De scoutsleider

“Ik ben gelukkig getrouwd en toch ben ik sinds een maand verliefd op iemand die een stuk jonger is dan ik. Ik weet me geen raad. Vertel ik het aan mijn man? Ik ben bang, dat als ik het voor mezelf blijf houden, ik zal ontploffen.” (M.C., 44 jaar, Zelzate)

Marie-Claire was 44. Ze had zich niet anders gevoeld toen ze 33 was, of 22. Toen ze 11 was wel. Toen kreeg ze borsten en het deed ontzettend veel pijn als ze op haar buik lag. En op haar zij in slaap vallen, wilde maar niet lukken.

Marie-Claire kon goed mooi zijn. Ze was het en ze kon er goed mee omgaan. Dat was een talent. Aan veel andere talenten ontbrak het haar. Ze had nooit alle ingrediënten voor het recept in huis.

Ze merkte het niet als de rok en de trui vloekten. Ze kon ook niet zo best genieten als ze oraal bevredigd werd. Ze kon zich hoe dan ook nooit concentreren, ook niet als iemand haar de weg uitlegde. Wat ook altijd mislukte, was doen alsof ze verbaasd was. Als moeder hoorde ze dat nochtans te kunnen. En elegant dansen, dat wilde alleen lukken als ze alleen in de keuken stond te dweilen. Op trouwfeesten vond ze nooit diezelfde animo terug. Andere feesten waren er niet om te dansen. En iedereen was intussen getrouwd en alweer gescheiden. Zij niet. Zij had haar trouwring nog niet moeten doorknippen. Ze had wel een keer gedroomd dat haar ring afviel. Gewoon, op straat. Vanzelf en zonder dat het ergens pijn deed.

Toen de tweeling geboren werd, hoorde ze andere moeders zeggen dat ze verliefd waren op hun kinderen. Marie-Claire was zelfs niet iets wat erop leek.

Marie-Claire kon ook niet goed verliefd worden. De laatste keer dat het was gelukt, was op de man die haar in de steek liet een goed jaar voor ze besloot om gewoon haar ogen dicht te doen en te trouwen met iemand die ook best oké was. Toen de tweeling geboren werd, hoorde ze andere moeders zeggen dat ze verliefd waren op hun kinderen. Marie-Claire was zelfs niet iets wat erop leek. Ze vond haar jongens te luid, te afmattend, te traag in hun ontwikkeling en ze leken zo verdomd goed op elkaar. Maar ze zorgde goed voor hen. Ze kocht wintertruien van 100 procent lamswol in de solden en vertelde het niet aan hun vader als er een nota in hun agenda stond. De jongens zijn brutaal, en als ze niet samen tegen de anderen vechten, dan vechten ze met elkaar. Marie-Claire had er haar handtekening onder gezet. Ze dacht aan signerende auteurs op de boekenbeurs.

Verliefd worden, ze geloofde dat het was als met de borsten: een eenmalig kwaad. Maar op haar vierenveertigste werd ze opnieuw getroffen. Op de parking van het bos stond hij, onder een bordje dat aangaf waar de fit-o-meter begon. Hij had geen bijzonder lijf en hij keek verveeld om zich heen. Verward haar, smalle benen, te groot scoutshemd, afdragen sneakers. Achttien jaar, leider van haar zonen. Ondeugende Wistiti. Ze kon zijn totemnaam niet hardop zeggen zonder zich gelijktijdig een ondeugende vrouwtjes-wistiti te voelen.

Aan hem zou ze kunnen vertellen wat er in haar diepste omging in plaats van samen te vatten wat er op de ouderavond was gezegd.

Vanaf de allereerste seconde wist ze dat hij het was. Hij zou haar beffen zonder dat ze intussen een boodschappenlijstje opstelde. Hij zou zijn hand onder haar rok schuiven, terwijl ze een bomvol plein overstaken. Met hem zou ze het durven, het witkanten setje aantrekken dat ze onder in haar kleerkast bewaarde, bij de skisokken. Aan hem zou ze kunnen vertellen wat er in haar diepste omging in plaats van samen te vatten wat er op de ouderavond was gezegd. Ze zou met gespreide benen bij het open raam staan, net als het meisje uit het filmpje op youporn, dat ze zo vaak bekeek, zonder geluid. En hij zou haar uitkleden, tergend traag uitkleden en zij zou plotseling alleen maar jurken hebben met ontzettend veel knoopjes.

Met waterige ogen had ze naar die jongen gekeken. Ze had hem nodig. Het meest van alles om te weten te komen wat ze nu eigenlijk exact allemaal tekort kwam in haar leven.