Openhartig

Tattoos als therapie

Tattoos als therapie

Journalist en regisseur Sofie Peeters interviewde voor het nieuwe bookzine van Charlie mensen die een tattoo namen om een heftige gebeurtenis een plekje te kunnen geven. Mensen zoals Marian (48), over wie ze ook een korte documentaire maakte.


“Kankeren. Vroeger deed ik dat vaak. Klagen. Zuchten. Vloeken. Ik was streng voor mijzelf en mijn omgeving. Alles moest perfect zijn, dus het was nooit goed genoeg. Achteraf gezien denk ik soms schalks: geen wonder dat ik kanker gekregen heb! Maar op dat moment, intussen dertien jaar geleden, kwam het als een donderslag bij heldere hemel. Ik was 34, getrouwd, had twee jonge kinderen en een fijne job. ’s Morgens na het douchen, voelde ik tijdens het afdrogen een knobbeltje in mijn borst. Meteen heb ik mijn huisarts gebeld. Na enkele onderzoeken bleek al snel: een kwaadaardige tumor. Mijn wereld stortte in. Waaraan heb ik dit verdiend?’ Die vraag bleef door mijn hoofd razen. Ik ben toch geen slecht mens? Waarom word ik zo gestraft?’ Emotioneel heb ik het heel moeilijk gehad: ik kon de ziekte niet aanvaarden.”

“Fysiek was het ook zwaar: de tumor werd operatief ­verwijderd en daarna volgden bestralingen en vijf jaar ­hormonale therapie. Dat laatste wordt vaak onderschat: die pillen hadden een enorme impact op mij. Ik werd neerslachtig, zwaarder, heel moe. Toen daarna mijn huwelijk op de klippen liep, zat ik emotioneel aan de grond. Rockbottom. Maar de bodem is natuurlijk de perfecte plek om je af te zetten om weer omhoog te gaan. En dat heb ik gedaan.”

“Ergens ben ik die kanker dankbaar. De ziekte heeft me wakker geschud. Wanneer ik nu terugkijk op de jaren voor mijn diagnose, dan denk ik soms dat ik niet echt leefde. Ik kon moeilijk genieten of gelukkig zijn en maakte me druk om wat ik allemaal nog móést doen, terwijl ik nu denk aan alles wat ik mág doen.”

“Nu ik de perfectie niet meer nastreef, ben ik een veel gelukkiger en ongetwijfeld fijner mens.”

“Als ik ’s morgens opsta, de gordijnen opentrek en zie dat de zon schijnt, dan ga ik met een koffie even op het terras zitten om te genieten van die zonnestralen. Een momentje geluk voor mezelf. Vroeger zou ik gedacht hebben: oh nee, zon en kijk naar die vuile ramen, verschrikkelijk! Die moet ik dringend wassen. Nu ik de perfectie niet meer nastreef, ben ik een veel gelukkiger en ongetwijfeld fijner mens. Ik heb het gevoel dat ik nu pas écht leef. En dat heb ik, vreemd genoeg, te danken aan die kanker.”

Not broken, just bent. Die woorden komen uit een nummer van Pink en spraken me enorm aan. ‘It’s been written in the scars on our hearts,’ zingt ze. Dat is bij mij letterlijk het geval. Ik liet die woorden tatoeëren boven mijn linkerborst, waar een groot litteken zit van mijn operatie. Dat litteken vond ik confronterend: het leek me er telkens aan te herinneren dat ik ‘beschadigd’ was. Maar met die krachtige zin en de mooie bloemen die de tatoeëerster errond zette, voel ik me nu helemaal anders.”

“Wanneer ik in de spiegel kijk, vind ik mezelf weer mooi. Akkoord, mijn lichaam is veranderd, maar het is geen achteruitgang. Het is een evolutie. Het is deel van mijn nieuwe ik. De tattoo is voor mij ook een reminder: Marian, you did it! You survived! Het trotse besef dat ik sterker ben dan ik dacht. Vroeger lag ik vaak te piekeren over alles wat er zou kunnen misgaan en probeerde ik dat krampachtig te voorkomen. Maar als het dan effectief misgaat — je wordt zwaar ziek en je huwelijk strandt — dan kan je enkel beseffen dat je tegenslag niet kán voorkomen. Je mag nog zo hard piekeren als je wil. En je beseft: ik ben sterk genoeg om het hoofd te bieden aan wat mijn pad kruist.”

“De tattoo mag mijn lichaam omarmen. Zoals ik die kanker omarmd heb.”

“Jammer genoeg heb ik dat vorig jaar alweer moeten bewijzen. Bij een jaarlijkse controle ontdekte de arts een kwaadaardige tumor. Weer in mijn linkerborst. Natuurlijk was ik van de kaart, maar mijn reactie was helemaal anders dan bij de eerste diagnose. Al snel dacht ik: dat is écht niet leuk. Maar ik kan dit aan!”

“En dat was zo. Ze hebben ditmaal mijn volledige linkerborst geamputeerd. Ik heb ervoor gekozen om ook mijn rechterborst te laten weghalen: ik wil het risico niet lopen om een derde keer borstkanker te krijgen. Na mijn reconstructie wil ik mijn tatoeage enorm laten uitbreiden. Bloemen over mijn beide borsten. Als een soort sjerp. De tattoo mag mijn lichaam omarmen. Zoals ik die kanker omarmd heb.”

Foto: Sofie Peeters & Steve Thielemans
Lees de andere getuigenissen over tattoos als therapie in bookzine 7, te koop in de webshop of in een van deze verkooppunten.
Op het platform ‘Reset’ vind je meer van dit soort resetverhalen, van en voor mensen die geconfronteerd worden met een ernstige diagnose. Als online ervaringsdatabank vol ontroerende en inspirerende getuigenissen over twijfel en tegenslag, maar ook over hoop, verlangen en geluk, wil Reset lotgenoten verbinden en mensen inspireren. De bijhorende docureeks start donderdag 10 mei op Canvas.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen