Opinie

Gezocht: huishoudelijk bestuurder (m)

Gezocht: huishoudelijk bestuurder (m)

Mannen doen steeds minder in het huishouden.” Dat kopte De Morgen vandaag naar aanleiding van een onderzoek door Het Europese Instituut voor Gendergelijkheid. Het zijn van die krantenkoppen die je met een zucht beantwoordt. Na de decennialange (of eerder eeuwenlange) strijd voor gendergelijkheid, wil het tij toch niet helemaal keren. Integendeel.

Algemeen gaat de gendergelijkheid er wel heel lichtjes op vooruit, maar dat komt grotendeels doordat vrouwen meer zijn gaan werken en financieel onafhankelijker worden. Je zou denken dat hun mannen het werk thuis dan toch een beetje uit handen hebben genomen, maar niets is minder waar. Belgische mannen zijn net minder gaan doen in het huishouden in de periode waarin vrouwen meer gingen werken. Ugh.

België is daarin een van de slechtste leerlingen van de klas in Europa. Slechts 32,5% van de mannen gaf aan ‘elke dag iets gedaan te hebben in het huishouden of in de keuken’ tegenover 81,2% van de vrouwen. Minder dan een derde van de Belgische mannen kan dus zeggen dat hij 1 schamel uurtje poetst, kookt, voor de kinderen zorgt of boodschappen doet. Bij koppels met kinderen is het verschil zelfs nog groter. Al onze buurlanden doen het beter. In Nederland is 47,4% van de mannen actief in het huishouden tegenover 81,4% van de vrouwen. In het Verenigd Koninkrijk is het 49% mannen tegenover 84,6% vrouwen. En in Zweden, het Walhalla van de gendergelijkheid, spendeert zelfs 56,1% van de mannen dagelijks tijd aan het huishouden tegenover 73,6% van de vrouwen.

“Ik ken geen enkele man die niet regelmatig kookt, poetst of voor de kinderen zorgt.”

De Belgische cijfers gaan rechtstreeks in tegen wat ik in mijn eigen omgeving ervaar: ik ken geen enkele man die niet regelmatig kookt, poetst of voor de kinderen zorgt. Mijn man neemt zelfs vaker de bezem en het strijkijzer in handen dan ik. Maar dat komt voor een deel ook omdat ik een ontzettende sloddervos ben en hij de dingen graag netjes heeft. Onze kinderen hebben niet anders geweten dan dat hun vader en moeder afwisselend aan de schoolpoort staan. En ook op school zie ik evenveel mama’s als papa’s rondlopen. Maar misschien komt dit doordat ik me in een progressief milieu begeef en is mijn bubbel niet representatief voor de rest van de Belgische bevolking.

Zijn we dan echt zo conservatief in dit land? Waarom heeft een groot deel van de Belgische mannen het zo moeilijk met dat huishouden? Waar zijn ze bang voor? Dat ze hun mannelijkheid verliezen zodra ze de afwashandschoenen aantrekken? Dat koken een talent vergt dat zij nooit zullen bezitten? Of dat hun vrienden hen gaan uitlachen als ze zeggen dat ze thuis nog een mand strijk hebben staan? Daar kan ik me wel wat bij voorstellen.

Hoe vaak lees je in interviews niet dat mannen ‘helpen in het huishouden’ of op de kinderen ‘babysitten’? Vorige week nog vroeg een interviewer in Nederland naar aanleiding van de uitbreiding van het ouderschap aan een moeder of ze dan ‘klusjes heeft’ voor papa. Dat soort stellingen gaan er vanuit dat het huishouden sowieso een zaak van de vrouw is en dat mannen, at best, kunnen helpen met wat klusjes. Maar de CEO van de Was & de Plas blijft de vrouw des huizes, die ook de volle verantwoordelijkheid voor de kinderen draagt.

“Het personage van de onhandige papa die er een boeltje van maakt wanneer hij alleen thuis is met de kinderen is een klassieker.”

Ook op televisie zie ik vaak stereotiepe rollenpatronen passeren. In reclamespots zijn het steeds de mama’s die de vuile voetbalkleren wassen en pleisters bovenhalen wanneer iemand in het gezin een pijntje heeft. En in films is het personage van de onhandige papa die er een boeltje van maakt wanneer hij alleen thuis is met de kinderen een klassieker geworden. ‘Thuis’ mag dan misschien een transgender hebben, er is nog heel wat werk wat betreft rollenpatroon doorbrekende personages. Om over de flauwe vrouwen-aan-de-haard mopjes in De Slimste Mens nog maar te zwijgen.

Hoe kan het dan beter? De laatste jaren hebben meisjes en vrouwen een inhaalbeweging gemaakt op de werkvloer. Ze hebben zich georganiseerd, wisselden informatie en inspiratie uit in netwerkevents en op Facebookpagina’s. Er werden vrouwenmarsen georganiseerd, T-shirts gemaakt met emanciperende boodschappen en er werd volop met inspirational quotes gestrooid op social media. #girlpower #genderequality #bosslady. En dat loont. De female empowerement is voelbaar in de lucht, steeds meer vrouwen engageren zich in de politiek en weigeren over zich heen te laten lopen.

“Meisjes worden warm gemaakt voor STEM richtingen, maar jongens die iets in de zorg willen doen worden minder gestimuleerd.”

Maar de complementaire beweging, waarbij mannen de klassieke rollenpatronen rond mannelijkheid in vraag stellen, en over een meer hedendaagse invulling van mannelijkheid nadenken, staat nog in de kinderschoenen. Er zijn programma’s die meisjes warm willen maken voor STEM richtingen, maar jongens die iets in de zorg willen doen worden minder gestimuleerd.

Willen we die gendergelijkheid dus écht, maar dan ook echt, en niet gewoon een heel klein beetje, doorvoeren, zullen we naast vrouwen empoweren ook mannen moeten engageren. De moeilijkheid daarbij is dat ‘het glazen plafond doorbreken’ een iets meer sexy boodschap is om te brengen dan ‘de kruimeldief wat vaker vastnemen’. En ‘een bedrijf runnen’ klinkt spannender dan ‘een huishoudplanning maken’.

Bovendien bestaat die verdomde loonkloof nog steeds. Als er binnen een heteroseksueel koppel besloten moet worden wie er thuisblijft als de kinderen ziek zijn of wie er deeltijds gaat werken, is dat meestal degene die het minst verdient. Vaak is dat nog de vrouw. Logisch, maar niet bepaald eerlijk. Naast het doorbreken van vastgeroeste opvattingen over taakverdeling, moeten we dus ook grotere struikelblokken uit de weg helpen, zoals ouderschapsverlof en gelijk loon voor gelijk werk. Om het met een huishoudelijk spreekwoord te zeggen: we zijn nog niet aan de nief patatten.

“Dat deze mannen deelnemen aan het huishouden, maakt hen niet minder man, maar net een meer veelzijdige man.”

En toch. “Niets is zo fucking cool als een vader die voor zijn kinderen zorgt”, zei schrijver James Worthy een paar maand geleden in Het Parool, in een van de meest hartverwarmende columns die ik ooit las over het vaderschap. Hij heeft godverdomme gelijk. “Moeders beschikken al heel lang over vleugels. En die hebben ze echt verdiend. Het paradijs ligt niet voor niets onder de voeten van moeders. Maar op de armen van de moderne vader beginnen al wat veertjes te groeien. Ze kunnen nog niet vliegen, maar kijk ze eens prachtig met hun armen fladderen.”

Het kan dus wel degelijk. Getuige ook die tientallen mannen die ik ken in mijn omgeving die attent, zorgzaam en verantwoordelijk zijn en niet te lam zijn om de koelkast bij te vullen of de vloer te stofzuigen. Feit dat zij deelnemen aan het huishouden, maakt hen niet minder man, maar net een meer veelzijdige man, waarop je kan rekenen. Geloof me, de generatie jonge vrouwen van vandaag wil niet meer terug naar vroeger.

Foto: Istock
Lees ook: Nieuwe man, herrijs!

Schrijf je reactie

2 reacties
  • Kevin says:

    Ik herken mezelf wel in jouw persoonlijke situatie, Jozefien.
    Mijn vrouw geeft zelf toe dat zij eerder een sloddervos is, en omdat ik het dan ook liever netjes heb… 🙂

    Bij ons liggen de rollen in feite wat anders. Mijn vrouw werkt later door dan ik, dus maak ik logischerwijze meestal het eten, doe dan al de afwas etc. Er zijn dingen die zij dan weer meer doet dan ik, en omgekeerd. Die zaken hebben zich bij ons gewoon organisch ontwikkeld, en dat voelt dan ook gewoon logisch aan.
    Al zijn wij dan misschien nog een minderheid gezien de resultaten van het onderzoek.

  • Innie says:

    Misschien moeten we naast de man het nut er niet van inziet, de maatschappij die er nog niet klaar voor is, … Ook eens aan onze eigen oren trekken?
    Hoe vaak denken (en soms zeggen) we niet “kom, kzal ekik het maar rap doen” of “als ik het niet doe, gebeurt het weer niet” (of niet naar onze eigen soms perfectionistische maatstaven, that is).

    Misschien helpt het als ook de drukbezette vrouwen zich eens wat meer oefenen in loslaten en erop vertrouwen dat het wel in orde komt, ook als onze mannen in charge zijn?

    Om maar te zeggen dat ik deze kant van het verhaal wat mis in dit stuk…

Jozefien was in een vorig leven art-director bij de vrouwenbladen en is nu kapitein van het Charlie-schip. Haar stokpaardjes zijn gendergelijkheid, beeldvorming in de media en het opvoeden van twee luidruchtige jongens.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen