Liveblog van een aanslag

Dinsdag 20 juni, 21:05: Ik ben bij de redactievergadering van Charlie in Antwerpen. Een bericht van een vriendin. “Ben je nog in Antwerpen? Ga maar niet naar huis. Er is iets aan de hand op Brussel Centraal.”

Niet weer, denk ik.

Waarom, denk ik.

Opereren terroristen in het openbaar vervoer nu ook al buiten het spitsuur, denk ik.

22:13: Goed dat er een tandenborstel in mijn tas zit, denk ik. Wat een fijne collega’s heb ik, dat ik zomaar kan kiezen uit vijf verschillende logeerbedden (bedankt Zita, bedankt papa en mama van Zita, die ik nog nooit ontmoet had, maar in wiens logeerbed ik vannacht sliep).

22:32: Shit, mijn was hangt nog buiten en mijn fiets staat op het Centraal Station, denk ik. Ach, het is de warmste dag van het jaar, en een fiets stelen uit een afgesloten perimeter, dat lukt zelfs de beste dief niet.

Tijdens onze redactievergadering komt het nieuws druppelsgewijs binnen

23:04: Hoe zou Centraal Station er nu uitzien? Blauw-witte linten, sirenes, tanks, zwaailichten, Starbucks vol achtergelaten bekertjes koude koffie, geen daklozen met herdershonden bij de ingang aan de Ravensteingalerij, de grote Hello Fresh pop-up ligt er verlaten bij. Op dat gedrocht in de inkomhal heb ik een paar uur geleden nog gevloekt; dat het station nog zoals Zaventem wordt, waar je moet slalommen langs winkels en reclames voordat je reis begint.

“Ik denkt dat het fucked up is voor iedereen, wat een enkele idioot met een huis-tuin-en-keuken-bom die niet ontploft aanricht.”

01:14: Over Zaventem gesproken: ik denk aan de meneer van de paspoortcontrole aldaar, die me laatst vroeg waarom een Nederlandse in Brussel woont. Want zelfs Vlamingen vinden dat een gevaarlijke stad he! Dat ik dat na vandaag nog vaker ga moeten uitleggen. Dat vrienden die moslim zijn, of die een “moslim-achtig uiterlijk” hebben nog veel meer uitleg gevraagd zal worden. Over iets wat zij niet hebben gedaan. Terwijl zij net zo goed slachtoffer kunnen worden van een “moslim-terrorist”, en daarbovenop ook van een “witte man met een bestelbusje”, die sommige media geen terrorist noemen maar die dat volgens de definitie in het woordenboek toch echt wel is. Ik denk aan vluchtelingen die hun landen verlaten op de vlucht voor geweld en terreur, om vervolgens in landen te komen waar mensen bang zijn dat zij de geweldplegers en terroristen zijn. Ik denk dat het fucked up is voor iedereen, wat een enkele idioot met een huis-tuin-en-keuken-bom die niet ontploft aanricht.

02:20: Ik denk dat het niet lang meer zal duren voordat de kranten schrijven dat de dader een man is met een strafblad, die op korte tijd is geradicaliseerd. Iemand die zijn eigen leven zo miserabel en dat van anderen zo waardeloos vond, dat hij zichzelf en eender welke anderen de eeuwigheid in wilde sturen. Die religie misbruikt als een cover up voor diepgewortelde teleurstelling in het leven en blinde haat jegens iedereen. Iemand die een onzekere toekomst liever verruilt voor een zekere dood, die in de waan is dat zijn daad hem in het hiernamaals de held zal maken die hij bij leven nooit was.

03:33: Dat ik het nooit zal begrijpen. Dat ik bang ben voor wat ik niet begrijp.

04:48: Ik denk aan een boek waarin ik las over hoe een groot en complex probleem dat we moeilijk kunnen begrijpen – of dat nu terrorisme of klimaatverandering is – ons kan lamslaan, omdat we ons nietig voelen tegenover alles wat er moet gebeuren.

“Ieder van ons heeft een zogenaamde circle of influence, en daarbinnen kun je een verschil maken met kleine en grote acties.”

Volgens dat boek kunnen  we zo’n probleem ook op een andere manier bekijken. In plaats van te focussen op dat waar we geen invloed op hebben, kunnen we ook kijken naar wat we wel kunnen doen. Ieder van ons heeft een zogenaamde circle of influence, en daarbinnen kun je een verschil maken met kleine en grote acties. En zo’n cirkel is niet statisch; die groeit naarmate je meer doet en je grenzen telkens een beetje verlegt, waardoor je toch steeds wat dichter bij de kern van een complex probleem kunt komen.

Na 22 maart, die andere akelige dag, smeet ik alle rommel van het balkon en zette mijn postzegel Brussel vol met bloemen. Dat ben ik blijven doen. Terwijl ik vannacht wakker lig in mijn verder heel comfortabele logeerbed, denk ik aan de groep mensen waarmee ik samen was toen het nieuws kwam. Hoe we zonder elkaar te schofferen kunnen praten over angst, racisme, radicalisering en ongelijkheid. Hoeveel mensen dat al via Charlie doen en hoe weinig reacties we hoeven censureren wegens haat. Hoeveel ik daar van leer, hoeveel vriendschappen en samenwerkingen er daar al zijn ontstaan. En dat wij ook maar een groepje mensen zijn met weinig geld en veel enthousiasme, die gewoon iets hebben gedaan. En dat ik daaraan wil blijven bijdragen zodat nog meer mensen kunnen meedoen. Dat ik nee blijf zeggen tegen verdeeldheid, door wie dan ook gezaaid. Hoewel me bijna wekelijks wordt verteld dat Brussel een broeihaard van problemen is, blijf ik geloven dat er in Brussel juist daarom heel veel mensen zijn die een stukje van de oplossing in handen hebben. En dat ik die mensen wil leren kennen. Dat ik deel wil zijn van de oplossing en niet van het probleem. En dat ik hier dus blijf.

05:12: Wat er ook nog in dat boek stond: als iedereen zijn dingen blijft doen en zijn cirkels blijft uitbreiden, gaan er steeds meer cirkels met elkaar overlappen. En waar de beste ideeën samenkomen, ontstaan de mooiste dingen.

(08:45: Ook na een dubbele espresso in de trein naar huis, geloof ik dat nog steeds)

Selma leest meer kranten dan gezond is voor een mens. Om dit tijdverdrijf tot nut te maken, schrijft ze elke week een column over iets wat haar opviel in de media.