Ongeveer één jaar geleden overleed Joan Rivers, één van de meest legendarische en controversiële comediennes die de wereld ooit heeft gekend. De vrouw die het meeste in haar voetsporen volgt is Amy Schumer: ze is even New Yorks, even grofgebekt en even tuk op controverse. En minstens even grappig. Hoog tijd om haar te leren kennen.
De voorbije maanden ging het hard voor comedian Amy Schumer. Met haar sketchserie Inside Amy Schumer op Comedy Central bereikte ze de afgelopen jaren een groot tv-publiek en een nog groter YouTube-publiek. Maar in 2015 was ze plots o-ve-ral: ze mocht opdraven in alle grote Amerikaanse talkshows, presenteerde de MTV Movie Awards, stond op verschillende tijdschriftcovers en kreeg van Glamour de Trailblazer Award.
Imperfect
Die grote doorbraak heeft veel te maken met Amy’s Hollywooddebuut Trainwreck, een rom-com die komaf maakt met een hoop uitgemolken clichés. Amy speelt niet alleen de hoofdrol, maar schreef ook het scenario. Als je film dan meer dan 90 miljoen dollar opbrengt, is je bedje gespreid. Niet dat ze vanaf nu perfect in het Tinseltown-plaatje zal passen. Toen talkshow-host Ellen Degeneres haar vroeg of ze niet naar Californië zou verhuizen, antwoordde Amy: “Nee… Ik hoor er gewoon niet thuis, alleen al qua lichaamsbouw. In LA, my arms register as legs. Mensen zouden zich afvragen waarom er plots een octopus over Sunset wandelt.” Net als in haar Glamour-speech (“I’m like 160 pounds right now and I can catch a dick whenever. That’s the truth. It’s not a problem.”) kan ze als geen ander het idee bijstellen dat je oogverblindend en graatmager moet zijn om mee te mogen spelen.
“Amy doesn’t care what anyone thinks, to a clinical degree.”
Amy Schumer, een rasechte New Yorkse, heeft een explosieve combinatie van talent en lef. Ze heeft zoveel jaren stand-up comedy onder haar gordel – ze begon toen ze 23 was en nog rood-bruine krullen had – dat ze perfect weet hoe je een grap opbouwt en timet, hoe je een publiek bespeelt en welke onderwerpen altijd werken. Wat haar uniek maakt, zijn de onderwerpen die ze aansnijdt, de toon die ze kiest en de manier waarop ze zichzelf in de strijd gooit. Van seksisme tot blaasontstekingen, van vraatzucht tot pedofilie, geen taboe blijft overeind. Hier staat geen vrouw die mooi, lief of puur wil worden gevonden. Integendeel. Ze zet zichzelf met plezier te kijk, liefst vanuit de minst flatterende hoek. Pijnlijk zielige one night stands, brutale afwijzingen, lelijkheid, eenzaamheid: hoe donkerder het hoekje, hoe liever Amy erin rondwroet. Een goede vriendin omschreef het in een interview als “Amy doesn’t care what anyone thinks, to a clinical degree”. En daar doet ze mooi haar voordeel mee.
Een vrouwelijke celebrity die benadrukt hoe imperfect en normaal ze is, is op zich niets nieuws. Denk maar aan actrice Jennifer Lawrence (Silver Linings Playbook, American Hustle) – niet toevallig een vriendin van Amy. Ze vertelt op de rode loper niet kirrend welke designer ze draagt, maar geeft eerlijk toe dat ze barst van de honger, ongemakkelijke schoenen draagt en al een glaasje te veel op heeft. Maar goed, uiteindelijk ziet ze er nog altijd uit om door een ringetje te halen, werkt ze de ene film na de andere af en blijft ze een 25-jarige, bloedmooie Oscarwinnares. En uiteindelijk draait haar carrière rond het trekken van giga-franchises zoals The Hunger Games en zijn de lollige interviews maar een bijproduct. Wanneer Amy Schumer grapjes maakt over haar lichaam, haar seksleven of haar eetgewoontes, is dat geen ’terzijde’. Haar echte leven is haar inspiratiebron voor alles wat ze doet, schrijft en op het scherm brengt.
Oordelen en beoordelen
Amy Schumers humor draait heel vaak om oordelen: hoe we onszelf beoordelen, hoe vrouwen elkaar beoordelen, hoe de maatschappij bepaald gedrag beoordeelt. Door die oordelen uit te vergroten, om te draaien of ze gespeeld naïef te bevestigen, legt ze ze netjes bloot. Nog voor andere mensen labels op haar kunnen kleven – sletterig, lelijk, dik, arrogant – gaat Amy ze zelf te lijf. Ze lacht met de vergezochte sekstips in vrouwenmagazines en de neerbuigende toon van hun artikels (“Why your boyfriend hates you”) en zet zichzelf te kakken als ‘s werelds minst sexy sms’er en als ‘s werelds meest efficiënte erectie-killer (Boner Doctor).
Ze zet zichzelf te kakken als ‘s werelds minst sexy sms’er en als ‘s werelds meest efficiënte erectie-killer.
Milk Milk Lemonade is een fenomenale parodie van big booty-video’s, waarin ze de adoratie voor twerkende konten even heel pragmatisch bekijkt (“This is what you think is hot / It’s where your poo comes out”). Ook vrouwelijke vriendschappen worden onder loep genomen: ze blaast tot in het absurde op hoe slecht vrouwen complimenten aanvaarden (“Dit kleedje? Ik heb maat 100, heb er maar 2 dollar voor betaald, het is waarschijnlijk van karton gemaakt en ik zie er uit als een hoer.”) en hoe bon ton het is om je te verontschuldigen voor wat je eet alsof je een hardcore crimineel bent.
Tussen de luchtige herkenbare sketches in (vervelende straalbezopen gast op het trouwfeest, gefrustreerde dochter van een hardleerse moeder die ook iets van technologie wil begrijpen) tackelt Amy Schumer ook heel relevante maatschappelijke thema’s. In Last fuckable day roept ze de hulp in van Tina Fey, Julia Louis-Dreyfus en Patricia Arquette om aan te kaarten hoe actrices in Hollywood na een bepaalde verjaardag plots alleen nog maar gecast worden als lieftallig omaatje of seksloos rand-personage, iets waar hun mannelijke tegenspelers amper last van hebben. Recent kreeg de 37-jarige Maggie Gyllenhaal te horen dat ze te oud was om de partner van een 55-jarige man te spelen en werd de 50-jarige Marisa Tomei gecast als oma in Spiderman, een rol die in 2002 nog werd gespeeld door een 74-jarige actrice. Het zijn maar een paar lachwekkende voorbeelden van hoe waanzinnig seksistisch de filmsector nog steeds is. En in A very realistic military game kaart Amy via een videospelletje de problematiek aan van seksueel misbruik in het Amerikaanse leger: veel slachtoffers doen nooit aangifte en van die aangiftes lopen er bovendien choquerend weinig uit een veroordeling.
Trainwreck
En nu is er die eerste langspeelfilm. Trainwreck – dat geregisseerd werd door Judd Apatow, de producer van de tv-serie Girls en de film Bridesmaids – vertelt het verhaal van, jawel, Amy. Ze is begin 30, werkt bij een hip vrouwenblad, woont in Manhattan en heeft een wild seksleven. Maar helemaal wolkenloos is haar leven natuurlijk niet. Ze draagt bagage mee – don’t we all – en haar hedonistische leven is ook een manier om lastige gevoelens op afstand te houden en enge keuzes uit te stellen. Ze kiest voor mannen waar ze geen toekomst in ziet en houdt hen emotioneel ver op afstand. Haar bazin kleineert haar en zadelt Amy op met de meest van de pot gerukte opdrachten, maar ze durft amper tegen haar ingaan. Iets beter voor jezelf eisen kan pas als je ook echt vindt dat je het verdient, en net daar wringt het. Wanneer er dan toch een man opduikt (Bill Hader) die haar met respect behandelt en geen spelletjes speelt, weet ze even niet goed wat er gebeurt. Geen klassiek girl-in-the-city-verhaaltje dus maar net een beetje rauwer. De film komt op 16 september bij ons in de zalen. Tot dan is er YouTube. On repeat.
Schrijf je reactie