1 op de 4 Antwerpenaren leeft in armoede, dat is gigantisch veel, om die reden begon ik een fotoproject met Kristien, een vrouw in armoede. #1op4 is een kleine bewustmakingscampagne om even stil te staan bij die 1 op 4 en te luisteren. Vier minuten bijvoorbeeld? Tekst Peter De Groote Foto’s: Siska & Kristien
Kristien is 54 en arm. Arm, zoals 90.000 mensen arm zijn in Ant- werpen. Arm zoals we allemaal denken dat we ons armoede kunnen voorstellen. Met een vochtig huis in de stad, invaliditeit en verhalen over veel te veel ongeluk voor één mensenleven. Armoede is anders dan we denken.
Armoede krijg je op je bord. Dat toont Kristien zelf – met vier wegwerptoestellen fotografeerde ze een maand lang haar eten, haar armoede. Armoede is elke ochtend hetzelfde yoghurtje. Armoede zijn twee eitjes in een berg puree. Want eitjes zijn niet duur. Armoede is elke middag een Royco-soep, of een ‘visje’ en ’s avonds een bereide maaltijd. Bloedworst en appelmoes soms, uit een bokaal. Armoede is borden vol, maar weinig hebben. En je daaraan vasthouden.
Armoede is je aan heel veel, heel hard proberen vasthouden. Kristien kan niets weggooien, ze heeft al zo weinig. En dus verzamelt ze van alles. Haar huis loopt over. Kristien heeft geen werk, maar wel een agenda. Haar hele jaar past op vier papiertjes. En daaraan houdt ze zich stevig vast. Elk seizoen trekt ze één keer naar zee. Niet meer, niet minder. Wonen wil ze er niet, maar van één keer om de drie maanden naar zee wordt ze rustig. Net als van films kijken, trouwens.
Kristien is 54 en arm, maar verrassend mild. Vluchtelingen mogen erbij. ‘Iedereen is gelijk’, zegt ze, vol overtuiging. Wat was ongelijkheid ook alweer? ‘Als het regent is het ook goed’, zegt Kristien. ‘Water vanboven, water vanonder. Er is water genoeg.’
1 reactie
Het huilen staat me dichterbij dan het lachen.. waarom is het leven zo oneerlijk? Waarom maakt het gezin waarin je geboren bent zoveel verschil in rijkdom.. Waarom krijgt niet iedereen dezelfde kansen? Waarom zijn armen zoveel rijker van geest? Voor deze mensen doe ik mijn petje af, respect! Het zal je maar overkomen… Mensen die goed rond komen klagen altijd, mensen die onder de armoedegrens leven zijn gelukkig met oh zo weinig, zouden we met zijn allen niet beter eens meer opkijken naar deze mensen? Zij tonen ons hoe het moet, hoe we gelukkig kunnen zijn met weinig. Het zou niet mogen zijn, er zou geen armoede mogen zijn, er is geld genoeg, maar het zijn net diegenen die er in overvloed hebben die zo krankzinnig karig zijn met het uitdelen er van. Helaas…