“Ik heb het gevoel dat mensen elkaar vaak iets te serieus nemen”

Op haar Instagramaccount post illustratrice Nanoe tekeningen over dagdagelijkse struggles. Die gaan van te vaak snoozen in de ochtend tot je een superheld voelen wanneer je de straffe chocopot zelf kan openen. Het zijn situaties die een giechel van herkenning veroorzaken bij haar lezers.

Hoe ben je in de illustratiewereld gerold?
“Als kind tekende ik echt insane graag. Dat is wel wat stereotiep voor elke illustrator, denk ik. Het was vroeger buiten spelen of tekenen en als enig kind greep ik dan sneller naar tekenspullen. Mijn mama is zelf heel creatief, dus het was voor mij logisch om in het middelbaar KSO te volgen. Daarna heb ik vier jaar aan het Sint Lucas Illustratieve Vorming gestudeerd.”

Hoe zou je je tekenstijl omschrijven?
“Rommelig. (lacht) Ik ben een echt warhoofd en dat zie je terug in mijn tekeningen. Zoals sommigen een rommelig handschrift hebben, zo is mijn tekentaal niet heel netjes. Ik sleur echt bijna overal en altijd een schetsboek mee naartoe. Dan teken ik super snel een paar ideeën. Bij mij moet het vooruitgaan. Ik wil niet in een tekening blijven hangen en die opnieuw en opnieuw tekenen, dan verroest ik.”

“Ik ben zo’n persoon die regelmatig eens op haar bakkes gaat, en daar dan over tekent.”

Mijn tekeningen en doedels (korte schetsen, red.) gaan vaak over mezelf. Ik kan goed met mezelf lachen. Dat moet ook wel, want ik ben iemand die regelmatig eens op haar bakkes gaat. Ik ben ooit eens mijn sleutels kwijtgeraakt, bleken ze al de hele dag in de frigo te liggen. Als ik thuiskom, wil ik daar meteen over vertellen. En vaak verwerk ik die verhalen dan in een tekening.”

Het is me opgevallen dat veel mensen zich herkennen in jouw tekeningen.
“Ja, ik merk dat zelf ook! Maar ik denk daar niet bewust bij na als ik teken: zou iedereen daar nu zo over denken of zich daar in herkennen? Ik heb het gevoel dat mensen elkaar vaak iets te serieus nemen. Ik ben echt voor meer openheid en relativering. Dat is iets wat ik mezelf ook heb moeten aanleren. Dat ik mij voor veel dingen niet moet schamen. Ik steek dat in mijn tekeningen om misschien een statement te maken.”

Teken je bewust vrouwelijke cartoons of dingen die meer herkenbaar zijn voor vrouwen?
“Ik vind dat we moeten afstappen van dat gedachtengoed. Het is toch niet omdat ik een vrouw teken, dat een man zich daarin niet kan herkennen? Je hebt toch ook ooit Robbedoes en Jommeke gelezen en meegegaan in dat verhaal als vrouw? Dat tweedenken zit er al van kinds af aan in bij veel mensen.

Toch kon ik mij vroeger echt wel opjagen als ik mijn wiskundeboek opendeed en een man afgebeeld zag die rekensommen maakte. ‘Waarom staat daar geen vrouw bij?’ Ik probeer daar nu wel meer rekening mee te houden. Misschien dat ik daarom vaker een vrouw teken dan een man. Ik probeer ook veel te werken met diverse types. Het blonde meisje krijgt niet altijd de hoofdrol.”

“Ik ergerde me vroeger ook al aan mijn rekenboek waarin enkel mannen rekensommen maakten.”

Zoals veel illustrators heb je een Instagram met je tekeningen, hoe handig zijn sociale media voor jou?
“Ik heb eigenlijk een heel ingewikkelde relatie met sociale media. Ik heb het natuurlijk nodig om mijn werk te promoten. Maar het principe dat je altijd online moet zijn of alles moet delen, daar worstel ik wel mee. Ik geef ook workshops tekenen en ik heb al twee keer de vraag gekregen van jonge mensen hoeveel volgers ik heb. Ik stond daar met mijn mond vol tanden, ik wist het echt niet en eigenlijk interesseert mij dat ook niet. Maar jongeren zijn daar wel echt mee bezig, die hebben zelfs apps om te zien wie je geblokkeerd heeft of wie je profiel bezoekt. Dat is toch echt black mirror shit man. (lacht)

In het begin deelde ik eigenlijk alles. ‘Woehoe zie mij pizza eten of kijk hoe cool deze koffie eruitziet!’. Maar eerlijk, wie boeit dat eigenlijk? Hoe meer je online zwiert, hoe groter de kans op brol. Daar ben ik ook snel mee gestopt, zo interessant is mijn leven niet. Ik kreeg ooit eens een mail met de vraag of ik schetsboeken wilde omdat ik nen influencer ben. Ik moest echt gaan opzoeken wat dat betekende, laat staan dat ik het zou zijn! Het heeft ook heel lang geduurd eer ik mijn eerste selfie gemaakt heb, ik vind dat gewoon een raar gegeven, zo uw eigen hoofd fotograferen.”

Je probeert dus af en toe afstand te nemen van het digitale?
“Ja, ik vind dat belangrijk. Dat zit ook een beetje in mij, dat analoge. Op vakanties neem ik altijd wegwerpcamera’s en analoge toestellen mee. Ik vind dat we dat in ere moeten houden. Mijn grootvader is onlangs overleden en ik moest de foto’s verzorgen voor de begrafenis. We hadden drie dozen vol foto’s van hem, maar voor digitale moesten we oude laptops proberen te kraken. Dozen uitpluizen zou nu niet meer kunnen in onze digitale wereld en dat vind ik jammer.”

“Ze vertelden dat ik een influencer ben. Ik moest gaan opzoeken wat dat betekende.”

Je werkte onder andere al mee aan boeken voor uitgeverij Lannoo en postkaartjes. Vinden die mensen jou dan niet online?
“Jawel, daar hebben we het weer, via Instagram vaak. Alhoewel, nee! Uitgeverij Lannoo heb ik zelf een mail gestuurd. Daardoor stond ik in hun database en vonden ze het project van de zelfhulpboeken van Elke Van Hoof op mijn lijf geschreven. Een echte match, dus. Amai, stel u voor dat er een Tinder voor illustrators bestond. Een geschikte opdracht? Swipen maar. Dat zou voor veel tekenaars een oplossing zijn. In het begin heb ik echt duizenden mails gestuurd voor opdrachten, nu loopt dat via Instagram wel een beetje los.”

Je bent naast al je tekenactiviteiten nog bezig aan een opleiding leerkracht. Heb je niet soms het gevoel dat je hoofd ontploft?
“Helemaal niet! Ik vind de combinatie van wat ik nu doe – lesgeven, workshops en illustreren – echt zalig. Ik ben een echt tettergat, dus moest ik alleen maar tekenen, zou ik een kluizenaar worden, denk ik. En als ik dan toch in mijn atelier zit om te tekenen, heb ik nog altijd Herman, mijn konijn, om tegen te babbelen.

Ik haal ook veel inspiratie uit mijn andere bezigheden. Zo moest ik eens een workshop tekenen geven aan mensen die alleen maar Arabisch spraken. Een paar konden Nederlands, dus die vertaalden dan. Ik vroeg om iemand te tekenen in de ruimte, rondom hen in de kamer, dus. Toen ik tekeningen terugkreeg met aliens, begreep ik waar de vertaling fout gegaan was. Zo inspirerend grappig. Soms komen er ook gezinnen naar mijn workshops. Vorige keer kwam een zoontje mij vol trots de tekening van zijn vader laten zien. Dat zijn ook gewoon ontroerende momenten. Na zo’n dag kom ik helemaal opgeladen terug thuis.”

“Mensen vragen geen geboortekaartjes van mij omdat ze denken dat ik daar piemels op ga tekenen.”

Wat zijn de toekomstplannen nog voor Nanoe?
“Er staan veel leuke projecten in de steigers. Zo maak ik samen met andere illustratoren deze zomer deel uit van een tentoonstelling in de Warande in Turnhout. Ook komt er nieuw zelfhulpboek aan voor Lannoo. En ik teken maandelijks voor Charlie Magazine, natuurlijk!

Ik wil eigenlijk levenslang bijleren. Maar voor nu is de combinatie lesgeven en tekenen ideaal voor mij. Mijn ultieme droom is misschien een echte graphic novel maken. Maar ik hoop gewoon dat ik nog veel opdrachten mag krijgen, want tekenen is mijn leven. Nu ben ik aan mijn allereerste geboortekaartje bezig. Mijn eerste, omdat mensen dus denken dat ik daar piemels op ga tekenen. Dat misverstand wil ik nog even de wereld uit helpen.” (lacht)

Lees hier alle strips van Nanoe!