Bij Charlie brengen we echte verhalen. Dat is onze leuze, en daar staan we voor. We zeggen het zoals het is. En dat doe ik dus zelf ook hier: mijn oprechte waarheid delen. Dankzij De Slimste Mens ben ik de meest gegooglede persoon in België dit jaar. Ik hoef niemand uit te leggen hoe bizar dat aanvoelt. Het ‘what the fuck‘ gevoel dat ik had toen ik telefoon kreeg van Google, voel ik nog steeds.
Toen ik 11 jaar was speelde ik een bijrolletje in de jeugdfilm ‘De Bal’. Ik heb toen blijkbaar eens tegen een journalist gezegd dat ik later beroemd wilde worden. Wist ik veel wat ik zei. Be carefull what you wish for, it might come true.
Dus hier zijn we dan, eind 2017, en opeens ben ik een beetje bekend. Dat betekent dat mijn mening opeens gevraagd wordt over vanalles en nog wat. Waar eet ik graag, welke evenementen vind ik fijn en naar welke muziek luister ik: eind 2017 willen mensen dat opeens weten. Heel gek allemaal.
Deze middag zat ik in de bus en trok er iemand onopvallend opvallend een foto van me. Ik vroeg: heb je nu net een foto getrokken? Ja, zei de iPhone-fotograaf, jij bent beroemd. Ik zei hem dat ik liever een babbeltje deed dan dat hij zo stiekem over zijn schouder een foto nam. Begreep ie meteen. Dus we gingen naast elkaar zitten en deden een babbel. Vooral over onze kinderen. Hij had er één en begreep niet hoe ik dat deed met drie. Ik gaf hem het riedeltje dat ik uit mijn hoofd ken en altijd geef als iemand dat zegt: ach, het wordt met elk kind gemakkelijker en ik ben erg goed omringd.
“Ik heb in geen jaren geweend zoals ik de afgelopen dagen deed. Zo echt een ‘ugly cry’ met snot en dikke ogen.”
Het was niet gelogen: het wordt echt gemakkelijker per kind. Je maakt je geen zorgen meer over elk piepje dat de baby laat horen en je weet intussen wanneer koorts een probleem is en wanneer een nachtje uitzweten volstaat. Ik loog dus niet tegen de vriendelijke anonieme iPhone-fotograaf. Ik gaf hem wel maar een fractie van het verhaal.
Ik vertelde hem niet hoe ik er een weekend huilbuien had opzitten. Niet van die drie kinderen, die huilen eigenlijk zelden en al zeker niet met de intensiteit die ik zelf dit weekend tentoonspreidde. Ik heb in geen jaren geweend zoals ik de afgelopen dagen deed. Echt een ‘ugly cry‘ met snot en dikke ogen en een dichtgeknepen keel. Zo’n huilen dat je overvalt en waar je geen controle over hebt. Kan ik. Deed ik.
De reden was eigenlijk even veelzeggend als dat ze ongegrond was. Mijn moeder dacht dat ik in oktober het schoolfeest van mijn zoontje had gemist. Bleek berust te zijn op een misverstand (hij was er zelf ook niet bij, we hebben collectief gespijbeld als gezin die dag – mijn zoon zit in de kleuterklas). Maar het scenario leek best mogelijk. Ik was in oktober zo druk bezig. Met De Slimste Mens en schrijven en lezingen elke avond en elk weekend, dat het best mogelijk was dat ik een brief van de school had gemist. Dus ik zag hem daar zitten, op school, tijdens een feest waar de families van al zijn vriendjes waren. Waarvoor hij een dansje had gestudeerd en dingen had geknutseld. En ik zag hem rondkijken in het publiek, reikhalzend zoekend naar mijn trotse blik. Die hij niet vond, want ik had het te druk met bezig zijn. Het heeft me een beetje gekraakt. Dat beeld dat niet echt bleek te zijn, maar wel heel echt, echt had kunnen zijn.
“Zoals er te veel maand is voor een loon, is er hier vaak te veel werk voor een leven als mama van drie.”
Ik héb het te druk. Ik vergeet veel. Kind en gezin zit soms dagenlang met de spuit in aanslag te wachten op mijn baby omdat ik de afspraak voor inenting telkens vergeet. De juf typt verslagen uit omdat ik het oudercontact mis. De onthaalmoeder moet me via Whatsapp vriendelijk aanmanen de maand te betalen.
Ik schiet elke dag te kort. Er is te weinig Dalilla voor alles wat nodig is. Zoals er te veel maand is voor een loon, is er hier vaak te veel werk voor een leven als mama van drie. Ik kan sommige dingen maar zo-zo doen. Ik ben blij als de drie kinderen aangekleed zijn en gegeten hebben om ze nét op tijd allemaal af te zetten ’s morgens vroeg zodat ik nét te laat op de redactie kan aankomen om nét te veel te willen doen voor het tijd is ze op te halen. De was stapelt zich op. Mijn mama springt bij. De vermoeidheid slaat toe, mijn man staat ’s nachts vaker op.
En intussen stromen de berichten binnen met complimenten en ‘doezovoorts’. Schrijven mensen me dat het belangrijk is wat ik doe. Ik geniet zo van die motiverende berichten en schouderklopjes, en van al die kansen die me worden aangereikt. Hoe ik me opeens op restaurant bevind met mensen waar ik enorm naar opkijk. Hoe ik opeens mijn mening mag geven over dingen waar ik nog nooit een zwarte vrouw haar gedacht over zag geven. Ik ben heel dankbaar. Ik ben me bewust van mijn privilege en van het momentum dat ik nu (misschien soms onverdiend) heb.
“Zou het het lot zijn van iedereen die een bepaald pad kiest om zich altijd zorgen te maken over het pad dat hij niet koos?”
Maar snot en dikke ogen dus dit weekend. Want eerst en vooral, en bovenal, ben ik een mama. En een vrouw. En een zwarte vrouw en mama. Dus ik voel me schuldig ‘by default‘. Ik voel me constant schuldig over wat ik niet doe, terwijl ik doe wat ik voel dat ik moet doen. Zou dat een universeel gegeven zijn, vraag ik me dan af. Zou het het lot zijn van iedereen met of zonder kinderen die een bepaald pad kiest om zich altijd zorgen te maken over het pad dat hij niet koos? Ik dacht dat ik een echte moederkloek zou worden toen ik zwanger was van Cooper. Ik dacht dat ik altijd bij mijn kinderen zou willen zijn en koekjes bakken samen en gezonde maaltijden in hun überhippe brooddoos zou stoppen.
Ik had niet gepland blij te zijn met zo-zo. Ik heb geen antigif voor mijn eigen schuldgevoel. Ik kan nog zo vaak tegen mezelf zeggen dat ik alles doe voor hen (want dat is zo). Het maakt het feit dat ze soms als de babysit opduikt jammeren ‘moet je nu wéér weg’ niet minder hard. En ik denk dan vaak: ik ben waarschijnlijk vaker thuis dan de gemiddelde mama die 9 to 5 werkt. Ik zet hen 3 van de 5 dagen zelf af aan school en haal hen ook weer op. Nabewaking is een exotisch extra uitje dat hen af en toe te beurt valt, maar lang geen standaard is. En toch voel ik dat ik constant te kort schiet.
“Loslaten waar ik los kan laten en appreciëren wat ik dan wél kan, lijkt me de beste weg.”
Er is niet genoeg Dalilla om een perfecte mama, een goede echtgenote, een productieve collega en dan ook nog eens een toffe bv te zijn. Dat gaat gewoon niet allemaal samen. Er is niet genoeg Dalilla om constant ‘woke’ te zijn en alle seksisme en racisme en al die andere -ismes consequent aan te kaarten. Er is simpelweg niet genoeg Dalilla om niet af en toe genoegen te nemen met zo-zo. En het is moeilijk om dat te aanvaarden. Want ik wil het allemaal zijn: de mama, de schrijver, de vriendin, de vrouw-van, de collega, de zus en de dochter.
Maar erkennen dat dat niet zal lukken, loslaten waar ik los kan laten, en appreciëren wat ik dan wél kan, lijkt me de beste weg om van zo-zo naar Zo!-Zo! Te gaan.
5 reacties
Dat schuldgevoel hebben zoveel mama’s, me too. Terwijl je echt wel je best doet. Elk verhaal heeft zijn positieve en negatieve kanten, elk huisje zijn kruisje. Het leven is een zoektocht and we all fall down from time to time. Veel clichés, maar wel de waarheid. Een oud-leerlinge strijdt als zwarte vrouw en schrijfster en ik geniet van haar schrijflust en gedrevenheid. Als ik dan iemand zo nuchter en real zie aandacht krijgen, als vrouw, als zwarte vrouw, dan denk ik jeuj. Zo blij dat je ook soms dingen zozo doet, join the human club en dat bleten, been there, done that, moet es kunnen.
Mama’s van mama’s zijn blij dat ze mogen komen helpen! Ze zou zich maar nutteloos voelen als er geen was meer zou staan voor haar 😉
Een dikke knuffel voor jou Dalilla, jij prachtmens!
Zolang je ziet waar je elke dag WEL staat, en wat WEL gelukt is. Je kunt niet alles.
Ik denk dat dit gevoel in alle rollen tekort te schieten wel herkenbaar is voor alle werkende mama’s dus je staat daar zeker niet alleen in.
Waar ik de laatste tijd veel aan moet denken is een tip van een coach die ik laatst kreeg: “schuldgevoel is iets westers, andere culturen kennen dat niet in die mate, weg ermee!”. We zijn onze katholieke ziel blijkbaar nog niet helemaal kwijt. Die tip helpt mij als ik mij weer eens schuldig voel.?