Twintig dagen wettelijk geboorteverlof voor de kersverse papa of meeouder, ook voor zelfstandigen (!), dat is wat Gezinsbond en Vrouwenraad voorleggen aan onze beleidsmakers. En ja, als papa van drie jonge kinderen kan ik dit alleen maar toejuichen. Hun petitie om dit te bewerkstelligen heb ik dan ook onmiddellijk ondertekend.
Want we moeten eerlijk zijn, de band tussen moeder en baby wordt al een negental maanden intens gesmeed tijdens de zwangerschap. Als vader in spé stond ik er bij en keek ik er naar. Ik hielp mijn vrouw waar ik kon en met wat ik kon, maar een innige connectie met dat minimensje had ik nog niet. Ik keek dan ook heel erg uit naar mijn vaderschapsverlof.
Maar tien dagen zijn voorbij in een oogwenk. Mijn nieuwe rol als vader, tevens de belangrijkste rol die ik ooit zal vervullen, was nog niet à point op dag tien. Hij was amper bleu chaud. Van dag één tot vijf verbleef ik met vrouw en baby in het ziekenhuis en was ik vooral bang en onzeker, want hoe fragiel zijn die nieuwe hummeltjes toch? Ik reed rond voor doopsuiker en geboortekaartjes en we entertainden dagelijks heel wat vrienden en familie die zo lief waren om ons een bezoekje te brengen.
“Twintig dagen is niet overdreven om een basis te leggen voor één van de belangrijkste relaties in je bestaan.”
Van dag zes tot tien waren we eindelijk thuis met z’n drietjes. Het was genieten, stressen en heel veel zoeken, want in het ziekenhuis kregen we veel hulp en was er regelmaat, maar thuis viel dat allemaal weg. Toen begon dus pas het echte werk. Een heel zware en slopende job, bleek al snel, want als nieuwe ouder wil je ALLES perfect doen (verrassing).
De fundamenten van die innige connectie waar ik al maanden naar hunkerde, werden niet gelegd in de eerste tien dagen. Eerder een ceremoniële eerstesteenlegging. Twintig dagen is dus echt niet overdreven om een basis te leggen voor één van de belangrijkste relaties in het menselijke bestaan.
En bij de geboorte van ons tweede en derde kind leek het allemaal nog sneller te gaan, want bovenop een herstellende vrouw en een nieuwe baby lopen daar enkele kleuters lekker druk te wezen. Gelukkig hebben mijn vrouw en ik ons steeds beter laten informeren en hebben we gekozen om minder lang in het ziekenhuis te verblijven en waren we heel dankbaar voor onze geweldige vroedvrouw/lactatiekundige (die lieverds zijn echt goud waard!).
“Tegen een uitbreiding van geboorteverlof kan je in essentie toch niets hebben?”
Dus twintig dagen? Ja, graag. Maar ik besef héél goed dat dit (nog) niet voor iedereen haalbaar is en dit natuurlijk een kostenplaatje met zich meebrengt. Want elk recht dat we willen verwerven heeft logischerwijs een gevolg. Aan de beleidsmakers om zich hierover te buigen en met alle betrokken partijen in dialoog te treden. Daar worden die mensen immers (door ons) voor betaald.
Over veel kunnen we het oneens zijn en ieder zijn visie/gelijk. Maar tegen een uitbreiding van geboorteverlof kan je in essentie toch niets hebben? Het is in het belang van de ouders en vooral in het belang van het kind.
Schrijf je reactie