Onvoorwaardelijke liefde hoort iets te zijn dat we koesteren voor een beperkt aantal mensen. Maar zo gaat het niet altijd. Ja, jij houdt wellicht onvoorwaardelijk van je kinderen, je lief, je moeder en vader. Eventueel van een heel beperkt aantal vrienden. Het onvoorwaardelijke is voorbehouden voor wie je het meest dierbaar is. En voor de rest heb je dus lief met een filter. Zoals het hoort. Dat is niets om je over te schamen. Integendeel zelfs, ik benijd je.
Want bij mij werkt het anders. Iedereen die al dan niet per toeval mijn flink overwoekerde pad kruist, wrikt zich een weg naar binnen en nestelt zich comfortabel in mijn hart. Het is haast onbegrijpelijk, dat er daar zo veel plaats is. Denk niet aan een hotel, maar aan een gezellig appartementsblok. Zo eentje waar de buren ovenschotels voor elkaars deur zetten en ’s avonds wijn drinken bij kaarslicht in de gemeenschappelijke tuin. Eens mensen er wonen, vertrekken ze niet meer. Ze checken in, maar nooit meer uit.
Mijn geliefden checken in, maar nooit meer uit. Het is vermoeiend, al dat liefhebben.
Het is vermoeiend, al dat liefhebben. Ik voel te veel. Meer dan veel. Meer dan ooit goed voor me zal zijn. Ik zou zo graag eens onverschillig staan tegenover een ander, maar dat lukt me niet. Stel dat jij een vriend(in) van me bent, die me eigenlijk absoluut niet waard is. Wel, je mag me net nog in miljarden stukjes hebben gebroken, als jij het moeilijk hebt, zal ik me naar jou toe reppen voor ik nog maar de kans kreeg om mezelf bij elkaar te rapen. Op gebroken benen als het moet. Dat lijkt misschien gewoon naïef, maar het gaat veel dieper dan dat. Het is een overdaad aan empathie. De vlijmende pijn die ik voel wanneer iemand die me dierbaar is ook maar het minste lijden doormaakt, overheerst alle andere pijn. Ik heb geen keuze.
Mijn hunkering om geliefd te worden is groot, maar mijn angst om uiteindelijk door die geliefde verlaten te worden is nog veel groter.
Verliefd worden vind ik afschuwelijk. Ik ben dan een wervelwind van verlangen, een orkaan van gevoelens. Het stormt in mijn hoofd en het enige dat ik op dat moment zeker weet, is dat ik mijn schip boven water moet houden en mijn hart niet mag laten verdrinken. Het maakt dat geen enkele relatie stand houdt. Iets in me gelooft namelijk niet dat iemand kan leven met zo’n overvloed aan liefde.
De paniek die zich op zulke momenten meester van me maakt, zorgt ervoor dat ik besluit om de andere kant op te rennen. Terwijl mijn hele lijf ‘Zie me graag!’ schreeuwt, ren ik weg. Zo hard als ik kan. Mijn hunkering om geliefd te worden is groot, maar mijn angst om uiteindelijk door die geliefde verlaten te worden is nog veel groter.
En dat is waarom wij – zij die overlopen van liefde – zo vaak kopje onder gaan in onze eindeloze stroom van emoties. Het is namelijk niet de overdaad aan liefde die we te geef hebben op zich, die ons pijnigt. Het is het onevenwicht tussen hoeveel we liefhebben en wat we aan liefde daarvoor in ruil krijgen – of nog vaker zelfs: wat we aan liefde in ruil durven accepteren.
Het is een eeuwenoud cliché, maar het is de enige manier om in het reine te komen met jezelf en anderen in een relatie: hou eerst van jezelf. Pas dan kan je ook begrijpen en aanvaarden dat een ander van je houdt. En liefde leren ontvangen is net zo cruciaal als liefde leren geven. Geven, en doseren.
Foto: Istock
1 reactie
Heel mooi. Alleen iets over het laatste zinnetje. Je moet een beetje van jezelf houden, tuurlijk dat. Maar het is ook heel belangrijk dat je niet het onmogelijke verwacht van de liefde. Niemand is perfect. Iedereen heeft een hoek af. Iedereen is soms saai. Saai is soms gezellig, ook. Iedereen kan fouten maken. Iedereen kijkt naar andere mooie of leuke mensen. Het is niet zoals in de film. Een maatje vinden voor het leven, of voor lang, is al heel wat. En nog iets, over dat verliefd zijn en weglopen. Je moet daar een beetje fatalistisch in zijn. Soms lopen ze weg, ja. Maar als ze dat zomaar doen, dat zijn ze echt niet geschikt voor jou. Als ze je een beetje kennen, en je ochtendhumeur, en je gevoeligheden, en je onhebbelijkheden, en ze blijven, dàn is het de moeite. Dus, verander nooit iets voor een lief. Wees jezelf. Want het is een mooie zelf.