Opinie

Werkloze, je verdient meer respect

Werkloze, je verdient meer respect

Daar sta je dan. Op straat. “Herstructureringen”, zei de baas. Dat hij het jammer vond, dat ook. Twee uur eerder vroeg hij je nog of je vijf minuutjes had. Dankzij je weekcontracten was je exit in slechts een paar uurtjes geregeld. Je geeft braaf je smartphone terug, geeft je verbaasde collega’s een ongemakkelijke afscheidsknuffel.

Wat nu? De solliciteerpret kan weer beginnen.
Je bent vastbesloten niet te wanhopen. Je hebt je diploma’s en ervaringen. Je talenten. Ja, dit is juist positief: een kans op een fijne job. Wie weet al binnen een maand. Het cv is in een mum van tijd geüpdatet en wordt vlijtig de deur uitgezonden. Naarstig lees je de ene vacature na de andere, schrijf je motivatiebrieven (proactief als je bent!) en solliciteer je spontaan links en rechts.

En dan is het wachten op de mailtjes. Je weet ondertussen al dat veel werkgevers graag hard to get spelen en dus nooit reageren. Anderen melden al gauw dat ze 87 vacatures hebben ontvangen en – je raadt het nooit – dat er tussen de vele kandidaten toch wel een aantal zaten wiens profiel geschikter is voor de functie. Dus je krijgt de gedroomde mix van stilte en afwijzing. Je probeert het niet te persoonlijk op te nemen.

Maar dan! Hét mailtje waar je zolang van gedroomd hebt. Je wordt zowaar uitgenodigd om deel te nemen aan een test. Hoezee! Twee dagen later al. Van thuis. Neemt zo’n drie uren in beslag. Wie kan daar nu nee tegen zeggen? Dus op de bewuste dag zit je flink achter je pc, klaar om erin te vliegen.

“Maar twee uur pendelen per dag, dat nemen we er gaarne bij. Er wordt ons immers een loonbriefje beloofd.”

Heb je geluk, dan zijn het vragen die relevant zijn voor de functie. Heb je minder geluk, dan sluipen er vragen in die verdacht veel lijken op “Los al de huidige problemen van ons bedrijf op in een strak vierstappenplan” of “Hoe zou jij ons magazine verbeteren, zowel inhoudelijk als qua vormgeving?” Toch wel handig om tijdens een sollicitatieprocedure gratis en voor niets tientallen ideeën te sprokkelen van mensen die nooit aangenomen zullen worden. Bon, ondertussen heb je de test inclusief briljante en baanbrekende ideeën flink afgewerkt en teruggestuurd en – o wonder! – je mag op gesprek gaan. Nu begint het echt.

Je koopt je treinticket en spoort naar je (zou het?) toekomstige werkgever. Toch nog even op de bus ook, twintig minuutjes ofzo. Maar twee uur pendelen per dag, dat nemen we er gaarne bij. Er wordt ons immers een loonbriefje beloofd. Je bent mooi op tijd en zit in de wachtzaal wat zenuwachtig om je heen te kijken. Tien minuten gaan voorbij. Dan nog eens vijf. “Hmm,” denk je, “het gesprek moest al een kwartier geleden begonnen zijn.” Maar kijk, daar komt er al iemand je halen.  Je wordt naar een felverlichte ruimte gebracht waar je jury op je zit te wachten.

Ze zijn meestal met drie, soms zelfs met vijf. Zitten achter een lange tafel naast elkaar, met laptop en/of notitieblok in de aanslag, klaar om dingen te noteren. Meestal is er iemand van de HR. De grote baas is er ook, die herken je aan zijn houding, waaruit blijkt dat hij het gewoon is om orders uit te delen. Als je geluk hebt, is er ook iemand met wie je zou samenwerken, indien aangenomen. De baas zit er al meteen verveeld bij, de man van HR kan niet wachten om zijn vragenlijstje af te lopen.

“Terwijl je iets prevelt over perfectionisme, vraag je je af wat dit alles in godsnaam voor zin heeft.”

Hier begint het creatieve gedeelte van het solliciteren. Je wordt om te beginnen vriendelijk uitgenodigd om een sessie grondige zelfanalyse aan te vatten. Wat zijn je zwaktes en sterktes? Hoe functioneer je in groep? Waar zie je jezelf binnen vijf jaar? Terwijl je iets prevelt over perfectionisme, vraag je je af wat dit alles in godsnaam voor zin heeft. Sollicitanten die niet liegen, schatten zich socialer of stressbestendiger in dan ze zijn. En degenen die eerlijk zijn, tjah, zij waren al verloren bij dat eerste grapje over ontslagen zijn omdat je je job niet goed deed.

Dan komen de vragen over de job zelf. Op dit moment hoor je je passie voor de halftijdse, tijdelijke en onderbetaalde job écht in de verf te zetten. Dit is immers de droombaan waar je alles voor wilt geven. Sociaal leven en slaap? Overschat! Overuren? Wie betaalt die nog uit? Jij, jij hebt er geen problemen mee.

Oké, tot nu toe lijkt alles goed te gaan. En hoe fijn, de jury voelt zich precies ook heel goed op z’n gemak bij je. De grote baas heeft al meer naar zijn telefoonscherm gekeken dan naar jou en de toekomstige collega heeft ondertussen zelfs al haar telefoon opgenomen terwijl je vlijtig verder over je enthousiasme over de job uitweidt tegen haar collega’s.

“Alsof alles helemaal alleen maar van jou heeft afgehangen en steeds een heel bewuste, tactische keuze was.”

Als je écht écht geluk hebt, word je als kers op de taart tijdens het gesprek helemaal lamgeslagen door het onverwachte. De vraag “Zoek je momenteel naar werk?” bijvoorbeeld. Of je geraakt in de laatste selectieronde en hoort vervolgens nooit meer iets, zelfs na herhaaldelijk bellen en mailen. Of als je tijdens het gesprek merkt dat je werkervaring wordt beschouwd als waardeloos, geen lijn in te trekken, een boeltje.

Alsof alles helemaal alleen maar van jou heeft afgehangen en steeds een heel bewuste, tactische keuze was. Wie vindt werkloos zijn immers niet reuze leutig, de ene afwijzing na de andere, het constant twijfelen aan jezelf, het rond proberen komen met een leefloon, de hele maatschappij die je veroordeelt en stiekem vermoedt dat je toch wel een beetje lui en verwend bent?

Je zou graag willen dat het allemaal grappiger was, dat je meer grapjes zou kunnen maken over je ervaringen. Maar na een tijd begint het allemaal gewoon heel erg zwaar te wegen. En dan publiceert De Morgen een artikel waarin te lezen valt dat je kansen om een job te vinden aanzienlijk dalen als je meer dan twee maanden werkloos bent. Uit onderzoek van de UGent blijkt immers dat werkgevers ervan uitgaan dat langdurig werklozen niet gemotiveerd zijn en dat ze moeilijk op te leiden vallen. Als gevolg geven ze hen veel minder kansen. Er moet immers iets met ze schelen, met die werklozen.

“Je verdient een mail met feedback over je sollicitatie op het moment waarop het beloofd werd, en niet twee weken later.”

Werkloze, je verdient meer respect. Je verdient op z’n minst een sollicitatiegesprek waar belang wordt gehecht aan menselijkheid en respect. Je verdient toekomstige werkgevers die je bedanken voor je komst en de tijd die je steekt in het hele sollicitatieproces. Je verdient een mail met feedback over je sollicitatie op het moment waarop het beloofd werd, en niet twee weken later. Kortom, je verdient behandeld te worden zoals jij de ander behandelt.

Het is waanzin, wat er verwacht wordt van werknemers en hoe weinig er tegenover staat. Moest een sollicitant de werkgever vragen een test te doen om aan te tonen dat dit een goede werkplek is, tijdens het gesprek Facebook op zijn telefoon checken en vragen wat het bedrijf hem in feite te bieden heeft… Wel ja, ik denk niet dat het contract zo snel onder zijn neus geschoven zou worden.

Dus wat denken we? Proberen we het, samen? De menselijkheid en vriendelijkheid terug te brengen op de werkvloer? En misschien, nu we toch bezig zijn, ook wat gezond verstand? Ik zeg ja. Alsjeblieft.

 

Ruth Van de steene (30) is een zelfverklaarde activiste voor het goede leven. Ze houdt van schrijven, zichzelf googelen, zwarte chocolade en de dansmoves van Taylor Swift.

Schrijf je reactie

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen