Tom en Anthony van ‘Zwijgen is geen optie’ interviewen geëngageerde mensen die geen blad voor de mond nemen. Engagement is voor deze mensen geen hobby, maar staat centraal in hun leven. ‘Zwijgen is geen optie’ portretteert hen als inspiratie, om te ontdekken hoe we zelf de wereld van morgen een beetje beter kunnen maken dan vandaag. Deze keer een portret van onderzoeksjournaliste Saskia Van Nieuwenhove.
Emiel Goelen vond het ooit nodig om medelijden te hebben met Saskia. Boy was he wrong. Saskia is geen onderzoeksjournaliste maar een natuurfenomeen. Ze is dé stem van de jeugdzorg in Vlaanderen. Op haar blog staan 250 berichten die in totaal meer dan 270.000 keer gelezen zijn. Op Facebook deelt ze regelmatig schrijnende verhalen van mensen in de jeugdzorg, dingen die je volgens haar anders “enkel aan den toog zou horen”. Daarnaast deelt ze haar reportages elke week in Dag Allemaal. Enkel tussen 1 en 5 uur ‘s nachts staat haar gsm uit. Daarbuiten leeft en ademt ze jeugdzorg.
Saskia droomt van een meer menselijk zorgsysteem. “De zorg is een administratief, koel, bijna machine-achtig systeem aan het worden.” Soms gaat er meer tijd naar verwerking van gegevens en administratie dan naar het kind zelf dat in de situatie zit. Saskia droomt ervan dit om te keren.
De zorg is een administratief, koel, bijna machine-achtig systeem aan het worden.
Over de zaak met Jordy zegt ze: “Een jongen ligt ontbeerd in een tent en men zegt: ‘de procedure is gevolgd’. Ik begrijp niet dat hoofdredacteurs deze titels durven gebruiken. Ik begrijp niet dat mensen hier niet meer bij stilstaan. Als dit het gevolg is van de procedure, moeten we de procedure wijzigen.”
Voor Saskia is zwijgen geen optie. Omdat de verhalen die zij vertelt gehoord moeten worden. En omdat ze mensen hoop geven om iets te veranderen aan hun situatie. “Als ik na een artikel over partnergeweld in Dag Allemaal een brief krijg waarin staat “Dag mevrouw, door jouw artikel heb ik de moed gehad om bij mijn man te vertrekken met mijn kind” dan krijg ik energie om verder te doen.”
We spraken met Saskia over een wereld die enkel in het nieuws komt als het te laat is. Een wereld die ze sinds haar eerste levensjaar haar thuis noemt.
6 reacties
Bedankt Saskia…fijn dat er mensen zijn zoals jij!
Inderdaad gaat er teveel tijd en aandacht naar de papiermolen , tijd die naar de zorgvrager hoort te gaan.
De ‘ stem ‘ van ‘ de ‘ Jeugdzorg . Jezus Christus ! Met begrip voor haar obsessie gezien het parcours … maar wat een arrogantie .
Ja..ken je nog mensen die zo gedreven bezig zijn Jo? Ik heb jarenlang in de sector gewerkt…ik kan ze geen ongelijk geven! Voor mij is dit echt geen arrogantie. Beter een obsessie voor deze problematiek dan onverschilligheid!
Aan Saskia: op een gegeven ogenblik in het interview verwijs je naar de weg die het dossier aflegt, vanaf zijn opmaak maw vanaf het 1ste contact met de jeugdrechter. Ik denk dat er vooral moét gekeken worden naar de weg die het kind afgelegd heeft vooraleer bij de jeugdrechter te belanden…. én, wélk soort mens die reeds afgelegde weg van dat kind gemaakt heeft….. Volgende stap: hoe kunnen we de misstappen uit het verleden tgo. dat kind rechtzetten zonder dat het nog meer verbitterd, nog meer gekwetst raakt…???
Helemaal waar, Rita De Caluwé! Jeugdrechtbanken slaan vaak veel stappen over en weten vaak niet wat er thuis speelt. Laat diegene die de beslissingen omtrent kinderen moet nemen eens ter plekke gaan kijken in de omgeving van de kinderen, praten met de kinderen en liefst meer dan een momentopname van een kwartier op een voor kinderen beangstigende plek als de rechtbank. Dat rechters gewoon vanuit hun ivoren toren überhaupt beslissingen mogen nemen over het leven van een kind zonder het kind en de situatie waarin het kind zich bevindt daarin te kennen, is een beangstigende gedachte…
Want het moest jouw kind maar eens zijn of jij zou dat kind maar eens moeten zijn.
Het wordt tijd dat kinderen een stem hebben en er voldoende onderzocht wordt wat de juiste manier is om kinderen te helpen in een bepaalde situatie. Nu is het vaak een kwestie van willekeur en gemakzucht op justitieel vlak!