Al scrollend door de evenementenlijst van Facebook, miste ik de aankondiging van één cruciaal feest. Eentje waar menig ouder zijn of haar meest foute dansmoves zou bovenhalen: de Terug naar School-fuif op 31 augustus. Toegegeven, het zou misschien zorgen voor ietwat onfrisse taferelen aan de schoolpoort ’s anderendaags. Veel zonnebrillen ook. Los van de weersomstandigheden.
Ik fantaseer.
Als thuiswerkende mama van een vierjarig springkonijn en stiefmama van een zevenjarige en een achtjarige, kan ik je verzekeren dat er in mijn living alvast zal gedanst worden vanaf 9u ’s morgens, deze donderdag. Of geslapen, languit, in de zetel, zonder dat er iemand op mij springt. En Alvin en de fokkin Chipmunks zullen niet – NIET, zeg ik je – op de achtergrond opstaan.
Ik heb het nooit zo sterk ervaren als tijdens de afgelopen vakantie. Voornamelijk omdat ik net voor de zomervakantie zonder werk buitenshuis kwam te zitten. Mijn eerste reactie was: zo slecht nog niet om geen verantwoording te moeten afleggen aan een baas, zo tijdens de zomer. Vrijheid, blijheid. De eerste week dacht ik vervolgens: och, het moet wat wennen. In de eerste plaats voor mij, om hele dagen thuis te zitten. Ik ben dat niet gewoon, ik heb tien jaar gevlogen en was als stewardess zelden thuis. Voor de kleine duurt het ook even totdat hij snapt dat de zin ‘Mama zit boven te werken’ geen uitnodiging is om erbij te komen zitten en op mijn notities te kladden.
Superlief natuurlijk dat hij me elke ochtend om 7u komt wekken en dan een cadeautje. Kan je daar boos op zijn? Neen. Is je nachtrust om zeep? Ja.
De tweede week dacht ik: oké, hij moet nog in zijn ‘vakantieritme’ komen. Dat langer slapen komt wel. Superlief natuurlijk dat hij me elke ochtend om 7u komt wekken en dan een cadeautje (vriendje/T-shirt/koptelefooon/auto) meebrengt voor me. Kan je daar boos op zijn? Neen. Kan je een deal proberen sluiten en zeggen ‘Goed, je mag er even bij, maar stil zijn hé.’ Ook neen. Is je nachtrust om zeep? Ja.
De derde week kwamen N en N erbij, de halfbroer en -zus. Drie (kleine) kinderen in huis. Drie. Eerst dacht ik: YES, entertainment! Mijn zoon zal blij zijn om met zijn broer en zus te kunnen spelen. Het weerzien was enorm warm en enthousiast. Na ongeveer een halve dag was het nieuwe er vanaf. Kinderen passen zich zo gemakkelijk aan, hé. Gelukkig was er nog vergeten, onontdekt speelgoed en andere nieuwigheden, zoals een vers gerenoveerde kamer, die wat afleiding konden bieden. Dit duurde ongeveer een volle dag. Tot ik boven, in mijn heiligdom op de tweede verdieping, dwars door twee plafonds heen het gemekker hoorde opstijgen. “E heeft dat afgepakt! IK was daar mee aan het spelen! N zegt dat ik een stommerik ben! Aaaaah! Pa-paaaa! Ma-maaa! Aaaah!” Herkenbaar? Juist.
Af en toe hoor je dan je echtgenoot, die ook z’n cool verliest. Als welopgevoede huisvrouw (ahem) zit ik er uiteraard ook mee in wat de buren zouden denken. Al dat hysterisch gedoe. De bloeddorstige strijd om die ene fiets of diabolo, terwijl we bijna alles in drievoud hebben. Gelukkig hebben de buren kinderen van dezelfde leeftijd en fladderen flarden van gelijkaardige conversaties en oorlogstaferelen af en toe ook onze kant op. De buurkinderen waren bij momenten dan ook een geschenk uit de hemel. “Mag ik bij X gaan spelen?” Ze kunnen geen mooiere vraag stellen, toch?
De uitvinder van sportkampen daarvan verdient een Nobelprijs.
Week drie en vier besloten we ook eens het omnisportkamp uit te testen. De uitvinder daarvan verdient een Nobelprijs. Hongerige en uitgeputte kinderen kwamen om 17u terug bij ons aan, aten alles wat de pot schafte, ploften voor de tv en sliepen als roosjes.
Augustus kwam aangerold en alles begon weer van voor af aan. Bovendien zijn wij een nieuw-samengesteld gezin. Na twee weken bij mama, komen de kinderen weer in het ‘regime’ van papa. Hoe flexibel ze ook zijn, die aanpassing moeten ze weer doorlopen. En wij samen met hen. Kleine dingen zoals “Waar moet ik mijn pyjama laten?” “Hebben jullie al Ketnet?” “Waar staat de choco?” Zaken die daar wel en hier niet mogen, en omgekeerd. Wij zijn bijvoorbeeld streng over bedtijd. Verhaaltje en snaveltjes dicht op een aannemelijk uur. Lees: een uur waardoor ma en pa ook nog iets aan hun avond hebben voor ze in slaap vallen tijdens het Netflix-en. Bij mama mogen ze tijdens de vakantie langer opblijven. Dus moeten ze zich aanpassen en moeten wij soms… toegeven. Over en weer. Dealtjes sluiten.
Eng-e-len-ge-duld.
Mijn man begon, toeval of niet, deze vakantie ook met yoga. Ik vond heil op mijn studio, die ik een “kid-free” zone verklaarde. Soms liepen we rond met een half brein. Soms stonden we met onze handen over onze oren een conversatie te voeren, terwijl een vierjarige naast ons een ambulance stond te imiteren. Elke dag van de afgelopen 9 weken.
Maar we hebben het gehaald! Feest!
Laten we hand in hand die finishlijn oversteken. Hou de champagne klaar.
Toch ga ik ze ook missen. Mijn kleine pinda met zijn fantastische uitspraken en dansjes. Mijn stiefdochter die dagelijks tegen al het meubilair opbotst en zo goed zorgt voor haar broertje. Mijn stiefzoon die een hengel-slash-katrol maakt met een tak, duct-tape, twee kiezels en een eindje touw, zoals MacGyver.
Ik zou het niet gekund hebben zonder de steun van vrienden, die kwamen helpen met de fles wijn, mijn man, met zijn Mister Miyagi-achtige zelfbeheersing en kalmte, de speelpleinwerking, onze vaste babysitter die niet eens vreemd opkeek die keer dat ik als een groen geschminkte tijger terugkeerde van een feest (zei daar iemand uitspatting?) en last but not least: ‘Orama’, met de meest originele oma benaming ooit.
Laten we hand in hand die finishlijn oversteken. Hou de champagne klaar.
Schrijf je reactie