Column

November is de beste maand

November is de beste maand

Ik weet het, het is gedurfde stelling. Als we nu verkiezingen deden en mensen mochten naast hun favoriete politicus, ook hun favoriete maand kiezen, November zou niet met het meeste aantal voorkeursstemmen gaan lopen. Ik betwijfel of November zelfs de kiesdrempel zou halen. Dat weet ik allemaal en toch zou ik de campagne willen proberen voeren.

Waarom? Omdat November de beste maand is. En ik ben daar niet zomaar op uit gekomen. Dat komt uit mijn ranking. Je hebt een ranking van de maanden gemaakt? Klopt. Het heeft mij 29 jaar van mijn leven gekost, maar ja, ik heb een ranking gemaakt, en hier is ze.

  1. November
  2. September
  3. Mei
  4. Oktober
  5. Maart
  6. April
  7. Juni
  8. December
  9. Augustus
  10. Juli
  11. Februari
  12. Januari

Laten we beginnen met de laatste plek: Januari. Da’s duidelijk, denk ik. De donkere put van ons bestaan, genaamd: Januari. We hebben net vakantie gehad, dus het is nog lang niet verantwoord om terug vakantie te nemen (‘Best sparen voor de zomer!’ Over die zomer gesproken, daar komen we sebiet nog. Wacht maar.) Kortom: Januari is letterlijk en figuurlijk een donkere plek. Een waar we blij van zijn dat we die weer overleefd hebben. Het enige wat Januari met zich mee heeft, is dat werkelijk elke andere maand er goed bij afsteekt.

“Het enige wat Januari met zich mee heeft, is dat werkelijk elke andere maand er goed bij afsteekt.”

Februari volgt op Januari. Daar kan ik kort over zijn. Dat is niet per se op haar eigen merites. Februari is alles wat Januari is, maar meer. Donkerder, kouder, meer winters. En het heeft dan ook nog eens Valentijn. Een dag die verzonnen moet zijn door een generatie luie mannen, zodat ze er met één etentje of één boeket bloemen weer vanaf zijn voor een jaar. Februari heeft deze plek eigenlijk enkel te danken aan het feit dat ze altijd minstens 3 dagen korter is dan januari. Het beste aan Februari is dat ze snel voorbij is. Haar einde komt werkelijk nooit een dag te vroeg.

Tot hier is iedereen nog mee denk ik.

Maar met plek 9 en 10 begeef ik me op glad ijs, dat besef ik. Tuurlijk weet ik dat Juli en Augustus het evenbeeld zijn van de twee meest populaire meisjes op school. Ze zijn bloedmooi. En iedereen wil hen zijn, of bij hen zijn. Zo ook met Juli en Augustus: ‘Zomer, zon en vakantie. Dat is toch fijn?’, zeggen jullie. ‘Wie kan er tegen Juli en Augustus zijn?’, zeggen jullie. Wél, ik.

Enerzijds omdat het fijn is om iedereen op de kast te jagen. Anderzijds omdat ik de positie van Juli en Augustus, zoals de positie van alle populair kids, zwaar overschat vind. Want Juli en Augustus zijn naast zonnig en zomers ook véél en druk en alle hotels zijn dan dubbel zo duur. Juli en Augustus zijn zo populair dat ze zichzelf hebben ondergegraven. Juli en Augustus zijn stranden tsjokvol mensen. Tuurlijk zijn de zee en het strand leuk, maar als dit betekent dat ze bezaaid liggen vol mensen, er geen plek is, en je werkelijk niet meer ziet dat je op een strand staat, is de fun er al snel af. Juli en Augustus zijn de Mount Everest waarop je moet aanschuiven, het hamburgerrestaurant naast de Grand Canyon, de plek in het Louvre waarvan je weet dat de Mona Lisa er hangt, zonder dat je de Mona Lisa effectief hebt kunnen bezichtigen: ooit waren ze veelbelovend, maar we hebben ze verpest.

“Juli en Augustus zijn zo populair dat iedereen vindt dat ‘je het er nu van moet pakken’.”

Juli en Augustus zijn zo populair dat iedereen vindt dat ‘je het er nu van moet pakken’. Je moet nu genieten, want voor je het weet, zijn ze weer voorbij. Waardoor je de helft van de tijd bezig bent met je hart angstvallig vast te houden, voor het moment dat je ze gemist hebt. En tijdens de andere helft vraag je je af of je er wel het meeste uit aan het halen bent. Hier is een antwoord op die vraag: Nee, je bent er niet het meeste aan het uithalen, want dat gaat niet, want iedereen staat in de weg en de hotels zijn dubbel zo duur en overal op de route du soleil is er file! En daar stopt het niet. In Juli en Augustus moet je als vrouw op elk moment van de dag dusdanig haarloos zijn dat je in 2 seconden in een bikini kan springen (ik vind dat heel erg stresserend en vermoeiend). Tot slot. In Juli of Augustus kan je elke dag door éénder welke collega overvallen worden door een uitnodiging voor een BBQ. En laat ons eerlijk zijn, dat is voor niemand goed. Dus ja, Juli en Augustus krijgen plek 9 en 10 én ze mogen nog blij zijn dat ze niet laatst staan, verdomme.

En dan volgt December. En dat zeg ik met spijt in het hart. Want ik ben zelf geboren op 2 december. Het liefst zag ik December als een mooie, naakte Kirsten Stewart vooraan in de ranking staan, maar het heeft niet mogen zijn.

December heeft gewoon pech gehad. December is de laatste maand in de rij, dus dat moet gevierd worden. Daar kan het niets aan doen. Iemand heeft beslist dat dit feest spetterend moet zijn. Meestal zijn die feesten niet zo spetterend. Weer zo’n probleem van te hoge verwachtingen. Op de koop toe heeft December zelf wanhopig oplossingen proberen te zoeken om die verwachtingen waar te maken. Die oplossingen heten ‘van 10 naar 0 aftellen’, ’te veel cava van te lage kwaliteit’ en ‘vuurwerk’. Zodat we, ongeacht hoe erg het feest suckt, toch kunnen zeggen: “Amai, dit jaar hebben we wéér met een ‘knal’ afgesloten hé.”

“December is de Britney Spears van de kalendermaanden: een tragisch slachtoffer van haar eigen succes.”

En daar stopt het niet voor December. Helaas besliste ook Jezus om zich in deze maand uit de geboortegang van Maria te persen. We weten allemaal dat dit niet goed gepland was. Maria had godbetert niet eens een slaapplaats. En de geboortedag van de zoon van God dient natuurlijk gevierd te worden. Niet één keer, maar liefst verschillende keren, in verschillende familiale en vriendschappelijke verbanden, waarvoor inmiddels vanaf midden oktober Doodles opgesteld worden. Zodat ‘iedereen erbij kan zijn!’ Heerlijk. Zo mogen de meesten onder ons zich al vanaf 7 december aan een of ander kerstfeest verwachten. Echt waar we allemaal op zaten te wachten. Om over de Sint en de Kerstman nog te zwijgen. December is de Britney Spears van de kalendermaanden: een tragisch slachtoffer van haar eigen succes, volledig ontspoord, nog slechts een schim van wie ze ooit was.

Zoveel potentieel, gone to waste.

December heeft één voordeel: de hele wereld hangt vol kerstverlichting en als ik van iets fan zou zijn (wat ik niet ben), dan was het van kerstverlichting. Dus als ik in December door de stad fiets op dagen dat er geen verplicht feest plaatsvindt (wat er zo nog twee of drie zijn), denk ik elke keer toch weer: Verdomme December, je had zo mooi kunnen zijn.

Juni heeft eigenlijk heel wat mee. Ze stond ooit in de top drie. Alleen al omwille van het feit dat ze de langste dag van het jaar bevat, verdient ze een medaille. Maar Juni en ik, het is gewoon niet meer wat het geweest is. En als je ooit aan de top stond, is de val ook altijd dieper. Dat is wat er met Juni is gebeurd. Sinds ik ben beginnen werken, overvalt in Juni mij altijd een triest gevoel dat me eraan herinnert: je hebt nooit meer 3 maanden gratuit vakantie nu, nooit meer 3 maanden vrijheid, 3 maanden de kans om iemand anders te zijn of te worden. En zo is Juni niet meer de beste maand.

Dan heb je April en Maart. Tja, wat kan ik daarover zeggen? Die zijn best oké. Heel degelijke maanden. Maanden zoals een een goeie jeans. Kan je nooit fout mee doen. Ze ruiken naar de lente. Ze zouden best hoger kunnen staan, maar het is mijn ranking en ik heb beslist dat dit niet zo is.

Oktober is nog zo’n vergeten parel. Maar niet zo mooi als November.

“Mei is de maand dat we allemaal denken dat het beste nog gaat komen.”

Mei verdient een mooie plek. De dagen worden langer. De zon schijnt vaker. Een goede vriendin met dyslexie stuurde ooit volgende mail: “Wat denken jullie? Afspreken in mij. Kusjes.” Ze bedoelde de maand, niet haar lichaam. Maar zo moet ik telkens als mei haar opwachting maakt, denken aan een etentje in het lichaam van die vriendin, en dat vervult me met ontiegelijk veel plezier. Mei is de maand waarin we allemaal denken dat het beste nog gaat komen (wat in realiteit niet is, want de zomer suckt, dat weten we ondertussen allemaal, maar de gedachte blijft goed). En mei is de enige maand die er op eigen verdienste in slaagt de werkende mens het gevoel te geven dat ze meer vrije dagen dan werkdagen bevat, en dat is een prestatie waarvoor ik mijn hoed, als ik die nog zou dragen, afneem. Dus ja, mei doet een verdienstelijke job.

Als ik de maand mei zou moeten uitbeelden, dan zou het iets als dit zijn:

Als voorlaatste is er September, een favoriet. September stond lang op de eerste plaats, dat moet ik eerlijk toegeven. Oké, je had het fenomeen 1 september dat altijd tegen September pleitte, maar verder was dit een verdomd goeie maand. De zon schijnt nog, maar dan beter, op een manier waarop je er meer van kan genieten. De hotels worden minder duur. De mensen zijn nog vrolijk. De schaduw van de zomer is de beste plek, dat weet iedereen. Alleen, September valt steeds meer ten prooi aan Juli en Augustus. Als monsters nemen ze September mee als een nietsontziende storm. En je voelt het steeds meer, September wordt de volgende prooi van Juli en Augustus, als het al niet zover is. Een beetje zoals bij Venetië, daar zit niet enkel het San Marco plein vol met toeristen, maar ook de omliggende straten en pleinen, zijn getroffen, alles wordt meegesleept in de val, zo gaat September er langzaam maar zeker ook aan. En zo sluimert in September steeds harder dat verplichte verlangen dat je er het beste van moet maken.

“November is chill. November deelt geen bevelen uit. De maand die niets verlangt en alles geeft.”

November daartegen, is de maand die niets verlangt. In November, you do you. En niemand geeft erom, want iedereen is dit aan het doen. November is chill. November deelt geen bevelen uit. De maand die niets verlangt en alles geeft. De maand met het mooiste licht, precies of de zon de hele dag aan het opkomen en dan weer aan het ondergaan is (we weten allemaal dat zonsopgang en zonsondergang de alfa en omega zijn van mooie momenten, daar draait de hele toeristische sector rond). De maand waarin de dagen korter worden, maar de bomen nog bladeren hebben. De enige maand waarin je uren kan kijken naar de bladeren aan één boom. De maand waarin verder dan kijken naar de bladeren van bomen, geen verwachtingen zijn. Niemand verwacht dat je élke avond een terrasje doet, dat je je weekends volpropt met activiteiten ‘omdat het zo’n mooi weer is dat je toch niet binnen kan blijven, toch?’

Er zijn geen grote activiteiten of feesten gepland. En als je dan toch onverwacht op een feest, een concert, een housewarming belandt, en die alsnog tot 5 uur ’s ochtends duurt, kan je de volgende ochtend, oprecht en verrast denken hoe fijn die vorige avond was. De enige keer dat je die kater er zonder morren bijneemt. Want je mag binnen blijven. Onder een deken en de volgende vijf uur heb je niets meer te doen dan te bedenken dat het toch wel wonderbaarlijk is dat die boom bladeren in 10 verschillende kleuren heeft.

Zie dit.

De enige reden waarom November zo’n slechte reputatie heeft, is omdat het wel eens regent in November. Maar Vandavanda zingt het en ik zeg het: there will be sunshine after the rain. En de zonneschijn die na regen komt, is de beste soort. Bovendien is de regen in November eigenlijk een soort van cadeau. November is de maand waarin je binnen mag blijven als je wil, maar geprezen wordt als je toch buiten komt. De maand waarin je even tijd hebt om stil te staan. Om een uur lang in de oksel van je lief te hangen in de zetel op een vrije dag omdat de wereld 101 jaar geleden besloten heeft dat het genoeg was met die Wereldoorlog. Daarom is November is de beste maand. 

Mijn roman: Het wordt spectaculair. Beloofd. is te koop bij de boekenboer. Of hier.
Emoshit.be (want ons leven is een puinhoop, maar wel een hele mooie).
Foto’s: Istock
Gifs: Giphy

Schrijf je reactie

1 reactie
  • Caro says:

    Ooh, wat lees ik je graag. En ik ben het zo hard met je eens. November for president en juli en augustus mogen gerust wat korter.

Zita wil maar een paar dingen in het leven. Eén: iets betekenen. Twee: minder twijfelen over wat ze dan wil betekenen. Drie: letterkoekjes in de oven roosteren, want dan zijn die écht knapperiger. Vier: minder huilen om onnozele dingen, zoals wanneer ze een platte band heeft met haar fiets, of omdat ze gevallen is met haar witte broek, want geef toe, dat is ECHT frustrerend.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen