Denk je bij midlife spontaan aan crisis en opvliegers? Think again, zeggen Hélène Van Herck en Ann Lemmens. De twee ervaringsdeskundigen achter Wifty praten al vijf jaar lang over hoe het leven echt wel rockt tussen je 40ste en je 60ste – betere seks, iemand? – en nu hebben ze zelfs een boek uit: ‘Midlife KICK, de kracht van het ouder worden’. Onze abonnees lezen kunnen hier al een voorpublicatie lezen. Foto: Jean Van Cleemput
Hélène: ‘Oh nee, ik word negenentwintig, ik ben oud!’ zuchtte de knappe blondine, terwijl ze ons met een droevige hondenblik aankeek. ‘Oud? Te oud waarvoor?’ lachten haar moeder en ik in koor. ‘Ik ben bijna dertig, daarna komt die veertig en dan ben ik halfweg!’ panikeerde ze. ‘Oei, dat is bijna dood, lieverd’, grapten we terug.
Vonden wij onszelf ook oud toen we dertig werden? Waarschijnlijk wel, maar ik herinner het me niet. Ik weet wel dat ik elke verjaardag meer dan uitbundig vierde, en dat ik vijftig worden geweldig vond. Vooral voor de festiviteiten, van het getal zelf lag ik niet wakker. Mezelf oud vinden heb ik nooit gedaan. Ook vandaag niet.
Maar ik begrijp wel dat jongere vrouwen soms bang zijn dat ze op een of andere manier niet staan waar ze zouden moeten staan volgens de regels van het ouder-worden. Dertig en nog altijd single? Vijfendertig en nog geen kinderen? Veertig en nog geen eigen huis? De druk is groot. En je kunt hun niet vertellen dat vijftig worden bevrijdender is dan elke andere leeftijd, omdat we zelf ook door al die fases zijn gegaan voor we dat doorhadden.
“Ouder worden? Graag en liefst zo veel mogelijk. Maar ons oud voelen? Daar doen we niet meer aan mee.”
Jongere vrouwen lijden vaak aan vroegtijdige ouderdomsangst. Vrouwen tussen vijfentwintig en vijfendertig gebruiken meer anti-agingproducten dan vrouwen tussen vijfenveertig en vijfenvijftig. Ze voelen zich in verhouding ouder dan wij ons nu voelen. Niet dat wij in de ontkenningsfase zitten. Nee, ouder worden… graag, en liefst zo veel mogelijk. Maar ons oud voelen? Daar doen we niet meer aan mee. We hebben ons in onze jonge jaren al oud genoeg gevoeld.
‘The idea is to die young as late as possible’, meende antropoloog en humanist Ashley Montagu, en we kunnen hem geen ongelijk geven. Je niet oud voelen en gezond blijven tot de dag dat je sterft, willen we toch allemaal?
Laten we dus zo lang mogelijk jong blijven. Op het Japanse eiland Okinawa wonen de meeste honderdjarigen ter wereld. Ze zien zichzelf niet als oud en gebruiken het woord ‘oud’ zelfs nooit. Op Okinawa blijf je kind tot je zeventigste en op je tachtigste ben je nog een tiener. Geweldig, toch?
Zodra je jezelf wijsmaakt dat je oud bent, voel je je ook zo. ‘Ik word oud’ of ‘Ik ben oud’ is een zelfvervullende voorspelling. Als je het vaak genoeg herhaalt of denkt, zorgt dit negatieve zelfbeeld ervoor dat je je echt oud voelt. Je gaat je gedragen naar dat zelfbeeld en je omgeving reageert navenant. De voorspelling wordt bevestigd. Misschien moeten we gewoon stoppen met leeftijden op mensen te plakken?
“Dat jonge vrouwen bang zijn om ouder te worden is de schuld van een door jeugd geobsedeerde cultuur.”
Dat jonge vrouwen bang zijn om ouder te worden is de schuld van een door jeugd geobsedeerde cultuur, die ons voorhoudt dat we niet meetellen als we niet jong, knap of sexy zijn. Dat die cultuur vooral door mannen in stand wordt gehouden, weten we al langer. Het is aan ons om daar niet aan toe te geven, om daar niet in mee te gaan. Mannen met grijs haar zijn gedistingeerd, vrouwen met grijze lokken worden bekritiseerd. Mannen mogen ouder worden, vrouwen niet.
Gelukkig is er wereldwijd een verandering voelbaar, we zien hoe langer hoe meer vrouwelijke vijftigplussers in campagnes van grote merken en bekende vrouwelijke zeventigplussers op de catwalk tijdens de fashion weeks. Ze stralen, want ze voelen zich leeftijdloos. Toen we in 2013 met Wifty.be begonnen, was dat ook vanuit de verontwaardiging over die foute beeldvorming die dringend bijgestuurd moest worden. Met succes, we krijgen zo veel positieve reacties, ook van jongere vrou wen die zeggen dat ze dankzij Wifty niet meer bang zijn om ouder te worden en ernaar uitkijken om vijftig te worden. Missie geslaagd.
We zijn een voorbeeld voor jongere vrouwen door zelf niet mee te doen aan die leeftijdsdiscriminatie. We tonen hun dat we niet langer onzichtbaar zijn en dat je met de jaren zoveel meer bent dan ooit: aantrekkelijk, boeiend, relaxed, wijs, sexy, rijk aan ervaringen en zelfvertrouwen.
Laat vijftig de laatste grote mijlpaal zijn en vier al je volgende verjaardagen zoals jij dat wilt en wanneer jij dat wilt. Waarom niet? Kies eens een andere datum om een feestje te geven en je leven te vieren. Ik ben jarig op 29 december, help, tussen Kerstmis en Nieuwjaar. Yep, iets te veel van het goede, en koud! Ik plan mijn volgende feestje in de zomer, op het strand. In de zon cadeautjes krijgen lijkt me ook wel wat. En ik zou graag een Sweet Sixteen Party organiseren met alle vrienden van toen. Dresscode: 1976. Haha, forever young!
Wacht dus niet op je verjaardag om het leven te vieren. Pak het slim aan en maak van elke dag een feest. Iets te cliché? Om de twee dagen dan.
Ann: Niet iedereen laat fanfares uitrukken bij ‘tram vijf’. Ik geef ruiterlijk toe dat het drie jaar duurde voor die mentale knop omging. Er komt ook enorm veel op je af, zeker als vrouw, en dat kneep mijn strot dicht. Tussen vijftig en zestig gebeurt er ongelooflijk veel. De kinderen vliegen het nest uit, je vraagt je af wanneer het jouw beurt is om bij een zoveelste reorganisatie aan de deur te worden gezet of hoe het zit met je relatie, de gezondheid van je ouders zal er ook niet op vooruitgaan en… je stelt jezelf de vraag of je in dit huis of appartement zult blijven wonen.
Is dit nu de midlifecrisis, met de nadruk op crisis? Ik hou niet van negatieve woorden en heb snel het woordje ‘crisis’ uit mijn woordenschat geschrapt. Het is eerder een mentaliteitsverandering waar je doorheen moet.
Ineens was ik de oudste op de werkvloer. Ineens – zo voelde dat toch – zat ik tussen collega’s van dezelfde leeftijd als mijn oudste dochter Kate.
“Een collega begon mij ‘ons moemoe’ te noemen. Vre-se-lijk.”
Ik beschouwde mezelf als een alien. De enige die er echter last van had, was ikzelf. Die jonge welpen zagen niets. Uiteraard. Uit die periode herinner ik me wel iets pijnlijks. Een collega begon mij ‘ons moemoe’ te noemen. Vre-se-lijk. Je zegt daar niets van omdat je je niet wilt aanstellen. Maar echt bevorderlijk voor het aanvaardingsproces was het niet, dat kan ik wel zeggen. Veel heeft natuurlijk te maken met mijn eigen onzekerheid. Je kunt nog zo hard de innerlijke psychologe op je loslaten, je moet er nu eenmaal door.
Ik ben wel meteen gestopt met te trakteren voor mijn verjaardag. Ik kreeg zenuwen bij de gedachte dat mensen me dan zouden vragen hoe oud ik werd. Sound of silence! Ik bracht niets meer mee. Punt. (En ik snoepte ook niet meer van de homemade taarten, snoepjes, dips… die jarige collega’s meebrachten. Eerlijk blijven, niet?)
Ik neem trouwens al jaren vrij op mijn verjaardag. Zeker vanaf mijn vijftigste. Geen ballonnen, kaartjes of aandacht. Zelfs mijn kinderen liepen op die dagen met een boogje om me heen. Als ik op die periode terugkijk, zie ik een onnozel en ondankbaar wicht. Niet te geloven!
“Je minder zorgen hoeven te maken om de kinderen was ook zoiets. Langzaam loslaten heet dat.”
Langzaam begon het te wennen. De luxe van nooit meer maandstonden is bijvoorbeeld ge-wel-dig. Je minder zorgen hoeven te maken om de kinderen was ook zoiets. Langzaam loslaten heet dat. Ik focuste me stilaan op de voordelen.
Tot ik op mijn vierenvijftigste een wake-upcall van jewelste kreeg. Dat ene telefoontje dat meldde dat een jeugdvriend was overleden. Plots. Het hart. Ik heb nog steeds zijn sms’je met zijn ‘oké’ om elkaar een week later te ontmoeten. Bam… gedaan! Toen realiseerde ik me dat het allemaal in een seconde afgelopen kan zijn. Dat je beter NU kunt genieten dan de luxekip uit te hangen omdat er – ocharme – een jaartje bijkomt.
Zal ik je nog iets verklappen als perfecte illustratie van mijn crazy gedrag? Maud, mijn jongste dochter, ging samen met enkele vriendinnen shoppen in Ikea. Spulletjes voor haar kot. Ze vroeg mijn Familykaart en moest mijn naam en geboortedatum intikken. ‘Niet gevonden.’ Vreemd, dacht ze en probeerde het nog eens. Hetzelfde antwoord. Tot ze een idee kreeg en mijn geboortedatum ‘corrigeerde’ met enkele jaartjes in mijn voordeel. Correct! Haar vriendinnen lagen dubbel.
Schrijf je reactie