Openhartig

“Elke maand zat ik te wachten bij de telefoon en kreeg ik te horen dat ik niet zwanger was”

“Elke maand zat ik te wachten bij de telefoon en kreeg ik te horen dat ik niet zwanger was”

In de reeks ‘Baby’s komen niet op bestelling’, vertelt documentairemaakster Sofie Peeters drie verhalen van koppels die vol liefde en overtuiging voor een kind kozen maar dat onverwacht niet kregen. Hoe zijn ze omgegaan met hun harde confrontatie met Moeder Natuur? Welke weg hebben ze afgelegd? Was dat altijd samen of ook soms onverbiddelijk ieder voor zich? Jasmijn (32) en David (43) doorliepen vier jaar lang een medisch parcours van inseminaties, IVF-behandelingen en alternatieve methoden. Jasmijn is nu acht maanden zwanger van hun eerste kindje.

Jasmijn: “‘Oh nee, ik ben vergeten dat pilletje te nemen!’ Zo schrik ik soms nog wakker. Mijn lichaam moest met allerlei medicatie gestimuleerd worden, want op de natuurlijke manier zwanger worden lukte niet. Jarenlang was het onze routine. Spuiten, pillen, bloedafnames … in een specifieke volgorde en op nauwgezette tijdstippen. Die constante alertheid. Die stress dat je iets vergeten bent, waardoor het opnieuw niet zal lukken. Die zit er nog altijd in. En dat terwijl het zo hoopvol begon. Ik was 28 en David 39 toen we beslisten om samen voor een kindje te gaan. Hoewel ik de jongste ben, was mijn kinderwens op dat moment het grootst. Ik voelde me in de wieg gelegd om moeder te worden.”

“Ik was erg teleurgesteld toen bleek dat we toch niet zwanger waren. Achteraf gezien lijkt dat zo naïef en belachelijk.”

David: “Jasmijn was er inderdaad enorm op gebrand, maar ik was ook er echt klaar voor. We hadden net een huis gebouwd. Aan wie laten we anders alles na? Wat zou het doel in ons leven zijn zonder kinderen? Omdat het via de natuurlijke weg niet lukte, kwamen we al snel in een medisch parcours terecht. We startten met zes pogingen tot kunstmatige inseminatie.”

Jasmijn: “Bij kunstmatige inseminatie worden de zaadcellen op medische wijze gebracht bij de vrouw op de dag van haar eisprong. De impact van dat proces viel best mee, omdat ik een regelmatige cyclus had en er hormonaal geen problemen leken te zijn. David moest zaadcellen leveren, ik moest een spuit zetten om mijn eisprong exact te timen en dan was het kwestie van op het juiste moment aanwezig te zijn in het ziekenhuis.

Ik weet nog dat ik bij de eerste poging al overtuigd was dat het raak zou zijn. We vertrokken de week erna op vakantie en ik maakte me al zorgen. ‘Mag ik wel een vliegtuig nemen als ik zwanger ben? Zal ik daar wel goedgewassen groentjes kunnen vinden?’ Ik was erg teleurgesteld toen bleek dat we toch niet zwanger waren. Achteraf gezien lijkt dat zo naïef en belachelijk. Geen enkele inseminatiepoging werkte, al kon de gynaecoloog niet verklaren waarom. Dan zijn we maar overgestapt op in-vitrofertilisatie (IVF).

IVF was veel zwaarder. Ik moest heel wat extra hormonen nemen die me supervruchtbaar maakten en ervoor zorgden dat ik bij mijn eisprong een tiental eitjes aanmaakte in plaats van één of twee. Vervolgers werden die eicellen uit mijn lijf gehaald, een ‘pick-up’ heet dat, en in het labo bevrucht met de zaadcellen van David. In het beste geval groeien al die bevruchtte eicellen uit tot gezonde embryo’s. Elke maand wordt dan één embryo teruggeplaatst in de baarmoeder. Je hebt in België recht op zes terugbetaalde pick-ups. Maar als je bij elke pick-up 12 gezonde embryo’s kan produceren, wil dat dus zeggen dat je zes jaar bezig bent.”

David: “Die eerste maand van een IVF-cyclus is enorm intensief. Je moet om de twee dagen naar het ziekenhuis voor bloedafnames. Dat deed Jasmijn alleen en zo vroeg mogelijk op de dag, zodat haar werk er niet onder zou lijden. Elke avond moest ze ook een inspuiting met hormonen krijgen. Dat probeerden we samen te doen. Daarnaast moest ze ook nog pillen nemen op bepaalde tijdstippen. En later in de cyclus kwam er dan nog een tweede en een derde spuit bij. Enfin, het bepaalt eigenlijk je hele leven.”

“Elke maand deed ik een bloedtest en belden ze me met de mededeling dat ik niet zwanger was.”

Jasmijn: “Je kan niet anders dan er heel de tijd mee bezig zijn. De fysieke en emotionele moeilijkheden waar je als vrouw mee te maken krijgt rond je menstruatie, ervaar je door al de extra hormonen maal zoveel. Gewichtstoename, stemmingswisselingen, een opgeblazen buik …  De fysieke ongemakken vond ik nog meevallen – ik vond het vooral mentaal heel zwaar. Maar je weet: it’s the only way. Gelukkig loonden onze inspanningen! Bij mijn eerste pick-up hadden we 13 eicellen die bijna allemaal bevrucht raakten en uitgroeiden tot gezonde embryo’s. We waren heel hoopvol. Maandenlang probeerden we zwanger te worden door telkens een van de embryo’s terug te plaatsen in mijn buik. Elke maand deed ik een bloedtest en zat ik te wachten bij de telefoon. Elke maand belden ze me met de mededeling dat ik niet zwanger was. Het was slopend, maar we gaven niet op. Bij de tweede pick-up had ik 11 eicellen. Ook het terugplaatsen van al die embryo’s liep mis.

We konden niet anders dan concluderen dat het probleem bij mij lag. In mijn lijf liep het fout. Dat was iets dat ik ervoor als onmogelijk beschouwde. Ik was er zo rotsvast van overtuigd dat ik een geboren moeder was. Ik was enorm teleurgesteld in mezelf. Ik ben David heel dankbaar dat hij me dat nooit verweten heeft en dat hij me niet verlaten heeft. Want hij was wel vruchtbaar en het was lang niet zeker dat hij met mij een kind zou kunnen krijgen. En de klok tikt …”

 

David: “Soms was het echt zwaar. Dan kreeg ik het gevoel dat onze levens alleen nog rond zwanger worden draaiden. We praatten er veel over. We doorliepen elke maand opnieuw die medische cyclus. Het was emotioneel heel intens. Bij elke mislukte poging was Jasmijn een hoopje verdriet in de zetel. Ze ging er echt aan kapot. Ik heb een aantal keer geopperd om een pauze in te lassen, zelfs om te stoppen. Ik kon niet aanzien dat ze zoveel pijn had. Maar Jasmijn is heel sterk: na enkele dagen rouwen, pakte ze zichzelf weer bij elkaar en startten we van voor af aan.”

“Als je jarenlang bezig bent heb je er zowat alles over gelezen. Je hebt dus echt niéts aan ongevraagde raad.”

Jasmijn: “Ik wilde niet opgeven. Ik zou het mezelf niet vergeven hebben. Mijn kinderwens was zo groot. Dat was voor mij het zwaarste in het hele verhaal: de wanhoop. Het besef dat het misschien nooit zou lukken. Dat ik nooit mama zou zijn. Voor mij was dat totaal ondenkbaar, terwijl die kans reëel was. Nog altijd ben ik heel verdrietig en boos omdat het allemaal zo moeilijk is gelopen. Waarom? Waarom bij ons? Wij wilden allebei zo graag kinderen. Ondertussen zie je vrienden en collega’s in je omgeving zwanger worden, van de eerste keer of na een ongelukje. Natuurlijk gun ik andere mensen hun geluk. Maar die vrolijke aankondigingen en probleemloze zwangerschappen in mijn omgeving waren wel heel confronterend. Wat op zulke momenten wel hielp, was dat de aanstaande moeder me op voorhand even apart nam om te vertellen dat ze in verwachting was. Dat gaf me iets meer tijd om het nieuws een plaats te geven vooraleer ik in de feestvreugde geworpen werd. Dan kon ik me toch mentaal wat voorbereiden.”

David: “Hoe je omgeving zich gedraagt, heeft een grote impact. Soms wilde ik erover praten met een vriend en dan hielp het vooral als die gewoon luisterde en niet met allerlei oppervlakkige tips kwam aandraven. ‘Ja maar, je moet er niet zo veel aan denken, dan zal het wel vanzelf komen.’ Als je jarenlang bezig bent met een fertiliteitsparcours, dan heb je er zowat alles over gelezen dat er bestaat. Je hebt dus echt niéts aan ongevraagde raad, hoe goed bedoeld die ook mocht zijn. Ik werd er enkel kwaad van. Iemand die me gewoon liet vertellen, daar had ik veel meer aan.”

Jasmijn: “Of kleine, attente gebaren. Bijvoorbeeld een sms’je met ‘Succes!’ op de dag van de terugplaatsing van een embryo. Dat is heel vrijblijvend. Ik moest er niet op reageren als ik daar even geen zin in had. Maar ik heb het wel gekregen; de steun is aangekomen. We waren gelukkig goed omringd door heel wat steunende mensen.”

David: “Na drie jaar vruchteloze behandelingen konden de dokters nog steeds niet verklaren waarom het bij ons misliep. We zijn dan ook andere zaken gaan uitproberen: acupunctuur bijvoorbeeld. Dat was geen groot succes. Maar ook een osteopaat die bekend stond voor haar werk rond vruchtbaarheidsproblemen. Eigenlijk ligt daar de kiem voor onze doorbraak.”

“Dat verdriet, de frustratie en de onmacht draag ik nog mee.”

Jasmijn: “De osteopaat voelde dat mijn buik helemaal geblokkeerd was. Ze zette me op een streng dieet zonder suikers en koolhydraten en raadde me aan een gynaecoloog te consulteren waar zij geregeld mee samenwerkte. We hebben even getwijfeld, maar omdat we toch niets te verliezen hadden, zijn we met ons hele medische dossier overgestapt naar een ander ziekenhuis. De nieuwe gynaecoloog ontdekte twee medische probleem die bij voorgaande onderzoeken over het hoofd gezien waren: ik had verklevingen in mijn buik en mijn eileiders bleken volledig verstopt. Hij heeft de verklevingen operatief weggebrand en … bij de volgende terugplaatsing bleek ik zwanger!

Opnieuw liet ik bloed trekken. Opnieuw zat ik aan de telefoon te wachten. Maar dit keer was het goed nieuws. Totaal onwezenlijk! Je hebt zoveel negatieve telefoontjes gekregen dat je het goede nieuws nauwelijks kan vatten. Ik ben nu acht maanden zwanger en we zijn heel blij en opgelucht. Ook trots. Het is een lange, moeilijke weg geweest, maar we hebben hem samen getrotseerd. We hebben niet opgegeven en daarvoor zijn we nu beloond. Vroeger wilde ik graag een groot gezin, maar nu ben ik vooral blij dat ik zwanger ben geraakt. We zien wel wat de toekomst brengt. Ik voel ook dat ik nog heel wat moet verwerken. Dat verdriet, de frustratie en de onmacht draag ik nog mee. Hopelijk kan ik die emoties achter me laten eens ik onze dochter in mijn armen houd.”

 

Lees ook het verhaal van Sigrid en Tom die hun dochtertje verloren na een zwangerschap van 30 weken.
En de getuigenis van Joke en Bruno die kozen voor adoptie.
Illustraties: Istock

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen