column

‘Ook Onze Mensen’: een echte Vlaamse Leeuw ontfermt zich over al zijn welpen

‘Ook Onze Mensen’: een echte Vlaamse Leeuw ontfermt zich over al zijn welpen

In juli en augustus wisselen hoofdredactrice Jozefien Daelemans en Chef Redactie Anouk Torbeyns elkaar wekelijks af in een nieuwe reeks zomercolumns. Deze week: Anouk Torbeyns over de Vlaamse feestdag na 26 mei 2019.

Op 11 juli, de Vlaamse feestdag, pakt Vluchtelingenwerk Vlaanderen uit met een opvallende campagne. Aan de gevel van de Brusselse Beursschouwburg prijken vier grote affiches, vergezeld met de beeltenis van nieuwkomers en de slogan ‘Ook onze mensen’. Reclamebureau Mortierbrigade recycleerde duidelijk de verkiezingsaffiches van het Vlaams Belang. De VB-slogan ‘Eerst onze mensen’ wordt nu dus omgedoopt tot ‘Ook onze mensen’.

Met de affiches en de website ookonzemensen.be wil Vluchtelingenwerk Vlaanderen het gezicht en de verhalen van verschillende vluchtelingen tonen. Op deze manier vraagt de organisatie om een menselijk gezicht te tonen bij de regeringsvorming waarvan Vlaams Belang tot nader order nog steeds voor in de running lijkt te zijn.

“Met ‘Ook Onze Mensen’ wil Vluchtelingen-werk Vlaanderen het gezicht en de verhalen van vluchtelingen tonen.”

Vorig jaar werd Vlaanderen op 11 juli nog wakker uit een tricolore roes nadat de Rode Duivels op het WK in Rusland het onderspit moesten delven tegen de latere wereldkampioen Frankrijk. Op 26 mei van dit jaar volgde de volledige ontnuchtering met een grote verkiezingsoverwinning van het Vlaams Belang en de fors verliezende N-VA, dat toch nog bij de grootste partij bleef in Vlaanderen.

In dit huidige politieke klimaat gaat ‘Ook Onze Mensen’ lang niet alleen over vluchtelingen en andere nieuwkomers. De kinderen van Belgische IS-strijders zijn bijvoorbeeld ook onze mensen. De amokmakers in verschillende publieke zwembaden zijn ook onze mensen. Iedereen met een migratieachtergrond, hier al dan niet geboren en getogen, behoort tot onze mensen. Zelfs alle vrouwen waartegen extreemrechts plots de strijd aanbond en als vijand nummer één ging beschouwen, vallen in die zin tegenwoordig onder de noemer ‘Ook Onze Mensen’. Al deze mensen vallen willens nillens onder het ‘Vlaamse belang’.

 “Ik wil niet zomaar ‘foert’ zeggen en mezelf distantiëren van die Vlaamse identiteit.”

Je kan een landgenoot niet enkel in je armen sluiten wanneer het jou goed uitkomt of wanneer ie zich exact gedraagt zoals jij dat zou willen. Een echte Vlaamse leeuw ontfermt zich over al zijn Vlaamse welpen in goede en in kwade dagen. Omgekeerd probeer ik zelf trouw te blijven aan die Vlaamse identiteit, evengoed in goede en in kwade dagen. Hoe harder ze blijk geven me niet te willen, hoe harder ik ‘de Vlaamse Leeuw’ zal meebrullen – maar dan niet echt, want het blijft een eng kutnummer met een vreemde bijklank.

Mezelf uiten als Vlaming gebeurt tegenwoordig misschien eerder schoorvoetend, omdat het logischerwijze meteen wordt geassocieerd met dat exclusief Vlaams-nationalisme waar ik mezelf nog maar weinig in kan terugvinden. Toch wil ik niet zomaar ‘foert’ zeggen en mezelf distantiëren van die Vlaamse identiteit. Dat is namelijk wat sujetten als Theo Francken en Filip De Winter maar al te graag doen: zich afzetten van alles en iedereen die niet meteen in het eigen kraam past, ondanks het over onze mensen gaat.

In plaats van onze rug te keren naar de Vlaamse identiteit moeten we haar juist weten terug te claimen en op te poetsen. Vlaanderen moet weer geassocieerd kunnen worden met inclusiviteit, warmte en gastvrijheid. De liefde voor het landsdeel van één van ’s werelds kleinste landen is nog groot genoeg om het niet op te geven. We gotta deal with it, want voorlopig ga ik nergens heen.

Vlaanderen, (ook) mijn land.

Foto: Sarah Van Looy

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Rosseel Piet says:

    Die zogenaamde Vlaamse identiteit heb ik reeds lang losgelaten, wegens te eng……ik hoorde ooit een persoon van Afrikaanse origine vertellen dat de plaats waar je word geboren realiteit heet, de rest helaas perceptie.

Anouk Torbeyns is geboren in India en getogen in België. Haar huid is donker, maar haar privilege wit. Ze groeide op in een echt Vlaams boerengat en woont nu in de diverse stad. Ondertussen zoekt ze nieuwsgierig haar weg tussen al die schijnbare tegenstellingen. Als eindredacteur is ze verzot op de Nederlandse taal en als jonge journaliste zal ze waarschijnlijk meer vragen stellen dan antwoorden bieden.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen