots met heel andere types settelden dan waar ze normaal op vielen. Vaak waren ze heel snel daarna zwanger. Stiekem denk ik dat ze op een kind uit waren, en dan maar gesetteld hebben voor iemand waar ze anders nooit op zouden vallen. Die biologische klok kan bij sommige vrouwen heel dwingend zijn. Maar ik héb die oerdrang gewoon niet. Nooit gehad.”

Jij was dus nooit het meisje dat een babypop met zich mee sleurde.
“Ooit heb ik een babypop gevraagd aan de Sint, omdat al mijn vriendinnetjes er een hadden. Maar ik vond er niks aan. Die dikke puddingbuik en dat kale hoofd… En als je de tut uit zijn mond nam, begon die pop oorverdovend te huilen. Ik zag daar echt de lol niet van in.”

Heeft dat gebrek aan een kinderwens ooit voor strubbelingen gezorgd in relaties?
“Eind twintig was ik zeven jaar samen met iemand, en op een gegeven moment zei hij, licht verwijtend: “Iedereen in onze omgeving is zwanger of heeft net kinderen gekregen. Maar jij bent daar totaal niet mee bezig, je praat daar nooit over.” En hij had gelijk. Kinderen krijgen was geen aandachtspunt voor mij. Maar we waren nog jong, dus dat werd niet echt een issue. Ik denk dat we ervan uitgingen dat dat zichzelf wel zou uitwijzen. En enkele jaren later waren we uit elkaar – om andere redenen. Tijdens die relatie heb ik wel één keer gedacht dat ik zwanger was. En toen de test negatief was, was ik opgelucht. Maar mocht ik wel zwanger geweest zijn, had ik het kindje wel gehouden. Dan zou ik het ‘meant to be’ vinden. En ik weet ook zeker dat ik dan een heel liefdevolle moeder zou geweest zijn.

Voor de liefde van je leven zou je wel een toegeving gedaan hebben.
“Als dat echt zo belangrijk zou zijn geweest? Ja. Maar dan zou ik het wel bij eentje gehouden hebben. Pas op, ik heb me in vorige relaties in een romantische bui wel eens afgevraagd hoe het zou zijn om een kindje van ons twee te hebben, hoor. Maar als ik dan verder nadacht over de dagelijkse realiteit, verdween dat gevoel al snel weer.”

“Ik hou heel erg van mijn vrijheid en van mijn rust. Die logeerpartij was een kantelpunt: kinderen zijn écht niets voor mij.”

Hoe zag die dagelijkse realiteit er dan uit volgens jou?
“Ik heb ze met mijn eigen ogen gezien toen ik twee weken bij een vriendin logeerde, op doorreis door Amerika. Vaak kwamen haar kinderen om zes uur ’s ochtends al wild spelend en roepend mijn kamer binnen, waarna ik niet meer kon slapen en daar de hele verdere dag last van had. Of als we een uitstapje naar het strand gingen maken, duurde het uren voor we de deur uit waren. Dat was voor mij heel erg wennen. En dan voortdurend dat gekijf, ik werd daar zo moe van. “Zoë, eet je bord leeg”, “Simon, stop met schreeuwen”, zo ging het heel de dag. Als we op restaurant gingen, werd het gesprek ook constant onderbroken omdat de kinderen wilden rennen, springen, ertussen komen, uit hun stoel vielen, een bord omgooiden, enzovoort. Ik ging ’s avonds vaak met hoofdpijn naar bed. Ik snap dat mensen met een kinderwens dat er allemaal bijnemen, maar zelf heb ik geen zin in zo’n leven. Ik hou heel erg van mijn vrijheid en van mijn rust. Die logeerpartij was een kantelpunt: kinderen zijn écht niets voor mij.”

Het ouderschap is natuurlijk niet enkel kommer en kwel.
“Natuurlijk niet, en ik vind het jammer dat ik nooit zal weten hoe het is om die oerliefde van een moeder te voelen. Dat moet een ongelooflijk sterke liefde zijn. Bij de verbouwing van mijn appartement logeerde ik een week bij een andere vriendin, en haar kindjes hadden zich echt aan mij gehecht. Als ik dan ’s ochtends naar mijn werk vertrok, kwam haar dochtertje van de andere kant van de woonkamer naar mij gelopen. Ze wou me elke dag een dikke knuffel geven voor ik vertrok. Dat ontroerde me enorm. Als je dat je hele leven hebt, dat moet mooi zijn.”

“Ik vind dat een groot misverstand, dat je minder zorgzaam bent als je geen moeder bent.”

Er schuilt dus wel een zorgzame vrouw in jou.
“Ik vind dat een groot misverstand, dat je minder zorgzaam bent als je geen moeder bent. Ik heb een zorgende aard, dat zegt iedereen die mij een beetje kent. Ik sta bijvoorbeeld altijd klaar voor vrienden, en ook exen waren altijd blij dat ik graag voor hen kookte, of het huis gezellig maakte. Er zijn zoveel misverstanden over mensen zonder kinderen. In mijn familie word ik ook bekeken als de carrièrevrouw, gewoon omdat ik geen kinderen heb, en wel een leuke, uitdagende job. Maar zo carrièregericht ben ik heus niet, hoor. In rustige periodes werk ik soms maar drie dagen per week. Dat vind ik heerlijk.

Heb je het moeilijk met dat beeld dat mensen van je hebben?
“Ja, omdat het gewoon niet klopt. Veel ouders doen alsof ze meer van de wereld weten dan jij, of dat ze zorgzamer zijn. Maar ik weet zeker dat ik empathischer en minder egocentrisch ben dan veel moeders. Als ik een gesprek heb met iemand, luister ik echt en ga ik in op wat de ander zegt. En ik help mensen waar ik kan. Ik stuur vriendinnen van wie ik weet dat ze het moeilijk hebben regelmatig een sms, ik mail en bel af en toe om te horen hoe het met ze gaat, spreek met ze af enzovoort. Moeder en wel zorgzaam, en niet-moeder en niet-zorgzaam: zo simpel is het echt niet, de realiteit is een stuk genuanceerder.”

Lees ook het verhaal van high school sweethearts Shana (31) en Yannick (31)
En dat van expats Ann (51) en Alex (57)
Volgende week: expats Ann (51) en Alex (57)

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Hannelore says:

    Zo herkenbaar! Iedere keer dat ik iemand vertel dat ik geen kinderen wil is het wachten op de reactie, op de rare blikken, op de ‘dat komt nog wel’. Verschrikkelijk gewoon. Ik ben blij te weten dat ik niet de enige ben die zich zo voelt.

Hille is een vat vol tegenstrijdigheden. Een dromer, maar ook een tikkeltje pessimistisch. Een introverte eenzaat die tegelijkertijd nooit een uitnodiging voor een feestje afslaat. Punctueel en perfectionistisch, maar soms ook hopeloos nonchalant. Diep vanbinnen nog een klein meisje, dat soms de pijn van heel de wereld op haar schouders draagt. Ze houdt van konijntjes, zonsondergangen, haar gealfabetiseerde platencollectie en schrijven.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen