Getuigenis

Nee, het is niet “maar” een dronken idioot

Nee, het is niet “maar” een dronken idioot

Ik wil me niet aanpassen. Ik wil domweg dat het voor vrouwen veiliger wordt op straat. Ik woon in Brussel, ik woon alleen en ik ben afhankelijk van de fiets of het openbaar vervoer. Een auto heb ik uit principe niet, er zit al wel genoeg Co2 in de lucht. Bovendien, waar parkeer je zo’n ding? Maar op de fiets of wandelend ben je overgeleverd aan de grillen van de straat.

selmaIk weiger mijn gedrag aan te passen aan catcallers, maar ook ik neem voorzorgsmaatregelen. Dat zit gewoon ingebakken als je een paar keer iets hebt meegemaakt. Een man roept me na? Ik wandel door, kijk hem niet aan. Een kort rokje aan? Lange jas eroverheen. Alleen op straat? GSM en sleutels binnen handbereik.

Soms helpt ook dat niet. Onlangs, om 19.30u nota bene, nauwelijks een onorthodox tijdstip te noemen, nemen een vriendin en ik de bus naar Flagey. Er stapt een man de bus in, alcohol walmt ons tegemoet. Ik vermijd oogcontact, want de geur van alcohol is ook de geur van onraad. De man gaat achterstevoren op een bankje zitten en staart me uitdagend aan, maakt gebaren.

Hij begint tegen me te schreeuwen. Dat ik een vuile hoer ben, een verwende slet die nodig een pik in haar mond geramd moet krijgen.

Hij staat op en komt op nog geen 20 centimeter van me af staan. Mooie praatjes over wat hij met me zou willen doen. Ik zeg rustig tegen hem dat dit geen nut heeft en dat hij beter weer gaat zitten. Hij begint tegen me te schreeuwen. Dat ik een vuile hoer ben, een verwende slet die nodig een pik in haar mond geramd moet krijgen.

Een vrouw die aan de overkant van het gangpad zit kiest het hazenpad en gaat voor in de bus zitten. Maar mijn vriendin en ik kunnen niet weg, we zitten achter het plexiglaswandje bij de deur en de man werkt ons de hoek in. Hij is groot en breed en begint nu ook met zijn vuist in mijn gezicht te zwaaien. Hij roept tegen mijn vriendin, die hem tot kalmte maant, dat ze zich erbuiten moet houden, het is tussen hem en mij.

Hij buigt zich over me heen, steekt zijn vinger in mijn gezicht en noemt me een vuile hoer. De buschauffeur heeft er genoeg van en schreeuwt “Descend!”. De man lijkt uit te stappen, maar bedenkt zich op het laatste moment en komt klem te zitten tussen de deuren. Hij wringt zich los en vliegt me aan.

Het is een dronken idioot, maar het is al de zoveelste. En bovendien, is dat een excuus?

Dan, eindelijk, staan er twee mannen op om hem de bus uit te duwen. De deuren gaan dicht en de bus start langzaam weer op, maar ik weet wat er komen gaat. “Opstaan!” zeg ik tegen mijn vriendin, “nu!”. Inderdaad, de man smijt zich met zijn vuisten tegen het raam. Nog een keer. En dan nog eens. De ramen trillen en het lijkt er even op alsof hij door het glas gaat breken. Gelukkig komt de bus dan op gang. Met bonkende harten gaan we weer zitten.

“Het is maar een dronken idioot,” zegt een van de mannen die de engerd de bus uitduwden bijna verontschuldigend tegen mij. Dat kan wel zijn, denk ik, maar het is al de zoveelste. En bovendien, is dat een excuus? Bedreiging en fysiek geweld zijn strafbaar, dronken of niet.

Mijn vriendin en ik vervolgen onze weg naar het verjaardagsfeestje, maar na een uurtje gezellig doen geven we het op. We zijn nog niet bekomen van de schrik. We gaan naar huis, met diezelfde bus.

Ik wil kunnen gaan en staan waar ik wil, wanneer mij dat uitkomt. Dat ik dat niet kan omdat ik vrouw ben, is de grootste bullshit.

Sindsdien heb ik meer dan mijn sleutels en een gsm op zak om me te wapenen tegen dit soort mannen. Een alternatief voor pepperspray. Maar laten we eerlijk zijn, veiliger voel ik me daar niet van. Wat als er niemand op de bus had gezeten die had ingegrepen? Wat als ik alleen was geweest? Ik ben 1 meter 62. Tegen een razende vent begin ik niets.

Ik wil kunnen gaan en staan waar ik wil, wanneer mij dat uitkomt. Zonder systematisch te worden nageroepen, zonder langzaam cruisende auto’s met de raampjes omlaag en zonder zwaaiende vuisten in mijn gezicht. Dat ik dat niet kan, enkel en alleen omdat ik vrouw ben, is de grootste bullshit.

Zoals de Zweedse vrouwenrechtenorganisatie Kvinna till Kvinna het stelt: de nadruk wordt maar al te vaak gelegd op hoe vrouwen beschermd moeten worden. Maar bescherming is niet hetzelfde als veiligheid. De vraag zou juist moeten zijn wat vrouwen nodig hebben om veilig in de maatschappij te kunnen participeren. Laten we het dáár eens over hebben.

Lees alle artikels over straatintimidatie.
Beeld: Istock

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Melina says:

    Ik ben blij weer eens getuige te zijn van dat ik niet de enige ben met zulke ervaring. In mijn stad Antwerpen is het niet veel beter. Ik word ook lastig gevallen op tram, bus en co EN IK VIND HET NIET MEER LEUK!!! Vorig jaar ben ik op de tram sexueel geintimideerd door een jongeman van niet-Belgische originemet tonggebaren, geluiden en het masturberen van zijn penis. Ik ben die avond niet goed thuis gekomen en ben nog steeds gedegouteerd!!! In maart is mijn buurman gestorven, een week na de crematie werd ik bijna verkracht in het gebouw waar ik woon omdat ik eventjes vriendelijk was tegen een man. Gelukkig heb ik een penetratie kunnen voorkomen en heb ik mijn aanrander uit het gebouw gekregen. Hoe weet ik niet meer, maar het heeft er wel voor gezorgd dat ik nog buiten durf te komen EN HEB HIERVOOR APPLAUS GEKREGEN VAN MIJN PSYCHOLOOGE!!! het spijtige van heel dit gebeuren is wel dat ik nu met haarlak in mijn handtas rondloop.

Selma Franssen is freelance journalist en auteur van 'Vriendschap in tijden van eenzaamheid' (uitgeverij Houtekiet, 2019). Haar werk verscheen onder meer bij Charlie Magazine, OneWorld, De Morgen, De Standaard, The New Statesman, VPRO en Vice. Ze volgde het postgraduaat Internationale Onderzoeksjournalistiek, ontving een beurs van het Fonds Pascal Decroos voor haar werk en presenteert journalistieke lezingenreeks 'Moeilijke Dingen Makkelijk Uitgelegd'.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen