Getuigenis

Voor Nand, piepklein maar perfect

Voor Nand, piepklein maar perfect

Het is niet onze gewoonte om een blogtekst over te nemen die al duizenden keren geliket en gedeeld werd op Facebook. Voor deze getuigenis van Ine, die eerder verscheen op mamabaas.be, maken we een uitzondering. Omdat die niet vaak genoeg gelezen en gedeeld kan worden. En omdat de boodschap voor veel bijna-ouders en hun vrienden ontzettend belangrijk is.

31 juli 2017, de uitgerekende dag, de dag dat onze tweede zoon zou geboren worden. Nog geen vijf maanden van de zwangerschap waren verstreken toen we afscheid moesten nemen van ons mannetje. We hadden hem zo graag leren kennen: Nand. Zijn naam wordt nu amper nog uitgesproken.

Besmet met cmv

De zwangerschap verliep al van in het begin problematisch. In de tiende week kreeg ik hevige bloedingen en waren we ervan overtuigd dat het al definitief mis was gegaan. Onze opluchting was groot toen bleek dat ons kindje kerngezond was. Volgens de arts zou de bloeding stoppen eens de innesteling voltooid was.

De opluchting was van korte duur. De resultaten van het bloedonderzoek brachten minder goed nieuws: ik was in het begin van de zwangerschap besmet geraakt met CMV. Het was nog te vroeg om uit te maken of de besmetting was overgedragen naar ons kindje. Enkel een punctie na week 21 kon daarover uitsluitsel geven. Zover is het nooit gekomen.

“Ik dacht dat hij de bevalling niet had overleefd en schrok toen hij zijn handje om mijn vinger sloot.”

De gynaecoloog maakte zich zorgen over de hoeveelheid vruchtwater en verwees ons voor een second opinion door naar een specialist. Die wond er geen doekjes om: er was geen vruchtwater meer aanwezig. De hevige bloedingen hadden de vruchtzak aangetast. Nandje kon zich onmogelijk ontwikkelen tot een levensvatbaar kindje. Een week later werd de bevalling ingeleid.

Hij was piepklein en perfect. Ik dacht dat hij de bevalling niet had overleefd en schrok toen hij zijn handje om mijn vinger sloot. Enkele tellen later stierf hij in mijn armen. Met lege handen gingen we naar huis.

Aanvankelijk wensten een aantal mensen ons sterkte via sociale media en  konden we op veel steun rekenen van dichte familie. Ik kreeg enkele maanden de tijd om te rouwen en ging dan terug aan het werk.

Maar de wonde is nog vers en verdriet overvalt me op willekeurige momenten. Tijdens een lachbui, als er een plant sterft, er een vogel tegen het raam vliegt… Het verlies van een ongeboren kind is moeilijk te plaatsen; het laat een leegte achter die door niets of niemand gevuld kan worden.

Er wordt gezwegen

Net die onoplosbaarheid lijkt mensen af te schrikken. In deze maakbare wereld waarin alles gefikst kan worden, lijkt het alsof mensen de vaardigheden niet hebben om om te gaan met pijn waarvoor geen pilletje bestaat.

“Het voelt alsof de meest aangrijpende gebeurtenis van ons leven ontkend wordt.”

Er wordt gezwegen, vaak uit angst om de verkeerde dingen te zeggen of om de sfeer niet te vergallen. Het is het stilzwijgen dat het luidste klinkt en het ontwijken dat het diepst kwetst. Het voelt alsof de meest aangrijpende gebeurtenis van ons leven ontkend wordt. Mensen geven zich op allerlei manieren bloot op sociale media, maar verkrampen als ze geconfronteerd worden met echte en intense emoties.

Zelfs als ik aangeef erover te willen praten, voel ik de angst voor de confrontatie bij de ander. Ongemakkelijke stilte. Daardoor mijd ik nu zelf “het onderwerp” en voel ik mij buiten mijn gezin vaak alleen met mijn verdriet.

Een paar tips

Daarom wil ik spreken in naam van alle mama’s en papa’s die een kindje zijn verloren nog voor ze het konden leren kennen. Je kan de omvang, de impact en de duur van het verdriet niet onderschatten. Vanuit mijn eigen ervaringen wil ik graag enkele tips geven voor mensen die graag gepast willen reageren.

  1. Doe niet alsof er niets gebeurd is, dat kwetst vaak het meest. Gewoon al eens veel sterkte wensen geeft blijk dat je het verdriet erkent en biedt daarom al troost. Doe dat niet enkel via sociale media, je woorden hebben veel meer effect als ze uitgesproken worden.
  2. Vraag hoe het gaat, maar doe dat alleen als je ook het antwoord wil horen.
  3. Praten over een trauma is voor veel mensen een goede manier om het te verwerken. Door interessen te tonen en vragen te stellen over de gebeurtenissen en de beleving ervan, toon je betrokkenheid en bied je steun. Je zal snel merken of iemand inderdaad bereid is zich open te stellen en op je vragen in te gaan.
  4. Minimaliseer de situatie niet of probeer ze niet te verlichten met opmerkingen zoals: “Het zal wel slijten”, “je kan gelukkig nog kinderen krijgen” of “je hebt toch al een gezond kindje.”
  5. De periode rond de uitgerekende bevallingsdatum zal extra zwaar zijn. Rond die datum zal extra steun voor de ouders zeker goed doen.

Onvermogen om met verdriet om te gaan

Met dit stuk wil ik duidelijk maken dat miskraam/doodgeboorte anno 2017 geen taboe meer zou mogen zijn. Wij als ouders hadden de sociale paradox van deze tijd echter onderschat: de maatschappij lijkt door sociale media hypersociaal en -empatisch, maar de rechtstreekse confrontatie met verdriet en rouwen onthult vaak het onvermogen om ermee om te gaan.

Onthoud: Elke dag kan een blijk van medeleven steun geven. Een simpele “ik denk aan je” is vaak al genoeg.

 

Ine Buysse, 29 jaar, is de trotse mama van Chiel en Nand*. Deze niet praktiserende logopediste verdient haar centen deeltijds bij Standaard boekhandel Lochristi en besteedt haar overige tijd aan creatieve projecten onder vorm van fotografie, schilderkunst en grafisch ontwerp. Ine’s interesse gaat uit naar de rol van de vrouw in de 21ste eeuw en probeert uit haar eigen ervaring en de noodzaak die ze voelt bij andere ouders een onderwerp als miskraam/doodgeboorte beter bespreekbaar te maken.

Schrijf je reactie

8 reacties
  • Werner says:

    Het verliezen van een kind. Erger dan erg.
    Maar ook het verliezen van een partner, ouders, een vriend. Een scheiding en nog zo veel meer kunnen voor jaren of mogelijk voor altijd hun diepe sporen achterlaten en ook daar is stilzwijgen vaak de enige feedback.
    Missen, neen ontberen, is universeel. Het vermijden van het spreken er over blijkbaar ook.

    Het verliezen van een kind hoort niet te gebeuren. Maar als het gebeurt, zorg dan niet alleen voor hulpverlening, maar nog meer voor hoopverlening. Jij en ik.

    Aan de mama en papa van Nand, alle sterkte, voor altijd.

  • Tinkerbel_64 says:

    Die foto komt binnen ! Ik krijg na bijna 25 jaar nog steeds de tranen in de ogen, als ik dergelijke getuigenissen lees. Ik heb 2 keer een abortus ‘moeten’ laten uitvoeren omdat ik zwanger was van een kindje met de ziekte van Duchenne (ongeneeslijke spierdystrofie met de dood als gevolg, als de hartspier het begeeft). Dat was in de jaren 94, 95. Toen stond de genetica nog nergens. Het sloeg in als een bom. Ik wist dat er een erfelijke ziekte in de familie was, en dat mij grootmoeder (die een broer heeft gehad met de ziekte en een neef, die toen nog in leven was) opgelucht zei bij de geboorte van mijn dochter in 91 : “Oef, het is een meisje”. Maar voor de rest was er heel weinig over bekend. Ik ben de eerste keer heel snel naar de huisdokter gegaan toen op de echo te zien was dat het een jongetje was. De angsten sloegen toe, dat zinnetje van mijn grootmoeder bleef door mijn hoofd spoken. Zij stuurde mij door naar de erfelijkheidsdienst in Leuven. Daar kreeg ik heel hard onder mijn voeten omdat ik had gewacht om te komen toen ik al zwanger was. Die man had gelijk natuurlijk, achteraf gezien, maar die reactie was niet wat ik nodig had op dat moment. Ik ben toen heel kwaad geweest op de familie van moeders kant omdat er zo weinig over gecommuniceerd was geweest.Kwaad op mijzelf ook, dat ik mij niet beter geinformeerd had. Maar dat was voor de tijd van het internet. Er waren maar 2 gevallen : de broer van mijn grootmoeder en haar neef Christian, de zoon van haar zus, toen 38 wat heel oud was voor een duchennepatiënt. Ik had bloed nodig voor een vergelijkende dna-test en zijn huisarts wou eerst niet eens bloed prikken. Gelukkig was mijn achterneef heel intelligent en heeft hij er zelf op aangedrongen. 3 weken in volle spanning, ik was toen 16 weken zwanger. 25 procent kans dat ons zoontje de ziekte had, niet niets natuurlijk. Om een lang verhaal kort te maken. Mijn toenmalige man en ik hebben besloten om de zwangerschap af te breken. Maar dat verliep zoals een gewone geboorte, langs de normale weg, alleen werd de zwangerschap ingezet. Wij kregen nadien toen de raad om afscheid te nemen van het kindje, een foetus van 19 weken, maar het was voor de rest een volmaakt mini-kindje. Helaas zijn we nadien zo dom geweest om met die kennis, opnieuw te gaan voor een kindje, onze kinderwens was te groot. Ik zou het niemand aanraden. De 3de zwangerschap was er een van grote angsten, die helaas bewaarheid werden. Het heeft heel lang geduurd eer ik het allemaal kon plaatsen. Er heerstte ook veel taboe rond, zowel in de familie als rondom mij. Ik voelde mij ook heel schuldig tov die kindjes, dat ik hun kans op leven had afgenomen. Niet makkelijk allemaal. Nu kan ik het beter plaatsen, na vele gesprekken met psycho-therapeuten edm. Spijtig dat ik dat niet op de moment zelf heb gedaan, het had misschien veel leed kunnen besparen, zowel voor mij als mijn toenmalig echtgenoot. Het had misschien onze relatie kunnen redden, wie weet. Maar ach, het is allemaal lang geleden en ik heb er nu wel min of meer vrede mee en ben gelukkig met mijn gezonde dochter, en mijn lieve vriend.

    • Tinkerbel_64 says:

      de geboorte ingezet, niet zwangerschap, uiteraard

      • Tinkerbel_64 says:

        Veel moed voor de ouders van Nand. Er samen over praten als koppel is heel belangrijk, maar ook met professionele hulp, tracht het niet in je eentje te verwerken, dat is mij niet goed bekomen. Je doet verder omdat je moet, er is nog een ander kindje dat je aandacht nodig heeft, een man, een job, het huishouden, maar zelfzorg en hulp zoeken is bij zulke gebeurtenissen echt noodzakelijk, daar werd toen helaas veel te weinig aandacht aan besteed in ziekenhuizen en bij huisartsen. Je wordt niet doorverwezen.

  • I. says:

    Dankjewel om dit te delen. Heel straf hoe mooi en helder dit neergepend is, nog zo kort na jullie onnoemlijk verlies. Ook wij zijn onze zoon verloren tijdens de zwangerschap nu 9 jaar geleden, en we hebben zowel mooie en fijne reacties gekregen, als zeer pijnlijke… Hopelijk vinden jouw adviezen weerklank bij de omgeving van wie dit memaakt.
    Verder wou ik de ouders van Nand enorm veel courage wensen. Toen ikzelf pas mijn zoontje was verloren(en nog eën helebtijd later) kon ik bijna niet geloven dat er ooit een moment zou zijn dat dit verdriet en deze pijn niet meer allesomvattend en alles doordringend zou zijn. ik wil jullie grag ook hoop geven: julie gemis en verdriet en liefde mag er zijn, en tegelijk zullen er tijden komen warin liefde meer aanwezig zal zijn dan het verdriet, tijden waarin vreselijke pijn nietbmeer zo constant zal zijn. Hoe het rouwproces verlopt is inderdaad anders voor iedereen, en over de lengte ervan valt gewoon niets te zeggen. Als je graag met lotgenoten hierover praat kan je bij de vzw Met Lege Handen terecht, voor mij en vele anderen is dit een plek geweest waar ik in ale vertrouwen veel begtip en (h)erkenning heb kunnen krijgen (en geven).
    Koester jullie zoontje Nand en julie liefde voor hem. Dit stuk is in ieder geval een prachtig eerbetoon.

    Veel sterkte!

  • Marianne says:

    Beste ouders van Nandje en alle andere ouders die met zo een verdriet nu te verwerken hebben,
    Ik heb dit ook meegemaakt in Maart 1992 kwam onze zoon ter wereld na 5 en een halve maand zwangerschap,wat de reden toen was,we weten het nog altijd niet,een natuurlijke selectie gaven ze het een naam,niets gaf toen de aanleiding waarop de geboorte toen startte,als het lotje trekt dacht ik toen
    Alles was compleet enkel de longetjes en de hersentjes waren niet voldoende ontwikkeld om erdoor te komen,het weende zachtjes,ik dacht toen waarom overkomt mij dit toch,de natuur is machtig,en daar kan geen geloof tegenop
    We gaven ons zoontje de naam Marijn,8 uur heeft Marijn geleefd is gestorven in mijn armen.
    Een afscheid werd gehouden in het ziekenhuis en werd begraven en ligt te rusten in de grafkelder van mijn ouders.
    Wat wij toen meemaakten,was zo erg en niemand kon ons steunen,in het begin spraken ze bemoegdigde woorden,maar nadien stonden we alleen met ons verdriet.
    Een jaar later werd onze Tweede zoon geboren na 9 maanden zwangerschap gelukkig verliep alles goed,maar hij was een copie van onze Marijn compleet hetzelfde uitzicht,en trekjes,
    Nog steeds denken we aan de eerst geboren zoon,weet dat alles slijt maar altijd in gedachten blijft
    Ik wens de getroffen ouders heel veel steun en moed bij elkaar en weet dat het ooit beter zal gaan en dat je het ooit een plaats kan geven
    Moest je erover willen praten via mijn e-mail mag je er altijd over praten,ik heb hier maar enkel in het kort beschreven wat wij meemaakten,ik kan natuurlijk heel veel neerschrijven,
    heel veel moed

  • Btina says:

    Mooie getuigenis van Ine ! Het is van alle tijden maar dat is uiteraard geen troost. Onze 1ste zoon is inmiddels bijna 21j overleden na 39weken zwangerschap en alles was perfect. Een te verwaarlozen staphilococen bacterie heeft vervroegd een einde gemaakt aan ons pril geluk. Elke verjaardag is een moeilijke periode maar ik hou me vast aan de gedachte dat mijn zoon Enrico er dan toch is gekomen na 20 j. De gedachte aan “doodgeboren kind” in ons trouwboekje doet wel pijn. Inmiddels is men op dat vlak toch al menselijker geworden. Aan alle moeders, onze sterrekinderen waken ook over ons zoals wij blijven waken over hen.

  • Ilse Degerickx says:

    Een mooie en krachtige naam… Nand. Net zoals je getuigenis. Ik herken het heel erg, wat je schrijft. Het is aartsmoeilijk om buitenshuis ruimte te vinden voor verdriet om een ongeboren kindje. Mijn zoektocht naar (h)erkenning voelde bij momenten als een heus gevecht, zo eentje dat je niet kan winnen.
    Als ik ter aanvulling nog een gevoelig punt mag aanraken: zowel professionelen als familie en vrienden hebben het soms moeilijk met ouders die hun pril gestorven kindje als ‘kindje’ ervaren en dus ook zo benoemen. Wij hebben gerouwd (en rouwen soms nog) om ons zoontje dat na 15 weken stierf en ons dochtertje dat na 9 weken stierf. Rouwen om een foetus, niet eens een ‘echt’ kindje, ligt voor veel mensen moeilijk. Ik durfde onze kindjes soms amper als dusdanig te benoemen. Maar we hebben bij allebei vol verdriet maar evenzeer vol bewondering tien teentjes en tien vingertjes geteld, dus voor ons zijn en blijven ze gewoon echt onze kindjes. Ook al stond dit vaak in schril contrast met de wereld rondom ons.
    Toen we bv in het crematorium van Lochristi op het afgesproken tijdstip afscheid kwamen nemen van ons zoontje, kregen we letterlijk te horen: “Er is een foutje gebeurd, uw foetus is al gecremeerd.” Niet alleen dit ‘foutje’ maar ook de woordkeuze kwam keihard binnen. Ik kan me moeilijk inbeelden dat men tegenover nabestaanden van iemand die buiten de baarmoeder geleefd heeft over ‘uw lijk’ zou spreken.
    Dank je Ine om jouw tips de wereld in te sturen, en dank je Charlie om deze getuigenis te delen. Ine, ik wens dat er – ook al is het dan voornamelijk binnen jullie gezin – nog heel veel over Nand gesproken zal worden. Ik weet dat de leegte en het gemis soms bijna ondraaglijk is, zowel mentaal als fysiek. Het is ok om niet te weten hoe het nu in hemelsnaam verder moet, het is ok om het gevoel te hebben dat je uit elkaar zal barsten van verdriet, het is ok om razend op alles en iedereen te zijn, het is ok om zomaar in het midden van de dag terug in je veilige bed te kruipen, het is ok om ineens een scherpe steek van verdriet te voelen en dat dan ook te tonen. Ik wens je vele warme mensen toe en een hele grote ruimte voor jullie verdriet, even groot als de liefde die jullie voor Nand en Chiel voelen.

Charlie geeft regelmatig het woord aan mensen die - net als wij - geen blad voor de mond nemen.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen