Door Anke Laterveer
Ik ben kwaad. Mijn god, wat ben ik kwaad. Wat zeg ik? Woedend ben ik. Want we zijn er in getrapt. Met z’n allen zijn we zomaar meegegaan in het verhaal dat seksueel geweld het probleem van vrouwen is. Dat #metoo doorgeslagen is en alle mannen zich zorgen moeten maken over valse beschuldigingen. Want ‘ineens heeft iedereen wel een verhaal’ en ‘ineens moet je je verantwoorden voor iets wat je deed toen je zeventien was’. Hele carrières gaan eraan kapot. Arme mannen! Hoe moeten die zich staande houden in een wereld die zo onveilig voor ze is?
Bovendien: is het allemaal wel zo erg? Overdrijven de vrouwtjes het niet allemaal gewoon een beetje? Laten ze zich weer meeslepen in de nieuwste hype? Zo’n hype is ook nooit een keer iets leuks. Iets als pantoffels klaarzetten en lekker je bek houden. Altijd is het zoiets hysterisch als gelijke rechten of behandeld worden als mens. Gatver. Wie zit daar nou op te wachten? Youp in ieder geval niet. En hij is niet alleen.
“Zo’n hype is ook nooit een keer iets leuks. Altijd is het zoiets hysterisch als gelijke rechten of behandeld worden als mens.”
En ook wij, de slachtoffers, de overlevers van seksueel geweld, gaan er in mee. Steeds weer komen we met onze persoonlijke verhalen. Onze harten scheuren we open om keer op keer onze trauma’s bloot te leggen. Om te zeggen: ja, zo vaak, zo veel en zo heftig was het. Zo bang ben ik op straat. En zo bang in mijn eigen huis. Steeds weer beantwoorden we beleefd alle vragen die volgen. Over wat we dan aan hadden, hoeveel we gedronken hadden, waarom we geen namen van daders geven, waarom we wél namen geven, of we het ons allemaal nog wel goed herinneren. Er zijn geen goede antwoorden. Alles wat we zeggen diskwalificeert ons als slachtoffer. Het is nooit goed genoeg.
En omdat we dat weten, komen we met cijfers en met onderzoeken. Kijk dan, hier staat het! Klik maar op de link, dan zie je het ook. Maar als er al geklikt wordt, dan wordt er niet geloofd. Want zo veel en zo vaak? Dat kan niet waar zijn. Daar zitten zeker vrouwen tussen die erover liegen. Voor de aandacht. Of die iets heel onschuldigs opeens wegzetten als verkrachting. Die cijfers? Daar klopt niets van. Wetenschap is ook maar een mening.
Intussen is er volop aandacht voor #metoo. Maar het verhaal dat keer op keer herhaald wordt, gaat allang niet meer over ons. Niet over onze carrières die stuk liepen nadat we ons verhaal vertelden, of die überhaupt nooit van de grond kwamen erdoor. Niet over de relaties die de druk van onze trauma’s toch niet aankonden, de kinderen die lijden onder onze pijn.
“De verhalen gaan over daders. Hoe hun levens verwoest worden wanneer uitkomt wat ze hebben gedaan.”
Nee. De verhalen gaan over daders. Hoe hun levens verwoest worden wanneer uitkomt wat ze hebben gedaan. Hoe hun carrière er onder zal lijden. Hoe het voor hun gezinnen zou zijn om te leven met deze smet. Wil je dat op je geweten hebben? De vragen komen keer op keer. In de media, bij familie of zelfs de politie. Wil je echt dat hij kapot gaat?
Nee, dacht ik jarenlang. Dat wil ik niet. Dat ik stuk ben, is al erg genoeg. Nu pas, na het zoveelste bewijs dat de carrière van daders prima tegen een stootje kan – je kunt er tenslotte president van Amerika mee worden, of opperrechter – nu pas denk ik: Ja.
Ik heb al die jaren de pijn gedragen. Niet van wat mij is overkomen trouwens, want die taal is onderdeel van het verhaal. Alsof seksueel geweld gewoon maar gebeurt, net als regen of een hittegolf en niet het gevolg is van een keuze die een dader maakt. Ik draag de pijn van wat zij mij hebben aangedaan. Hoeveel nachtmerries zullen mijn verkrachters hebben over hun acties? Ik vermoed geen. Ik heb ze voor ons allemaal. Ik maak elke nacht weer mee wat zij allang vergeten zijn.
“De kans dat een man slachtoffer wordt van seksueel geweld is vele malen groter dan de kans dat hij er onterecht van beschuldigd wordt.”
Ik ben degene die jarenlang kamertjes van therapeuten vult met schaamte die niet mij toebehoort. Schaamte die van hen zou moeten zijn. En van iedereen die het hen mogelijk maakt om te doen wat ze doen. Die schaamte hoort bij jullie. Jullie die slachtoffers bevragen, niet geloven, door het slijk trekken. Jullie die vinden dat iets wat op je achtste gebeurd is op je achtentwintigste toch echt wel klaar moet zijn. Laat staan op je achtendertigste. Jullie die ons heus wel geloven, maar vinden dat we het verdienen. En die verder schijt hebben aan de levenslange schade die jullie doen. De schaamte die wij slachtoffers voelen, behoort jullie toe.
Dus ik ben er klaar mee. Ik ga niet meer mee in dit verhaal. Mijn zorg ligt niet bij de daders, niet bij of het niet doorslaat, en niet bij of niet alle mannen in gevaar zijn. De kans dat een man slachtoffer wordt van seksueel geweld is vele malen groter dan de kans dat hij er onterecht van beschuldigd wordt. Het enige wat ik nog doe, is de woede in mij koesteren. Rechtop blijven staan in een wereld die elke dag fuck you’s uitdeelt aan slachtoffers. Ik ben niet kapot te krijgen. Want dat mist er in alle verhalen: onze ongelofelijke kracht. Als je seksueel geweld kunt overleven, dan kun je alles. Dus ik sta hier. En ik sta niet alleen. We zijn met veel. We zijn gestopt met zwijgen en staan samen. Een haag van woedende slachtoffers. Klaar met empathie voor daders. Klaar met ongeloof. Klaar met het verhaal.
Maakt dat je bang?
Terecht.
1 reactie
Helemaal mee eens ! ‘Seksueel geweld is het probleem van vrouwen’ !!??
INCEST is het probleem van leugenachtige meisjes !!!???
Zij groeien op in het idee dat zij ‘slecht’ zijn (want moeder zegt/gelooft dat),
dat ze steeds moeten bewijzen dat ze ‘goed’ zijn, wat nooit lukt want ze zijn en blijven … leugenaars.
Volgens het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling ‘overkomt’ het in Vlaanderen VIER kinderen PER DAG.
GENOEG !!!