Column

Monsterkleuters

Monsterkleuters

Vorig jaar schreef Inke deze tekst naar aanleiding van de Week van de Opvoeding. Maar eigenlijk kunnen we hier elke dag wel even aan denken. Voor alle (soms wanhopige) ouders van kleine kinderen: you are not alone!

‘Kijk eens hoe flink die eet.’ We zitten aan tafel bij mijn zoons beste vriendinnetje. Het meisje prikt lusteloos in de stukjes knolselder en zoete aardappel terwijl mijn zoon de hele zwik vrolijk naar binnen werkt. Dat was ooit wel anders. Een jaar lang hebben we bij elke maaltijd ruzie gemaakt omdat hij altijd moest proeven van me. Alleen proeven. Maar dat was thuis, achter gesloten deuren. Mijn vrienden zitten nu met ons opgescheept. Ze proberen de eetlust van hun dochter te stimuleren door van mijn zoon een voorbeeld te maken. Dat er voor hem wél dessert zal zijn. Het meisje tekent bezwaar aan. De ouders beginnen wat ongemakkelijk over hun stoel te schuiven. Voelen zij zich gefaald als ouders of willen ze gewoon de scène vermijden die nu geheid volgt als ze doorzetten? ‘Allez dan, nog drie stukjes en dan krijg je ook dessert.’ Ze houdt voet bij stuk en zet het op een dreinen. ‘Alleen dit stukje nog.’ De mama schuift het naar voren op haar bord. Het kind schuift ostentatief haar stoel naar achter en gaat een lepel halen voor haar dessert. Ze zal het stukje niet opeten, maar haar dessert wel.

Mijn kind schreeuwt moord en brand omdat hij het autootje van zijn vriendinnetje niet mee naar huis mocht nemen.

Ik wil één ding duidelijk maken: de ouders van het meisje zijn geen slechte ouders. Het probleem is eerder dat het al laat is. Onze kinderen zijn zo moe dat je er donder op kan zeggen: het minste kan aanleiding zijn voor een pantomime. We balanceren op een slappe koord. En wanneer mijn zoon en ik vertrekken, is het toch prijs. De hele terugweg naar huis zit ik met een kind op de tandem dat moord en brand schreeuwt. Omdat hij het autootje van zijn vriendinnetje niet mee naar huis mocht nemen. Really.

Kleuters, het kunnen monsters zijn. Zo, dat was niet zo moeilijk, dat toegeven.

Ik overdrijf natuurlijk. Kleuters zijn niet echt monsters, maar ze kunnen zich wel zo gedragen. En eigenlijk kan je hen dat niet eens kwalijk nemen. Je moet geen opvoedkundige zijn om te begrijpen dat ze nog niet over de juiste (hier stond eigenlijk ‘voldoende’ maar dat is niet helemaal waar) communicatievaardigheden beschikken om hun emoties te uiten. Geen dessert krijgen of speelgoed moeten delen, is een reden om een scène te maken. Voluit op de grond alle duivels van de wereld liggen aanroepen, lijkt hen dan een goede tactiek. Niet om ons te koeioneren. Wel omdat ze geen andere of betere tools kunnen bedenken om hun frustratie te uiten.

Het is onze taak om daar met veel begrip op te reageren en hen te leren hoe het anders kan. Door met veel begrip en dito onverzettelijkheid nee te zeggen en voet bij stuk te houden. Als het even kan, hen ook je eigen beweegredenen uit te leggen. Dat geeft hen namelijk veiligheid. Consequente reacties van ouders zijn een reden voor kinderen om hen te vertrouwen. Zij doen A? Dan volgt B. Die B is wat mij betreft geen fysieke straf, scheldpartij of tirade – tenzij om boven het gejoel uit te komen. Hen gewoon even laten weten dat je niet aanvaardt wat ze doen, maar wel wat ze zijn.

De volgende keer dat je kleuterouders hun jengelend gebroed naar de uitgang van de supermarkt ziet sleuren, geef hen dan een heimelijke knipoog van verstandhouding.

Jammer genoeg is disciplineren van je kleuters in het openbaar als borstvoeding: iedereen is ervan overtuigd dat het goed is maar niemand wil er getuige van zijn. Drama wordt alleen maar getolereerd binnen de muren van een operagebouw. De afkeurende blikken die ik van voorbijgangers kreeg toen ik met dat hysterisch kind op de fiets zat… Hoe hypocriet is dat, zeg? We kunnen toch niet verwachten dat welgemanierde kinderen uit een doosje getoverd komen? It takes hard work, people.

Om dezelfde reden had ik met mijn vrienden te doen. Het enige wat hen leek bezig te houden, was gêne. Daar heb ik het een beetje mee gehad. Het is sowieso niet leuk om je kleuter in alle staten te zien. De afkeuring van omstaanders kunnen ouders missen als kiespijn. Daarom: de volgende keer dat je kleuterouders hun jengelend gebroed naar de uitgang van de supermarkt ziet sleuren, geef hen dan een heimelijke knipoog van verstandhouding. Of als het gedrag van kleuters in je bijzijn dreigt te ontsporen, probeer dan een simpel hoofdknikje naar de ouders: ‘Toe maar. Het is oké.’

It takes a village to raise a child, wil een oud Afrikaans gezegde. Wij zijn het dorp. Deze dorpeling zou je alvast dankbaar zijn.

Foto: Istock

Schrijf je reactie

14 reacties
  • Elke says:

    Ik wil toch ook soms een pantomine vermijden omdat IK er gewoon geen zin in heb, niet omdat de voorbijgangers geen zin in hebben. Of ben ik dan een luie ouder?

  • freakje says:

    Gelukkig ben ik iemand die zich nooit iets heeft aangetrokken van wat vreemden van mij/mijn kind vinden.
    Mag ook eerlijk zeggen dat ze allebei redelijk weinig echte woedeaanvallen hebben/gehad. Krijsend en schoppend op de vloer hebben we hier niet meegemaakt.
    Zoon(nu 7) is meer het stille type en krijste nooit.
    Dochter (nu 4)iets moeilijker, iets heviger.
    Durft wel eens haar willetje doordrijven. Maar ik heb er echt geen moeite mee ze streng toe te spreken, ook niet in het openbaar.

  • Inke Hutse says:

    Lieve dames allemaal

    jullie zijn inderdaad niet alleen.
    Dank voor jullie reacties. Ik denk dat we een schoon dorpje aan het bouwen zijn.

    x

    ps: en ja, mensen moeten zich niet moeien 🙂

  • mel says:

    Ik herinner me die keer dat ze niet in de autostoel wou en dat er een “gevecht” plaatsvond op de achterbank. Uit protest plaste ze in haar broek! Die keer in de winkel dat ze schreeuwde en flessen shampoo op de grond gooide. Die keer op de markt dat iedereen mijn dochter zielig aankeek omdat ze dachten dat ze verloren gelopen was. Neenee,ik hield ze vanop afstand in het oog;-). Die keer dat ik ze schreeuwend naar school droeg, wandelend over het zebrapad. Die keer dat ik ze schreeuwend naar huis
    sleurde, opnieuw en opnieuw, omdat ik niet wou
    toegeven en consequent zijn, door het centrum met
    nogal wat bekijks.

  • ilke cabus says:

    Oef! Bedankt!
    Mijn strijd is niet de enige blijkbaar, hoewel het heel vaak zo lijkt.
    Honderden anekdote’s heb ik, maar een mooie van een maand of 5 geleden. Zoonlief, toen net 3 en zat in het karretje in de supermarkt bij het brood en koeken ed. Hij wil een koekje, wat ik hem niet wil geven. ‘als je flink bent als mama boodschappen doet, krijg je daarna een koekje’. Hij zet het op een gillen en stampen, dus laat ik de kar wat staan en ga 2 meter verder kijken naar wat toespijs. Komt er een oudere dame, ik schat 70 jaar, aan ‘maar manneke toch, waar is u moeke, zo’n verdriet. Hier is een koekske se’… Ik was om te ontploffen, verdriet? Pure woede omdat hij een neen kreeg ja! En dan zegt die generatie nog dat we onze kinderen te hard verwennen….

  • Prinses says:

    Dank, net wat ik nodig had, dit stukje. Ik had de laatste twee weken soms visioenen van mijn kleuter in een heropvoedingsgesticht, omdat ik het soms echt niet meer de baas kon. En kleuters van anderen lijken altijd minder erg.

    Dat knipoogje, de blik van verstandhouding: reken maar!

  • 10a says:

    Eerlijke blog!
    Iemand heeft me ooit gezegd dat je je kinderen ook af en toe moet laten “winnen” Sindsdien probeer ik dat toe te passen., niet altijd consequent zijn. Soms mogen ze de medaille hebben.
    Kennen we trouwens allemaal al eens geen momenten van totale onredelijkheid?
    Bij mij is de kleuterfase al even achter de rug.
    Mijn gebroed bevindt zich momenteel in de “echte” pubertijd.
    Ik voel me dikwijls een soldaat in oorlogsgebied waar de landmijnen diep verborgen zitten en je nooit weet wanneer er eentje in je gezicht ontploft.
    Choose your battles, absoluut!
    En dat knipoogje, you’ve got it!

    • lies says:

      Toch niet te vaak laten winnen hoor, is heel verwarrend voor hen: “de ene keer als ik ween, krijg ik een koekje … tiens, deze keer niet, dan moet ik misschien wat langer of wat harder wenen, want dat hielp de vorige keer nog wel”. Maw het is niet meer duidelijk voor hen en het ‘negatieve’ gedrag zal alleen maar toenemen. Niet dat ze nooit een koekje mogen, maar steeds op dezelfde momenten.

  • Maya says:

    Absoluut mee eens! En ik probeer zelf ook altijd de knipoog/aanmoediging te geven. Heb zelfs al letterlijk gezegd: “Ik weet hoe moeilijk het is, ge zijt goed bezig!”. Maarrr… bijkomende boodschap aan het dorp: wat je zeker nooit ofte nimmer moet doen, is het gezag van de ouder in kwestie openlijk ondermijnen. Echt meegemaakt: jongste (toen 2,5, pas naar school) krijgt een driftbui (één van de zovele) en smijt zich zoals gebruikelijk plat op de grond in de gang op school, terwijl ik op weg ben naar huis. Ik probeer keihard om niet toe te geven en loop gewoon rustig door. Geen dreigementen als in “mama gaat je achterlaten” (aangezien je nooit beloftes of dreigementen mag uiten, schijnt het, die je toch niet kan waarmaken). Wel gewoon rustig doorstappen. Komt een andere moeder zich zomaar bemoeien en zegt die niet tegen mij “Uw kind ligt daar wel nog he.. ge ging die toch niet zomaar alleen laten?”. Misschien goed bedoeld maar o jee!

  • Jessie says:

    Al is er een stemmetje achter in mijn hoofd die me het vaak genoeg zegt: ‘ Kalm blijven, je doet je best, perfecte mama’s worden niet geboren’…blijft het voor mij een frustratie…de woedeaanvallen van mijn oudste….Je hebt gelijk, vermoeidheid is vaak de oorzaak maar dat maakt het gejoel er niet prettiger op…het doet wel deugd te lezen dat we geen uitzondering zijn voor of achter gesloten deur…Merci Inke! 🙂

  • Saskaya says:

    Ik maak er een punt van om een goedkeurend knikje of een glimlach van herkenning richting medeouder te sturen, op zo’n moment. En als ik ze terugkrijg op een moment dat het mij te erg wordt, met zo’n krijsende kleuter, dan ben ik alleen maar opgelucht en trots.

    Ouders zouden elkaar inderdaad veel meer openlijk moeten steunen.

  • S10 says:

    Been there, done that, got the t-shirt and survived! Al drie keer zeg! Ik heb wel chance, mijn jongste heeft het minste drama-gehalte van de drie. Sinds die keer dat ik mijn middelste toen ze 2,5 was spiernaakt (ze wilde een snoepje en kreeg er geen en uit protest ging ze gillend op de grond liggen en begon ze zich uit te kleden) uit het shoppingcenter van de Zuid krijsend onder mijn arm vanuit de kelderverdieping naar de bakfiets heb moeten slepen is mijn gêne om mijn dramatische kleuters verdwenen. Oh en pick your battles, ik heb soms ook echt geen energie om te strijden met mijn kleuter. Wil hij zijn kleren niet zelf aandoen? Goh, ok dan. Dan gaat ie maar in zijn pyjama naar school. Wil hij zijn eten niet, laat het dan maar staan vriendje, wel pech dan als ie honger krijgt, want er komt niks anders. Zijn strijd, niet de mijne.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen