Donderdag is al een paar jaar veggiedag. Want wie milieubewuster wil leven, kan dat doen door wekelijks een kleine aanpassing te maken in zijn of haar eigen leven. Dus waarom niet van woensdag je fietsdag maken? Minstens een keer per week naar het werk fietsen maakt al een heel verschil voor het milieu, je gezondheid en je portemonnee. Reden genoeg om de banden op te pompen en een nieuwe fietstas aan te schaffen! Enkele Charlies vertellen alvast over hun relatie met hun favoriete tweewieler.
SOPHIE (42)
“Binnen het dorp zijn de afstanden zo klein dat het echt niet de moeite loont om de auto te nemen.”
“Ik woon in Zemst-Laar, echt op de boerenbuiten. Voor mij is “’t Stad” dus niet Antwerpen, maar Mechelen. Veel verder dan dat fiets ik niet, maar dat is toch wel een dikke vijftien kilometer heen en terug. Naar Mechelen is het, zeker in de spits, gewoon veel sneller om de fiets te nemen, vooral als je het zoeken naar een parkeerplaats meerekent. Het is bovendien een heel fietsvriendelijke stad. Zo zijn er bijvoorbeeld een aantal fietsstraten waar het verboden is voor auto’s om fietsers in te halen. Voor de rest gebruik ik mijn Hollandse tweewieler voor kleine verplaatsingen in het dorp. Naar de bakker, de kinderen naar hun hobby’s brengen, vrienden bezoeken, mijn groentepakket ophalen bij de biobuur,… Binnen het dorp zijn de afstanden zo klein dat het echt niet de moeite loont om de auto te nemen. Het openbaar vervoer is in Zemst-Laar ook gewoon geen optie. Zelfs de belbus is hier enkele jaren geleden afgeschaft! Wie mijn fiets ziet, ziet eerst mijn grote zwarte mand vooraan. Enorm handig en ideaal om alle boodschappen of boekentassen in te droppen. Ondanks dat ik al zeven jaar een viertal keer per week op mijn fiets kruip, heb ik alleen nog maar lekke banden moeten vervangen. Dat was vroeger een heel gedoe, maar tegenwoordig bestaat er zoiets als ‘worstbanden’, en hoef ik het wiel er zelfs niet meer af te halen.”
CHARLOTTE (22)
“Ik kreeg mijn fiets als elfjarige cadeau voor mijn vormsel. Ik koos ‘m samen met mijn ouders uit en keek er heel hard naar uit om mijn paars-met-roze kinderfiets in te wisselen voor een volwassen exemplaar. Vanaf mijn veertiende fietste ik dagelijks naar school – een tocht van zo’n tien kilometer heen en terug. Vier jaar later wisselde ik die fietstocht in voor een kortere route naar het station om verder de trein naar de universiteit te nemen. In oktober van mijn eerste jaar aan de universiteit sloeg het noodlot toe. Na een dagje Antwerpen ontdekte ik dat mijn fiets niet meer in het fietsenrek bij het station stond. Gestolen. Een paar weken later werd hij in vreselijke staat teruggevonden door de politie. Mijn trouwe vriend had twee lekke banden, een gescheurd zadel, kapotte remmen en een vermist voorlicht. De fietsenmaker wilde mijn favoriete vervoersmiddel wel oplappen, maar waarschuwde dat een tweedehands exemplaar goedkoper zou zijn dan de reparatiekosten. Toen besefte ik voor het eerst hoe beperkt ik ben in mijn bewegingsvrijheid zonder mijn geliefde fiets. The heartbreak is real.”
RENALDI (25)
“Mijn fiets geeft me een gevoel van vrijheid.”
“Ik heb vorig jaar een officiële Charlie Magazine-fiets gekregen en ben erg nog steeds heel tevreden mee. Het is een stadsfiets van Velo Marcelo die helemaal goud gespoten is. Ondertussen is de verf wel wat aan het afbladderen. Ik ben van plan om hem een nieuwe spuitbeurt te geven, weer goud of misschien zwart. Ook hangt er aan de voorkant een grote witte rieten bak, waar ik altijd alles in kwijt kan. Ik woon in het centrum van Antwerpen en kruip liever elke dag op mijn fiets of ga te voet naar mijn werk, dan dat ik me in het openbaar vervoer moet begeven. Want meestal is de fiets sneller! Mijn band was jammer genoeg heel de winter kapot, maar eigenlijk vind ik het dan ook te koud om te fietsen. Nu mijn band gemaakt is en de zon weer wat begint te schijnen, neem ik maar al te graag de fiets naar het werk, de fitness, en allerlei leuke winkels, cafés of restaurants in ‘t Stad. Mijn fiets geeft me een gevoel van vrijheid.”
SOFIE (25)
“Ik doe echt alles met de fiets, er gaat geen dag voorbij dat ik hem niet gebruik. Ik heb wel een rijbewijs, maar geen auto. Dat wil ik ook niet, kwestie van het milieu en mijn portefeuille sparen. Voor de tram en bus heb ik geen geduld en ook dat vind ik vaak te duur. Geef mij maar de goedkoopste, sportiefste en milieuvriendelijkste manier. Zelfs op dertigjarige leeftijd doet mijn Raleigh-fiets alles wat hij moet doen. Ik heb hem op de kop getikt bij een gepensioneerde man die versleten en vergeten fietsen opknapt en verkoopt voor een vriendenprijsje. En het geld dat hij ervoor krijgt, geeft hij aan een goed doel. Voor €100 was de fiets van mij, wat echt niet veel is voor een antieke, nog perfect werkende fiets. Het leuke aan tweedehandsfietsen is dat ze altijd uniek zijn. Het enige nieuwe aan mijn fiets is het zadel; het vorige was dan ook volledig versleten. Voor de rest heeft mijn fiets een authentieke bel en pedalen, en een gigantische koplamp die jammer genoeg slechts heel af en toe licht geeft. Hiermee rijd ik elke dag naar mijn stage, school en werk. Ook voor inkopen gebruik ik mijn fiets. Soms is het een beetje zoeken hoe ik al m’n boodschappen het best kan vervoeren, maar met een rugzak en mijn snelbinder lukt dat meestal wel.”
JOZEFIEN (38)
“Niet alle fietspaden in Antwerpen zijn even goed aangelegd, maar zo vermijd ik tenminste fileleed en verkeersstress.”
“Ik heb sinds kort een elektrische fiets, zodat de dagelijkse rit van thuis naar het werk iets sneller gaat. Die acht kilometer van Wilrijk naar Antwerpen is waar ik mijn fiets het meest voor gebruik. Als ik ’s avonds de stad inga, neem ik ook meestal de fiets; autorijden en parkeren in het centrum vind ik een rampzalige klus. Wanneer het hard regent of echt koud is, neem ik vaker de auto. Niet alle fietspaden in Antwerpen zijn even goed aangelegd, maar zo vermijd ik tenminste fileleed en verkeersstress. Ik kom ook sneller op mijn bestemming aan; de tram staat evengoed in de file en met de auto is het de helft van de rit stapvoets rijden. Bovendien jaag ik me sneller op in de auto en kom ik daardoor soms redelijk pissig aan op het werk. Als student reed ik ook al met de fiets in Antwerpen rond, en toen mijn kinderen nog baby’s waren deed ik er praktisch alles mee. Toen reed ik met tweedehandsfietsen of goedkopere modellen, maar nu heb ik voor het eerst een iets deftigere fiets aangeschaft. Hij heeft geen specifieke versiersels, maar wel goeie fietszakken. En hij is ook mijn ticket naar vrijheid. Als ik ’s avonds in de zomer langs de Schelde terug naar huis fiets, kan ik enorm genieten van het uitzicht, de wind die door mijn haren waait en het voorbijfietsen van alle auto’s. Dan kom ik goedgezind en opgeladen thuis.”
1 reactie
Blij dat jullie ook zulke enthousiaste fietsers zijn. Ik kan mijne velo niet meer missen. Daarom rijd ik er dagelijks mee naar het werk. Ook door weer- en wind. Hij speelt momenteel een beetje de hoofdrol op mijn blog. Elke vrijdag neem ik een foto van waar ik ben rond vijf uur. Meestal is dit onderweg naar huis met de fiets: https://annfrankendekinderen.wordpress.com/2018/04/17/parijs-in-de-lente/