Dalilla herinnert zich nog goed hoe ze de verkiezing van Barack Obama tot president van de Verenigde Staten op de voet volgde. “Wat heeft dat toch met jou te maken?” vroeg een collega haar toen. Acht jaar later heeft Dalilla alleen maar meer liefde voor de Obama’s: “Barack en Michelle veranderden mijn inschattingen van de kansen die ik had in deze wereld.”
Ik was een late puber, begon pas te ‘ragen against the machine’ toen ik een jaar of 20 was. Van jarenlang redelijk braaf zijn (op tijd thuis, geen ongure vrienden en geen drugsexperimenten) werd ik opeens opstandig als jonge twintiger. Ik werd geacht te studeren, op kot te zitten, de ‘beste jaren van mijn leven’ mee te maken. En ik voelde me moederziel alleen. Ik worstelde met vragen over mezelf en de wereld en het leven. Als black girl in a very white world, vertaalde mijn verontwaardiging zich vaak in een woede om racisme en discriminatie.
Als prille twintiger zocht ik daarom rolmodellen die antwoorden op mijn vragen en een stem aan mijn frustraties konden geven. In de vroege jaren 2000 waren zulke voorbeeldfiguren onvindbaar in Vlaanderen, België. Van jongs af identificeerde ik me dus met Afro-Amerikanen. Het waren immers de enige mensen die er uitzagen zoals ik en die destijds in de media zichtbaar waren.
Hiphop werd een religie, ik keek programma’s als The Lick met Trevor Nelson of MTV Amour waar zwarte artiesten een platform kregen. Ik las boek na boek over de civil rights movement en leerde speeches van Malcolm X en Martin Luther King vanbuiten.
Eindelijk was er een valabele zwarte kandidaat in de race voor het machtigste postje ter wereld.
Een paar jaar later, in 2008, was er dan ineens Barack Obama. Ik volgde zijn verkiezingscampagne op de voet. Eindelijk was er een valabele zwarte kandidaat in de race voor wat door velen wordt beschouwd als het machtigste postje ter wereld. Het feit alleen al dat hij in de running was, betekende meer dan ik kan uitleggen. Het feit dat een fiere zwarte familie, een sterk koppel met dezelfde huidskleur als ik, op alle media verscheen en ook effectief iets mocht vertellen (niet enkel voetballen of zingen), veranderde mijn inschattingen van de kansen die ik had in deze wereld. Ik probeerde dat uit te leggen aan vrienden en collega’s en ik zag dat ze niet helemaal mee waren. Ze wilden ook wel duimen voor Obama, maar hadden Hillary (we spreken over acht jaar geleden) ook graag als kandidaat gezien, want daarmee was ze de eerste vrouw geweest. Een collega vroeg me: “Maar wat heeft dat toch met jou te maken? Waarom ben je zo geïnteresseerd in die verkiezingen?” Ik had niet meteen een antwoord klaar.
20 januari, 2009. Een man verkoopt de krant op de ochtend van Obama’s openingsplechtigheid. Via Istock
Tot 4 november 2008, de dag waarop de nieuwe president bekend werd gemaakt. Mijn zus was op wereldreis, we hadden elkaar al maanden niet gesproken. Ik had speciaal mijn wekker gezet, maar ben van pure opwinding de hele nacht wakker gebleven. Toen bleek dat Obama de president-elect werd, kreeg ik telefoon vanuit Vietnam. Mijn zus, die net als ik in tranen was. De euforie van dat moment zal ik nooit vergeten. Ik nam ’s morgens de bus naar Antwerpen, naar mijn werk, en waarlijk elke persoon met een kleurtje die ik tegenkwam had de grootste smile op zijn gezicht en riep “YES WE CAN”!
Het was prachtig, die ochtend, maar achteraf bekeken was het ook veelzeggend, dat we zo gelukkig waren om iets wat eigenlijk niet zo’n big deal had mogen zijn. Een zwarte president in een land mijlenver hier vandaan.
Barack en Michelle Obama dansen op het Neighborhood Ball in Washington op 20 januari 2009. via Wiki Commons
Maar het was revolutionair, toen. Een schokgolf die over de hele wereld rimpelde. Vrienden uit Afrika stuurden mails met ‘WE WON’. Zo voelde dat aan: wij hebben gewonnen. Na een leven lang verteld te worden dat je als zwarte persoon altijd tegen een plafond zou botsen, was de numero uno van de wereld nu een zwarte man.
We hadden torenhoge verwachtingen. En we zijn vaak teleurgesteld geweest in de acht jaar die volgden. Obama is er immers niet in geslaagd een aantal fundamentele veranderingen door te voeren waar we op hadden gerekend. Guantanamo is nog steeds niet dicht, en er is nog steeds een beweging als Black Lives Matter nodig. Obama stuurt drones met wapens de wereld rond en heeft net als zoveel andere regeringsleiders bloed aan zijn handen. Ik wil dus zeker zijn beleid niet over de hele lijn ophemelen, en ik besef al te goed dat er heel veel negatieve recensies over ’s mans beleid geschreven kunnen worden.
Barack en Michelle Obama relaxen op de sofa in The Oval Office met hun dochters Malia and Sasha. Via Wiki Commons
Maar Barack de mens, en Michelle de mens, zullen voor eeuwig en altijd een speciale plaats in mijn hart hebben. Ze zorgden ervoor dat zwart nu ook kan staan voor liefdevol, en slim, en sterk. Ze leefden acht jaar in dat Witte Huis zonder persoonlijke schandalen, met de voeten op de grond, nog steeds verliefd, nog steeds bezorgde ouders. Ze waren menselijk en boden ons geregeld een inkijk in hun ivoren toren. Ze dansten zoals mijn tantes dansen op familiefeesten, ze brachten Frank Ocean en Common en Jill Scott (to name a few) naar het Witte Huis. En ze hadden klasse, stijl, gratie. Mijn god, ik zag nooit een elegantere first lady dan Michelle.
De Obama’s dansten zoals mijn tantes dansen op familiefeesten. Ze hadden klasse, stijl, gratie. Ik zag nooit een elegantere first lady dan Michelle.
Wat acht jaar geleden een boeiende, spannende en bezielde race voor het presidentschap was, was dit jaar een beschamende vertoning. Trump is in alles de tegenpool van Barack Obama, en Michelle overtroefde Hillary regelmatig met haar fantastische speeches (maar dat is natuurlijk mijn bescheiden mening). Dus nu, meer dan ooit, heb ik liefde voor de Obama’s.
Voor wie ze zijn, en voor wat ze betekenden. Niet alleen voor mij, maar voor iedereen met een kleurtje in deze wereld.
Goodbye Mister President, Lord knows we will miss you.
Barack Obama gooit tijdens twee meetings door een balletje in het Witte Huis. Via Wiki Commons
3 reacties
Mooi artikel! Het geluk dat we allemaal in 2008 voelden was adembenemend! Maar na 8 jaar Obama heb ik nog steeds respect voor hem als persoon/de mens, maar niet voor zijn acties. Het had, naar mijn mening, jammergenoeg even goed 8 jaar John McCain kunnen zijn. Er is nog steeds enorm veel racisme (waar hij geen gehoor aan geeft, ook niet bij de Native Americans die in Amerika vaak nog 1 trapje lager komen te staan dan de zwarte bevolking), hij is met Amerika 4 nieuwe landen binnengevallen (waaronder zopas het door Saudi-Arabië illegaal aangevallen Yemen waarbij duizenden burgerdoden vallen…) , heeft Wallstreets schulden kwijtgescholden waardoor de banken nu groter zijn dan in 2007, heeft habeas corpus verwijdert uit de grondwet en liet in de North Dakota Pipeline protesten gewoon mensenrechten schenden door illegaal geplaatste politie… Aan de andere kant heeft hij dan weer de jobs na Bush gecreëerd die nodig waren, dus volledig negatief kan ik niet zijn. Hij was gewoon een mooi gezicht op de wandaad van het establissement en hing hier teveel aan. Nu is er eindelijk een lelijk gezicht op hetzelfde establishment, dus zal er eindelijk wat meer verandering komen aan het in feite éénpartijensysteem (de partij van het geld)!
Sorry voor mijn kritiek, maar ik had ook liever gewild dat de feiten anders waren geweest…
hoe dan ook, keep fighting the good fight en blijven schrijven!
Dit verhaal omschrijft volledig mijn gevoel dat ik heb over Obama, ik ben blank en 58 maar ik voelde 8 jaar geleden dezelfde euforie als jij. Eindelijk een mens aan het bewint van Amerika. We zullen hem verschrikkelijk missen en binnen 4 jaar moet Michelle opkomen vind ik.
Ik heb en had het zelfde gevoel als Mia.er is een gezegde “het verschil van wit en zwart”.En het verschil van zwart-wit zal torenhoog zijn.En natuurlijk heeft Obama niet alles kunnen maken wat hij wilde want hij kwam al vlug terecht in een put van haat/vernielingen die Bush hem nagelaten had.En zo konden ze daar aan de overkant vant water de schijnwerpers van Bush naar Obama verleggen.Maar zeer zeker zullen wij en heel de wereld hem missen!!