column

Een huid van sterrenstof

Een huid van sterrenstof

Wat zou jij aan je veertienjarige zelf willen vertellen? Ik gooide de vraag op Twitter en beantwoordde hem ook zelf: blijf hard werken om je dromen te bereiken, en besef dat wie je bent je grootste schat is. Ik was benieuwd naar wat anderen te vertellen hadden. En eerlijk, ik had wel verwacht dat het voor ons allemaal een verwarrende tijd was geweest, puberend, voor het eerst of het laatst verliefd, ergens tussen kind en volwassene. Maar het kwam binnen toen quasi iedereen antwoordde dat ze zichzelf graag het volgende wilden zeggen: wees niet bang om jezelf te zijn. Wat de anderen er ook van zeggen. Omarm wie je bent.

Het raakte me enorm omdat we allemaal dezelfde wens blijken te hebben. We willen onze persoonlijkheden laten floreren. In alle veiligheid. Zonder schaamte. Of twijfel. Onzekerheid of pijn. Als we dat allemaal willen, dan zou het moeten kunnen. Oké, het is misschien een utopie. Ik weet het. De dingen liggen moeilijker dan gewoonweg knoppen omdraaien en groepsknuffels. En ja, het zijn vaak de moeilijke dingen die ons het meeste vormen in het leven. Die ons sterk maken en ons doen groeien. Maar volgens mij moeten we wat vaker naar elkaar gaan luisteren en beseffen dat we allemaal op zoek zijn naar erkenning.

Aan mijn veertienjarige zelf wil ik bijgevolg graag nog wat meer vertellen:

“Volgens mij moeten we wat vaker naar elkaar gaan luisteren en beseffen dat we allemaal op zoek zijn naar erkenning.”

Ik wou dat ik me niet hoefde te schamen voor de jongen die niet voor me koos. Ik wou dat de andere partij was weggewandeld van zijn vriendin voor hij in mijn armen viel. Ik wou dat ik zijn gebroken stukjes niet hoefde te dragen. Ik wou, ik wou zoveel. Ik leerde grenzen stellen. Ik duwde hem uiteindelijk van me weg. Ik ben er nog altijd heel erg trots op. Maar waarom maakte hij zoveel kapot? Mij. Zij. Hij. Luister meisje, wandel weg wanneer hij zegt dat hij van je houdt maar ’s avonds een ander kust. Wandel weg.

Ik wou dat ik werd bejubeld toen ik kunstonderwijs ging volgen en verkondigde dat ik een internationale carrière beoogde. Ik wou dat ik toen niet was uitgelachen door een verbitterde leerkracht, en gebroken tot op het bot in de komende acteerlessen. Tegen het einde van de week raapte mijn moeder het meisje met de grote dromen met veel moeite van de grond. Ik was nog steeds een grote dromer, maar voorzichtiger deze keer. Luister meisje, je mag groot dromen. De docent lachte maar eigenlijk huilde er diep vanbinnen een ander klein meisje met je mee. Een meisje dat andere meisjes graag de dromen afnam omdat haar hetzelfde was aangedaan. Droom groot.

Ik wou dat ik mezelf mooier had gevonden. Dat het cijfer op de weegschaal en de lange krullen op mijn hoofd niet mijn vijand waren geweest. Ik wou dat niemand me ooit had gezegd dat ik lelijk was. Dat ik naar mezelf had gekeken in de spiegel zoals ik nu naar foto’s van toen kijk: wat was ik mooi. Wat ben je mooi. Luister meisje, je hebt een huid van sterrenstof, wist je dat? We behoren allemaal tot hetzelfde universum. We zijn allemaal bijzonder mooi. Bewonder jezelf.

“Wandel weg wanneer het kan, maar neem jezelf niks kwalijk als het niet lukt. Droom groot maar begin klein.”

Ik weet natuurlijk dat ik niet in de tijd kan terugkeren. Maar na mezelf in het verleden toe te spreken, voelen mijn herinneringen zachter aan. Terugkijken en leren. Vooruitkijken en leren. Het leven is één groot leerproces. Het maakt me onbeschrijflijk enthousiast. Er zijn nog zoveel mogelijkheden. Zeker met de steun van anderen aan onze zij. Ik wil mezelf niet veranderen. Ik weet dat het veertienjarig meisje dat in mij leeft het verleden niet kan veranderen. Maar ik kan haar wel omarmen, diep vanbinnen, omdat ze nu uitgegroeid is tot zoveel wijzer, zoveel echter, zoveel meer wie ze echt is.

Misschien wil ik nog één iets zeggen, tegen alle veertienjarigen, de huidige, en diegene die in ons allemaal leven: Wandel weg wanneer het kan, maar neem jezelf niks kwalijk als het niet lukt. Droom groot maar begin klein. Bewonder jezelf elke dag behalve de dagen waarop dat even niet gaat – het is oké, misschien morgen. Huil maar. Weet dat heel veel mensen hetzelfde voelen als jij. Weet dat je niet alleen bent. Weet dat je ooit volwassen zal zijn, en dat je jezelf dan zal kunnen vergeven voor de dingen die je nu nog niet begrijpt. En heb lief, heb lief, heb lief. Jezelf nog het meeste.

Schrijf je reactie

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen