Interview

“Ik richt een grote fuck you naar wie mij in een keurslijf wil gieten”

Fotografe Carmen De Vos over erotiek, analoge fotografie & ambitie

“Ik richt een grote fuck you naar wie mij in een keurslijf wil gieten”

Polaroids zorgen voor magie, sensualiteit, imperfectie. Dat is althans wat fotografe Carmen De Vos, foxy femme avant la lettre, ons leert. Al jaren inspireert ze met verrassend gewaagde beelden die ongewone verhalen vertellen en zorgt ze zowel online als in onze bookzines voor prachtige foto’s. Maak kennis met Carmen, fotografisch beeldkunstenaar met een zalig gedurfd fuck you-gehalte.

Carmen, op 31 mei ligt je boek The Eyes of The Fox in de winkelrekken. Wat mogen we verwachten?
The Eyes of the Fox is een selectie uit mijn polaroids van het afgelopen decennium. Ik ben immers tien jaar professioneel bezig met fotografie en vond dat het tijd was de hoogtepunten daaruit te verzamelen in een bundel. In mijn boek staan enkel polaroids met een sensuele esthetiek. Het zijn beelden waar een verhaal achter schuilt en waar ik zelf soms nog minutenlang naar kan kijken.”

Je noemt jezelf een trage fotograaf. Wat bedoel je daarmee?
“Ik ben traag in de zin dat ik vooral met polaroids werk. Polaroids zijn niet enkel zeldzaam en duur, maar veronderstellen een trager werktempo. Voor een fotoshoot moet ik alles grondig opbouwen, want de belichting en entourage is heel belangrijk. Het model moet langer stilstaan omdat de polaroid anders te wazig wordt. Als ik de foto uiteindelijk neem, duurt het 90 seconden vooraleer die ontwikkeld is. Dan schort er vaak nog iets, waardoor ik licht moet bijstellen, decor moet aanpassen…”

The Intruder. Coverbeeld van het boek The Eyes of The Fox. © Carmen De Vos

Waarom verkies je polaroids boven digitale fotografie?
“Er is zeker niets mis met digitale foto’s. Ik voel de magie van digitaal fotograferen gewoon veel minder, hoewel dat begint te veranderen. Vroeger vond ik een digitale foto waardeloos: het is zo gemakkelijk om honderden foto’s te trekken en ze nadien nog op je gemakje te bewerken. Een polaroid wordt op het moment zelf gemaakt, daar moet je over nadenken. Het eindproduct kan je daarna fysiek in je hand kan nemen als je dat wil. Helaas geraken mijn polaroids op dus ik zoek stilaan mijn richting in de digitale fotografie, al blijft mijn werkwijze traag. En ik geef het toe: een digitaal beeld kan ook ontzettend mooi zijn.”

Was het altijd je ambitie om een experimentele fotograaf te worden?
“Eigenlijk niet. Ik werkte lang in een bedrijf als administratieve kracht. Pas in 2005 begon ik met fotografie als hobby. Ik ontdekte via speelgoed camera’s de kleuren, fouten, scheefheid en schakeringen van film fotografie. Op het internet sloot ik me aan bij een community rond Lomography en al snel won ik wedstrijden. Het gaf me een goed gevoel om de juiste foto te creëren én erkenning te krijgen door mensen die verstand van zaken hebben.”

“Rond mijn veertig besliste ik dan ook een sabbatjaar te nemen. Ik wilde mij volledig toeleggen op fotografie. Tot dan was dat tussen de soep, patatten, administratieve taken en een dochter grootbrengen gebeurd.”

Je richtte toen je eigen magazine TicKL op. Hoe kwam je op het idee een art porn magazine te lanceren?
“Ik ontmoette veel fotografen die sensuele polaroidbeelden maakten. Daar moest ik iets mee. Ik vond niks aan de blote billen-glamour uit de populaire tijdschriften. Een naakte vrouw die in de branding ligt met haar mond half open, hoe onrealistisch is dat? Echte erotiek creëer je door naaktheid een context te geven en door te experimenteren met het materiaal van de film. Die prachtige experimenten verzamelde ik in het erotische TicKL. Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want ik wist totaal niet wat allemaal komt kijken bij een tijdschrift. Toch was TicKL succesvol: ik gaf 4 nummers uit die een oplage van 8000 exemplaren kenden, wat veel is in de niche van pornografische kunst.”

Echte erotiek creëer je door naaktheid een context te geven. © Carmen De Vos

Waarom ben je twee jaar later gestopt met TicKL?
“Ik kon het niet combineren met mijn job. Ik nam alles op mij: ik was hoofdredactrice, coördinator, fotograaf en zelfs distributiecentrum. Ik had eigenlijk ook niet de professionele skills om het verder uit te bouwen. Wat wist ik van adverteren om rond te komen? Jammer, want TicKL was geen doorsnee blootboekje. Het beantwoordde wel degelijk aan een nood.”

TicKL was wel een impuls voor je carrière als professionele fotografe.
“Klopt. Ik kwam bij De Morgen terecht toen die het vrouwenkatern ‘De Morgen Wax’ uitbracht. Sindsdien werk ik als freelancer voor verschillende magazines en gaf ik een tijd geleden mijn administratieve job op.”

Je portfolio is terug te vinden op je website, Facebook, Tumblr en Instagram: je werk is all over the internet.
“Ik ben er best trots op, ja, al vergt het veel tijd om al die platformen te onderhouden. Mijn vitrine opkuisen, noem ik dat (lacht). Maar het loont. Instagram is bijvoorbeeld ongelofelijk: het brengt fotografen samen, maar ook opdrachtgevers vinden de weg naar jou.”

Portret van Lara Taveirne voor Charlie Bookzine 5. © Carmen De Vos

In je werk bemerk ik enkele terugkerende elementen. Je publiceert bijvoorbeeld geregeld een erotische zelfportret.
“Ja, dan zet ik mijn camera op zelfontspanner of laat ik mijn man op het knopje duwen. Als je andere modellen naakt laat poseren en erotische content maakt, vind ik dat je zelf ook niet beschaamd mag zijn om je bloot te geven. Ik heb die authenticiteit altijd willen bewaren. Mijn boek begint trouwens met enkele zelfportretten die erg sensueel zijn.” 

Ook zwangere vrouwen lijken een constante. Vanwaar die fascinatie?
“De vrouwelijkheid die zwangere vrouwen weerspiegelen, raakt me. Ze zijn op het toppunt van kracht want ze baren straks een nieuw leven. Ze zijn sterk, maar tegelijk ook zo kwetsbaar. Ik hou ervan om daarmee te experimenteren en de vrouwen in contexten te plaatsen die je niet verwacht. Neem bijvoorbeeld mijn foto’s van een zwangere bruid die een geweer op een bambi richt. Zo’n sterk beeld. Om mijn model op voorhand die ideeën duidelijk te maken moet ik het meestal goed kaderen. Gelukkig kennen de meeste mensen mijn werk en weten ze dat er af en toe een hoek af is.”

Kunstenares Kati Heck © Carmen De Vos

Sterke vrouwen komen ook naar voren in je werk voor Charlie, o.a. in de reeks Van de Liefde en de Kunst. Waarom fotografeer je voor ons magazine?
“Toen Charlie opkwam als nieuw taboe brekend magazine, dacht ik: yes! Ik voelde meteen sympathie voor jullie, sterke vrouwen die via een magazine tegenwicht proberen te bieden aan het geconformeerde wereldje. Ik snapte door mijn ervaring met TicKL ook dat het niet evident is om een onafhankelijk magazine uit te grond te stampen. Ik heb hoofdredactrice Jozefien toen gecontacteerd en voilà: ik werk nog steeds heel graag met Charlie samen!”

Ook aan ons recentste bookzine met het thema ‘Leve de loser’ werkte je mee. Ben jij een loser of een winnaar en… kan ik jou deze vraag wel stellen als ik zie hoeveel opdrachten, prijzen en expo’s jij al op je palmares hebt staan?
“Oh, ik ben soms een loser hoor! (lacht) De helft van mijn polaroids mislukken en elke keer denk ik: waarom doe ik het mezelf toch aan? Ook het freelancersbestaan is niet altijd gemakkelijk, het is heel wisselvallig. Ik let er wél op dat ik steeds mijn eigen ding blijf doen, ook al ben ik even ‘out’ in de freelancewereld. Dan voel ik de druk om mijn stijl aan te passen, maar dat mag ik niet doen. Het amateurisme is daarom zo mooi: je doet het voor je plezier, want je verdient er geen bal aan en niemand verwacht iets van je.”

Portret van Eva Mouton in de reeks Van de Liefde en de Kunst. © Carmen De Vos

Trek je die visie ook door naar je hele leven: niet letten op wat anderen zeggen?
“Ik vind dat je zoveel mogelijk het goede moet doen. Ik probeer goed voor mezelf en de anderen te zijn, ook al lukt dat niet altijd. Ik heb iets tegen mensen die elkaar niet respecteren en afbreken. Ik richt dan ook een grote fuck you naar wie mij in een keurslijf wil gieten. Toch voel ik me onzeker als iemand uit mijn naaste kring commentaar heeft op mijn werk. Ik poseer onbeschaamd in m’n blootje, maar als mijn dochter daar commentaar op heeft, sla ik aan het piekeren. Ik pleit dus voor wat meer fuck you-gehalte, maar ben zelf nog zoek naar dat perfecte evenwicht.”

Wat mogen we verwachten van jou in de toekomst?
“Eerlijk? Het kriebelt om opnieuw magazines te maken. Dat wordt mijn focus na deze drukke periode. Ik wil mijn fotografie bovendien nog sensueler maken en met polaroids blijven werken, ook al worden ze schaars. Er zitten nog veel ideeën in mijn hoofd, nog wel honderden moodboards die ik in beeld wil brengen. Ik ben een vat vol ambities, ja. Nietsdoen, dat is niet voor mij weggelegd! (lacht)”

 

The Eyes of the Fox ligt in de winkelrekken vanaf 31 mei. Wie nu al een exemplaar wil, kan dat via deze link bestellen. Abonnees maken kans op een gratis exemplaar en houden best de nieuwsbrief van 31 mei in de gaten!
Je kan het werk van Carmen ook bewonderen tijdens de expo over haar boek die plaatsvindt op 2 en 3 juni (14-18 uur) in Raapstraat 20, 2000 Antwerpen.

Schrijf je reactie

1 reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen