Vrijdagavond; opzwepende muziek, uitgelaten vrienden, klinkende glazen. Cheers to the freakin’ weekend! Voor velen een wekelijks ritueel, voor mij eerder een uitzondering. Als het moment waar ik sinds maandagochtend naar uitkijk aanbreekt, plof ik meestal uitgeteld in de zetel om er de rest van de avond niet meer uit te komen. Met een half oog volg ik de talentenjacht op het tv-scherm of praat ik wat bij met het lief over de dingen des levens. Nee, op vrijdagavond beperkten mijn dance moves zich tot een ritmisch tikkende voet op de al dan niet zuivere noten van de hoopvolle zangtalenten.
Kom uit je zetel
Hoopvol, elke vrijdagavond ben ik het opnieuw. Volgende week moet en zal ik het weekend nog eens inzetten zoals het hoort. Het is niet omdat de kruisigingsleeftijd van Jezus stilaan in beeld komt dat ik mezelf in een bompacocon moet terugtrekken want dertig is het nieuwe twintig. Vol goede intenties schuim ik Facebook af en klik ik op de ‘Geïnteresseerd’-knop van een vrijdags evenement. Veelal blijkt dat plan zeven dagen later overmoedig geweest te zijn en eindig ik alsnog energieloos met de zapper in mijn hand in mijn zitmeubel van Zweedse makelij.
Vol goede intenties schuim ik Facebook af en klik ik op de ‘Geïnteresseerd’-knop van een vrijdags evenement. Maar meestal eindig ik alsnog energieloos met de zapper in mijn hand in mijn zetel.
Vreemd eigenlijk, op vrijdagavond trekt mijn eigen lichaam precies de stekker uit het stopcontact waardoor ik dikwijls indommel op een uur waarop ik tijdens de werkweek nog klaarwakker ben. Vergelijk het met een leerkracht die op de eerste dag van de vakantie geveld wordt door griep; het is alsof mijn gestel weet dat ik op dat ogenblik kan en mag ontspannen en prompt een trigger in mijn brein laat afgaan waardoor het slaap- en energietekort van de voorbije dagen pardoes op mijn schouders neerploft als een loodzware trekkersrugzak. Daardoor eindig ik uitgeput in bed op een tijdstip waarop de lichten in rust- en verzorgingstehuis ‘Het Gevallen Blad’ ook worden gedoofd. Enkel de comfortabele flanellen bompapyjama ontbreekt nog.
Alle remmen los
Energie, waar blijven sommige mensen het halen?”, vraag ik me geregeld af als ik op vrijdagavond gezapig lepeltje lepeltje lig met het lief en we zelfs geen fut voor seks meer hebben. Na vijf dagen op kantoor ben ik meestal zo murw als iets. De dagelijkse rat race van kantoor naar de supermarkt, van het fornuis naar de koffiebar, van de stofzuiger naar het station, zorgen ervoor dat ik dan niet meer fris en fruitig genoeg ben om het weekend wild in te zetten. En dan ben ik nog een kinderloze nine-to-fiver met een kantoorbaantje dat uit getokkel, muisgeklik en vergaderen bestaat. Hoe afgepeigerd moet een alleenstaande ouder met twee jengelende bengels zich dan niet voelen? Of iemand die verschillende jobs combineert? En wat met mensen met een veel arbeidsintensievere baan?
De dagelijkse rat race van kantoor naar de supermarkt, van het fornuis naar de koffiebar, van de stofzuiger naar het station, zorgen ervoor dat ik op vrijdagavond niet meer fris en fruitig genoeg ben om het weekend wild in te zetten.
Sommigen weigeren toe te geven aan de vermoeidheid en ontvluchten de realiteit door hun heil te zoeken in drank en drugs. Als je bitch wilt chillen, dat is geen probleem … Pas sinds een paar jaar ben ik me ervan bewust hoe ingeburgerd drugsgebruik wel niet is. Tv-makers, winkelbedienden en dokters (in spé), ze gebruiken het allemaal om de stress te vergeten en/of de alledaagsheid te doorbreken. Ik ben een te grote controlefreak (en schijtluis) om die weg in te slaan maar met die hulpmiddeltjes feesten ze onvermoeid door tot het ochtendgloren.
Stoelen en tafels aan de kant!
Als ik er op een blauwe vrijdag dan toch in slaag om eens uit te gaan, nadat ik me er dagenlang mentaal op voorbereid heb, krijg ik onvermijdelijk, eerder vroeg dan laat, een onverbiddelijke klop van de hamer waardoor het licht uitgaat zonder dat er een milligram Rohypnol aan te pas komt. Veelal ben ik dus de party pooper die als eerste naar huis trekt en de rest van het weekend rondloopt als een Duracell-konijn wiens batterijen dringend aan vervanging toe zijn. Is dit dan het wrede lot van een 30-plusser? Vijf jaar geleden kon ik de uitputting makkelijker verbijten, dus leeftijd heeft er zeker iets mee te maken, maar ik merk de vrijdagavondfutloosheid ook op bij mijn jongere vrienden. Als zelfs de jonge veulens af en toe eens op stal blijven staan, dan ben ik gerustgesteld – neuriet Forever Young.
Mijn ouders kwamen hun sofa ook niet meer uit maar zij hadden nog ‘Het Swingpaleis’ om mentaal uit de bol te gaan.
Over nostalgie gesproken: sinds de terugkeer van ‘De Mol’ en ‘Temptation Island’ denk ik steeds vaker terug aan de vrijdagavonden uit mijn jeugd. Mijn ouders kwamen hun sofa ook niet meer uit maar zij hadden nog ‘Het Swingpaleis’ om mentaal uit de bol te gaan. De feestende BV’s gaven hen toch nog een klein beetje het gevoel dat ze op schalkse wijze hun vermoeidheid konden verdoezelen. Trouwens, de show werd niet live uitgezonden en werd hoogstwaarschijnlijk op een dinsdagmiddag zo rond half vijf opgenomen. Het gros van de overenthousiaste BV’s lag dus op het moment van uitzending hoogstwaarschijnlijk zelf op de canapé lamlendig te wezen. En gelijk hadden ze.
Psst, als er tv-bonzen meelezen: jullie weten wat jullie te doen staat.
11 reacties
Wat een opluchting om te lezen dat ik niet alleen ben :-). Onze vrienden hebben allemaal kinderen en tja, dan begrijp je uiteraard waarom zij zo moe zijn. Maar mijn man en ik zijn nog gewoon met z’n tweetjes en hebben een 9 to 5 job. Die brengt wel eens wat stress met zich mee, maar niets in vergelijking met sommige zenuwslopende jobs van onze vrienden. En toch crashen wij de vrijdagavond in de zetel, neem ik recup de vrijdag als er ’s avonds toch een feestje op het programma staat en waak ik erover dat ik mijn weekends niet te vol steek, terwijl ze vroeger niet vol genoeg konden zitten. Ik ben het cliché geworden waar ik vroeger zo smalend naar keek ;-).
Helemaal herkenbaar. Ik ben nu een uitgeputte moeder, maar als energieke tiener wist ik het al: mijn vrijdagavonden plan ik helemaal niets, die zijn van mij alleen. We hebben ons trouwfeest op een zaterdag gelegd. Want een trouwfeest op vrijdag eindigt steevast een paar uur vroeger en komt nooit helemaal op gang. Groetjes, vanaf mijn vrijdagavondzetel. En nu ga ik slapen.
Slimme zet met dat trouwfeest, maak er een spetterend feest van Eline!
Erg leuk geschreven! En geruststellend dat ik – als veertigplusser en moeder van een kleuter – nog wèl eens ga dansen in het weekend. Nog fijner om te lezen dat ook dertigplussers weleens denken: “Mag ik al naar huis”…
Dank je Rory! Soms hoor ik zelfs een twintiger die zin al eens mompelen, we hoeven ons geen zorgen te maken 😉
Goed geschreven Stijn! Ik heb een paar keer luidop moeten lachen!
Super! *vreugdedansje*
Ik ben (nog maar) 25 en ik heb exact dát gevoel, overigens zoals vele vriend(inn)en. Voltijds werken, pendelen, koken, boodschappen doen… Ook zonder kinderen is het inderdaad best een ‘rat race’, zoals je zelf omschrijft. Gelukkig ligt mijn zogeheten FOMO-gehalte sowieso behoorlijk laag, dus ik kan er ondertussen stiekem best goed van genieten ?
Mijn FOMO-gehalte is de voorbije jaren ook sterk gedaald. Gelukkig maar, anders was het nog complexer 😉
Blij dat iemand jong dit eens durft zeggen. Ik heb dezelfde leeftijd (en een kind) en dit is precies de reden waarom ik 4/5 werk. Niet persé om uit te gaan maar om in het weekend en ‘savonds nog wat mens te zijn.
Ondertussen heb ik het principe ‘weekend niet te vol plannen’ al aardig onder de knie en kan er ook af en toe een ferm feestje vanaf. Van dansen krijg ik dan weer energie, dus da’s fijn!
“Om ’s avonds nog wat mens te zijn.” Wat heb je dat mooi omschreven, Brechje.