‘Misschien moeten we toch ook ergens meet the meat vermelden’, opper ik enthousiast tegen mijn huisgenootjes terwijl we met z’n drieën een evenement op Facebook aanmaken. We scrollen door onze vriendenlijsten en alleen de vrijgezellen krijgen een blauw vinkje achter hun naam. We grijnzen en klikken op verzenden. Want we organiseren een experiment: het heet Minder Tinder, een feestje voor vrijgezellen.
Waarom zijn we Tinder beu?
Mijn beide huisgenootjes zijn vrijgezel, ik sinds kort niet meer. Ze hebben allebei een profiel op Tinder, maar vinden de datingapp eigenlijk maar niks. Ze willen niet (meer) afspreken met een man die alleen maar over z’n verbouwingen en zichzelf praat, in de verste verte niet op z’n Tinderfoto lijkt, of met wie er gewoon geen klik is. Maar ze willen wél nieuwe mensen leren kennen. Misschien voor wild plezier, misschien als lief voor altijd. Kan dat vandaag nog zonder Tinder?
“Er blijken heel wat mensen op Tinder te zitten die helemaal niet van plan zijn om af te spreken. Tot frustratie van de rest.”
Mijn vriendinnen zijn niet de enigen die een haat-liefdesrelatie met de app hebben. The Washington Post schrijft dat mannen en vrouwen de app radicaal anders gebruiken. Mannen swipen zo goed als bij elk profiel naar rechts (naar rechts swipen = iemand leuk vinden), in de hoop met meer vrouwen te matchen. Vrouwen swipen enkel naar rechts wanneer de man in kwestie ook daadwerkelijk in aanmerking komt, waardoor de vrouwen procentueel heel wat meer matches krijgen én kieskeuriger worden. Daardoor krijgen mannen nog minder matches en worden ze nog minder kieskeurig. Krijgen ze toch een match, dan dooft de conversatie na ‘en hoe was uw weekend?’ uit. Tot een echte ontmoeting komt het zelden. Bovendien blijken er heel wat mensen op Tinder te zitten die helemaal niet van plan zijn om af te spreken. Ze tinderen uit nieuwsgierigheid, of om hun ‘marktwaarde’ te checken. Tot frustratie van wie wel een afspraakje zoekt. Resultaat: niemand verbindt, iedereen voelt zich bekocht, en volgens The Guardian onthoudt Tinder intussen wel waar, met wie en wanneer jij swipet.
Dat kan anders, dachten mijn huisgenoten en ik.
Het idee
We organiseren een analoog event met vrijgezellen die niemand hoeft te beswipen. Onze eigen vrienden maken de selectie: wie wil komen, moet een leuke vrijgezel van het andere geslacht meenemen, zo houden we de balans er in. Enige nadeel is dat dit concept op die manier enkel werkt voor hetero’s, want om er een gemixt feest van te kunnen maken, moet dit op grotere schaal. De mensen die zullen opdagen hebben alvast één ding gemeenschappelijk: ze zijn moedig genoeg om naar dit gekke feest te komen. Dat schept een band. Bovendien: kom je hier geen leuke match tegen, dan heb je sowieso een gezellige avond met nieuwe mensen beleefd. Dat is alvast beter dan een hele avond in een wijnbar hangen met iemand die enkel over zijn of haar huisdier kan praten.
“Kom je hier geen leuke match tegen, dan heb je sowieso een gezellige avond met nieuwe mensen beleefd.”
Het risico dat dit een vervelende Tinderdate wordt, maar dan uitvergroot, dijken we verder in met een fles tequila, Twister en rode lampjes. Aan de keukenmuur hangen we enveloppen met de namen van onze genodigden. Wie zin heeft, mag daar pikante berichtjes in droppen.
Ik zal hier straks de enige niet-vrijgezel zijn en dus is mijn missie duidelijk. Rondgaan met de chips, toiletpapier aanvullen, bier in andermans handen duwen en vooral mensen aan elkaar voorstellen.
Iedereen is benieuwd naar hoe dit feest zal uitdraaien, in de eerste plaats mijn niet-vrijgezelle vrienden die niet mogen komen. Maar omdat de hele maatschappij al op hun maat gesneden is, heb ik geen medelijden. Vanavond is het vrijgezellen tegen de rest van de wereld. Zo’n 35-tal singles zullen langskomen, allemaal tussen de 25 en de 35 jaar oud, de leeftijdscategorie waarbinnen ook mijn huisgenoten en ik vallen. Van die mensen zal ik ongeveer de helft kennen. Op voorhand doen we al wat voorspellingen: zou mijn Amsterdamse vriendin iets zijn voor jouw vroegere studiegenoot?
Het feest
Het is 21u en het is niet meteen een grote gezellige boel: de gasten komen maar met mondjesmaat binnen en niemand weet goed hoe hij of zij zich moet gedragen. Ik zie in mijn ooghoek dat mijn Amsterdamse vriendin en mijn ex-collega naast elkaar staan. Net stonden ze nog te lachen, nu nippen ze wat lusteloos van hun bekertje. Moet ik ingrijpen?
Telkens iemand binnenkomt, draaien alle hoofden subtiel naar de deur en wordt er gekeurd. ‘Hoe kan het nou dat Belgische mannen zo klein zijn?’, fluistert de lange Amsterdamse me toe. De lengte van de hier aanwezige mannen ligt hier inderdaad opvallend onder het gemiddelde. ‘Aan sommige mensen zie je wel waarom ze vrijgezel zijn’, past een andere vriendin haar bij. ‘Heb ik ook zoiets?’
Even verder staat een blonde 26-jarige vriendin van mijn huisgenootje te flirten met een grote jongen van ongeveer dezelfde leeftijd. Qua looks passen ze echt uitstekend bij elkaar. Zouden ze straks aan elkaar gaan zitten? Ik hou hen in de gaten.
“Van mijn Amsterdamse vriendin komt een stukje bh tevoorschijn, mijn huisgenootje morst rode wijn over ons tapijt.”
Dan komt er een vriendin van me binnen met twee vrienden waarvan ik weet dat ze niet zijn gekomen om te praten over hun suffe collega’s. Ze schrijven stoute liefdesbriefjes die ze in eender welke enveloppe stoppen en vragen mij om te zwijgen als een graf. Ik gehoorzaam en schrijf zelf ook een briefje: ‘Jammer dat je zo verlegen bent, want ik voel wel een klik tussen ons’. Ik geef het door aan het drietal, zij stoppen het in de enveloppe van Jonas, de goedgeklede en vlotte ex van één van mijn huisgenootjes. Jonas is overigens een valse naam, net als alle namen die in dit stuk nog zullen volgen, want zij hebben niet om dit artikel gevraagd.
Na een half uur zie ik een donkerharig vlot meisje enthousiast kletsen met een kleinere man met een streepjesshirt. De aandacht lijkt hem wel te bevallen. Het onruststokende drietal fluistert me toe dat ze ook een briefje in haar enveloppe hadden gestopt. Er stond ‘Zoek Wally’ op.
Op de bovenverdieping wordt aan het Twisterrad gedraaid. Mijn mannelijke ex-collega raakt belachelijk snel in de knoop, het blonde meisje kronkelt in haar panty als een slang van de ene naar de andere positie. Van mijn Amsterdamse vriendin komt een stukje bh tevoorschijn, er zakt een broek over de reet van een jongen die Michaël heet en mijn huisgenootje morst rode wijn over ons tapijt. Ik snel naar beneden om zout te halen. Misschien valt het tapijt nog te redden. Ik snel weer naar boven. Ik strooi het zout in Michaëls reet.
“Even later sluiten ze zich samen op in de badkamer. Cool, op dit soort deugnieterijen had ik gehoopt.”
Aan de tafel beneden heeft zich een groepje verzameld. ‘Kom jij snel klaar?’ hoor ik een pittig meisje aan één van mijn eerder slome vrienden vragen. ‘Ofwel heel snel, ofwel helemaal niet,’ antwoordt hij met een eerlijkheid die alleen dronken mensen hanteren. ‘En vanavond?’ gooi ik wat olie op het vuur. ‘Nee, al helemaal niet als ik heb gedronken.’ De jongen kijkt beteuterd, het meisje giert het uit. Even later sluiten ze zich samen op in de badkamer. Cool, op dit soort deugnieterijen had ik gehoopt.
Verschillende mensen trekken zo rond een uur of drie naar een feestje aan de andere kant van de stad. Net voor hij vertrekt, komt Jonas naar me toe. ‘Weet jij wie dit geschreven heeft?’, vraagt hij, en wijst naar het briefje dat ik op papier zette. ‘Géén idee’, zeg ik. ‘Zou het een grap zijn?’, vraagt hij. ‘Goh, dat weet ik écht niet’, lieg ik. Ik wil wel mee met de bende, maar mijn bed staat welgeteld één kamer verder en roept harder.
Achteraf hoor ik van Alex, een vriend die ik in de supermarkt tegenkom maar die niet op Minder Tinder was, dat op dat feest in de stad nog het één en ander is gebeurd tussen onze genodigden. Ons feest heeft de buitenwereld bereikt én was een voorbode voor meer. Ik ben tevreden.
De kater
De volgende ochtend plakt mijn tong tegen mijn verhemelte. Mijn huisgenootjes hebben alle blikjes en flesjes al opgeruimd. Ik slof in mijn kamerjas naar de keuken en raap al mijn moed bij elkaar om tevergeefs de popcornvlekken van het parket te dweilen.
Later die dag zitten we weer met z’n drieën rond de tafel en puzzelen we de stukjes van de avond samen. Van het duo dat aan het begin van de avond stond te flirten ging de grote jongen al vroeg naar huis. Het 26-jarige blonde meisje met de panty had daarop opnieuw succes bij Robin, een collega van een vriend die wat later binnenkwam en met wie ze bijna kuste. Maar Alice vond Robin ook leuk, al heeft die dat nooit geweten. En Alice vond ook Joris leuk, maar die had een oogje op mijn Amsterdamse vriendin, die op helemaal niemand een oogje had. Een groepsdate verhoogt kennelijk ook het risico op mismatches, als een rijtje domino waarvan de steentjes naast elkaar vallen.
“Een volgende keer zou ik nóg meer ondeugende spelletjes in het feest integreren, zodat mensen nóg meer mixen.”
Toch krijg ik nadien veel berichtjes van vrienden die het feest gezellig en best wel laagdrempelig vonden. In elk geval een stuk verfrissender dan Tinderdates. Een volgende keer zou ik nóg meer ondeugende spelletjes in het feest integreren, zodat mensen nóg meer mixen. Doorgaans sta ik graag op het voorplan, maar me nu een beetje op de achtergrond houden, matchmaker spelen en alles in de gaten houden was eigenlijk óók best wel leuk. Moest ik ooit weer vrijgezel zijn, dan hoop ik dat ik welkom ben op iemand anders’ Minder Tinder-feest. De app zou ik niet gebruiken, het advies van mijn vrienden wel.
We beschouwen het concept als geslaagd. Want er werd geklonken, er werden nummers uitgewisseld, ondeugende briefjes verspreid, gelachen, gezoend en sloten in het slot gedraaid. Of iemand hier de ware heeft gevonden, dat betwijfel ik. Om diepere verbintenissen aan te gaan, is er meer nodig dan een experimenteel feest. Buiten het tapijt en de wijnvlek gerekend, want die blijven voor altijd samen.
2 reacties
“Even later sluiten ze zich samen op in de badkamer. Cool, op dit soort deugnieterijen had ik gehoopt.”
Dat dit in de verf staat eerder dan ‘ik hoop dat er ergens een mooie relatie uit volgt’ zegt veel over waar jij (als deel van een koppel) de lat legt voor jou vrijgezellen vrienden. (En als gevolg: waar ook veel van die vrienden de lat leggen voor zichzelf. Want zo werken sociale normen.)
Het lijkt er op dat alles gericht is op het uitlokken van de Grote Wilde Verhalen, in hoofdzaak voor jou vertier achteraf, eerder dan voor het welzijn van je vrijgezellen vrienden zelf :-/
Anders schrijf geef je gewoon niet de boodschap ‘Jeuj, ze hebben staan vossen in mijn badkamer en eigenlijk vond ik dat nog niet eens genoeg’.
Voor mij versterkt dit soort artikels enorm het stereotype van de immer promiscue single. Je maakt het onomwonden duidelijk: er is gewoon vraag naar. Vraag die wordt beantwoord door een aanbod, al was het maar om het feest te doen slagen, of gewoon om niet uit de boot te willen vallen op een gelegenheid waar het de bedoeling is om van de eerste avond al op of in elkaar te kruipen – want dat is kennelijk wat er verstaan wordt onder ‘matchen’; sloten in het slot draaien (omg?), dan voldoen we aan de verwachting en is het concept geslaagd.
Het paradigma voor singles wordt zo wel pijnlijk duidelijk. Gij zult vossen. Of je daar nu een relatie aan over houdt of niet, dat boeit voor de rest eigenlijk niet zo.
Singles worden gedegradeerd tot ‘puppets on a string’ – gedirigeerd door stereotypen – louter voor een soort van ‘leedvermaak’.
En -o wonder boven wonder- ze vinden het zelf(s) leuk, die singles. Want ja, jij krijgt achteraf al die leuke berichtjes die smeken naar meer (vooral meer van; ‘bovenalles wil ik er zo graag bij horen’, krijg ik alstublieft nog een kans?).
Alles bij elkaar enthousiasmerend genoeg om jou te doen denken “Whatever, tot spijt van wie ’t benijdt. Op naar het volgende feest.”
Zalig concept!!! Uitbouwen die handel!! Ik ben kandidaat voor eventueel vervolg 🙂