Twintig jaar geleden, in de zomer van 1996, veroverden de Spice Girls de wereld in sneltreinvaart met een resem vrolijke pophits en een stevige scheut Girl Power. Stoere Mel B (Scary), koddige Emma (Baby), wulpse Geri (Ginger), classy Victoria (Posh) en kekke Mel C (Sporty) groeiden in een mum van tijd uit tot wereldsterren en huishoudnamen. Enkel wie zich tussen 1996 en 1999 onder een grote steen in het bos verschool, kon aan de Spicemania ontsnappen.
Twintig jaar later sta ik op het punt om (nog maar eens) te verhuizen en rommel ik door een aantal opbergdozen met de restanten van wat ooit een gigantische collectie Spice Girls-spullen was. Van stickeralbums tot koffiemokken, van balpennen tot Spice-Barbiepoppen… Ik verzamelde het werkelijk allemaal. Elke vierkante centimeter muur van mijn tienerslaapkamer was bedekt met een poster van het vijftal. Als een bezetene scheurde ik knipsels uit kranten en tijdschriften die ik daarna naarstig in mijn knipselmap plakte. Terwijl mijn handen in de opbergdoos graaien, verlies ik de tijd uit het oog en word ik omhelsd door twee onzichtbare, geruststellende armen van nostalgie.
Ik ontsnap graag naar een tijd waarin Twix nog Raider heette en je bij wedstrijden een gele briefkaart moest opsturen in plaats van iets te liken of sharen op Facebook.
In het land der volwassenheid is nostalgie een dankbare ontsnappingsroute voor wie even genoeg heeft van realiteit, prestatiedrang of kopzorgen. Voor mij is het een veilige cocon waarin ik even schuil voor het heden en teruggrijp naar de fenomenen uit mijn jeugdjaren: een tijd waarin Twix nog Raider heette en je bij wedstrijden een gele briefkaart moest opsturen in plaats van iets te liken of sharen op Facebook. Jeugdsentiment is de tas warme chocomelk na een winterse wandeling op krakende sneeuw; het is comfort food voor de ziel, iets vertrouwds in een onzekere wereld.
Een dosis jeugdsentiment kan dus deugd doen en YouTube is daarvoor de grot van Ali Baba. Je vindt er werkelijk alles op terug: de begingeneriek van de Pa-pa-pa Pak ze dan: Rescue Rangers, een optreden van Ingeborg als rock chick in ‘Tien om te zien’, de memorabele mini-comeback van de Spice Girls op de slotceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012 en zelfs volledige afleveringen van Zeg eens euh! – inclusief de bulderlach van Margriet Hermans. Soms moet ik oppassen dat ik niet verzand in dit walhalla van het jeugdsentiment. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik ergens te laat aankom omdat ik de tijd uit het oog verloor op één van mijn virtuele kruistochten in spijkerbroek.
Ik wil wel vermijden dat ik de Ben Crabbé van mijn generatie word, iemand die veertig jaar later nog altijd lyrisch doet over Kapitein Zeppos en zijn neus ophaalt voor bijna alles wat hedendaags is. Nee, dan doe ik liever aan intergenerationele kruisbestuiving: zo neem ik tijdens een citytrip naar Kopenhagen een Playmobil-zeemeermin mee om bij Den lille havfrue het perfecte Instagramplaatje te kunnen schieten. Of ik ga naar feestjes waar het publiek het ene moment staat te moven en te shaken op Years & Years en vijf minuten later extatisch wordt als de eerste noten van Wannabe door de boxen schallen.
Ik ben weer heel even de dertienjarige snaak die op de achterbank van de wagen naar de Spice Girls luistert op zijn discman.
Twintig jaar na datum gebruikt Global Goals (Verenigde Naties) Wannabe trouwens in hun nieuwe campagne. Met de hashtag #WhatIReallyReallyWant en de bijhorende video wil de organisatie de aandacht vestigen op onderwerpen als onderwijs, gelijke rechten en carrièrekansen voor vrouwen in de hele wereld. Niet mis voor een onnozel popliedje, toch? Dit stuk uit Focus Knack toont trouwens aan dat de Spice Girls veel meer waren dan een popgroepje waar een goed geoliede marketingmachine achter zat.
Doordat Wannabe deze week weer helemaal actueel is, dompel ik me dit weekend ongegeneerd onder in een heerlijk warm bad vol jeugdsentiment waarin ik weer heel even de dertienjarige snaak ben die op de achterbank van de wagen naar de Spice Girls luistert op zijn discman (voor de generation Z: een draagbare cd-speler). Ik heb het toestel stevig in mijn handen geklemd want het ding is niet schokvrij, dus bij elk putje in de weg en bij elke verkeersdrempel blijft de muziek even haperen. Zig-ah-zig-aaaaaah.
Noot: Vandaag stuurden Geri, Mel B en Emma deze videoboodschap de wereld in. Is er een reünie zonder Mel C en Victoria op komst of doen ze een K3 zoekt K3’tje en gaan ze op zoek naar een nieuwe Sporty en Posh?
2 reacties
Geachte Stijn Depoorter, wat u misschien met de Spice Girls meemaakte maakte ik mee met mijn idool; Rik Mayall; ik stond zot van die mens; hij was, op een zéér bepalende wijze het liefste wat ik ooit op deze wereld zag en tot nu toe zag uiteraard, ik stond wérkelijk zot van deze mens, helaas is deze mens nu overleden (7 maart 1958 – 9 juni 2014) maar hij betekende en betekent veel voor menig mens van plusminus mijn leeftijd!
Waar ik mij aan erger zijn mensen die neerkijken op mensen die, bv. zangers, zangeressen, acteurs, actrices als (jeugd)idolen hebben; immers wanneer je een (écht) idool hebt kun je daar niets aan doen; ooit heb je je idool leren kennen en dat ‘image’ van je idool gaat nooit meer weg wat je ooit denkt, doet of niet doet!
Ik ‘zeg’ nog geregeld wat tegen mijn idool en misschien ‘praat’ hij wel terug tegen mij, immers zijn foto staat op mijn nachtkastje!
Voor wie Rik Mayall niet of onvoldoende kent of hem zo wat een beetje vergeten is zijn er natuurlijk Youtube e.d. wanneer je bv. DVD’s van hem of met hem wil kopen zijn er natuurlijk verkoopsites zoals Amazon , bv.
TV – series zoals “The Young Ones” en “The New Statesman” zou iedereen minstens een keer in zijn of haar leven moeten gezien hebben of in ieder geval belangrijke fragmenten érvan, wees van een zaak zeker: ’t is goed voor je politieke bewustwording!
Whoops door dit artikel wat in you tube spice girl land verdwaald 😀