Wie mijn column over single zijn met kerst las, zal begrijpen dat ik geen groot fan ben van het feest van de commerciële liefde dat we op 14 februari vieren. Muziek, media en chocolade hielpen me ook deze dag weer door – en wat ik op Valentijnsdag consumeerde deel ik graag met jou.
Op zondag 14 februari was ik herstellende van een flinke griep van het soort waarbij je dagen niet kunt eten. Om niet nog meer gewicht te verliezen vond ik het legitiem zo lang mogelijk te slapen, niks te doen en al die inactiviteit meteen ongedaan te maken door naar de enige supermarkt in mijn buurt te hollen die op zondag een paar uurtjes open is. Aldaar kocht ik een geurige bos hyacinten om mijn gemoedstoestand op te krikken en een zak Maltezers om mijn eetlust op te wekken. Tevreden wandelde ik naar huis: ik had alle clichés over single vrouwen op Valentijnsdag waargemaakt.
Maltezers etend werkte ik mij door mijn dagelijkse dosis media heen. Ik probeerde de online Valentijns-reclames te negeren, maar er is er eentje die ik je niet wil onthouden. BiFi, van de worstjes, bleek net als ik niet van Valentijnsdag te houden. Op Facebook werd er uitgepakt met dit:
Op de Facebookpagina van BiFi prijkten nog meer wijsheden van een worst: “Echt mannen zeggen geen hihi!” en “Echte mannen doen niet aan goede voornemens!” Mijn dagelijkse dosis seksisme, verpakt in een Valentijnsjasje en verkondigd door een worst, had ik alvast gehad.
Gelukkig stuitte ik op heerlijk tegengif in de vorm van een stuk van schrijfster Laurie Penny, auteur van het boek ‘Unspeakable things‘. Laurie betoogt in haar atypische Valentijnsrant dat het voor jonge vrouwen beter is om single te zijn. Niet ‘gewoon oké’, maar actief beter.
Ze schrijft: “We need to start telling stories about singleness—and coupled independence—that are about more than manicures and frantic day-drinking. We need to start remembering all of the women down the centuries who chose to remain unpartnered so that they could make art and change history without a man hanging around expecting dinner and a smile. We need to start remembering that the modern equivalents of these women are all around us, and little girls need not be terrified of becoming them.”
Miss Ma zou het ongetwijfeld eens zijn met de woorden van Laurie Penny: “It is more than time to abandon the idea that a single woman has failed in life.
Een voorbeeld van jonge vrouwen die laten zien dat single zijn niet zielig is, zag ik meteen daarna in de Nederlandse documentaireserie ‘Langs de oevers van de Yangtze’. Fotograaf Ruben Terlou reist in deze reeks de rivier de Yangtze af, op zoek naar de Chinese droom. Uiteraard ging de aflevering van 14 februari over de liefde. Terlou toont dat er onder jonge Chinezen, ten gevolge van de eenkindpolitiek, een scheefgroei tussen huwbare mannen en vrouwen bestaat. Hoogopgeleide vrouwen komen niet aan de man, laagopgeleide mannen komen niet aan de vrouw. En er zijn veel meer mannen dan vrouwen.
Dat leidt tot bizarre taferelen, zoals de huwelijksmarkt, een soort analoge datingsite. Het is een plein waar aan waslijnen uitgeprinte zoekertjes hangen van single mannen en vrouwen. Moeders gaan er op zoek naar de perfect schoonzoon of –dochter.
We ontmoeten er Mevrouw Ma, die op zoek is naar een man voor haar dochter, Miss Ma. Dochter is, net als ik, 28 en single. Haar moeder probeert haar ervan te overtuigen dat ze net als alle andere mensen voor een gezin moet kiezen. Miss Ma is daar echter niet van gediend en laat haar moeder weten dat de tijden veranderd zijn: ze heeft vrienden, een smartphone, en ze verdient meer dan de gemiddelde man. Ze is blij met haar leven. Settelen? No way. Miss Ma zou het ongetwijfeld eens zijn met de woorden van Laurie Penny: “It is more than time to abandon the idea that a single woman has failed in life.”
Ondanks mijn onromantische voornemens werd ik op Valentijnsdag toch stiekem een beetje verliefd, en wel op een zingende vogelaar. M’n vriendinnen en ik hadden namelijk besloten Valentijnsdag in Botanique te vieren met de band Shearwater, die net het album Jet Plane and Oxbow heeft uitbracht.
Foto: Tammy Lo, Brooklyn, NY @Bowery via Wiki Commons
Shearwater frontman Jonathan Meiburg is een beetje een rare vogel. Hij is zowel professioneel muzikant als professioneel vogelkenner. Hij reist de hele wereld af om zeldzame vogels te zien en veel van zijn nummers gaan over de gevederde vrienden. Alle liedjes, met en zonder vogels, deden de Botanique vlammen, inclusief de voor elke band momenteel verplichte David Bowie tribute op het einde.
Meiburg zegt over het nieuwe album: “My idea for ‘Jet Plane and Oxbow’ was to try to make a protest record that wasn’t dumb or preachy. It reminded me of a breakup letter—the kind that’s furious and tender at the same time, because it’s written with love.” En on that note stond mijn hele dag per ongeluk toch in het teken van liefde. Doei Valentijnsdag, tot volgend jaar!
Lees, bekijk en luister:
- Lees het artikel van Laurie Penny ‘Maybe you should just be single’
- Bekijk de documentaire ‘Langs de oevers van de Yangtze’, aflevering van 14 februari
- Beluister in zijn geheel het nieuwe album van Shearwater, Jet Plane and Oxbow
Schrijf je reactie