Column

Zo. Ik heb mijn ontslag ingediend.

Zo. Ik heb mijn ontslag ingediend.

Talitha is literatuurwetenschapper, socioloog en criminoloog. Ze is afkomstig uit West-Vlaanderen maar verloor zeven jaar geleden haar hart aan Amsterdam en ging er wonen. In haar vrije tijd schrijft ze columns, bijvoorbeeld over die keer dat ze na vier maanden ontslag nam, en zich afvroeg of dat haar zo’n typische verwende millennial maakt.

Vandaag heb ik na vier maanden mijn ontslag ingediend. Vastberaden, want overtuigd van mijn keuze. Maar ik was wel bang. Voor wat ik misschien in de ogen van de vijftigplusser die mijn leidinggevende is zou lezen: spijt. Spijt dat hij zich alsnog had laten overhalen om mij aan te nemen, die brutale vijfentwintigjarige stuiterbal met weinig ervaring. Want millennials zijn verwend. Denken dat ze recht hebben op dik betaalde plezierjobs met flexibele uren en extra veel vakantiedagen. Een telefoon en een laptop van de zaak. Millennials willen een spannende, interessante en uitdagende droomjob. Anders stappen ze op. Jobhoppers. En kijk maar, elk cliché wordt uiteindelijk bevestigd: ik vind de job niet leuk en hoppa, weg ben ik. Mocht dat zijn wat mijn leidinggevende dacht, dan zou ik die redenering volledig begrijpen.

Ben ik nu echt zo’n tall soya pumpkin spice latte machiatto basic seut?

Hij reageerde echter begripvol en heeft niks in die trant gezegd, maar ik heb het wel zelf gedacht. Ik heb er zelfs serieus mee geworsteld. Ben ik nu die verwende twintiger die opstapt bij elke job, zodra het niet (langer) een droomjob blijkt te zijn? Kan ik dit echt niet nog een half jaar uitzitten, op mijn tanden bijten en proberen er het beste van te maken? Ben ik te lui om mezelf op te werken naar de droomjob? Ben ik nu echt zo’n tall soya pumpkin spice latte machiatto basic seut?

Levenslessen van een zeventiger

Wat me over de streep trok? Twee weken geleden was ik op vakantie in Dublin. Ik zat met mijn reisgezelschap in een Irish pub (verbazingwekkend, ik weet het), waar ik werd aangesproken door een zeventigjarige man genaamd Christopher. Hij vroeg naar mijn leeftijd en mijn beroep. Vervolgens vroeg hij of ik mijn job ook leuk vond. Dat kwam aan, hard.

Christopher werd heel serieus en vertelde dat hij 10 jaar van zijn jonge jaren had verspild aan een job die hij vreselijk vond. Hij drukte me op het hart om niet dezelfde fout te maken. Want, zo zei hij, als hij zou moeten kiezen tussen 100.000 euro of weer zo jong kunnen zijn als ik, zodat hij een andere keuze kon maken, dan wist hij het wel. Christopher was zeventig en had nog steeds spijt van die verloren jonge jaren. Dat je het werk moet doen that you were born to do, zei hij, en niets minder dan dat.

Deze zeventigjarige Ier zei precies wat ik op dat moment moest horen, bless him.

Serieus, Talitha?

Aanvankelijk voelde het gênant dat ik zelfs maar overwoog om na vier maanden al op te stappen, maar na dit gesprek wist ik: voor mij geen spijt als ik zeventig ben. Ik kan niet nog een half jaar op mijn tanden bijten en er het beste van proberen te maken, want dat is niet hoe ik zes volle maanden van mijn leven wil doorbrengen. Ik stap elke dag in zombiemodus het kantoor binnen. Mijn persoonlijkheid laat ik achter aan de kapstok bij de receptie, terwijl ik mezelf verlies in een job zou die voor zoveel andere mensen wel een droomjob zou kunnen zijn. En daarom moet ik plaatsmaken.

Want niemand heeft wat aan me op deze manier. Niet mijn werkgever, niet mijn collega’s, niet mijn lief die me elke dag ongelukkig thuis ziet komen, en ikzelf al helemaal niet.

And so I did

Ik diende mijn ontslag in. Niet lang daarna vond ik nieuw werk. Ik besef ten volle dat het gras niet altijd groener is aan de overkant. Ik ga een gigantische carrièreswitch maken naar een totaal andere job in een totaal ander bedrijf. Natuurlijk zullen er daar ook rotdagen zijn en rotopdrachten. Soms is het nu eenmaal maandag en grijs en regenachtig en heb ik duizend deadlines en hoofdpijn en is het koffieapparaat stuk. Maar ik ben er redelijk van overtuigd dat ik ook op rotdagen nog steeds veel energie zal krijgen van het werk zelf. Omdat het deze keer écht goed voelt.

Ik wil geen spijt hebben op mijn zeventigste en hopen dat de volgende generatie wat meer aan hun eigen geluk zal denken

Om terug te komen op mijn eerdere vraag: maakt dit mij nu een typische verwende millennial? Plot twist: eigenlijk wel, ja. Niet omdat ik te lui ben om door te zetten, omdat ik te entitled ben en verwacht dat ik alleen maar leuk werk zal doen, of omdat ik bij elke job na drie maanden weg ben omdat ik elders beter denk te vinden. Ik denk helemaal niet dat ik zo ben, ook al doet deze beslissing dat misschien zo lijken.

Ik ben wél een typische millennial omdat ik verwend ben door veel keuze, soms veel te veel keuze. Ik ben lukraak een carrière ingerold omdat dat kon en ik verder geen idee had wat ik wilde doen na mijn studies. Wat een luxe. Ik ben een typische millennial omdat ik vind dat ik recht heb op een job waar ik me goed in voel, bij een bedrijf dat me waardeert om wie ik ben. Ik blijf niet mijn hele leven lang trouw aan de eerste de beste werkgever die mij een job gunde toen ik daarnaar op zoek was. Ik vind dat ik een fijne job verdien, met een fatsoenlijk salaris, met een leuke werksfeer en voldoende vrije tijd waarin ik ook kan leven. Ik wil geen spijt hebben op mijn zeventigste en hopen dat de volgende generatie wat meer aan hun eigen geluk zal denken. Ik bén deze generatie en ik denk aan mijn eigen geluk. Een millennial dus. En daar schaam ik me niet voor.

 

Foto: Istock

Schrijf je reactie

7 reacties
  • monika says:

    Je hoeft zeker geen millenial te zijn om een job op te geven na korte tijd en zonder andere in het vooruitzicht. Ik ben een veertiger en heb net hetzelfde gedaan. Morgen nog één dagje en dan lonkt de (voorlopige) vrijheid. Bij jou was het een gesprek in een pub, bij mij het overlijden van mijn zus waardoor ik weet dat het leven idd te kort is om iets te doen/ergens te blijven waar je je niet goed voelt. Thumbs up voor ons.

  • Veel mede-millennials bleken dit verhaal herkenbaar te vinden en zitten momenteel nog steeds in een soortgelijke situatie. Daarom heb ik inmiddels een follow-up blogpost geschreven, over de nasleep van mijn ontslag en zeven lessen die ik daaruit heb geleerd: http://talithaheefteenblog.wordpress.com/ontslag-nemen-the-aftermath

  • Lindsi says:

    Groot gelijk godverdomme!

  • Eef De Bruyne says:

    Op een paar maanden tijd diende ik mijn ontslag in bij de ene werkgever en vond ik een andere job maar ook daar had ik na een week al het gevoel dat ik gevangen zat en vroeg deze keer mijn ontslag. Tot mijn grote verrassing stemden ze in en kon ik verder zoeken naar een toffe job terwijl ik een uitkering kreeg. Een maand later werd ik aangeworven om een heel tof project te coördineren voor Stad Gent. Dit project is nu bijna ten einde, maar ik vond alweer ander werk. Deze keer iets dat helemaal bij mij past. Al is het maar een vervangingscontract, toch geeft het mij hoop dat ik echt naar mijn gevoel moet luisteren en geen werk moet doen tegen mijn zin.

  • liese says:

    ik vind dat je groot gelijk hebt, als je ongelukkig bent in je job moet je iets anders zoeken.

  • Ksenia says:

    Amen! Zelfde schuitje hierzo, tijd om die ontslagbrief te schrijven…

  • Elisabeth says:

    You go girl! 🙂

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen