Anders Bekeken

Het horrorhuwelijk van de trophy wife

Anders Bekeken: mother! van Darren Aronofsky

Het horrorhuwelijk van de trophy wife

In zijn mysterieus horrordrama mother! schudt cineast Darren Aronofsky de succesformule van ‘huisje, tuintje, boompje en kindje’ grondig door elkaar. Wat overblijft is een giftige mix van scheve machtsverhoudingen, ijdelheid en hysterie. De Bijbelreferenties en het bloedende huis krijg je er zomaar bij.

Als er in filmland één zekerheid bestaat, dan wel dat Darren Aronofsky kijkers kan choqueren en met verstomming kan slaan. Sinds hij bijna twintig jaar geleden met het geflipte Pi debuteerde, zorgde hij eigenhandig voor een enorme toename van het WTF-gehalte van Hollywood. Niet dat er toen een haan kraaide naar die briljante zwart-witfilm over een paranoïde wiskundige, dat gebeurde pas nadat de Amerikaan een Oscarnominatie in de wacht sleepte voor het gedrogeerde Requiem for a Dream (2000). Die film over een groepje drugsverslaafden in Coney Island kreeg ik ooit als veertienjarige te zien op school, tijdens een projectweek over drugs. Het maakte me verslaafd aan film (en bang voor koelkasten en televisiequizzen).

Schepper vs. moeder

Waarom die korte omweg langs het oudere werk van de Amerikaanse cineast? Zijn nieuwste film mother! is Aronofsky ten voeten uit: het mengt het broeierig nerveuze van Requiem, het WTF-gehalte van Pi en de Bijbelse fantasieën uit Noah (2014) met de hysterische horror uit zijn Oscarwinnende balletthriller Black Swan (2010). Ondanks al die terugkerende ingrediënten is Aronofsky’s nieuwste film toch een donderslag bij heldere hemel. Het is een van de pot gerukte koortsdroom in twee bedrijven, voor en na de Schepping, die tijdens zijn wereldpremière in Venetië het publiek verdeelde in lovers en haters.

Mother! is een van de pot gerukte koortsdroom in twee bedrijven, voor en na de Schepping.

De film zoomt in op een getrouwd, naamloos koppel dat in een oud en afgelegen Victoriaans huis woont. Zij is de mooie jonge trophy wife (Jennifer Lawrence) van de geniale, oudere poëet (Javier Bardem) die kampt met een hardnekkige writer’s block. Terwijl Hij achter zijn bureau zit met een vulpen in de hand en mooi briefpapier voor de neus, knapt zij het huis eigenhandig op. Op een avond staat plots een man (Ed Harris) voor de deur en wordt hun harmonie verstoord. Zij voelt er zich ongemakkelijk bij, maar Hij verwelkomt de man met open armen. Als diens vrouw (Michelle Pfeiffer) de volgende ochtend voor de deur staat – een vileine alcoholiste die de zwakke punten van de gastvrouw bespeelt – gaat het van kwaad naar erger.

Allegorisch doolhof

Hoewel dat maar een klein deel van het verhaal is, schuilt daar de kern: het blootleggen van een verwrongen huwelijk. Want terwijl Hij probeert ‘te scheppen’, doet zij er alles aan om Hem te steunen en hun huwelijk in stand te houden. Of toch aan het decor van hun huwelijk te werken, zoals de dronken indringster ongevraagd aanhaalt. Ze zou best eens wat sexyer ondergoed mogen aanschaffen om haar huwelijk te pimpen, merkt de kattige Pfeiffer op. Niet gek dat je geen kinderen hebt, klinkt het. Stilaan begint het opgeknapte huis, net als hun huwelijk, af te brokkelen. Tot ze zwanger wordt en Hij een geniaal gedicht pent. De Schepping nadert.

Maar dan verschijnt er een bloedende, vagina-achtige opening in de parketvloer.

De manier waarop Aronofsky het patriarchaat een spiegel voorhoudt is brutaal, benauwend en soms gruwelijk om aan te zien.

Hoewel de film een allegorisch doolhof is dat Bijbelse verhalen (de broedermoord en de apocalyps, om er enkele te noemen) aanlengt met horrorelementen (het spookhuis dat tot leven komt), valt vooral het man-vrouw conflict op. Terwijl de moeder – zoals de Heilige Maria – aanbeden wordt, komt ze toch altijd op de tweede plaats (na de Vader en/of de Zoon). Nadat Aronofsky’s donkere thriller Black Swan eerder leerde dat je enkel kan uitblinken door iets van jezelf kapot te maken, kaart hij nu zwartgallig aan dat de vrouw altijd iets van zichzelf moet kapotmaken om de man iets te laten opbouwen. De muze als een gebruiks- en wegwerpobject.

De manier waarop Aronofsky het patriarchaat zo een spiegel voorhoudt is brutaal, benauwend en soms gruwelijk om aan te zien. Dat maakt mother! tot een cinema-ervaring die je niet snel zal vergeten.

Mother! (Darren Aronofsky) is vanaf 13 september in de cinema te zien. De film wordt verdeeld door Sony Pictures Releasing Belgium.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen