Column

Mijn moslimpapa is de ultieme kerstman

Mijn moslimpapa is de ultieme kerstman

Afgelopen week kreeg ik een mailtje van mijn moeder. Op zich niet uitzonderlijk want we mailen wel vaker. En al helemaal sinds ik in Den Haag woon. Kwestie van de moeder-dochterrelatie warm te houden nu ik een jaar weg ben. En ook om leuke nieuwtjes uit te wisselen tussen het thuisfront en Den Haag. In dat laatste mailtje stond mijn vader centraal, want mijn moeder stuurde het volgende:

“Lieve kinderen, ik heb vandaag de kerstboom MOETEN opzetten van de moslim die hier woont…”

Ik moet lachen als ik haar woorden lees. Baba is namelijk DOL op Kerstmis. Mijn moeder is christelijk opgevoed. Maar sinds mijn broer en ik het huis uit zijn, heeft ze eigenlijk geen zin meer om die boom op te tuigen. Maar dat is buiten mijn vader gerekend. Moslim in hart en nieren, maar ook grote fan van de kersttraditie. Niet alleen houdt hij van de kerstboom, maar ook van de houten mannetjes die erin hangen, de gouden engelen-kaarsjes op tafel en sterren die voor het raam hangen. Hoe meer, hoe liever.

Mijn vader leeft voor kerstmis. Voor het moment dat we allemaal samen aan tafel zitten.

Op kerstavond worden we ook bij hen thuis verwacht. Voor mijn moeder geen verplichting, voor mijn vader eens te meer. Met kerst wil hij een grote versierde tafel. Met veel lekker eten. De tafel is voor mijn moeder, want daar heeft hij geen tijd voor. Tijdens kerst staat baba namelijk in voor het diner. Daar komt heel wat bij kijken. Hij staat de dag ervoor al op de vroegmarkt. Op zoek naar het beste vlees, knapperige groentjes en grote aardappelen. Met korting natuurlijk. Want je kan de Marokkaan uit Marokko halen, maar niet omgekeerd. Mijn vader leeft voor die dagen. Voor het moment dat we allemaal samen aan tafel zitten. Hij met een handdoek in zijn broek (aan schorten doet ie niet), zijn haar als een pluimpje op zijn hoofd en zijn bril een beetje scheef, die ons verwelkomt. Die trots als een pauw al dat lekkers op tafel zet. En ervoor al tien snoepjes heeft gegeven aan de kleinkinderen die ongeduldig zijn.

Hij loopt tien keer rond de tafel. Om te vragen of iemand nog frietjes wil. Om nog een rijkelijk stuk vlees op het bord van mijn vriend te schuiven, mijn schoonzusje nog wat groentjes toe te stoppen en het glas wijn van zijn vrouw te vullen. Om rechtop te springen als de kleintjes nog cola willen, en te weigeren de borden af te ruimen als ze leeg zijn. “In de Marokkaanse cultuur mag een bord nooit leeg zijn, dat wil zeggen dat de gasten misschien nog honger hebben,” zegt baba dan.

Mijn vriend heeft het intussen geleerd. Sinds zijn indigestie bij de eerste kennismaking, laat hij altijd een stukje over. Zodat baba met een tevreden blik naar zijn familie kijkt. Misschien niet de familie die hij ooit had verwacht toen hij in het kleine bergdorpje in Marokko woonde. Maar hij kan niet trotser zijn op de bonte bende van blonde, zwarte en peper-en-zout-kopjes. “Baba, is de beste kok van de wereld!” roept zijn kleindochtertje terwijl ze zich tegen hem aan vlijt. De prachtige blonde haren van haar moeder, maar de gitzwarte Marokkaanse ogen die generaties lang worden doorgegeven. “Ik wil dat baba nooit doodgaat!” roept haar stoere broer. En hij kruipt als een beertje op zijn opa.

Restjes zijn er altijd. Want Marokkanen maken geen eten voor een gezin, ze maken eten voor een straat.

In onze kleine, warme cocon van kerst, heb ik me nooit veel vragen gesteld. Dat mijn vader moslim is, elke vrijdag gaat bidden, de Ramadan meedoet maar intussen wel altijd voor ons kookte en zelfs toekeek hoe we alles opaten. Hoe de Koran en de Bijbel altijd vredig naast elkaar hebben gestaan in de boekenkast. Hoe hij voor de kerk trouwde om zijn katholieke schoonouders blij te stemmen. Mijn broer en ik met evenveel liefde en rechten heeft opgevoed. Me altijd heeft ingeprent om keihard te studeren en een goeie baan te vinden, zodat ik nooit van iemand afhankelijk hoef te zijn. Hoe hij tot schaamte toe (ik bedoel, de burgemeester van het dorp aanklampen?) iedereen vertelt dat ik voor de televisie werk. En de mensen die van me houden in zijn hart sluit.

Hoe hij de buren naar het ziekenhuis, de luchthaven of de Zuidmarkt in Brussel brengt. Voor hun katten zorgt en hen voorziet van extra sardientjes als hij de barbecue aansteekt. Grote schotels rondbrengt met zogenaamde eetrestjes. Die zijn er altijd. Want Marokkanen maken geen eten voor een gezin, ze maken eten voor een straat. Tot ergernis van mijn moeder die in de loop der jaren de helft van haar servies is verloren, waardoor we tegenwoordig een mengelmoes van kleuren en motiefjes hebben. Een beetje zoals ons gezin.

De avond is bijna voorbij en ik vraag of hij niet moet eten. “Dat heb ik al tussendoor gedaan. Mijn voornaamste taak is jullie zien genieten, dan ben ik blij.” Hij geeft me een knuffel en stuift alweer weg. De moslim staat alweer voor een nieuwe taak: de kerststronk aansnijden! Tot groot jolijt van de kleinkinderen, die hun bordjes in de lucht houden.

Baba’s werk zit erop en hij verdwijnt naar de huiskamer. Waar hij zich klaarmaakt voor de laatste traditie van het jaar. Zijn bulderende lach vult het huis, terwijl hij voor de honderdste keer naar ‘Home Alone’ kijkt. Tussen zijn flikkerende kerstboom en gouden engeltjes. Die hij eigenlijk het hele jaar verdient.

Foto: Oswald Van Landeghem

Schrijf je reactie

18 reacties
  • Aarts Ludwina says:

    Echt een tekst met niets dan waarheden. Wij kunnen het weten als Belgische buren.
    En zo mooi onder woorden gebracht door jou Yasmina! Echt ontroerend!!!
    Onze zoon moest op het middaguur als kind ooit dringend naar het ziekenhuis. Het was je vader die alles liet vallen waar hij mee bezig was om ons met gierende banden naar het ziekenhuis te brengen. Nooit zal ik dat vergeten!
    Moest gans de wereld leven in de geest van jou vader, waren alle ministers van defensie al lang werkeloos en hadden regeringsleiders nog één vergadering per jaar nodig en dat zou dan zijn om elkaar het beste te wensen bij het begin van het nieuwe jaar.

  • Walter A.P. Soethoudt says:

    Mijn lieve schat, je ma is uiteraard blij, maar ik denk dat ze ook een beetje jaloers is, nu er een tweede auteur is de familie El Messaoudi is opgestaan!

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Lieve Walter, ik zou over jou net zo’n ontroerend kerstverhaal kunnen schrijven. Dikke knuffel! X xx

  • Diddens - Heldens says:

    Met een warm hart en een glimlach las ik jouw ware verhaal . Je voelt de innerlijke verbondenheid die alle religie overstijgt en de liefde voor het gezin centraal steld. Houden zo.
    Vriendelijke groet Marleen Vic

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Lieve Marleen, ik zou het niet mooier kunnen omschrijven. Dank je voor je zalige woorden. Fijn eindejaar! Yasmina

  • Mim Van Keer says:

    Zo fier op mijn temperamentvolle dochter!
    Baba vliegt hier rond op vleugels van geluk.
    moeke xx

  • Jeske says:

    Zo mooi geschreven… hartverwarmend verhaal! Groetjes aan Karim (best ‘sidekick’ ever op de schoolbanken ;-)) morgen.

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Haha, de max! Mijn broer gaat zo blij zijn met die reactie. Ik geef het vanavond door! Jij ook mooie feestdagen met je schattige gezinnetje. 🙂

  • Geert van hoog says:

    Hey Yasmina, fijn geschreven. Doe de groeten aan Karim! Fijne feestdagen voor jullie

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Hahahha, het lijkt hier een oude klasreunie van Karim. Ik laat het hem allemaal lezen, hij gaat echt blij zijn! Fijne feesten ook voor jou en je familie! 🙂

  • marleen langbeen says:

    Woorden wekken maar voorbeelden trekken zegt het spreekwoord.
    Dit is een warm kerstverhaal.
    Je bent gezegend met zo’n papa.

  • marleen says:

    Woorden wekken maar voorbeelden trekken zegt het spreekwoord.
    Dit is een warm kerstverhaal.
    Je bent gezegend met zo’n papa.

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Dank je lieve Marleen, dat ben ik zeker. Een heel fijn kerstweekend voor jou en je geliefden!

  • Kevin Van der Taelen says:

    Keileuk! De groetjes aan iedereen daar met Kerst!

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Oh wat leuk om je hier te treffen Kevin! Dank je wel, en die groetjes ga ik aan de kersttafel zeker doorgeven, ze gaan blij zijn! 😀

  • Prachtig. Dank voor het positieve verhaal! Ik heb zelf eigenlijk niets met Kerstmis (ik heb nog nooit zelf een kerstboom gezet bijvoorbeeld), maar ik geniet wel van het samenzijn.

    • Yasmina El Messaoudi says:

      Dank je wel lieve Gerhilde voor je lieve reactie. Dat maakt me heel blij. Fijn weekend, met of zonder kerstboom. 🙂

Yasmina El Messaoudi wilde als kind actrice worden in Hollywood maar werd uiteindelijk freelance radio- en tv-presentatrice. Onlangs liet ze carrière, man, huis en auto achter om een jaar koffie te serveren in Den Haag. Ze hoopt zo antwoorden te vinden op al haar thirty-somethingvragen. Of dat lukt lees je hier.

Colofon

Adres Redactie

Toko Space t.a.v. Charlie Magazine
Statiestraat 139
2600 Antwerpen