“Het allerliefste zou ik zoveel mogelijk onderweg zijn. En mijn eigen baas.”

Olav oogst nogal wat blikken wanneer hij door de Gentse straten loopt. Omdat hij opvalt met zijn witte bontmantel, ronde bril, hoge hoed, lang zwart en zelf ontworpen doorschijnend hemd. En omdat ze van hem aflopen als water, die blikken. Olav is niet het schreeuwerige kijk-naar-mij type. Integendeel, babbelen is minder zijn ding. Liever exprimeert hij zichzelf op een andere manier. Via creatieve projecten, het organiseren van evenementen en dansen. En dat doet hij allemaal exact hoe hij dat wil. Het strookt perfect met zijn droom.

“Ik heb zo mogelijk elke richting in het middelbaar onderwijs geprobeerd.”

Olav groeide op in de buurt van Aalst. Waar hij vijftien jaar woonde. Samen met zijn ouders. Een Mexicaanse vader en een Nederlandse moeder. Olav weidt er liever niet over uit, maar door het gebrek aan een veilige omgeving in zijn kindertijd, worstelt hij al twintig jaar met een emotieregulatiestoornis. Een koepelterm voor mensen met borderline, bipolariteit en manische depressiviteit. “Het uit zich in zelfdestructief gedrag, een onduidelijk zelfbeeld en verlatingsangst. Momenteel leef ik van een ziekte-uitkering en volg ik therapie. Op school had ik ook moeilijkheden. Ik heb zo mogelijk elke richting in het middelbaar onderwijs geprobeerd. Van TSO, handel, industriële wetenschappen, audiovisuele vorming tot humane wetenschappen. Ik vond het niet leuk, kon er niet aarden.”

Het was vooral de mentaliteit die niet met zijn persoonlijkheid strookte. “Het zal er vol met bullebakken. Mensen die zich fel opstellen en daarom het meeste te zeggen hebben. Het was niet goed voor mijn zelfdiscipline.” Via middenjury haalde hij zijn diploma. Om ook in het hoger onderwijs van de ene in de andere richting te tuimelen. Van digital arts en entertainment, productontwerp tot Kunstwetenschappen. “Tevergeefs. Ik wilde wel, maar het lukte niet. Dus stapte ik naar de VDAB om een heel gerichte opleiding te volgen. Begrafenisondernemer of antiquair, slotenmaker of PC- en netwerktechnieker. Ik stelde mezelf honderd-en-een-vragen. Wat is tof? Waar kan ik geld mee verdienen? Wat is niet saai of repetitief, hoe vergelijkbaar kan alles zijn wat je doet?…”

“Hier in België ben je nooit alleen. Daar in de jungle –in de gietende regen- wél. Ik snak daarnaar.”

Het vat Olav zo’n beetje samen. Iemand die heel graag wil, maar wilskracht is niet altijd genoeg. Iemand die kiest voor extremen, maar dan op een rustige manier. Iemand die zoekt hoe mee te draaien in een maatschappij die niet altijd als de zijne aanvoelt. Vandaag heeft hij een soort van evenwicht gevonden, zegt hij. Door de liefde bij zijn Kim en dans. “Een mengeling van ballet, jazz, hedendaags, mijn eigen stijl en paaldans. Ik doe het heel graag. Wie weet ga ik daar ooit echt iets mee doen, nu doe ik het voor mezelf.”

Het duurt even, tot deze intrigerende man, tot de essentie van zijn droom komt. “Ik ben vier maand alleen gaan reizen in Vietnam. Op de moto, via een gehuurde auto en de trein. Altijd onderweg. Wat een speciale ervaring. Hier in België ben je nooit alleen. Daar in de jungle –in de gietende regen- wél. Ik snak daarnaar. Het allerliefste zou ik zoveel mogelijk onderweg zijn. En mijn eigen baas. Doen wat ik wil en kan om op zelfstandige basis te kunnen overleven. Ik denk dat ik zo het beste zal aarden.”