bingewatch bitch

Waarom jij dringend ‘Late Night’ moet gaan kijken

Waarom jij dringend ‘Late Night’ moet gaan kijken

Bingewatcher extraordinaire Charlotte kent Netflix vanbuiten, spreekt vloeiend internets en denkt in memes. In haar rubriek ‘Bingewatch Bitch’ bespreekt ze de waardevolle, nutteloze, hilarische en bloedserieuze dingen die op haar scherm voorbij komen. Dit keer: waarom de film Late Night een feministisch meesterwerk is. En ook wel waarom Mindy Kaling een absoluut icoon is. Foto: Sara Stragier

In Late Night (2019) vreest comedian Katherine Newbury (Emma Thompson) dat ze na meer dan twintig jaar haar talkshow gaat verliezen. Wanneer een collega haar verwijt dat ze stiekem een vrouwenhater is, wil ze het tegendeel bewijzen door een vrouw aan te nemen in haar all white, all male schrijversteam. Molly Patel (Mindy Kaling) is de enthousiaste nieuweling die al snel merkt dat werken aan haar favoriete tv-show minder leuk is dan ze zich had voorgesteld: haar baas en idool blijkt niet de hartelijke vrouw die ze op tv zag en haar collega’s zien haar duidelijk als de ‘diversity hire’ – iemand die minder talent heeft dan hen en de job alleen maar heeft gekregen om een quota te vullen.

“Het is niet de enige iconische repliek die Molly heeft op misogyne zever.”

Die kritiek krijgt ze van meer dan één collega ook expliciet te horen. Zij werpt tegen dat ze tenminste alle andere vrouwen en mensen van kleur heeft moeten verslagen om de job te krijgen, terwijl hij als ‘nepotism hire’ zijn plek gewoon van zijn vader geërfd heeft. Voor die uitwisseling alleen al, verdient de film in mijn ogen een Oscar, maar het is niet de enige iconische repliek die Molly heeft op misogyne zever.

En al hebben haar collega’s ook een beetje gelijk – Molly ís aangenomen omdat er een vrouw in het team moest – toch wordt snel duidelijk dat ze ook de perfecte persoon voor de job is. Haar voorstellen worden niet altijd enthousiast ontvangen, maar haar perspectief zorgt wel voor nieuwe, interessante ideeën. Daarmee kaart de film niet alleen de discussies rond quota aan, maar toont het ook hoe het in de praktijk heel goede gevolgen kan hebben. Want van een divers team, word je nu eenmaal beter, dat weten we bij Charlie ook als geen ander.

Molly Patel (Mindy Kaling) is de enthousiaste nieuweling die al snel merkt dat werken aan haar favoriete tv-show minder leuk is dan ze zich had voorgesteld.

Mindy Kaling speelt niet alleen de rol van Molly, ze schreef ook het script en stopte er heel veel van zichzelf en haar eigen ervaringen in. Zo was zij de enige vrouw van kleur tussen een hoop blanke, mannelijke schrijvers en regisseurs in de Amerikaanse versie van The Office, de serie waarmee haar carrière gelanceerd werd. Daar was ze naar eigen zeggen zelf een ‘diversity hire’. “En ik schaamde me daar zo hard voor… Wat ik niet besefte, is dat het niet beschamend was, het gaf me iets waar andere mensen van hun geboorte toegang toe hebben.” Vorige week vertelde ze in Elle dat ze ondanks de kans die ze toen kreeg, wel tegen heel wat seksistische bullshit moest opboksen.

“Kaling vertelt dat ze ondanks de kans die ze kreeg, tegen heel wat seksistische bullshit moest opboksen.”

Zo werd de show genomineerd voor een Emmy award in de categorie ‘Outstanding Comedy Series’. Maar Kaling kreeg de mededeling dat ze niet mee op de regisseurslijst zou staan omdat de lijst te lang was. “Ik moest een formulier invullen en een essay schrijven over mijn bijdrage – mijn collega’s niet. Ik moest brieven verzamelen van alle andere witte, mannelijke producers om te bewijzen dat ik had meegewerkt, terwijl mijn werk voor zichzelf sprak.” Uiteindelijk werd Kaling wel toegevoegd aan de lijst, al won The Office niet. The Television Academy, de organisatie achter de Emmy awards, ontkent niet dat het gebeurde. Volgens hen waren er te veel acteurs die ook regisseurscredit wilden, en moesten ze daarom grondig nakijken wie die erkenning verdiende. Maar ze ontkennen dat Kaling de enige was die een lijst moest maken.

Een leugen, volgens Kaling. Op twitter besprak ze het voorval verder: “Ik werd er wel uitgepikt. Er waren nog schrijvers-acteurs-regisseurs die NIET van de lijst geschrapt werden. Alleen ik. De jongste persoon en vrouw van kleur. De makkelijkste om te negeren. Just sayin’.” En later tweette ze ook nog rechtstreeks naar The Television Academy: “Waarom zeggen jullie niet: ‘Jaren geleden verhinderden we dat een vrouw van kleur die het verdiende erkenning kreeg voor haar prestaties. Het spijt ons en het zou nu nooit meer gebeuren.?”

Comedian Katherine Newbury (Emma Thompson) blijkt in real life niet de hartelijke vrouw die men op tv ziet.

Niet alleen die ervaring beïnvloedde het verhaal van Molly in Late Night. Ook de seksistische opmerkingen die ze krijgt, zijn gebaseerd op Kaling’s leven: “Het is een komedie, dus het is wat overdreven voor een humoristisch effect. Maar er zijn wel gelijkaardige dingen gebeurd in mijn carrière. De mensen in de film zijn niet per se seksistisch. Ze zijn gewoon beschermd door de status quo. En al deze mensen veranderen ook in de film. Ze zijn niet slecht, ze evolueren.”

“In haar werk creëert Kaling steeds zo veel mogelijk kansen voor vrouwen en mensen van kleur.”

Die positieve evolutie ziet Kaling ook in de filmindustrie: “Vroeger voelden mensen zich verplicht om een ‘token person of color’ te hebben om te bewijzen dat ze niet racistisch waren. Nu beseffen ze steeds meer dat het heel waardevol is om verschillende perspectieven te hebben. Het is een veel betere manier om geld te verdienen en meer mensen te bereiken.”

En terwijl de evolutie traag maar zeker op gang komt, draagt Kaling meer dan haar steentje bij om er wat vaart achter te zetten. In haar werk creëert ze steeds zo veel mogelijk kansen voor vrouwen en mensen van kleur. Niet om een statement te maken, maar omdat het een deel is van haar creatieve proces. “Het is fijn om kansen te creëren voor mensen wiens bestaan in lijn is met mijn opvattingen. Maar toen ik de film schreef, was dat omdat ik een grappig, waargebeurd verhaal wilde vertellen.”

En of ze dat doet. Omdat de film zo enorm real is, komen de punten die ze maakt, enorm aan. Als je ooit al te maken kreeg met seksisme in het medialandschap (voor of achter de schermen), ageism, racisme of het taboe rond mentale gezondheidsproblemen, voel je hoe écht Late Night is. Maar het is op geen enkel moment belerend. Kaling weet alles met de nodige humor een pak verteerbaarder te maken. En de professionele relatie tussen Molly en Katherine is giving me life. Bestellen maar, die tickets!

Lees hier alle recensies van The Bingewatch Bitch

Schrijf je reactie

1 reactie

Charlotte Wollaert is freelance journalist en eindredacteur. Als achtjarige schreef ze haar eerste fictieboek en sindsdien heeft de schrijfmicrobe haar niet meer losgelaten. Haar hobby’s zijn kippen knuffelen, bankhangen, dt-fouten de wereld uithelpen en stevig lachen om haar eigen moppen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen