Na Gloria en Una Mujer Fantástica duikt Sebastián Lelio in zijn Engelstalige debuut Disobedience opnieuw in de taboesfeer. Hierin volgt de Chileense cineast twee vrouwen in een joods-orthodoxe gemeenschap in Londen die voor een moeilijke keuze staan: hun geloof of elkaars liefde?
Wie ooit een film van Sebastián Lelio zag, weet dat de Chileense cineast het liefst sterke vrouwen portretteert. Sinds zijn internationale doorbraak met Gloria (2013), waarin hij een oudere vrouw volgt die een relatie aanknoopt met een voormalige officier, en zijn Oscarwinnende drama Una Mujer Fantástica (2017), dat het verhaal van een rouwende transgender vrouw vertelt, wordt Lelio geroemd om zijn verfijnde portretten die genderrollen onderzoeken en in vraag stellen.
Niet gek dat Lelio zijn ideeën daarom vaak in de taboesfeer zoekt, de plek waar hij ook inspiratie voor Disobedience vond. Net als de onlangs overleden Philip Roth duikt Lelio immers onder in het taboerijke joodse dagelijkse leven. Maar in tegenstelling tot deze Amerikaanse schrijver, die vaak de seksuele frustratie van joodse mannen en hun curieuze moeder-zoon-relatie beschreef, interesseert Lelio zich vooral in een oude, onverteerde liefde tussen de joodse Ronit (Rachel Weisz) en Esti (Rachel McAdams).
Cultuurclash
Het verhaal is simpel: als Ronits vader sterft, een geliefde rabbijn in zijn joods-orthodoxe gemeenschap in Noord-Londen, komt zijn verloren dochter uit New York terug om hem een laatste keer te groeten. Eens in Londen aangekomen ontdekt ze dat er alles nog exact hetzelfde is, buiten dat haar twee beste vrienden Esti en Dovid (Alessandro Nivola) getrouwd zijn. Ontwricht haar komst de toekomst van hun gelovige omgeving? Natuurlijk. Haar progressieve, hippe levensvisie zet de conservatieve, op tradities gestoelde community immers op losse schroeven. Maar ook haar wereld davert na deze ontdekking.
Lelio zet zo de deur open voor een klassiek verhaal waarin traditie met moderniteit botst, een tegenstelling die filmmakers maar wat graag uitvergroten. Zo passeerden films als Noces (2016), over een jonge Belgisch-Pakistaanse vrouw die uitgehuwelijkt wordt, en What Will People Say (6 juni in de zalen), een coming of age-verhaal over een Noors-Pakistaanse tiener die zich vastrijdt in haar clashende thuis- en schoolsituatie, onlangs de revue. Wil je tussen dat aanbod opvallen, moet je fris uit de hoek komen. Lelio doet dat door de clash tussen progressieve en conservatieve ideologieën naar de achtergrond te verdringen om vrouwenliefde tot inzet van een verscheurende gewetenskwestie tussen liefde en geloof te promoveren.
Smeulende romantiek
In plaats van een polariserende film over geloof en tradities te maken, kiest Lelio zo voor een rijkgeschakeerde analyse van Ronit en Esti’s verboden liefdesrelatie. En ondanks de sobere tinten waarmee de joods-orthodoxe gemeenschap wordt afgebeeld, spaart Lelio weinig moeite om de verboden romance gedetailleerd in te kleuren. Dat merk je vooral in de subtiele lichaamstaal die mooi de opborrelende gevoelens van het herenigde duo toont. Maar dankzij de koele fotografie is de bedrukte strenge en sfeer nooit ver weg.
Klinkt zwaar? Dankzij Sebastián Lelio’s afstandelijke stijl waait er tussen al de opgekropte romantische gevoelens ook een gevoel van isolement, het vleugje eenzaamheid dat ook de films van de Amerikaans-Israëlische Rama Burshtein typeert. Deze joods-orthodoxe cineast toont in haar films Fill The Void (2012) en The Wedding Plan (2016) het isolement bij jonge joodse vrouwen, maar ook de liefdevolle omgeving die familie en vrienden voor elkaar kweken. Door in te zoomen op verboden vrouwenliefde neemt Lelio zelfs die familiewarmte grotendeels weg.
Toch doet Disobedience nergens té bedrukt aan. Daarvoor voelt de liefde tussen Ronit en Esti, en Dovids devote toewijding aan zowel zijn geloof als aan zijn vrienden, te oprecht. Dat maakt alles natuurlijk nog spannender, want kiest de gelovige Esti voor haar grote liefde Ronit of toch voor haar man Dovid en haar geloof? Ontdek het zelf.
Schrijf je reactie