‘Je kan me krijgen. Ik denk dat je een heet konijn bent.’ ‘Weet je wat wij hier al dikwijls gezegd hebben? Dat jij seks uitstraalt.’ Lees de sms’jes die Hilde Van Malderen de afgelopen jaren kreeg van voetballers en je denkt, nee, echt galant zijn die spelers niet. In ‘Speelgoed’ onthult de voetbaljournaliste hoe het wereldje in elkaar zit. Het gaat over makelaars en transfers, maar dus ook over hoe spelers haar hete tekstberichten sturen – de ene al wat poëtischer dan de andere. Eentje biedt aan om haar loon op de krant Het Laatste Nieuws te verdubbelen opdat ze beschikbaar zou zijn. Voor hem. Voor als hij goesting zou krijgen. Kortom, straffe kost. Vijf vragen aan de auteur.
1. Waarom heb je dit boek geschreven?
Hilde Van Malderen: “Even wat rechtzetten. Mijn boek gaat niét alleen maar over sms’jes die ik van voetballers heb gekregen. Wat ik vooral wilde doen, was de menselijke kant van voetbal laten zien. Ik heb daar altijd al meer oog voor gehad dan de doorsnee sportjournalist. Ik wilde nooit alleen verslag uitbrengen van een wedstrijd en in interviews wilde ik niet alleen praten over wie welke pass had gemist, maar ook over andere factoren die een wedstrijd kunnen beïnvloeden.”
2. Zijn voetballers echt rotverwende haantjes?
“Gelukkig niet allemaal. Maar het eerste hoofdstuk van ‘Speelgoed’ gaat niet voor niets over geld. Iedereen – clubs, managers, makelaars – wil geld verdienen aan die jongens. Vergeet niet dat ze op heel jonge leeftijd vaak al het dubbele verdienen als hun ouders. Geld kan rare dingen doen met mensen. Als je de hele tijd als een koning wordt behandeld, kan het moeilijk zijn om met je twee voeten op de grond te blijven. Reken daarbij dat er altijd vrouwen rond hen circuleren, en je begrijpt dat sommige voetballers echt niet meer in de realiteit leven.”
Er zijn zelfs mannen die zich nu bij mij verontschuldigen voor hun sekse!
3. Een speler verkoopt je een klap na een interview omdat je niets wil gaan drinken met hem. Waarom heb je geen klacht ingediend?
“Op dat moment was ik zo in shock, het kwam zo onverwacht, dat ik helemaal niét heb gereageerd. Niemand was erbij, niemand had het gezien. En wat moest ik zeggen bij de politie? Het zou woord tegen woord geweest zijn en mijn klacht zou toch geseponeerd worden. Ik had er niets bij te winnen. Achteraf heeft hij zich uitgebreid verontschuldigd. Ik heb er geen blijvende fysieke schade van ondervonden – waarmee ik het niet wil minimaliseren. Later hoorde ik dat zijn partner een klacht heeft ingediend wegens huiselijk geweld, maar of daar ooit iets is van gekomen, weet ik niet. Het is altijd triest, als je ziet hoeveel klachten er zijn wegens partnergeweld en dan kijkt naar hoeveel mensen er maar worden veroordeeld.”
Zoals andere vrouwen in mannenbastions, ontwikkel je sowieso een soort overlevingsstrategie.
4. Ben je bang om je werk niet meer te kunnen doen, zoals Hans Vandeweghe suggereerde in De Morgen?
Hans Vandeweghe zat de laatste jaren niet meer in het voetbal en nu hij terugkeert, wil hij zich misschien wat profileren. Ik ben deze week meegegaan naar Rusland met Standard voor de lijninterviews op 2BE, zoals gepland. Niemand heeft daar moeilijk gedaan. Eén iemand heeft een grapje gemaakt. Verder heb ik nog drie interviews vastgelegd. Eén voetballer die zijn sms’je in de krant herkende, zei: ‘Als ik de andere berichten lees, vind ik het mijne toch het mooiste.’ Een clubmanager mailde dat er wellicht ook spelers van hem tussen zitten. En een andere speler vond het jammer dat hij er niét bij zat (lacht). Er staan er hooguit twintig in, ergens op pagina 170. Op lange termijn kan ik het natuurlijk niet inschatten, maar voorlopig praat iedereen nog met mij. Als mijn boek als gevolg heeft dat geen enkele voetballer nog met me wil praten, so be it. Dan zal ik iets anders gaan doen.”
Als mijn boek als gevolg heeft dat geen enkele voetballer nog met me wil praten, so be it.
5. Wat vinden de spelersvrouwen van ‘Speelgoed’?
“Ik heb nog maar een paar reacties gekregen. Eentje sms’te: ‘Ik weet zeker dat de mijne er niet tussen zit’ en dat klopt. Een andere schreef dat ze hier al lang op zat te wachten. Maar als de vrouwen het hele boek lezen, dan denk ik dat het wel goed komt. Ik neem het voor hen op. Het zijn echt niet allemaal golddiggers zoals veel mensen denken. Ik heb er ook voor gezorgd dat het allemaal onherkenbaar blijft. Veel collega’s zitten te gokken en zitten er steeds naast; het is dus allemaal anoniem genoeg. Wat me wel verrast, is hoeveel mensen me er een hart onder de riem willen steken. Sommige sms’jes waren heel direct en nogal plat en er zijn zelfs mannen die zich via Facebook bij mij verontschuldigen voor hun sekse! Maar voor alle duidelijkheid: dat is niet nodig. Die sms’jes hebben me nooit gechoqueerd. Ik zit al tien jaar in de voetbalwereld. Zoals andere vrouwen die in mannenbastions werken, ontwikkel je sowieso een soort overlevingsstrategie. Praat je wat langer met iemand, bijvoorbeeld, wordt er per definitie rondverteld dat je iets met hem hebt. Ik ben dat eerlijk gezegd normaal gaan vinden. Jammer misschien, maar ik heb er mee leren leven. En ik doe mijn job nog altijd graag.”
Schrijf je reactie