Sssh… we zijn aan het daten

Dit artikel werd ook gepubliceerd in Bookzine 4 dat te koop is de webshop. Of lees het artikel digitaal via Blendle

Online daten is alsof je online een boek bestelt op basis van de cover en achterflap. Voordat je een literaire topper tegenkomt, moet je eerst heel wat ramsj doorbladeren, waarvan de cover vergeeld blijkt, de binnenkant vol ezelsoren zit, of de inhoud nauwelijks in de buurt komt van de prikkelende flaptekst. Bovendien is het met daten als met lezen. Een mooie voorkant en degelijke verhaallijn garanderen nog geen geslaagde leeservaring. Er is net iets meer voor nodig. Chemie, heet dat.

Met wat geluk kun je online een aantrekkelijke single met gedeelde interesses vinden, maar chemie kun je vooralsnog niet bestellen via een app. Het houdt zich schuil in het onverwachte; in stiltes, een glimlach, een oogopslag. Na heel wat gezellige, maar volstrekt chemieloze dates, wilde ik eens iets avontuurlijks proberen. Dating apps zouden niet snel leiden tot een spannende ontmoeting waar de vonken vanaf vlogen. Zou er een analoog alternatief bestaan, dat uitsluitend om chemie draait?

Uiteraard. Ik moest er wel voor uitwijken naar een metropool met een grote populatie aan singles: Londen. Hier brengt Sssh-dating mensen offline samen, gewoon ouderwets in een bar. Je weet noch wie je gaat ontmoeten, noch wat het script is. De enige zekerheid is dat alles in stilte verloopt. ‘Flirting Games, Eye Gazing, No Talking’, aldus de uitnodiging. Splendid.

“Was silent dating niet een soort genadeloze liveversie van Tinder, waarbij je met een afwijzende blik wordt weggeswipet?”

Ik kocht mijn Sssh-ticket en boekte een last minute naar Londen. Pas toen ik de volgepakte underground verliet, vroeg ik me af wat me te wachten stond. Zou ik, als ik geen kruisverhoor over politiek of literatuur kon afvuren, ineens matchen met de keurige fiscaal analist in plaats van met de maffe kunstacademicus? En was silent dating niet een soort genadeloze liveversie van Tinder, waarbij je middels een afwijzende blik wordt weggeswipet waar je bij staat?

Pas nadat ik snel een pint van Brits formaat had weggedronken in de hippe bar – groen bloemetjesbehang aan de muren, craftbeers op de tap – durfde ik me naar de voor silent dating gereserveerde benedenverdieping te begeven. Mijn Sssh-ticket werd aangenomen door een guitige man met enorme snor. Hij gaf me een vette knipoog, vertelde dat hij Adam heette en dat ik alvast kon plaatsnemen. Alrighty, sir.

Terwijl ik zwijgend de kelderbar betrad, realiseerde ik me dat ik nog nooit bewust een ruimte met zoveel singles had gedeeld. Tijdens crisismomenten wil ik nogal eens geloven dat ik de enige ter wereld ben die solo dineert bij laptopschijnsel in plaats van getweeën bij kaarslicht. Nonsens natuurlijk, en nu had ik bewijs: hier zaten 39, op het eerste gezicht doodnormale, singles bij elkaar! Vanavond was ik niet de uitzondering, maar de norm.

Onder de silent daters waren iets meer mannen dan vrouwen, vooral twintigers en dertigers. Ik verwachtte dat ‘de concurrentie’ uit Londense fashionista’s zou bestaan en ik zou overkomen als een verdwaalde Belgische backpacker. Een ongegronde angst, want de deelnemers kwamen in alle soorten en maten. Onder de mannen spotte ik heel wat potentiële fiscaal analisten, maar ook een paar mogelijke kunstacademici. Onder wie twee behoorlijk knappe. Toen ik met een van hen een blik wisselde, ging er een schok van nervositeit door me heen. Waarom had ik ook alweer gedacht dat ik me hier, met wat bier en een beetje moeite, achteloos doorheen kon bluffen?

“Sommige mensen vonden het nog grappiger dan ik en werden tijdens de warming-up al gevloerd door een lachaanval.”

Voordat ik de kans kreeg om het te besterven van de zenuwen, of een wodka te bestellen, sprong Adam het podium op. Hij opende de avond met de vraag wie aan Sssh-dating deelnam om de ware liefde te vinden. Shit, dacht ik, nemen mensen dit zo serieus? Het viel mee: alleen een rood aangelopen veertiger stak zijn hand op. Vanavond zouden er geen harten gebroken worden, behalve misschien dat van deze hoopvolle meneer.

We vlogen er meteen in met een zwijgende kennismakingsronde, die inhield dat we ons aan iedereen voorstelden door in stilte handen te schudden, of een luchtzoen of vriendschappelijk schouderklopje uit te wisselen. Sommige mensen vonden het nog grappiger dan ik en werden tijdens de warming-up al gevloerd door een lachaanval.

Bij het volgende onderdeel stonden we zwijgend tegenover een andere deelnemer. Een man met diepbruine ogen leek me te willen hypnotiseren, een heer in pak staarde hardnekkig naar een onbestemd punt net boven mijn haargrens. Awkward.

Hoewel er geen woord gewisseld werd, voelde het al snel alsof ik iedereen een beetje kende. Zo beantwoordden we vragen, die Adam zwoel in de microfoon fluisterde, door een ja- of nee-positie aan te nemen in de zaal. Ik kwam onder andere te weten wie er vegetariër was, maar ook wie er wel eens met meer dan drie mensen op een dag had gezoend.

Aanvankelijk vreesde ik de onverdeelde aandacht te trekken van een hypnotiseur, of van een man die overal naar keek, behalve naar mijn ogen. Hoe zou ik iemand kunnen afpoeieren als ik niet mocht praten? Terwijl de deelnemers zwegen, werd er bij monde van Adam duidelijk uitgesproken dat consensus voorop stond. We deden meerdere oefeningen rond het communiceren van grenzen, zoals steeds een stapje dichter bij de ander zetten, terwijl je elkaar in de ogen keek.

Bij sommige partners was dichtbij al snel té dichtbij. In zo’n geval gaf je met je hand een subtiel stopteken. Op die manier kon ik de hypnotiseur en de man die er niet in slaagde mijn ogen te lokaliseren, woordeloos doch respectvol afserveren.

Vanaf dat moment kreeg ik de smaak goed te pakken. Silent dating was misschien ongemakkelijk, maar juist daarom bijzonder vermakelijk. Eigenlijk was het een reeks beproefde teambuildingspelletjes overgoten met een sexy sausje. Dat zat ’m vooral in de suggestieve achtergrondmuziek en in het feit dat Adam ons er voortdurend aan herinnerde dat hij de spanningsgraad van een lauwe 2 naar een vlammende 7,5 zou opvoeren.

“Later mocht er een zoen in de nek gegeven worden en tot slot, jawel, een zoen op de mond.”

Na de pauze, die ik giechelend met een andere deelneemster in de damestoiletten doorbracht, waar we speculeerden over de echtheid van Adams snor, begon onze gastheer – met opplaksnor of niet – serieus werk te maken van spanningsniveau 7,5. We stonden in een kring en masseerden de schouders van de persoon voor ons. Er werd ingezet op meer oogcontact. Er was meer gelegenheid tot aanraking.

Het summum van spanning bleek in te houden dat de mannen door de vrouwen geblinddoekt werden en ergens in de ruimte werden geplaatst. De vrouwen kregen allemaal een veer en wandelden tussen de mannen door op de tonen van een sexy muziekje. We mochten mannen naar keuze benaderen en met de veer kriebelen, mits de heren daar met een handgebaar toestemming voor gaven. Later mocht er een zoen in de nek gegeven worden en tot slot, jawel, een zoen op de mond (‘strictly no tongue!’, aldus Adam).

Daarna werden de rollen omgedraaid. Laten we zeggen dat ik blij was dat mijn blinddoek me niet alle zicht ontnam. En dat de man die ik absoluut niet wilde zoenen een oogverblindend bloemetjeshemd droeg.

Toen de blinddoeken af mochten, was het weer even net zo ongemakkelijk als aan het begin van de avond. Een paar deelnemers maakten zich snel uit de voeten, maar de meerderheid bleef lachend hangen in de bar. Anderen sprongen, verlost van hun zwijgplicht, druk pratend en kussend samen in een taxi.

Ik kon eindelijk mijn journalistieke nieuwsgierigheid loslaten op de andere silent daters en hen uithoren over hun ervaringen. Geblinddoekt zoenen met een onbekende was voor een aantal aanwezigen een langdurige fantasie, die vanavond in vervulling was gegaan. Silent dating is een beetje vreemd, maar wel lekker, besloten we.

Had ik zelf een match? Yes indeed. Niet de fiscaal analist, wel, zoals altijd, een variant op de kunstacademicus. Het was chemie op het eerste gezicht. Meer zeg ik er niet over… Sssh!

Illustratie: Agnes Loonstra