Fouten zorgen voor prachtige tapijten

Laat mij uitleggen hoe dat komt, en waarom dat belangrijk is.
(Oh ja, dit artikel is ook rete-lang, ik ben nu al trots op wie mee met mij tot het einde gaat. Het wordt mooi.)

Dus. Ik zit de laatste weken (maanden) op een soort van emotionele rollercoaster, waarop ik het ene moment mezelf schouderklopjes geef en het andere moment diep teleurgesteld ben in mijn eigen kunnen. Dat kan allemaal op een tijdspanne van een paar uur gebeuren.

Het begin van dit verhaal start op een zonnige vrijdagavond eind september 2016. Het werk is klaar en ik heb een gemiste oproep en een voicemailbericht met een blije boodschap van een redacteur bij Uitgeverij Vrijdag. Lang verhaal kort. Ik heb een boek geschreven. En zij willen dat uitgeven.

Dat was het eerste en meest ongelofelijke hoogtepunt op de rollercoaster. 

We planden dat het boek in mei zou uitkomen. Ondertussen zouden we samen het verhaal nog beter maken,  een cover ontwerpen en zo nog wat dingetjes regelen. Easy peasy, we hadden veel tijd. En dus deed ik veel andere dingen.

Tot begin februari de finale deadline op mijn kop viel en ik besefte: dit ding gaat voor altijd bestaan. En eens het gedrukt is, kan ik er niets meer aan veranderen. En nog erger, alles wat erin staat is van mij en als mensen dat niet leuk vinden, is dat enkel en alleen mijn schuld. Ik weet het, dat is een nogal pessimistische visie, maar het was drie uur ’s nachts op een donkere en koude nacht in februari en de zon had al heel lang niet meer geschenen. En in de kern zijn die gedachten ook gewoon waar. We moeten er niet flauw over doen: ik heb alle woorden in dat boek geschreven. Zo is het.

“We moeten er niet flauw over doen: ik heb alle woorden in dat boek geschreven.”

In ieder geval, op datzelfde moment was het heel erg druk op mijn werk. Ik had mezelf een paar dagen doodgewerkt aan iets (enfin, ‘dood’, dood naar mijn doen hé, met nachtwerk en weinig slapen en veel hoofdpijn. Maar mijn standaarden zijn niet zo extreem. Ik ben niet de president van een land, ook geen CIA-agent of een boer in Afrika met een akker waarop het nooit regent). Maar dus. Ik had keihard gewerkt en toen kwam er de opmerking van een collega dat het eindresultaat veel beter had gekund. Eigenlijk een zeer onschuldige opmerking. Geen groot ding. Gewoon een ‘misschien kunnen we het volgende keer ‘zo’ en ‘zo’ doen’, dat gaat het eindresultaat ten goede komen’.

Normaal kan ik zo’n dingen wel plaatsen, want alles is altijd voor verbetering vatbaar. Alleen deze keer niet…

Na een hoogtepunt volgde een dieptepunt (zo gaat dat nu eenmaal met rollercoasters).

Mijn hoofd ontplofte. En ik was echt op slag superkwaad op iedereen en alles. Ik was ZO DIEP ontgoocheld in mezelf en leed plots aan een soort van zelftwijfel die zijn gelijke niet kent. Waarop ik me heel koppig en kinderachtig begon te gedragen, wat uiteindelijk leidde tot deze uitspraak van mezelf:

“Ik haat fouten.
ik wil niet leren uit dingen.
Ik wil alles meteen goed doen.”

Om duidelijk te zijn: ik zei dat gewoon luidop, werkelijk in het bijzijn van collega’s. Een persoonlijk dieptepunt. Dat moet gezegd. En hoewel mijn rationele zelf alles relativeerde en heel goed kon inzien dat dit niet zo’n uitzonderlijke situatie was en dat het inderdaad veel beter had gekund, en dat ik veel kon leren uit mijn fouten, kon ik dat klotegevoel alsof ik net persoonlijk gefaald had om de wereld te redden van de ondergang, niet onderdrukken.

Nu besef ik natuurlijk dat de deadlinestress voor dat boek (waarvoor mensen effectief geld gaan moeten betalen) waarschijnlijk de trigger was voor deze hele belachelijke episode. Maar toen had ik die geniale analyse natuurlijk nog niet gemaakt.

Op weg naar huis was ik niet alleen teleurgesteld in mijn prestatie, maar ook in hoe ik had gereageerd op dat falen.
Jezus. Wie was die persoon? Ik zong op weg naar huis dramatisch mee met Torn van Natalie Imbruglia. Serieus.

Toen gingen er nog een paar dagen voorbij.

Dagen waarin ik verwonderd terugkeek naar mezelf. En dan heel hard moest lachen met die versie van mezelf-die-riep-dat-ze-ALLES-METEEN-juist-wilde-doen-en-daarna-Torn-van-Natalie-Imbruglia-dramatisch-meezong-op-weg-naar-huis.

Tot ik dit artikel tegenkwam. 

Dit artikel gaat over iemand die in de tapijtenwinkel van een oud mannetje terechtkomt.
Het winkeltje hangt vol tapijten gemaakt door de Navajo, een stam van native Americans (wacht, het wordt goed, echt).
En die Navajo tapijten bevatten vaak heel wat weeffouten. De klant en het oude mannetje beginnen daar een gesprek over. Want blijkbaar vragen heel wat Westerse mensen zich af waarom er zoveel fouten in die tapijten zitten (zo zijn wij, mensen van het Westen, wij vragen ons af wat die FOUTEN DAAR DOEN). Er gaan heel veel verklaringen over die fouten in die tapijten rond. De meest populaire opvatting is dat Navajo fouten weven in hun tapijten om te laten zien dat we ook maar mensen zijn.

“Navajo weven fouten in hun tapijten om te laten zien dat we ook maar mensen zijn.”

Maar het oude mannetje gaf een andere verklaring: “The mistakes weren’t intentional. What was intentional was the desire not to go back and fix them. The Navajo see mistakes as moments in time. And since you can’t change time, why try to change a mistake that already happened? The mistake is already woven into the fabric of time. It’s good to be reminded of it when you look back.”

Het oude mannetje vergeleek het met een berg beklimmen. Als je een berg beklimt en je loopt een paar keer verkeerd, dan stop je ook niet. Je begint niet weer helemaal onderaan de berg, zodat je die berg foutloos hebt beklommen. Je blijft gewoon gaan. En wanneer je op de top komt, dan heb je de berg beklommen. Punt. Zolang je de top bereikt, is de beklimming geen fout.
Met andere woorden: “If the rug is finished, it’s a successful rug. More importantly, a rug with a few off stitches is an honest rug.”

Hoe schoon is die gedachte?

Serieus. Zo schoon.

Het is misschien stom maar de gedachte aan tapijten met fouten in en het feit dat dat succesvolle tapijten zijn, stelt mij heel erg gerust.

ZIE WAT EEN EERLIJK TAPIJT. EN HOE BELACHELIJK MOOI HET IS.

Conclusie

Fouten zijn prachtig, want ze leiden tot een eindresultaat.
Zonder fouten bestond dat tapijt zelfs niet eens.

(Bovendien. Fouten zijn de beste moppen. Zelfs als je niets uit je fouten leert, dan kan je er tenminste heel hard mee lachen. Niemand heeft al een half uur strijk gelegen om iets dat hij ‘juist’ had gedaan).

Ziehier: mijn nieuwe levensfilosofie.

Onthou: als het tapijt af is, is het een succesvol tapijt.

Zita en Sara Theunynck schrijven samen op hun blog genaamd Emoshit. ‘Want verstandige blogs met nuttige tips zijn er al genoeg.’ Emoshit.be 

Half mei komt Zita’s eerste boek, Het wordt spectaculair. Beloofd. uit bij Uitgeverij Vrijdag. Stay tuned!