Afgelopen dinsdag zetten we Sophies verhaal over haar auto-ongeval online. Tien minuten na publicatie stuurde ik haar nog een berichtje: “Hou je telefoon maar klaar, jij gaat gebeld worden.” Sophie lachte het weg. “Haha, ja doei!”
Een week geleden zat ze met haar handen in het haar. Ze had een reportage gemaakt over de laksheid waarmee wij als maatschappij met alcohol omgaan. Op zich een goed stuk, maar ze zocht naar een invalshoek. Waarom wilde ze dit thema zo graag brengen? Even later stuurde ze me een blogpost die ze had geschreven. Over een verkeersongeval dat ze had meegemaakt zes jaar geleden. Ik begon te lezen en al gauw rolden de tranen over mijn wangen.
Sophies telefoon staat sinds dinsdag roodgloeiend. Het regent reacties in haar mailbox, op Twitter, Whatsapp en ze heeft honderden nieuwe vriendschapsverzoeken op Facebook. Zo goed als alle kranten enradio– en televisiezenders vroegen om een interview. Ook in Nederland werd haar verhaal opgepikt. Ondertussen hebben ruim een kwart miljoen mensen haar verhaal gelezen met een krop in de keel. Een kwart miljoen.
Hoe komt het dat het verhaal van één persoon zoveel losmaakt? Want elk jaar sterven in België 800 mensen in een verkeersongeval, waarvan een kwart veroorzaakt wordt door dronken chauffeurs. Elke dag worden we door billboards langs de weg gewezen op het belang van verkeersveiligheid. Maar dit verhaal was anders en kwam keihard binnen.
Het vergt moed om te doen wat Sophie en de andere schrijfsters deden.
Het is niet de eerste keer dat een artikel op Charlie zoveel losmaakt. Denk maar aan het relaas van alleenstaande mama Inke die fulltime werkt en toch niet rondkomt. Of aan de oproep van werkende moeder Ilse Ceulemans: “Ik wilde een leven, geen loopwedstrijd.” Doodeerlijke verhalen van gewone mensen die een massa mensen diep raken en een debat openen. Die ons doen nadenken over hoe we ons leven inrichten. Zijn we wel goed bezig?
Die eerlijkheid, die kwetsbaarheid is onze grootste kracht. Het vergt moed om te doen wat Sophie en de andere schrijfsters deden. Jezelf helemaal blootgeven en je twijfels, verdriet en onzekerheden delen met de wereld. Maar net die kwetsbaarheid raakt de lezer in zijn kern. Sophie’s artikel was één rechtstreekse lijn naar je hart.
“Vulnerability is the birthplace of innovation, creativity and change.” zegt onderzoekster Brené Brown.
En dat is Charlie: een andere vorm van journalistiek, waarin creatieve mensen zichzelf kunnen zijn, om zo verandering waar te maken in de wereld.
Schrijf je reactie