In Tully toont Jason Reitman hoe een wolk van een baby toch voor onweersbuien zorgt. Deze dramedy voert immers een vermoeide moeder op die flirt met een depressie, kampt met hoge verwachtingen en redding vindt bij een nanny.
De oude Grieken wisten het al: elk goed verhaal heeft een nanny nodig. Klassieke treurdichters voerden meer dan twee millennia geleden al voedsters ten tonele om als klankbord te dienen voor moederlijke verzuchtingen. Naar die verhaaltechniek hebben Jason Reitman en diens scenarist Diablo Cody – het duo dat eerder samenwerkte voor komische drama’s als Juno (2007) en Young Adult (2011) – goed gekeken. In hun jongste samenwerking Tully vertelt het tweetal Marlo’s verhaal, een doodnormale moeder die samen met haar man en twee onvermoeibare kinderen in een saaie suburb woont. Mét behulp van een nanny.
Als Marlo (Charlize Theron) onverwacht zwanger is van een nakomertje, schiet haar omgeving in een kramp. Na haar vorige zwangerschap belandde ze in een postpartum depressie waardoor Marlo’s man en broer vrezen dat ze opnieuw in een zwart gat zal vallen. Geen ongegronde vrees want Tully toont knap wat Marlo allemaal te verduren krijgt. Niet enkel als zwangere vrouw – de passief-agressieve manier waarop onbekenden haar behandelen (‘drinkt ze nu koffie?’) wordt op een impliciete, haast terloopse manier getoond – maar ook als kersverse moeder die kapot gaat aan het slopende baby-regime en de torenhoge verwachtingen waar je als kersverse mama aan moet voldoen krijgen hun plaats in de film.
The nanny
Gelukkig gaat Marlo tijdig op de rem staan en roept ze de hulp in van Tully (Mackenzie Davis), de nachtnanny die zowel moeder als kind in de watten legt. Op zich is zo’n extra hulp geen overbodige luxe tijdens de eerste maanden, maar het behoort financieel niet meteen tot de mogelijkheden van een modaal tweeverdienersgezin. Ook hangt er voor haar hangt een gevoel van falen en nalatigheid aan. Wat voor moeder ben je als je ‘s nachts niet voor je eigen kind zou willen opstaan?
Maar met de komst van Tully draait Marlo helemaal bij: ze kan weer stralen. Enkel: wie schittert, verblindt ook. Perfectie is in films en series (en sociale media) vaak de beste sluier waar velen zich graag onder verstoppen. Kijk maar naar Big Little Lies (2017), de serie met Reese Witherspoon, Nicole Kidman en Shailene Woodley, of naar Laura Bispuri’s coming of age-drama Figlia Mia (verschijnt 15/8) dat de goede en slechte kanten van moederschap onderzoekt. Stuk voor stuk stippen deze ouderschapsverhalen de drang naar én haat voor perfectie aan. Niet alles is altijd easy peasy. Dat toont Tully overtuigend aan.
Cupcakes en seks
Dat Marlo dus niet perfect is en alles meestal stroef verloopt, ontdek je tijdens de vele gesprekken met Tully. Net als bij de Griekse tragedies stelt zij zich in Tully ook open voor de voedster van haar kind. Omdat ze zich bij de jonge en enthousiaste nanny goed voelt – ze herkent haar jongere zelf in haar – kom je te weten dat ze met veel vragen kamt. Het contrast van het wilde urbane leven van Tully (en de vroegere Marlo) met haar huidige saaie suburban leventje is dan ook groot. Hoeveel van de jongere Marlo schuilt vandaag nog in de moeder van drie, vraagt ze zich af? Héél weinig denkt ze droevig.
Het is typisch voor een film van Reitman dat net die generatiekwestie opspeelt. Ook in Reitmans Young Adult, waarin Charlize Theron opnieuw de hoofdrol speelt, wordt onderzocht hoe het een populaire (maar weinig sympathieke) meid uit het middelbaar is vergaan. Als ze zoveel jaar later naar haar geboortedorp terugkeert, blijkt dat ze lang niet meer zo mooi en succesvol is als tijdens haar schoolcarrière. Ook in Tully verliest Marlo zich in die weemoedige nostalgie als ze merkt dat ze iemand anders is geworden dan ze vroeger dacht.
Gelukkig helpt haar nanny zichzelf weer te vinden, om zich weer beter in haar vel te voelen en opnieuw aan de verwachtingen van een ‘goede moeder’ te voldoen: cupcakes maken voor de kids, vriendelijk zijn tegen vervelende leerkrachten en een losbol zijn in bed. Maar zijn dat de belangrijkste taken van een kersverse moeder? In Tully spelen Reitman en scenariste Cody een mooi spel met die verwachtingen waardoor de kijker in zijn eigen denken over ouderschap en depressie wordt uitgedaagd. Waarvoor een nanny al niet goed is.
Schrijf je reactie